Angel's quest Part I Staff of angel

Angel Fantasy
บทที่15 การติดต่อเพื่อหลั่งเลือด
 
                        
                           สุสานแห่งเดียวในเมืองดีเชโน่ ยามราตรีมืดมิดไม่มีใครกล้าเฉียดเข้ามาที่นี่ มันให้ความรู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง โลกหลังความตาย ความมืดของที่นี่แม้จะทำเอาคนขนหัวลุก เสียงโหยหวนดังจากที่ไหนซักแห่งทำเอาคนถึงกับเตลิดไปไกลเท่าที่ไกลได้ นกเค้าแมวและค้างคาวบินว่อนไปทั่วสุสาน ที่นี่เปรียบเสมทอนบ้านของพวกมัน ทุกคืนๆพวกมันสามารถบินได้อย่าอิสระแต่คืนนี้ไม่เป็นแบบนั้น พวกมันต้องหลบภัย จากเงาๆหนึ่งที่เคลื่อนตัวเข้ากลางสุสานเพื่อไปพบกับเงาอีกเงาหนึ่งที่รออยู่
                          "เจ้าเรียกข้ามาที่นี่ทำไม"
                          "โอ้ว เดสโฟรที่รัก ข้าคิดถึงท่านเหลือกัน"
                           เงาที่เพิ่งเคลื่อนตัวมารีบโผเข้ากอดเงาที่ทันเรียกว่าเดสโฟร ทำเอาเดสโฟรเกือบจะหกล้ม เขาดันเงานั้นออก
                          "ไม่ต้องมาทำดีกับข้า อาทีน่า ข้าหมดรักเจ้าแล้ว"
                          "แล้วท่านมาทำไม ตามเสียงเรียกของข้า ท่านมาเพราะรักข้าใช่ไหม"
                          "อย่าหลงตัวเองน่ะ อาทีน่า ข้ามาเพราะเจ้าบอกว่ามีธุระสำคัญ ถ้ามีแค่นี้ข้าจะกลับล่ะ"
                            เดสโฟรสะบัดผ้าคลุมพร้อมที่จะเดินจากไปทุกเมื่อ อาทีน่าคว้ามือเขาไว้ พยายามหยุดไม่ให้เขาเดินจากไปก่อน ธุระของเธอยังไม่หมด
                           "ข้าไม่ได้มาธุระเรื่องความรักที่ข้ามีต่อท่านหรอกนะ"
                            เดสโฟรหยุดและหันกลับมาทางอาทีน่า เขาตะแคงศีรษะก่อนที่จะถอนหายใจเยือกเย็นออกมาเป็นไอน้ำ
                           "ข้าเจอมันแล้ว อัศวินตามคำทำนาย"
                           "เจ้าเอาอะไรมาพูด ใครๆก็อ้างได้ทั้งนั้น"
                           "ข้ารับรองได้ ต้องเป็นมันแน่นอน มันแตกต่างจากพวกไพริเวนเดอร์ และพวกเรา"
                           "งั้นข้าจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นใคร"
                           "เจ้ายังจำคนที่แต่งตัวประหลาดที่สุดตอนที่ประทะกับยัยมิเชลได้ไหม"
                           "เด็กหนุ่มที่ผมดำๆเซ่อๆ นั่นรึ"
                           "ใช่ มันนั่นแหละ ข้าแอบฟังมันคุยกับยัยอลิซ มันสารภาพหมดเปลือกแต่ยัยอลิซโง่ เอาหลักการเน่าๆอย่างการหาหลักฐาน ข้าดูก็รู้ว่าเป็นมันแน่ๆ"
                           "แล้วชื่อของมันล่ะ"
                           "มันชื่อ วายุ  ตอนนี้มันอยู่ที่สถาบันข้า มันเป็นผู้ช่วยยัยอลิซในหอสมุด ท่านจะลงมือตอนไหนบอกข้ามา""
                           "ยังก่อน.."
                           "ถ้าท่านพร้อมเมื่อไหร่บอกข้าด้วย แต่ตอนนี้ข้าขอถวายทั้งกายและใจให่ท่าน เดสโฟรที่รักของข้า"
                             เดสโฟรหัวเราะในลำคอพร้อมส่ายหัว เขาเอามือลูบแก้มของอาทีน่า เธอตอบสนองด้วยการจับมือข้างที่ลูบแก้มเธอ มาประทับยังอก 
                            "หัวใจข้าจะอยู่กับท่านเสมอ.."
                             อาทีน่ากอดเดสโฟร เขาก็กอดเธอด้วย เวลานี้อาทีน่ามีความสุขที่สุดในรอบหลายปี เธอกอดเขาแน่นมาก น้ำตาสีเงินเริ่มไหลออกจากเบ้าตาทั้งสองลงข้างแก้ม เดสโฟรรู้สึกได้ถึงน้ำที่เย็นเยือกมาสัมผัสแขน เขาก้มมองอาทีน่าพบว่าเธอกำลังร้องไห้เพราะความสุขและดีใจ
                             "ข้ารักท่าน"
                             ปากของอาทีน่าประกบริมฝีปากของเดสโฟร ทั้งสองจูบกันหนักหน่วงและเนิ่นนาน ไม่สนความมืดและความหนาวเย็น เสียงเหยี่ยวตัวใหญ่ร้องจากบนท้องฟ้า วินด์ดอนบินโฉบลงที่พื้นหญ้าชื้นแฉะ มันสะบัดขนที่เปียกเพราะน้ำค้าง เดสโฟรคลายกอดของอาทีน่า แต่เขายังจับมือเธออยู่
                             "ไปกับข้า อาทีน่า"
                             "ไม่ได้เดสโฟร ข้าต้องอยู่ที่นี่ อยู่เพื่อเป็นสายให้ท่าน"
                              น้ำตาแห่งความเศร้าโศกไหลพรากจากดวงตาของอาทีน่า เธอกอดเดสโฟรอีกครั้ง ทีนี้เขาเองที่จูบหน้าผากเธอ เพราะความรู้สึกลึกๆในใจ เขาเริ่มมีความรักใคร่ในตัวเธออีกครั้ง เดสโฟรหันไปขี่วินด์ดอน มันเตรียมกระพือปีก อาทีน่ารีบวิ่งไปหาเดสโฟรทันที
                              "ข้าอยากได้ของที่ระบึกจ่ากท่าน เพื่อเวลาที่ข้ามองมันแล้วจะคิดถึงท่าน"
                               เดสโฟรถอดสร้อยสีดำประดับทับทิมสวมให้อาทีน่า เธอโผเดสโฟรอีกครั้งก่อนที่วินด์ดอนจะบินขึ้นไป แรงลมที่วินด์ดอนกระพือปีกทำให้ผมสีดำของอาทีน่าสะบัด
                              ''ข้ารักท่านเดสโฟร!! ข้ารักท่าน!!!''
                               ไม่มีเสียงตอบจากเดสโฟร แรงลมยามราตรีที่ประทะหน้าเขาทำให้เกิดเสียงดังกว่าจะได้ยินเสียงของอาทีน่า วินด์ดอนไต่ระดับจนขึ้นเหนือกลุ่มเมฆ ทิ้งความสว่างสไวของเมืองไว้ด้านหลัง สิ่งแรกที่เขาต้องทำคือ การเฝ้ารอเวลา เวลาที่จะได้ฆ่าวายุตอนที่วายุไปหาคทา มันต้องมีเวลานั้นแน่นอน
                                ด้านอาทีน่าเธอรีบเดินออกจากสุสานตรงไปยังเมืองดีเชโน่ เธอแวะที่โรงเหล้าแห่งหนึ่ง มีผู้คนมากมายในที่นั้น ส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่น เธอนั่งลงหน้าเคาร์เตอร์ สั่งเหล้ารัมขวดหนึ่ง เธอเอาตลับบรรจุบางอย่างขึ้นมา เธอเปิดมันออกด้านในเป็นของเหลวข้นๆ เธอทามันที่ริมฝีปากของเธอ ไม่นานเหล้ารัมที่สั่งก็มาถึง อาทีน่ารินให้ตัวเองเหมือนที่ผ่านมา มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งลงข้างๆเธอ เขาให้ความสนใจเธอเป็นพิเศษ
                                ''มาคนเดียวหรอครับ"
                                ''อือ..."
                                "ผมนั่งด้วยได้ไหม"
                                "ได้..ค่ะ..เชิญ..เลย"
                                  อาทีน่าพูดด้วยน้ำเสียงเมามายแทบจะเอาหัวราน้ำ แต่ที่จริงเธอไม่ได้มัวหรอกแค่แกล้งทำไปงั้นเอง
                                 "งั้นเรามาชนแก้วกันนะ"
                                 ทั้งสองชนแก้วกัน ชายหนุ่มยิ่งได้ใจใหญ่ คิดว่าอีกไม่นานเขาและเธอจะได้มีความสุขร่วมกัน
                                 ''เพื่อความสัมพันธ์ของเรา"
                                 ทั้งสองยกแก้วของตนขึ้นดื่ม ทันทีที่ชายหนุ่มวางแก้วลง อาทีน่าเข้ากอดเขาทันที ชายหนุ่มได้ใจมากกว่าเดิม เขาจูบอาทีน่า เธอเอามือกอดหัวเขาให้ปากเขาติดแน่นกับปากเธอ ไม่นานชายหนุ่มก็หมดสติ ตาขแงเขายังเกร็งค้างอยู่ อาทีน่าวางเงินไว้ที่เคาร์เตอร์แล้วรีบออกไปจากที่นั่นทันที ส่วนพยักงานเสิร์ฟได้มาปลุกชายหนุ่มตอนที่จะปิดร้าน เขาตกใจสุดขีดเพราะว่าชายหนุ่มคนนั้นสิ้นใจไปแล้ว