ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

    เช้าอากาศแจ่มใส แอ๊บตื่นเช้าเหมือนเช่นทุกวัน อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน แต่เมื่อเดินเปิดประตูออกมาหน้าบ้านก็ต้องแปลกใจ เพราะเธอเจอใครบางคนรออยู่หน้าบ้าน

     "ยืนงงอะไรอยู่รีบไปเร็ว" ชายหนุ่มไม่พูดอะไรมากเรียกหญิงสาวที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกให้ขึ้นรถเครื่องของตัวเอง โดยไม่สนว่าหญิงสาวจะตกลงหรือปฏิเสธ

     "เกิดอะไรขึ้นนะ" หญิงสาวบ่นเบาๆ แม้ไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็ยอมนั่งซ้อนท้ายรถแต่โดยดี เมื่อหญิงสาวนั่งเรียบร้อยชายหนุ่มก็ขี่รถออกทันที

     "เอ่อ...แล้วเชอร์รี่ล่ะค่ะ" นึกขึ้นได้ว่าลืมเพื่อนจึงเอ่ยถามออกไป

     "พี่ยิมไปรับนะ" ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวโล่งอก เมื่อรู้ว่าเพื่อนสาวมีพี่ชายของชายหนุ่มมารับก็สบายใจ พอมาถึงโรงเรียนทั้งคู่ก็ตกเป็นเป้าสายตา ต่างคนต่างความคิดพากันวิจารณ์ไปต่างๆ นานา การมาโรงเรียนพร้อมกันของทั้งคู่ ทำให้บรรดาแฟนคลับไม่พอใจพากันรวมตัว

     "ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเมื่อชายหนุ่มจอดรถ ยูพยักหน้าเล็กน้อยแล้วจูงรถคันโปรดเข้าที่จอดรถ หญิงสาวเลี่ยงตัวเองไป เพื่อจะไปรอเพื่อนสาวพอเจอกันทั้งคู่ก็ชวนกันเดินไปที่ชมรม แต่ก็พบกับกลุ่มบรรดาแฟนคลับเสียก่อน

     "บอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามาให้ท่าแฟนคนอื่น" มดนำบรรดาแฟนคลับมายืนรอหญิงสาว พอเห็นก็ระเบิดอารมณ์ใส่ทันที เชอร์รี่เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามคงไม่ยอมง่ายๆ จึงค่อยๆ เลี่ยงออกมาที่ชมรมก่อน

     "อ้าว น้องรี่ ทำไมมาคนเดียวล่ะ น้องแอ๊บล่ะ" เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยทัก

     "พี่ยิม พี่ยู อยู่ไหมค่ะ"  หญิงสาวไม่ตอบรุ่นพี่แต่รีบถามคำถามทำให้คนถามก่อนถึงกับงง แต่ก็ตอบหญิงสาวไป

     "อยู่ตรงโน้น"

     "ขอบคุณค่ะ" แม้หญิงสาวจะรีบแต่ก็ไม่ลืมมารยาทที่ดี คนอื่นๆ ที่ผ่านมาในชมรมเห็นเชอร์รี่วิ่งหน้าตาตื่นก็พากันแปลกใจ

     "น้องรี่มีอะไรเหรอครับ" ยิมเรียกอย่างสนิทสนม เพราะว่าทุกคนในชมรมต่างก็เรียกกัน

     "เอ่อ...แอ๊บคะ" หญิงสาวเว้นช่วงอธิบาย เพราะรีบวิ่งมารู้สึกเหนื่อย แต่ไม่ทันใจคนฟัง เพราะยูได้ยินก็รีบถามกลับทันที

     "เขาเป็นอะไร"

     "น่านสิ น้องรี่" ยิมก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง

     "เอ่อ...พวกแฟนคลับของพี่สองคนกำลังหาเรื่องแอ๊บอยู่ค่ะ" เชอร์รี่กำลังอธิบายยังพูดไม่จบ ยูก็วิ่งหายไปเสียแล้ว สมาชิกคนอื่นผ่านมาได้ยินก็รีบถามหญิงสาว

     "เกิดอะไรขึ้นน้องรี่"

     "มีอะไรเหรอ" คนอื่นๆ พากันถาม แต่หญิงสาวไม่ตอบอะไร รีบวิ่งกลับไปหาเพื่อนทันที คนอื่นจึงพากันตาม

   ทางด้านแอ๊บก็ถูกว่าด่าทอต่างๆ หญิงสาวพยายามตั้งสติ ไม่คิดตอบโต้อารมณ์คำพูดของคนเหล่านั้น เพราะอีกฝ่ายไม่สนอะไรใส่เอาใส่เอา ถึงหญิงสาวอยากพูดก็พูดไม่ทันได้แต่ตอบในใจ

     "กล้าดียังไงมาแย่งแฟนคนอื่น" (แอ๊บไม่ได้แย่งสักหน่อย)

     "ใช่ แกมันนังหน้าด้าน" (ไม่ได้แต่งหน้าหนาเหมือนพวกเธอนี่จะได้ด้าน)

     "เพราะเธอพี่ยูเลยไม่สนใจเรา" (ไม่ใช่เพราะแอ๊บสักหน่อย เป็นเพราะพวกเธอเองต่างหาก)

     "เอาไงดีพวกเรา" เหมือนจะพากันเหนื่อยเลยหันไปปรึกษาหมายที่จะระบายอารมณ์

     "จับมัดไว้" มดอดีตแฟนเก่ายูเสนอ สาวๆ คนอื่นๆ จึงพากันเข้ามาจับตัวหญิงสาวไว้ อีกสองคนเอาเชือกมามัด แอ๊บพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่อาจสู้คนหมู่มากได้

     "โธ่ นึกว่าจะแน่ อย่างแกสู้พวกเราไม่ได้หรอก" มดพูดสีหน้าเอาจริงเอาจัง หัวเราะอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

     "มันจะไม่มากไปหน่อยหรือมด เราไม่ได้เป็นอย่างที่เธอกล่าวหาเสียหน่อย" แอ๊บพยายามอธิบาย

     "หุบปากซะ" มดตะโกนใส่หน้าหญิงสาว ยังไม่ทันที่มดจะได้สั่งอะไรอีกก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทุกคนหันมองไปที่ต้นเสียง

     "ปล่อยคนของฉันซะ" ชายหนุ่มยืนหน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจ ทุกคนเห็นพากันสั่นปล่อยแอ๊บให้เป็นอิสระ ชายหนุ่มค่อยๆ เดินมาที่หญิงสาวเข้ามาประคอง เพราะรู้ว่าเท้าหญิงสาวยังไม่หายดี ทุกคนพากันไม่พอใจ โดยเฉพาะมดมองด้วยสายตาจงเกลียดจงชัง เวลาเดียวกันเชอร์รี่กับทุกคนในชมรมก็มาถึง

     "ถ้าใครมายุ่งกับเขาอีก อย่าหาว่าไม่เตือน" ชายหนุ่มเอ่ยเน้นชัดถ้อยชัดคำ สายตาแข็งกร้าว เสียจนพวกสาวๆ จะโดนเฉือด 

     "พี่ยูทำอย่างนี้ได้ไง หรือแม่นี้เป็นของพี่แล้ว" มดเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มได้ยินหันขวับทันที สายตาเย็นชาบ่งบอกว่าไม่พอใจ

     "ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเธอ" ยูยิ้มเยาะ ทำให้มดถึงกับกรี๊ดแตก เบรคไม่อยู่ เชอร์รี่เห็นเพื่อนก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที ถามด้วยความห่วงใย

     "แอ๊บไม่เป็นไรใช่ไหม"

     "จ๊ะ" หญิงสาวยิ้มให้เพื่อน

     "คอยดูเถอะเรื่องไม่จบแค่นี้แน่" มดพูด ใจจริงเธอยังอยากจะเอาเรื่องต่อ แต่เห็นทุกคนในชมรมมากันหมด จึงเลี่ยงชวนคนอื่นๆ กลับ

     "น้องแอ๊บเป็นอะไรหรือเปล่า" ทุกคนต่างเข้ามาถาม แอ๊บเห็นแล้วซึ้งใจในความห่วงใยที่ทุกคนมีให้กับเธอ

     "หมดเรื่องแล้วทุกคนกลับไปซ้อมเถอะ" ยูเอ่ยบอกกับทุกคน ยิมจึงชวนเชอร์รี่และคนอื่นๆ กลับชมรม ปล่อยให้หนุ่มสาวสองคนคุยกัน

     "ไม่เป็นไรแน่นะ" ยูถามแอ๊บสีหน้าเฉยชาแต่น้ำเสียงกับอ่อนโยน

     "ค่ะ" แอ๊บตอบ

     "เดินไหวไหม" ยูถาม

     "ไหวค่ะ"

     "ก็ดี ออกไปข้างนอกกันหน่อย" ยูพาหญิงสาวมานั่งเล่นแถวสวนสาธาณะใกล้ๆ 

     "ชอบไหม" ชายหนุ่มยื่นไอศกรีมให้ถ้วยหนึ่ง หญิงสาวรับมายิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะตอบ

     "ชอบค่ะ ขอบคุณพี่ยูมาก" หญิงสาวยิ้มหวาน รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใจชายหนุ่มวูบไหว 

     "ก็ดี" ชายหนุ่มหันมาสนใจไอศกรีมในมือตัวเอง พลางไล่ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ทั้งคู่นั่งกันไปเรื่อยๆ ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดๆ จนกระทั่งเริ่มเย็น ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นก่อน

     "กลับเถอะ"

     "ค่ะ" หญิงสาวตอบสั้นๆ เดินตามชายหนุ่มไปที่รถคันโปรดของเขา

     "ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" แอ๊บพูด เมื่อชายหนุ่มมาส่งถึงหน้าบ้าน

     "ไม่เป็นไร" เขาโบกมือลาหญิงสาว แอ๊บยืนมองแอบยิ้มเพียงลำพัง เธอรู้ว่าชายหนุ่มก็เป็นห่วง แต่เพราะแสดงอารมณ์ไม่เก่ง จึงดูเหมือนเฉยๆ 

     "เป็นวันที่วุ่นวายจริงๆ" แอ๊บบ่นเบาๆ พร้อมกับปิดประตูเดินเข้าบ้านไป