เจ้าชายขบถ...รักษ์

 
 
บทที่ 8
 
 
 
แฝงกายลอบสังหาร (บทสอง)
 
 
 
 
ชายหนุ่มอายุประมาณ 34 หรือ 35 ปี ในชุดเสื้อผ้าหนังสีดำอย่างดี ใบหน้าถูกปิดบังด้วยแว่นตาแฟชั่นอันทันสมัยตามแบบอย่างดารานักร้อง นักแสดง ที่กำลังเป็นจุดสนใจหรือเป็นที่นิยมและกำลังโด่งดังกันอยู่ในขณะนี้  เครื่องแต่งกายของชายหนุ่มผู้ลึกลับจึงเป็นเครื่องแต่งกายที่กำลังได้รับความนิยมเป็นแฟชั่นที่วัยรุ่นนิยมกันอย่างแพร่หลายอย่างมาแรงแซงทางโค้ง กันเลยทีเดียว วัยรุ่นทั้งชายและหญิง ตลอดจนบุคคลทั่วไปต่างก็พากันซื้อหามาสวมใส่เพื่อความเทห์ของรูปร่างและความลึกลับเหนือชั้นกว่าใครๆ...
 
แต่ชายหนุ่มอายุประมาณ 34 หรือ 35 ปี ผู้นี้กับมีบางอย่างที่ผิดปกติออกไปจากบุคคลอื่นๆโดยทั่วไปบ้างเล็กน้อย อันได้แก่ หมวกสีดำใบใหญ่บนศีรษะ และกล่องเครื่องดนตรีสีดำบนหัวไหล่ที่กำลังแบกไว้อยู่กลางแผ่นหลัง  หากจ้องมองชายหนุ่มในระยะไกลๆ ก็ต่างพากันคาดเดากันไปได้ว่าชายหนุ่มผู้นี้ต้องเป็นศิลปินนักร้อง นักแสดง กันอย่างแน่นอน แต่หากเดินเข้าไปจ้องมองในระยะใกล้ๆ ก็จะพบว่าชายหนุ่มเบื้องหน้าไม่ได้ใกล้เคียงหรือคล้ายคลึงกับศิลปินนักร้อง นักแสดงเลยแม้แต่นิดเดียว ....จุดเด่นในการสังเกตอย่างแรกก็คือดวงตาที่ไม่มีแววตาอะไรเลยมัน ไร้ซึ่งชีวิตและวิญญาณ จุดเด่นอย่างที่สองก็คือท่วงท่าการก้าวเดินที่มีจุดมุ่งหมายแอบแฝงอะไรบางอย่าง...
 
ชายหนุ่มผู้มีบุคลิกต้องสงสัยและลึกลับก้าวเดินตรงไปยังลิฟท์เบื้องหน้า พร้อมแฝงกายอยู่ในลิฟท์กับบุคคลหรือผู้คนอื่นๆ  อันผู้คนเหล่านั้นต่างก็มีบุคลิกลักษณะการแต่งกายอันคล้ายคลึงกับของชายหนุ่มผู้ลึกลับ จนไม่สามารถแยกแยะออกจากกันได้เลย รูปร่างหน้าตาของทุกๆคนต่างก็เหมือนๆกันไปทั้งหมด  ดังนั้นการปะปนแฝงกายจึงเป็นไปอย่างราบลื่น ไร้ซึ่งข้อผิดพลาดใดๆ ทั้งสิ้น
 
เมื่อชายหนุ่มได้แฝงกายจนมาถึงยังจุดหมายปลายทางที่ได้ตั้งใจไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นการแอบแฝงกายปะปนกับผู้คนก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มผู้ลึกลับจึงก้าวเดินออกมาจากลิฟท์อย่างช้าๆไร้ซึ่งความกังวลใดๆทั้งสิ้นและ  จ้องมองสำรวจสถานที่เบื้องหน้าอย่างเคยชินในสถานที่เป็นอย่างดี ชายหนุ่มผู้ลึกลับก้าวเดินตรงต่อไปยังจุดที่ใช้สำหรับไว้วางกล่องเครื่องดนตรีที่แบกไว้กลางแผ่นหลัง ชายหนุ่มวางกล่องเครื่องดนตรีลงอย่างนุ่มนวล และทะนุถนอม พร้อมกับล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดปุ่มโทรออกในทันที...
 
 
“ผมมาถึงแล้วครับ พร้อมลงมือได้ทุกเวลา...”
 
“ดีมาก...ฉันจัดการทางนี้เรียบร้อยแล้วจะโทรกลับไป”
 
“รับทราบครับ”
 
ชายหนุ่มผู้ลึกลับกดปุ่มตัดสายการโทรออก แล้วเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม แล้วจ้องมองออกไปยังสภาพแวดล้อมเบื้องหน้าจากจุดที่ชายหนุ่มยืนอยู่ ชายหนุ่มผู้ลึกลับสามารถที่จะมองเห็นกำแพงตึกรัฐสภาสีขาวและถนนโดยรอบกำแพงตึกรัฐสภา ถัดจากกำแพงตึกรัฐสภาก็คือถนนเส้นเล็กๆด้านในกำแพงที่ยาวต่อไปจนถึงด้านหน้าลานกว้างของบันไดขึ้นสู่ตัวตึกรัฐสภา ชายหนุ่มกะระยะโดยประมาณว่าน่าจะอยู่ที่  1 กิโลเมตรจากยอดตึกหรือดาดฟ้าที่ตนเองยืนจ้องมองอยู่จนถึงบันไดด้านหน้าตึกรัฐสภา มันคือระยะที่ชายหนุ่มผู้ลึกลับจะต้องสับไกยิงกระสุนปืนออกไปยังเป้าหมายที่ได้รับคำสั่งให้เข่นฆ่าได้เมื่อถึงเวลาลงมือสังหาร เป้าหมายที่ต้องสังหารนั้นก็คือเจ้าชายสิงหราช รัชทายาทแห่งประเทศมหภาคเดือนตะวันนั้นเอง
 
ชายหนุ่มผู้ลึกลับก้าวเดินกลับมายังกล่องเครื่องดนตรีที่วางทิ้งไว้แล้วทำการเปิดฝาครอบกล่องเครื่องดนตรีออกสภาพด้านในกล่องเครื่องดนตรีไม่มีอะไรที่เป็นชิ้นส่วนของเครื่องดนตรีเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นด้านในกล่องเครื่องดนตรีหากประกอบมันเข้าด้วยกันแล้วมันน่าจะเป็นอาวุธปืนที่ใช้สำหรับเข่นฆ่าคนดีคนบริสุทธิ์เสียมากกว่าจะเป็นเครื่องดนตรีที่ใช้ดีดหรือสีเพื่อให้ความบันเทิงแก่ผู้คน ชายหนุ่มนำชิ้นส่วนแต่ละชิ้นมาประกอบเข้าด้วยกันจนเป็นรูปเป็นร่างอย่างที่รู้อยู่แก่ใจของตนเองอยู่ก่อนล่วงหน้าแล้ว มันคืออาวุธปืนสีดำขนาดใหญ่ ความยาวประมาณเกือบสองเมตร อาวุธปืนชนิดนี้ถูกเรียกว่า*ปืนซุ่มยิงระยะไกล(Sniper) **รุ่น Barrett M82A1 (king of50caliber sniper rifles)
 
ชายหนุ่มผู้ลึกลับนำอาวุธปืนซุ่มยิงระยะไกลที่ได้รับการประกอบเรียบร้อยแล้วมาวางพิงไว้ยังจุดที่ได้สำรวจไว้ก่อนล่วงหน้า ...ทิศทางของลำกล้องปืนมุ่งตรงไปยังหน้าลานกว้างหน้าตัวตึกของรัฐสภาอันเป็นจุดที่เจ้าชายสิงหราชจะต้องเดินเข้าและออกจากตัวตึกเพื่อขึ้นนั่งบนรถพรที่นั่งเพื่อกลับสู่พระราชตำหนักที่ประทับ ชายหนุ่มส่องกล้องสำรวจพร้อมกะระยะการยิงและทิศทางลมจนมั่นใจในการปรับแต่งศูนย์ถ่วงและตั้งค่าการยิงไปยังทิศทางที่ต้องการเรียบร้อยดีแล้ว การสำรวจสภาพความพร้อมทั้งหมดก็เพื่อที่จะสามารถเข่นฆ่าเจ้าชายสิงหราชให้ได้อย่างแน่นอนและเม่นยำ เพียงแต่ตอนนี้ ยังต้องรอเวลาหรือคำสั่งในการให้ลงมือสังหารได้ก็เท่านั้นเอง
 
ชายหนุ่มผู้ลึกลับฆ่าเวลาในการรอคำสั่งให้สังหารเป้าหมายโดยการนำบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาจุดสูบค้างคาไว้ในมุมปากและหันหลังกลับมาเพื่อจะหาที่นั่งพักพิงให้สบายตัวแต่สิ่งที่ต้องพบเจอก็คือลำกล้องปืนสั้นบาเร็ตต้า (Beretta 92 FS)     จดจ่ออยู่ระหว่างหน้าผากและดวงตาทั้งสองข้าง บุหรี่ที่เพิ่งจุดสูบค้างคาไว้ในมุมปากล่วงตกลงสู่พื้นข้างๆปลายเท้าทั้งสองข้าง ด้วยความตกใจและประหลาดใจอย่างทีสุดจนไม่สามารถจะหาคำบรรยายใดๆมาใช่ได้อีกต่อไป......
 
 

 

 
..............................................................................
 
 
“เสือ...ขา..ว...เสือขาวแกมาทำอะไรที่นี้”
 
“แล้วแกล่ะ มาทำอะไรที่นี้ แมวดำ...”
 
“ฉันก็กำลังทำงานของฉันอยู่อย่างไรกันล่ะ..เสือขาว...แกเอาปืนที่จ่อหน้าฉันอยู่ออกไปก่อนได้มั้ย”
 
“หึ หึๆ..งานของแกคืออะไร...แมวดำ...แกคงไม่ได้รับคำสั่งให้มาสังหารเจ้าชายสิงหราชจริงๆหรอกใช่มั้ย”
 
“เออ..”
 
“แกตอบไม่ได้หรือไม่กล้าจะตอบกันแน่ ... แมวดำ หรือว่าแกจะไม่ใช้แมวดำตัวจริงใช่มั้ย แล้วหากแกมันไม่ใช่แมวดำ แล้วแกเป็นใครกันแน่ ตอบมาเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะเจอะกะโหลกแกตรงนี้อย่างแน่นอน”
 
“แกฉลาดจริงๆ เสือขาว แกฉลาดเกินกว่าจะเป็นแค่ลูกน้องไอ้เสือดำนั้น เป็นสิบเท่าเป็นร้อยเท่า ฉันเองก็ชักจะสงสัยแล้วว่าแกมันจะใช่ เสือขาว ตัวจริงๆหรือเปล่า และถ้าแกไม่ใช่เสือขาวตัวจริงแล้วแกเป็นใครมาจากไหนกันแน่...และที่แกถามฉันแกก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจแกดีอยู่แล้วฉันไม่มีวันตอบคำถามของแกอย่างแน่นอน”
 
“อย่างนั้นก็พิสูจน์ได้อย่างแน่ชัด แกมันไม่ใช่ไอ้แมวดำตัวจริงอย่างแน่นอน”
 
“แน่นอนว่าฉันไม่ใช่ไอ้แมวดำ ก็พอๆ กับที่แกมันก็ไม่ใช่ไอ้เสือขาวเหมือนกันนั้นแหละจริงหรือไม่ล่ะ”
 
“แกยังเข้าใจอะไรๆ ผิดอยู่นะ ไอ้แมวดำตัวปลอม ฉันมีปืน และฉันก็กำลังถือปืนจดจ่ออยู่กลางหน้าผากของแกและพร้อมจะยิงแกได้ทุกเวลาที่ฉันต้องการและฉันต้องการที่จะให้แกตอบคำถามของฉันมาเดี๋ยวนี้ พวกแกเป็นใครและต้องการอะไรกันแน่...ออ...และอีกอย่างฉันมีปืนแกคงไม่ลืมง่ายๆหรอกใช่มั้ย เพราะแกมันไม่ได้มีลักษณะใกล้เคียงกับปลาทองเลยแม้แต่นิดเดียว....ออ...และตอนนี้ ขณะนี้ เวลานี้ฉันมีชื่อว่าเสือขาวและจะเป็นเสือขาวไปโดยตลอด...และแกไม่มีสิทธิมาสงสัยอะไรฉันทั้งสิ้นด้วยว่าฉันเป็นใครมาจากไหนต้องการอะไรเพราะอะไรแกรู้คำตอบใช่มั้ย..ก็เพราะว่าฉันมีปืน ส่วนแกมันไม่มีอะไรเลย และแกก็กำลังจะตายในเร็วๆ นี้ หากแกไม่รีบพูด ไม่รีบตอบคำถามของฉันมา...ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“ฮ่าๆๆ...แกนี้มันเลวได้ใจฉันจริงๆ ไอ้เสือขาวตัวปลอม หากพวกเราได้รู้จักกันให้เร็วกว่านี้อีกสักนิดพวกเราอาจจะเป็นเพื่อนรักกันก็ได้ เพราะแกมันเลวร้ายได้เท่าเทียมกับฉันจริงๆหว่ะ!!..ไม่ได้โม้...”
 
“ปัง...”
 
“โอ๊ย...!!..แกยิงฉันไอ้เสือขาว”
 
“แน่นอนว่าฉันยิงแก บังเอิญว่าฉันไม่ได้ยิงใครมาเสียนาน มือฉันเลยสั่นๆ นิดหน่อย กระสุนนัดแรกเลยพลาดเป้าหมายไปนิดเดียว...และกระสุนนัดต่อไปของฉันมันไม่ใช่แค่ฝามือของแกที่กำลังจะหยิบปืนออกมาหรอกนะ มันจะเป็นกลางหน้าผากของแกเลยล่ะ ไอ้แมวดำตัวปลอม...ในเมื่อแกกำลังจะหยิบปืนออกมาอยู่แล้ว อย่างนั้นแกก็หยิบมันออกมาเลยแล้วกัน และอย่าได้คิดตุกติกเป็นอันขาด ถ้าฉันเห็นแกพยายามจะต่อสู่รับรองได้ว่าฉันยิงแกให้ดับในทันที แกเข้าใจแล้วใช่มั้ย...ไอ้แมวดำตัวปลอม...ออ...และก็โทรศัพท์ของแก่ด้วยเอามันออกมาวางไว้ข้างๆกันกับปืนแกนั้นด้วย”
 
 
แมวดำหยิบปืนสั้นที่แอบซ้อนไว้ภายในเสื้อด้านในออกมาวางลงที่พื้นข้างๆปลายเท้าของตัวเองพร้อมแตะปืนสั้นทิ้งไปยังทิศทางตรงกันข้าม เสือขาวหยิบอาวุธปืนขึ้นมาแล้วทำการถอดแม็กกาซีนปืนออกแล้วเก็บแม็กกาซีนปืนไว้เป็นกระสุนแม็กกาซีนสำรอง แล้วทำการเลื่อนคันล็อคสไลต์ปลดลำกล้องปืนออกมาทำการแยกชิ้นส่วนอย่างรวดเร็วอย่างผู้ชำนาญการ ขณะนี้ปืนกระบอกที่ทำการแยกชิ้นส่วนก็ไม่สามารถใช้งานหรือใช้การได้อีกต่อไปแล้ว..
 
“ฉันต้องการได้โทรศัพท์ของแกด้วย  ส่งมันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันยิงแกดับแน่”
 
“แกคิดว่าฉันโง่นักใช่มั้ยไอ้เสือขาว หากฉันให้โทรศัพท์แกไป แกก็คงต้องฆ่าฉันทิ้งตรงนี้ เวลานี้อย่างแน่นอน แกคงรับรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางได้รับข้อมูลอะไรจากปากของฉันอย่างแน่นอน... อย่างนั้นเรามาตกลงกันดีๆดีกว่านะไอ้เสือขาว ฉันให้โทรศัพท์กับแกไป แต่แกต้องยอมปล่อยฉันไป...หลังจากที่แกปล่อยฉันไปแล้ว ฉันจะหายตัวไปไม่กลับมาให้แกเห็นหน้าฉันอีกเลยฉันให้สัญญาและเรื่องราวความลับของแก ฉันก็จะไม่เอาไปบอกเล่าให้ใครได้รับรู้เป็นอันขาด ตกลงมั้ยเสือขาว”
 
“ฮ่าๆๆ..ฉันฆ่าแกทิ้งตอนนี้ เวลานี้ ฉันก็ได้โทรศัพท์ของแกมาอยู่ดี ทำไมฉันต้องตกลงอะไรบ้าๆแบบนั้นกับแกด้วย ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“แกจ้องมองโทรศัพท์เครื่องนี้ให้ดีๆสิไอ้เสือขาว มันมีระบบทำลายตัวเองอยู่ด้วยนะ เพียงแต่ฉันกดปุ่มนี้เท่านั้นข้อมูลในโทรศัพท์ทุกอย่างก็จะหายไปในทันที พร้อมกับการลุกไหม้กลายเป็นแค่เศษเหล็กธรรมดาๆชิ้นหนึ่งเท่านั้น”
 
“โอเึค...ถ้าฉันตกลงรับข้อเสนอของแก ฉันก็มีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่งเหมือนกัน ถ้าแกยอมรับข้อเสนอของฉันได้ ฉันก็ยินยอมตกลงจะรับข้อเสนอของแกเหมือนกัน ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“อะไรบอกฉันมาได้เลย...ฉันยอมรับข้อเสนอทุกอย่าง”
 
“แกต้องฉีดยานี้เข้าไปในร่างกายของแก ฉันหมายถึงในเส้นเลือดของแกน่ะ มันจะทำให้แกลืมเรื่องราวหรือเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ตกลงมั้ย ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“แก..แ..ก  แกไปได้ยาแบบนั้นมาจากไหนไอ้เสือขาว ...แกมันเป็นใครกันแน่  ...ไม่มีทางที่มือสังหารธรรมดาๆ อย่างแกจะมียาแบบนั้นได้ นอกจากแกจะเป็นสายลับของรัฐบาลเท่านั้นจริงใช่มั้ย และแกก็คงไม่ได้เป็นแค่สายลับธรรมดาของประเทศบ้านนอกแบบนี้ด้วยใช่มั้ย ถ้าให้เดาแกน่าจะเป็นสายลับหรือทำงานให้กับ FBI  CIA หรือ MI5  อะไรสักอย่างแน่นอน”
 
“แกมันก็ฉลาดไม่น้อยเลยนะไอ้แมวดำ แต่วันนี้แกมีสองทางให้เลือก ทางเลือกที่หนึ่งฉันฆ่าแกและขโมยโทรศัพท์ของแกมาได้โดยง่ายๆ ทางเลือกที่สองแกรีบฉีดยานี้เข้าไปในร่างกายของแกและลืมเรื่องราวของฉันซะให้หมดแล้วส่งโทรศัพท์ของแกมาให้ฉันด้วยเช่นกัน... หรือว่าแกจะยอมสารภาพทุกอย่างที่แกรับรู้มาจากองค์กรของแกให้แก่ฉันได้รับรู้ในทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง พร้อมส่งโทรศัพท์ขอกแกมาให้แก่ฉันแล้วฉีดยานี้เข้าสู่ร่างกายของแกด้วยเช่นกัน”
 
“ฮ่าๆๆ แกนี้มันโลภมากจริงๆ ไอ้เสือขาว ถ้าฉันยอมสารภาพทุกอย่างกับแก ฉันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับแกอีกต่อไป...ฉันรู้ตัวดี แต่ตอนนี้ เวลานี้ที่แกยังไม่ฆ่าฉันยังไว้ชีวิตฉันให้อยู่ต่อไปได้ ก็เพราะว่าฉันอาจจะยังพอมีประโยชน์อะไร สำหรับแกอยู่ก็ได้จริงหรือไม่ล่ะ ไอ้เสือขาวตัวปลอม..”
 
“ความฉลาดของแกสุดยอดมากไอ้แมวดำ และถ้าหากแกยังฉลาดแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆบางที่ฉันอาจจะอยากฆ่าแกทิ้งจริงๆก็ได้ ถ้าแกยังอยากมีชีวิตอยู่ทำตัวโง่ๆไว้เสียบ้างก็ดีน่ะ ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“ทำตัวโง่ๆอย่างแก ที่แกแสดงละครหลอกไอ้เสือดำอยู่บ่อยๆเป็นประจำๆใช่มั้ย... ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่า แกไปฉีดยาอะไรให้แก่ไอ้เสือดำมันหรือเปล่า ... อย่างที่แกกำลังจะให้ฉันฉีดอยู่ตอนนี้ ขณะนี้ อย่างไรกันล่ะ...ไอ้เสือขาว ...ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าไอ้เสือดำมันจะโง่ๆ โง่มากๆ ไม่ใช่โง่น้อยๆ โง่แบบธรรมดาทั่วๆ ไป มันโง่แบบเผื่อแพร่ชาวบ้านเขาไปทั่ว โดยเฉพาะกับฉันมันโง่จนฉันก็โง่ตามมันไปด้วย ฉันไม่เฉลียวใจเลยว่ายังมีคนฉลาดๆ อย่างแกหลงเหลือและหลบซ้อนอยู่ข้างๆ มันด้วย ...ฉันไม่รู้เลยว่าจะเปรียบเทียบความโง่ของไอ้เสือดำกับอะไรดี แกช่วยหาคำบรรยายมาเปรียบเทียบแทนฉันหน่อยสิ.. ได้มั้ย ไอ้เสือขาวตัวปลอม”
 
“มันจะทำให้แกดีขึ้นมั้ยไอ้แมวดำ ถ้าฉันจะบอกกับแกว่า ไอ้เสือดำมันก็ได้รับยาแบบเดียวกันกับที่แกกำลังจะได้รับอยู่ในตอนนี้ด้วยน่ะ”
 
“ฮ่าๆๆ ฉันนึกอยู่แล้วเชี่ยว จะมีใครโง่ดักดานได้ขนาดไอ้เสือดำมันได้อีก ต่อไปฉันก็คงจะต้องเป็นแบบไอ้เสือดำมันใช่มั้ย ถูกแกหลอกใช่งาน จนซูบผอมเหี่ยวแห้ง และเมื่อหมดสิ้นประโยชน์ให้แกได้ใช้สอยแล้วก็คงถูกแกฆ่าทิ้งในที่สุด....แกรู้มั้ยคนฉลาดๆ อย่างฉันไม่อยากจะเป็นคนโง่เลยจริงๆ แต่จะให้เลือกระหว่างการมีชีวิตอยู่ต่อไป และต้องตายอย่างหมาเน่าๆข้างถนน ฉันเลือกให้แกหลอกใช้งานฉันต่อไปซะยังจะดีกว่า...โอเค...ฉันตกลงที่จะฉีดยาหลอดนั้นของแก ไอ้เสือขาวตัวปลอม”
 
“หึ หึ แกมันยังฉลาดจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ น่ะ ไอ้แมวดำตัวปลอม ส่งโทรศัพท์มาได้แล้ว และรับหลอดยานี้ไปฉีดซะด้วย”
 
“ตกลง...ไอ้เสือขาว”
 


 
 
แมวดำส่งโทรศัพท์มือถือให้แก่เสือขาวอย่างยอมจำนน ต่อเล่ห์เหลี่ยมกลโกงของมือสังหารที่มีกลโกงเหนือชั้นกว่า แมวดำตัวปลอมรับหลอดยาที่เสือขาวตัวปลอมส่งมอบมาให้อย่างไม่มีเล่ห์เหลี่ยมกลโกงใดๆแฝงอยู่อีกทั้งสิ้น พร้อมฉีดหลอดยาเข้าสู่กระแสเลือดในทันที ยาที่ฉีดเข้าไปในร่างกายใช้เวลาไม่นานก็เริ่มจะออกฤทธิ์ให้เห็นในทันทีเช่นกัน แมวดำมีความรู้สึกว่าหัวใจจะเต้นแรง สายตาจะเริ่มเบลอ สมองจะเริ่มควบคุมแขนขาไม่ได้ดังใจที่ต้องการ แต่ยังพอมีสติการรับรู้อะไรบ้าง รอบๆตัวเองอยู่พอสมควร...
 
 
“แกควรจะรีบหนีไปหลบซ้อนตัวได้แล้วนะไอ้แมวดำ อย่างน้อยแกยังพอมีเวลาให้หนีอยู่อีกประมาณ 2 ชั่วโมงและหากหลัง 2 ชั่วโมงไปแล้วแกจะนอนหลับต่อไปอีกประมาณ 24 ชั่วโมง เมื่อแกตื่นขึ้นมาแกจะจำอะไรไม่ได้อีกเลย รวมถึงภารกิจของวันนี้ด้วย แต่แกไม่ต้องตกใจไปหรอกนะไอ้แมวดำ ภารกิจของแกฉันจะเป็นคนสานต่อให้แกจนจบเอง  หึๆ ฮ่าๆๆ”
 
“แ..แก ห..มา..ย  แกหมายความว่าอย่างไรจะสานต่อภารกิจของฉันให้จนจบน่ะ...ไอ้เสือขาวตัวปลอม”
 
“ฉันก็หมายความว่าฉันจะจัดการเป้าหมายให้กับแกเองอย่างไรล่ะ.. ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“แกหมายความว่าแกจะสังหารเจ้าชายสิงหราช แทนฉันอย่างนั้นรึ ไอ้เสือขาวตัวปลอม”
 
“เปล่าหรอกนะ ไอ้แมวดำตัวปลอม เป้าหมายที่ฉันจะสังหาร ก็คือท่านนายกรัฐมนตรีกษิณ ต่างหากล่ะ ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“กะ...แ..แก  ทำอย่างนั้นไม่ได้น่ะ ไอ้เสือขาว แกจะฆ่าท่านนายกรัฐมนตรีกษิณไม่ได้ ท่านนายกรัฐมนตรีกษิณไม่ใช่เป้าหมายในภารกิจที่ฉันต้องสังหาร เป้าหมายของฉันคือเจ้าชายสิงหราชต่างหากล่ะ”
 
“แต่ตอนนี้มันเป็นเป้าหมายใหม่ของแกแล้วล่ะ ไอ้แมวดำตัวปลอม ฉันจะสังหารท่านรัฐมนตรีกษิณ หรืออีกนัยหนึ่งแกต่างหากล่ะที่เป็นคนสังหารไม่ใช่ฉัน”
 
“หมายความว่าแกจะให้ฉันเป็นแพะรับบาปแทนแกอย่างนั้นรึ ไอ้เสือขาวตัวปลอม แกทำอย่างนั้นไม่ได้ แกทำไม่ได้ ทำไม่ได้โดยเด็ดขาด”
 
“แต่บังเอิญว่าฉันทำได้และฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นผลงานชิ้นที่สมบูรณ์แบบที่สุดของฉันเลยที่เดียวล่ะ ไอ้แมวดำตัวปลอม  ฉันมีกล่องเครื่องดนตรีของแกที่มีลายนิ้วมือแกอยู่เต็มไปหมด ฉันมีอาวุธปืนไรเฟิลซุ่มยิงระยะไกลที่แกประกอบไว้จนเสร็จเรียบร้อยแล้วพร้อมใช้งานได้ในทันทีและที่สำคัญแกทิ้งลายนิ้วมือไว้จนทั่วอาวุธปืนเลยที่เดียว และที่สำคัญฉันมีโทรศัพท์มือถือของแกพร้อมลายนิ้วมือและหลักฐานการโทรเข้าออกเต็มไปหมด...ออ..และหากพวกสายลับตรวจสอบกล้องวงจรปิดอย่างน้อยๆพวกเขาก็ต้องพบรูปแกเต็มไปหมดแม้แกจะแฝงกายแนบเนียนขนาดไหนก็ตาม ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“เหนือชั้นๆ จริงๆ แกวางกับดักฉันใช่มั้ย อย่างนี้สินะ แกถึงยอมปล่อยให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ ใช่ฉันให้เป็นเหยื่อล่อ ให้ฉันเป็นฝ่ายวิ่งหนีตำรวจ และจากพวกสายลับโง่ๆ พวกนั้น พวกมันจะตามไล่ล่าจับตัวฉันแทนแก ไอ้ชาติชั่ว ...ไอ้เสือขาวตัวปลอม”
 
“อุ๊บ!!..สุดท้ายแกก็คิดออกจนได้ แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้วเพราะอย่างไรเสียแกก็ไม่มีวันจดจำเหตุการณ์อะไรในวันนี้ได้อยู่แล้ว...แกจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับการวิ่งหนีตำรวจและสายลับไปตลอดทั้งชีวิตของแก แต่แกก็ไม่ต้องเป็นห่วงไปหลอกนะ สุดท้ายแล้วฉันจะเป็นคนช่วยเหลือชีวิตแกไว้เอง และแกก็จะซาบซึ้งในความมีน้ำใจ ความดีของฉัน อย่างเช่นเดียวกันกับที่ไอ้เสือดำมันเป็นอยู่ในตอนนี้ ขณะนี้อย่างไรกันล่ะ ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“อย่างนั้นฉันคงต้องขอบใจแกล่วงหน้าใช่มั้ย ไอ้เสือขาวตัวปลอม”
 
“แกคิดแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอกนะ ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“แกไอ้ชั่ว แกมันเลวร้ายจริงๆ แกพึ่งรับรู้ไว้ในตอนนี้เลย พรรคพวกของแกก็กำลังตกอยู่ในอันตรายเช่นเดียวกันกับฉัน ...พรรคพวกของฝ่ายฉันต่างติดตามประกบติดกับพรรคพวกของฝ่ายแกอยู่เช่นเดียวกันหมดทุกคนแล้ว ...ความจริงแล้วทางฝ่ายพวกฉันก็ต้องการจะใช่พวกแกให้เป็นแพะรับบาปในเหตุการณ์ลอบสังหารเจ้าชายสิงหราชเหมือนกัน...แต่สุดท้ายพวกเรากับถูกตลบหลังได้อย่างง่ายดายด้วยฝีมือ ไอ้เสือขาวตัวปลอมอย่างแกแท้ๆ เลย...ฮ่าๆๆ....ฉันอยากจะรู้จริงๆ แกจะมีฝีมือพอที่จะช่วยเหลือพรรคพวกของแกอย่างไรต่อไป ไอ้เสือขาวตัวปลอม...ฮ่าๆๆ”
 
“แกคิดว่าฉันมีพรรคพวกเป็นเศษสวะนักฆ่ามือสังหารพวกนั้นจริงๆ รึไง พวกมันตายไปฉันไม่เสียใจ เสียน้ำตาเลยสักนิดเดียว มันยิ่งดีสำหรับฉันเสียอีก ที่พวกแกช่วยกำจัดพวกเศษสวะพวกนั้นแทนฉัน ฮ่าๆๆ”
 
“แกมันเลวร้ายโดยสันดานจริงๆไอ้เสือขาว หรือแกจะชื่ออะไรก็แล้วแต่ แกมันสารเลว ไอ้นรกส่งแกมาเกิดโดยแท้จริงๆ”
 
“ขอบใจที่แกชื่นชมฉันหว่ะ!!...ต่อไปหากเราได้พบกันอีกฉันจะทำตัวดีกับแกให้มากกว่าเดิมฉันขอรับรองได้...ฮ่าๆๆ”
 
“แกแสร้งทำเป็นคนดี ให้คนอื่นตายใจอย่างนี้เสมอเลยใช่มั้ย...ไอ้เสือขาวตัวปลอม...ไอ้เลว ไอ้ชาติชั่ว”
 
“แกไม่ต้องตอกย้ำฉันบ่อยๆ ก็ได้ ไอ้แมวดำตัวปลอม...ออ...รู้สึกว่ามันน่าจะถึงเวลาที่แกควรจะต้องหาที่หลบซ้อนตัวได้แล้วนะ ไอ้แมวดำตัวปลอม และฉันหวังว่าแกจะหาที่หลบซ้อนตัวจากตำรวจและพวกสายลับได้ก่อนจะถึงวันพรุ่งนี้ และแกอย่าได้ถูกจับกุมตัวเสียก่อนล่ะ ไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่มีโอกาสได้ช่วยเหลือชีวิตแกไว้ในยามที่แกทุกข์ยากลำบากหรอกนะ...ไอ้แมวดำตัวปลอม”
 
“แกไอ้ชั่ว...ฉันฝากไว้ก่อนแล้วกัน แกจงจดจำไว้เลยสักวันฉันต้องตามแก้แค้นคืนกับแกให้เป็นสองเท่าทบทวีคูณเลย ฉันขอสาบานต่อผีห่าซาตานไว้ตรงนี้เลย”
 
“ฉันจะรอ จนถึงวันนั้นแล้วกัน ไอ้แมวดำตัวปลอม...ฮ่าๆๆ”
 
เมื่อพูดจาโต้ตอบกับจบลงแมวดำตัวปลอมผู้แฝงใบหน้าจริงๆไว้ภายใต้แผ่นหน้ากากหนังที่ปิดบังใบหน้าจริงๆ ไว้ก็วิ่งแฝงกายหายไป เหมือนกับที่ได้แอบแฝงกายขึ้นมายังดาดฟ้าตึกแห่งนี้ ...มือสังหารแมวดำได้ทิ้งไว้แต่ความสงสัยว่าใครกันแน่ที่อยู่ภายใต้หน้ากากหนังที่ตบแต่งใบหน้าไว้อย่างดี แต่สำหรับมือสังหารเจ้าเล่ห์เหลี่ยมคู่คดโกงมากมายอย่างเช่นเสือขาวแล้วการจะติดตามสืบหาตัวตนที่แท้จริงของแมวดำตัวปลอมมันไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย ในเมื่อขณะนี้แมวดำไม่แตกต่างอะไรจากนกน้อยในกรงที่เสือขาวเลี้ยงไว้ดูเล่นเท่านั้น
 
เสือขาวเดินไปหยิบซองบุหรี่ที่แมวดำทำตกไว้แล้วดึงมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างเช่นแมวดำตัวปลอมได้ทำค้างคาไว้ แล้วเดินกลับมานั่งพักพิงยังจุดที่แมวดำจะใช่นั่งก่อนจะถูกเสือขาวจ่อปืนไว้กลางหน้าผาก เสือขาวแย้มยิ้มอย่างผู้ชนะในเกมความเป็นและความตาย การเข่นฆ่าและถูกฆ่า แต่สุดท้ายผู้ชนะจริงๆก็คือผู้ที่มีกลโกงเล่ห์เหลี่ยมอันมากกว่า เมื่อบุหรี่ที่กำลังสูบอยู่เริ่มจะหมดมวนเสียงโทรศัพท์มือถือขอแมวดำตัวปลอมก็ดังขึ้นอย่างที่ได้คาดคิดไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว เสือขาวเปิดรับโทรศัพท์ในทันทีเช่นกัน...
 

“ลงมือได้เลยแมวดำเจ้าชายสิงราชออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับท่านนายกรัฐมนตรีกษิณแล้ว”
 
“รับทราบ”
 
“ปัง”
 
 

…………………………………….

 
จบบทที่ 8  ต่อบทที่ 9 แฝงกายลอบสังหาร (บทจบ)

 
*Sniper พลซุ่มยิง (Sniper) คือผู้ที่มีความสามารถสูงในเรื่องของการยิงปืนในระยะไกล ซึ่งได้รับการฝึกฝนการยิงเป้าหมายในสถานการต่างๆที่ต้องใช้ความสามารถในเรื่องของการยิงปืน เรื่องของความอยู่รอด (survivability) ในพื้นที่ต่างๆ เป็นระยะเวลานาน เช่น ในป่า หรือ ในพื้นที่สิ่งก่อสร้าง หน้าที่ของพลซุ่มยิงคือ การวางวิถีกระสุนอย่างแม่นยำไปยังฝ่ายข้าศึกซึ่งทหารในหน่วยต่างๆ ไม่สามารถทำการยิงได้ ทั้งนี้ อาจจะเป็นเพราะระยะทาง ขนาดของกำลังข้าศึก ที่ตั้งฝ่ายข้าศึก หรือว่าการมองเห็น ผู้ที่จะเป็นพลซุ่มยิงได้นั้นจะต้องเป็นผู้ที่มีลักษณะที่พิเศษ

ในหนึ่งชุดซุ่มยิงลาดตระเวน จะประกอบไปด้วย กำลังพล 2 นาย คือ 1. พลซุ่มยิง (Sniper) เป็นผู้ที่ทำหน้าที่ในการซุ่มยิง และ 2. พลชี้เป้า (Spotter) เป็นผู้ที่ทำหน้าที่วัดระยะจากที่วางตัวไปยังเป้า หมายแล้วแจ้งให้พลซุ่มยิงทราบ

**Barrett M82A1 (king of50caliber sniper rifles)           ปืนซุ่มยิงระยะไกลที่มีอำนาจการยิงรวมถึงอำนาจในการทำลายล้างสูง ได้รับการพัฒนาโดยบริษัท Barrett Firearms  สหรัฐอเมริกาเป็นปืนซุ่มยิงที่ประจำอยู่ในหลายหน่วยงานทางทหารทั่วโลกและเข้าร่วมปฏิบัติการในสงครามหลายครั้งแล้ว มันเป็นปืนซุ่มยิงที่มีระบบกลไกกึ่งอัตโนมัติ มีรังเพลิงขนาดใหญ่ที่ใช้กับลูกกระสุนความเร็วสูงขนาด .50 นิ้ว ที่มีอำนาจการทำลายสูงมากที่สุดในกลุ่มปืนซุ่มยิง ด้วยประสิทธิภาพการยิงที่แม่นยำที่ระยะ 1,500 เมตร รวมทั้งสถิติการยิงที่ระยะ 2,500 เมตร กระสุนที่มีพลังงานสูงมีประสิทธิภาพมากเกินพอที่จะยิงเพื่อหยุดยั้งการเคลื่อนของเป้าหมายที่มีการหุ้มเกราะ สามารถปฏิบัติการต่อเป้าหมายที่สำคัญ เช่น หอควบคุมเรดาห์ รถบรรทุก รถสายพานลำเลียงพล หรืออากาศยานที่บินในระดับต่ำ กล่าวกันว่าแม้กระสุนของมันจะกระทบเป้าอย่างจังไปแล้วก็ตามก็ไม่อาจได้ยินเสียงปืนเนื่องจากการยิงมาจากระยะที่ไกลกว่าปืนไรเฟิลซุ่มยิงทุกชนิดที่มีใช้งานอยู่ในปัจจุบัน
เครดิต: http://www.gunsandgames.com


.............................................................................


กรอบใดกักขังแค่กาย แต่ใจอย่าหมายกั้นได้ 
โซ่ตรวนรัดรึงตรึงไว้  แต่ใจนั้นใฝ่เสรี.

..............................

ส่งท้ายบทกลอนเพราะๆ
...............................................