นายังเด็กหญิงผู้อาภัพ

หลังจากที่นายังได้อาศัยอยู่ร่วมกับริอันและเพื่อนๆในบ้านกันอย่างมีความสุขแล้วนายังก็ชวนริอันเดินออกมาด้านนอกแล้วถามหาประวัติของเพื่อนๆทุกคนที่อยู่ในบ้านริอันจึงจำใจบอกกับนายังเรื่องเรอัน

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหล่ะเขาไม่มีทั้งพ่อและแม่น้องชายเขาก็เสียไปแล้ว" เฮือก!คำพูดนี้เหมือนเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของนายังเพราะเหมือนเหตุการณ์ของเธอที่เพิ่งเสียน้องชายของเธอไปคราวนั้นตอนที่หญิงคนนั้นตั้งชื่อให้เขา

"ชั้นก็เสียน้องชายของชั้นเหมือนกัน"  นายังบอกริอัน เด็กชายตัวน้อยจับมือเธอบอกให้กำลังใจทันที

"เสียใจด้วยนะ เธอต้องสู้ชีวิตตอนนี้เธอและพวกเรามีเพื่อนๆมากมายคอยให้กำลังใจนะนายังไม่ต้องห่วง"  ริอันบอกอย่างมีความหวังกำลังใจ

"ขอบใจนะ"นายังบอกกับริอันก่อนที่ทั้งสองจะพากันกลับบ้านไปหาเพื่อนๆที่กำลังเตรียมอาหารค่ำสำหรับพวกเขา

*เด็กๆอายุมากแล้วเลยทำอาหารได้จ๊ะกลัวผู้อ่านสงสัยว่าทำอาหารได้ยังไง

"มาแล้วจร้า" คิมยังและเรอันเดินถืออาหารถาดใหญ่มานอกครัวในขณะที่มาอินกำลังหั่นผักออกมาและมารีกำลังถือแก้วน้ำออกมาหน้าก้มมือไม้สั่น

"เป็นอะไรหรือมารี" คิมยังหันไปถาม

"เปล่าหรอกมันตื่นเต้นน่ะ" มารบอกพลางวางแก้วน้ำก่อนจะรีบไปช่วยเรอัน

"เฮ้ยทางนี้ยังไม่เสร็จเลยมารี" คิมยังตะโกนอย่างยุ่งเหยิงในขณะที่ในครัวต่างก็ยุ่งไม่แพ้กันฝ่ายมาอินไม่ยอมแพ้บอกเรอันให้มายกช่วย

"ทางนี้ก่อน"คิมยังบอก

"ไม่ทางนี้ดีกว่าอาหารไหม้หมดแล้ว" มารีตะโกนบ้าง

"ทางนี้"

"แย่แล้ว"มาอินรีบบอกไม่ทันการแล้วนายังและริอันเดินเข้ามาพร้อมขนมปังในค่ำคืนนี้

"อะไรเนี่ยโอ้พระเจ้าช่วย" ริอันตกใจกับสภาพในบ้านตอนนี้นี่มันอาหารค่ำวันนี้หรืออาหารหนูกันแน่เนี่ยสภาพบ้านไม่เท่าไรแต่สภาพคนน่ะสิน่าเจ็บใจนักสภาพคิมยังตัวเละเพราะโดนสลัดผักท่วมตัวส่วนมาอินโดนน้ำส้มราดจนเละโดยฝีมือเรอันส่วนเรอันโดนต้มจืดจากมารีหยิบผักใส่หัวทั้งเนื้อหมูและเนื้อเต้าหู้ทั้งนี้อาหารมื้อนี้อดโอ้โน้ ไม่นะ  ริอันรีบบอกให้ทั้งหมดเก็บกวาดช่วยกันโดยมีนายังช่วยอยู่ข้างๆ เฮ้อ  สวรรค์โปรดยังมีอาหารประทังความหิวเหลืออยู่แค่นี้ก็บุญแล้วล่ะแล้วมื้อนี้ทั้งหมดก็ทานอาหารอย่างอร่อย

ณ บ้านชั้นสองตรงที่นอน

นายังถือผ้าห่มมานอนเป็นกลุ่มข้างๆมาอิน ริอัน เรอัน มารี คิมยัง แล้วทั้งห้าคนก็มีริอันเสนอเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาของแต่ละคนทั้งสี่เห็นด้วยจึงเริ่มเล่าเรื่องกันโดยเริ่มจากริอัน เรอัน คิมยัง มาอิน มารี และนายัง เป็นคนสุดท้ายคุยเรื่องประวัติเรื่องราวอันน่าเศร้าของแต่ละคน เมื่อทั้งหกเล่าเสร็จฝ่ายมารี และคิมยังก็วิจารย์กันออกมา

"รู้สึกว่าเรื่องราวของนายังจะน่าสงสารและน่าเศร้ามากกว่าของคนอื่นนะว่ามั๊ยมารี" เขาหันไปถามมารี

"อืมน่าสงสารจนชั้นอยากร้องไห้เลยล่ะ" ตีหน้าเศร้า

"ทำไมชีวิตเราต้องมีกรรมขนาดนี้ด้วยนะ" นายังยังเศร้าเรื่องราวของตนให้กับเพื่อนทั้งห้าคน

"อืมขอบใจที่เล่ามาให้พวกเราฟังนะนายังคนดีจริงๆสักวันสวรรค์ต้องเข้าข้างนะ" ริอันให้กำลังใจพร้อมมารี เรอัน คิมยัง มาอินก็ให้กำลังใจเช่นเดียวกันก่อนที่จะกลับไปนอน

คืนนี้

นายังฝันเห็นพ่อ แม่ พี่สาว  น้องชายของตนเอง นายังรีบวิ่งตามออกมาแล้วตะโกนบอกพ่อแม่

"พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่มากกับพ่อพี่น้องชายจ๊ะเมื่อไรเวรกรรมลูกจะหมด"  นายังร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทาง

"ถ้าหนูอยากไปอยู่กับแม่กับพ่อหนูไปด้วยนะจ๊ะ" นายังร้องไห้  ส่วนพ่อกับแม่ยิ้มโดยพี่สาวและน้องยืนอยู่ข้างๆ

"ยังไม่ถึงเวลาลูกแม่" เขาทั้งสี่คนบอกกับนายังก่อนที่จะหายลับไปสุดขอบฟ้า แต่เธอแค่ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

"เฮ้  นายัง  นายัง  ริอันมาดูเร็ว"

"นายัง  นายัง"

แล้วทุกอย่างก็อยู่ในสิ่งปกติ โลกแห่งความฝันจบแล้วท้องฟ้าสีครามหมดไปแล้วที่แท้เราฝันถึงพ่อแม่พี่สาวน้องชาย

"นี่เราเป็นอะไรไปน่ะ" นายังพูดกับริอัน

"เราเห็นว่าเธอหลับไปแล้วเธอก็ไม่หายใจลมหายใจค่อยๆเบาลงจริงๆนะ เนี่ยดีนะที่มารี และมาอินมาเจอแล้วยังไม่นอนจะลุกไปห้องน้ำเห็นเธอนอนกระสับกระส่ายเลยเข้ามาดูเลยรู้ว่าเธอกำลังจะตายเราเกือบเสียเพื่อนที่ดีแล้วสิ" ริอันบอกซะยืดยาว

"เมื้อกี้ชั้นฝันว่าเห็นแม่พ่อพี่สาวน้องชายล่ะ"นายังเริ่มคิดเหตุการณ์เมื่อกี้

"เค้ามาดีล่ะ" นายังเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งหาคนฟัง

"เนี่ยเราอุตส่าห์ไม่หลับไม่นอนเลยนะเนี่ยกลัวจะเสียเธอไปเนี่ยโดยเฉพาะริอัน  มารีก็ด้วย"  คิมยังบอกกับนายังที่นั่งข้างๆมารีโดยเธอกอดเอาไว้อย่างแน่นหนาทีเดียว

"งั้นไม่เป็นไรแล้วพวกเรานอนกันต่อ"สักครู่ทั้งห้าคนเดินออกจากห้องไปปล่อยให้นายังอยู่คนเดียวสักพักและแล้วที่ไหนได้มารี  ริอัน เรอัน คิมยัง มาอิน เดินหอบหมอนและผ้าห่ม มานอนข้างๆนายังกันทุกคนโดยเฉพาะริอัน

"ดูเหมือนเขาจะชอบเธอนะเป็นห่วงเธอมากกว่าใครเลยอ่ะ"มารีกระซิบข้างหูนายัง....