Angel's quest Part I Staff of angel
imppreal
14) Staff of angel บทที่14 เพื่อนใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความAngel Fantasy
บทที่14 เพื่อนใหม่
วายุรู้สึกง่วงในยามเย็นใกล้ค่ำ เขายังนั่งเฝ้าหอสมุดซึ่งครูอลิซมอบหมายให้เขาทำ ตอนนี้เธอหายไปไหนก็ไม่รู้ วายุเลยต้องนั่งอยู่ที่นี่คนเดียว พวกเด็กนักเรียนเมื่อตอนบ่ายหายไปหมดแล้ว ทำให้หอสมุดนี้วังเวงชอบกล วายุรู้สึกเหมือนมีดวงกำลังจ้องมองเขาอยู่รอบด้าน มันเป็นวันที่วุ่นวายและบ้าบอที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตเขา นี่แค่วันเดียวเขาก็รู้สึกว่าวันเวลาเดินช้าเป็นปี และอีกอย่างหนึ่งเขารู้สึกอยากกลับบ้านของตัวเองด้วย
“เมื่อไหร่ตูจะได้กลับบ้านวะ จะบ้าตาย นี่แค่วันแรกนะเนี่ย”
เขาบ่นเบื่อๆให้ตัวเองและรู้ว่าไม่มีใครแอบฟังอยู่แน่ วายุเลยซุกหน้าลงบนโต๊ะ เอาแขนรองหัวตัวเองไว้ ความมืดค่อยๆเข้ามาบดบังดวงตา เขาเริ่มหลับในที่สุด หลับเพราะความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวัน
ไม่นานครูอลิซก็เข้ามา เธอชะโงกหน้ามองวายุที่หลับเป็นตายอยู่บนโต๊ะบรรณารักษ์ เธอยิ้มให้เขาอย่างเอ็นดู อัศวินที่มาช่วยดินแดนแห่งนี้เป็นวายุจริงๆนั่นหรือ เธออยากเชื่อแต่เรื่องแบบนี้ใครๆก็อ้างอวดกันได้ เขาบอกว่ามาจากกรุงเทพ เมืองที่อาจจะแต่งชื่อขึ้นเอง แต่ยังไงเธอก็ต้องระวังพวกดาร์กให้กับวายุ โดยเฉพาะดาร์กที่อยู่ที่นี่ ดาร์กที่ชื่อว่า อาทีน่า
“วายุ ตื่นๆ นอนนี่ไม่ได้นะ”
ครูอลิซเขย่าวายุแต่เขาก็ไม่ยอมลุกขึ้นมา เธอเลยเขย่าเขาแรงขึ้น ทำให้เขาลืมตาขึ้นมาทีละน้อย เห็นครูอลิซกำลังเขย่าเขาอยู่ เขาตกใจสุดขีด
“ครูอลิซ!! ครูจะทำอะไรผม อย่านะ!!’’
ครูอลิซกุมขมับของเธอ มันคิดได้ไง ว่าเธอจะทำอะไรเขา ไอ้บ้าวายุนี้ เดี๋ยวป๊ะสาปซะนี่
“ไอ้บ้า ครูไม่ทำอะไรเธอหรอก เดี๋ยวก็สาปให้เป็นกบซะนิ”
“ครับๆ ขอโทษครับ เห็นครูเขย่าผมอยู่เลยตกใจ”
“เออ แล้วนี่เธอมานอนตรงนี้ทำไม”
“ก็ผมง่วงนี่ แล้วผมยังไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนไหนอีก”
“อ้อ ครูลืมไปเลย เดี๋นวครูจะถามครูมิเชลให้นะ”
“คืนนี้ให้วายุนอนบนหอพักนักเรียนชาย”
ทั้งสองหันขวับไปหาต้นกำเนิดเสียง ครูมิเชลยืนอยู่หน้าหอสมุด เธอมาเพื่อจะบอกสิ่งนี้กับเขาพอดี
“แล้วผมไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนนะครับ”
“ตู้เสื้อผ้าประจำเตียงในหอพักน่ามีมั่งแหละ สถาบันเรามีชุดนอนเฉพาะให้นักเรียนอยู่แล้ว”
“แล้วหอพักชายไปทางไหนครับ”
“เอ่อ ครูมิเชลค่ะ เดี๋ยวชั้นพอไปเองนะค่ะ หมอนี่ยิ่งเว่อร์อยู่ด้วย”
“ตามใจเธออลิซ งั้นชั้นไปก่อนนะ จะไปดูที่ครัวหน่อยว่าเขาจัดอาหารค่ำให้อาจายร์ใหญ่ยังไงแล้ว”
“ค่ะๆ เชิญค่ะ”
ครูมิเชลส่งยิ้มให้ทั้งสองก่อนเดินจากไป ครูอลิซเลยหันมาใช้ให้วายุช่วยเธอปิดหอสมุดโดยส่งกลอนล็อคและกุญแจให้ เขารู้หน้าที่ว่าต้องทำอะไร วายุปิดประตูหอสมุดบานใหญ่ ก่อนจะกลอนล็อคด้วยที่ครูอลิซส่งให้ เขานึกว่าทำเสร็จแล้วแต่ความคิดก็ผิดพลาดไปเมื่อครูอลิซบอกให้ตนถอยออกจากประตู เธอร่ายคาถาภาษาแปลกๆแสงสีเขียวอ่อนๆลอยเข้าล็อคอย่างช้าๆ เสียงตุบทำให้ทั้งสองรู้ว่าประตูทำการปิดผนึกแล้ว
“เอาล่ะ ทีนี้ก็ตามครูมา”
ครูอลิซเดินนำวายุไปทางออก พาเขามาที่แผนกต้อนรับของสถาบัน มีบันไดอยู่สองแห่ง ป้ายที่บันไดแห่งแรกบอกว่าไปหอพักหญิง และบันไดอีกอันมีป้ายบอกว่าไปพักชาย ครูอลิซชี้ให้วายุไปบันไดแห่งที่สอง เขาขอบคุณเธอครั้งหนึ่ง ก่อนจะขึ้นบันได
“วายุ พรุ่งนี้เจอกันที่หอสมุดนะ ยังจำทางเดินได้ไหม”
“ครับ”
“วายุ เธอต้องหาเตียงว่างๆสำหรับเธอเองนะ ชั้นขึ้นไปไม่ได้ มันมีคาถาหวงห้ามสำหรับผู้หญิง”
“ครับ”
“งั้นสุดท้าย นอนหลับฝันดีนะ”
“เช่นกันครับครูอลิซ”
ครูอลิซส่งยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบก่อนที่เธอจะเดินจากไป เขาเองก็ต้องขึ้นไปยังหอพักชายจึงเร่งฝีเท้าระวังไม่ให้ตนเองก้าวพลาดตกบันได ในที่สุดประตูหอพักก็อยู่ตรงหน้า เขาเปิดประตูเข้าไป ตอนแรกเขานึกว่ามีเพียงแค่เขาเท่านั้น เสียงเอะอะของเด็กๆดังออกมาทันที
“นั่นใครมาน่ะ”
“จะไปรู้รึ”
เสียงดังขึ้นที่กลุ่มเด็กผู้ชายที่นั่งกันกลางห้องล้อมวงทานขนมที่ซื้อมาตอนเย็น มีแค่สองคนที่สนใจเขาคนอื่นๆกำลังสวาปามกับขนมอบกรอบ
“หวัดดี นายเด็กใหม่เหรอ ชั้นชื่อราฟนะ นายชื่อไร”
เด็กชายผมดำทักวายุ เขานึกว่าวันนี้คงไม่มีใครทักทายเขาแล้ว
“ชั้นชื่อวายุ เอ่อ..หวัดดี”
“ชั้นชื่อเนร์รี่ ชั้นจำนายได้ ที่นายมีเรื่องทีวิหารนั่นใช่มั๊น”
“ใช่ชั้นเอง ขอบคุณที่จำได้’’
“แล้วนายมาทำอะไรบนนี้ ครูมิเชลบอกชั้นว่าเขาให้นายช่วยงานครูอลิซนิ”
“ครูมิเชลให้ชั้นขึ้นมานอนบนนี้ ชั้นต้องหาเตียงก่อนนะ ขอตัวก่อน”
วายุเริ่มจะเดินไปยังกลุ่มที่ล้อมวงทานขนม ทันทีที่เขากำลังจะถึงกลุ่มนั้นเพื่อจะขอทางผ่าน ราฟได้ยืนขึ้นขวางวายุ จนวายุทำหน้าเครียดๆ เขาคิดว่าราฟอยากมีเรื่อง
“ให้ชั้นช่วยหาเตียงให้ไหม เตียงนั้นไงว่างอยู่”
“เอ่อ.ขอบใจ”
วายุเดินเกาหัวไปที่เตียงที่ราฟชี้ให้ เขาเกือบจะชิงต่อยราฟก่อน เกือบไปแล้วมั๊ยละตู
“เปลี่ยนชุดแล้วมากินหนมกัน”
ราฟตะโกนให้หลัง เขาส่งยิ้มจีดๆให้วายุพร้อมยกถุงขนมอบกรอบสีน้ำตาลให้ดู
“ขอบใจ เอ่อ..ราฟ ห้องน้ำไปทางไหน’’
“มันมีเวทมนตร์สะอาดเอี่ยมอ่องสาปไว้ที่ชุดที่ชุดในตู้ นายแค่เปลี่ยนชุดก็สะอาดแล้ว”
“สะดวกแฮะ”
วายุพยักหน้าให้ราฟก่อนที่เขาจะเริ่มเปลี่ยนชุด ชุดนอนนักเรียนสีเขียวอ่อนนุ่มสบายตา วายุแค่แตะชุดนอนนั่น มันก็เปลี่ยนให้เขาเรียบร้อย เขาเกือบแหกปากร้องเพราะตกใจ เพราะเห็นเสื้อตัวเดิมที่ใส่อยู่แขวนอย่างสวยงามที่ราวในตู้ วายุยิ้มให้ตัวเองก่อนรีบเดินไปร่วมวงกับราฟ ซักพักนักเรียนชายก็รู้จักวายุกันหมดทั้งหอ เขาไม่ตัวคนเดียวอีกแล้วในโลกนี้
วายุกับเพื่อนใหม่หลายคนเฮฮาอย่างสนุกสนาน ในที่สุดเวลานอนก็มาถึง(สัญญาณที่บ่งบอกคือขนมหมด) แต่ะวกเขายังนอนคุยกัน วายุไม่ได้ปล่อยความลับออกไป เขาไม่อยากตอบคำถามที่จะมีเยอะแยะให้เขาตอบ ไม่นานเสียงเด็กๆก็เงียบลง เสียงกรนดังขึ้นแทน วายุเองก็หลับลึกแล้วในที่สุด
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
