นายังเด็กหญิงผู้อาภัพ

นายังเดินออกมาด้วยความปวดร้าวใจที่แสนทรมานเป็นที่สุดในวันนี้เรื่องในวันที่เธอได้ขายตัวให้ชายคนที่มีภรรยาอยู่แล้ว นายังแสนจะปวดใจในเรื่องวันนั้นยังไม่หายไปจากใจของเธอเอง นายังเริ่มหมดแรงและกำลังจะหมดหวัง ชีวิตของเธอเริ่มที่ไม่อยากจะหายใจให้หนักโลก ท้องฟ้าเริ่มค่ำมืด ในคืนเดือนสงัด นายังจึงเข้าไปนอนในโพรงต้นไม้ขนาดใหญ่ หลังบ้านของชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งเป็นภรรยากัน เธอเข้าไปนอนท่ามกลางฝนตกกระหน่ำลงมานายังคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอน้องชายของเธอพึ่งจะมาเสียชีวิตลงเพราะเป็นโรคไทรอยส์อย่างนี้เองชีวิตเธอถึงตกมาลำบากเป็นขอทานอยู่ข้างถนนนายังคิดเรื่องเศร้าๆที่เคยเกิดขึ้นกับเธอ นายังเริ่มร้องไห้ออกมาน้ำตาใสๆไหลเป็นทางชีวิตของเธอต้องมาลำบากในชีวิตของเธอเลยทีเดียว
ในตอนเช้านายังยังไม่ได้ทานอาหารเลยตั้งแต่ที่เธอเสียน้องชายของเธอไปนายังจึงเดินเร่ร่อนไปขออาหารจากคนที่บ้าน
“ไปเลยไอ้เด็กขอทาน ไอ้ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไป๊ ไม่มีใครอยากให้ข้าวแกหรอกมีแต่ก้างปลาให้หมาเอาไหม” หญิงเจ้าของบ้านพลางชี้อาหารที่อยู่ในจานสุนัขมาให้นายังดู
“ก็ยังดีค่ะ” นายังร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง พลางเข้าไปกินอาหารสุนัขด้วยความหิวโหยหญิงสาวคนนั้นตกใจก่อนจะด่าซ้ำเติมนายัง
“อี๋ นังบ้า กินข้าวหมา สกปรก แหว่ะ น่าเกลียดออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้นะเอาจานสกปรกหมาออกไปด้วยดีเอาไปทิ้งให้ด้วย แกนี่เหมือนหมาเลยนะ หมามันแม่มันไม่มี พ่อมันไม่มี น้องมันไม่มี มันมาคุ้ยขยะกินแถวนี้เหมือนแกเลยนังหมาสกปรก ไป๊ กินเสร็จแล้วก็ออกไปจากบ้านชั้นด้วยอย่าลืมล่ะนังลูกขอทาน”  หญิงสาวตวาดชี้ไล่นายังเหมือนสุนัข ส่วนนายังเหมือนตายทั้งเป็นพลางรีบวิ่งออกไปร้องไห้อย่างน่าสงสาร
นายังหลังจากได้ทานอาหารสุนัขเสร็จเธอก็เดินไปในเมืองอีกครั้งเอาล่ะเมื้อกี้ได้ทานอาหารแล้วถือว่ายังเป็นบุญของเธอที่ยังได้ทานอาหารแบบนี้ นายังเดินมาถึงบ้านแห่งหนึ่งในสภาพมอมแมมเหมือนคนขอทานจริงๆ แล้วเคาะประตูแต่แล้วสรรค์โปรดเธอเป็นร่างเด็กชายวัยเดียวกับเธอว่าได้เปิดประตูมารับเธออย่างไม่รังเกียจอะไรแต่ให้เข้าบ้านด้วยซ้ำ
“ขอบใจนะ” นายังเสียงสั่นเครือ พูดกับเด็กชายคนนั้น
“ไม่เป็นไรนะ บ้านเรามีขนมเยอะแยะมากมายมาทานขนมด้วยกันนะ” เด็กชายคนนั้นชวนอย่างไม่รังเกียจ นายังเห็นเด็กหลายคนอยู่ในบ้านที่มีอายุเท่ากันหลายคนก็ดีใจหันไปถามกับเด็กชายคนนั้น
“นี่เธอ แล้วคุณแม่และคุณพ่อเธอไม่ว่าเหรอ” นายังหันไปถามเด็กชายคนนั้น
ก็เห็นเด็กชายคนนั้นมีใบหน้าที่เหมือนว่าหม่นหมองเศร้าสร้อยนายังเห็นจึงถาม
“เป็นอะไรเหรอ ชั้นพูดอะไรสะเทือนใจหรือเปล่า” นายังถามด้วยความผิด
เด็กชายคนนั้นหันหน้ามาบอกพลางยิ้มให้นายังอย่างเป็นมิตรก่อนจะบอกกับนายังว่า
“ที่นี่คือเด็กที่กำพร้านะไม่มีพ่อมีแม่ก็มาอาศัยอยู่รวมกันที่นี่เธอก็มาที่นี่ก็ได้นะเราก็เหมือนกันล่ะ” เด็กชายคนนั้นบอกให้นายังรู้ทันทีพลางหันไปหยิบน้ำแดงขึ้นมาดื่มอย่างมีความสุขปราศจากความเศร้าทั้งหลาย
“ขอบใจนะว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ ชั้นชื่อนายัง” นายังแนะนำตัวอย่างเป็นทางการและหันไปบอกเด็กทุกคนที่กำลังวิ่งเล่นในบ้านอย่างสนุกสนาน
“ชั้นชื่อริอันยินดีที่ได้รู้จักนะ” เขาพูดพร้อมจับมือนายัง
สักพักเด็กๆที่มีอายุเท่านายังหันมาแนะนำตัวบ้าง
“หวัดดีเราชื่อเรอัน”
คนที่ตัวสูงๆหันมาบอกด้วย
“ดีเราชื่อคิมยัง”
“ดีเราชื่อมาอิน” ทุกๆคนทยอยมาแนะนำตัวและมีเด็กหญิงคนหนึ่งมาแนะนำตัวคนสุดท้าย
“ดีจ๊ะชั้นชื่อ มารี ยินดีได้เป็นเพื่อนเธอนายัง” เธอเสียงเล็กมากพูดอย่างมีความสุขให้กับนายังส่วนนายังก็เริ่มรู้ถึงคุณค่าของการมีชิวิตอยู่มากขึ้นเรื่องราวของเธอก็เป็นเรื่องที่ลำบากยากเย็นมาพอสมควรตอนนี้เธอได้กำลังใจจากเพื่อนใหม่โดยเฉพาะริอันเขาดีกับนายังมากและเป็นเพื่อนที่ดีต่อนายัง
เรื่องราวของนายังยังไม่จบกลับมาติดตามต่อนะจ๊ะเฮ้อผู้แต่งก็ยังเศร้าเรื่องนี้อยู่เลยตอนนี้มีความสุขในเรื่องนี้ซะทีนายังได้เพื่อนเยอะเลยยังไงก็ติดตามด้วยนะจ๊ะวิจารย์เยอะๆนะจ๊ะ