นายังเด็กหญิงผู้อาภัพ

แล้วเธอก็สลบไป ก่อนที่เธอจะสลบล้มลง นายังเห็นเงาใครบางคน
ซึ่งกำลังมองเธอกับน้องชายของเธออยู่สายตานั้นชั่งเย็นชากับเธอและ
น้องชายของเธอคนเดียวคนนี้
"โอ๊ย พี่จ๋า อย่าตายนะอย่าตาย" เสียงร้องของน้องชายซึ่งกำลังล้ม
ลุกคลุกฝุ่นร้องระบมร้องไห้
"พี่ ... พี่ไม่ไหวแล้วจ๊ะ พะ..พี่ลาก่อน" ยังไม่ทันที่จะสิ้นเสียงของ
นายัง เสียงของเด็กน้อยคนนั้น
 
ร้องไห้เสียงดังจากการถูกจับตัวโดยทหารพม่า
"แง๊ แง แงแงแง"
เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วค่ำคืนนี้นายังหลับตาทั้งน้ำตาคิดว่าชาตินี้คง
จะไม่มีทางได้เจอจริงๆแน่ๆ
"โอ๊ย.. น้องชาย เดี๋ยวจะพาน้องชายชั้นไปไหนค่ะ" นายังลุกขึ้นสู้ด้วยจิตใจที่อ่อนล้า
เงียบไม่มีคำตอบจากปากทหารคนนั้น
 
เสียงร้องไห้ของน้องชายดังเหมือนมีดแทงเข้าไปในหัวใจนายัง
เธอร้องไห้อยู่นานสองนานเพราะแม้แต่ร่างกายของเธอไม่สามรถจะ
ขยับไปช่วยน้องชายได้แล้ว
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!" นายังขอร้องให้ช่วย
"อย่า อย่า  เอา น้องชายชั้นไปนะ ขะ... ขอ ร้องค่ะ" นายังขอ
ร้องด้วยร่างกายอันปวดร้าวคิดว่าชีวิตไม่น่าลำบากเช่นนี้
เธอมองน้องชายไม่ห่างสายตาด้วยความเป็นห่วง
สักพักทหารชายคนนั้นเอาน้องชายไปล่ามโซ่ไว้เพื่อทรมาน
"กรี๊ด" น้องชายของนายังร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนตาย
นายังมองเหตุการณ์นั้นตลอดชีวิตช่างปวดร้าวเหลือเกิน
"อย่านะ อย่า กรี๊ด" นายังมองหน้าน้องชายแล้วเริ่มร้องไห้
"เราต้องสู้เราอย่ายอมแพ้" นายังปลอบตัวเองไว้ พร้อมลุกขึ้นสู้
"อย่า ทำอะไรน้องชายหนูนะคะ เรายอมแล้ว"นายังขอร้อง ดู
เหมือนว่าทหารคนนั้นยังคงเย็นชาและไม่ยอมพูด
"ปล่อยเราไปเถอะค่ะเราเเค่มาขอที่อยู่พักและอาหารค่ะน้องชายหนูยัง
ไม่ได้ทานอะไรเลย"
นายังบอกเหตุการณ์ไม่ทันแล้วทหารจับมือนายังไปผูกไว้กับเชือกที่
ล่ามโซ่อย่างทรมาน
"โอ๊ย " เสียงร้องของนายังทรมาไปถึงขั้วหัวใจ แต่ก็ยังดีที่เธอ
สามารถปกป้องน้องชายของเธอได้
ร่างกายของเธอตอนนี้มือบวมแดงและมือเริ่มมีรอยเลือดซึมออกมาจาก
การถูกล่ามโซ่ห้อยมือลงมาอย่างเจ็บปวด
ดูเหมือนว่าทหารคนนั้นจะจับเธอมาทรมานเล่น อย่างคิดสนุกเท่านั้น
แต่ไม่คิดถึงใจนายังเลยว่าเธอไม่สนุกเธอไม่เล่นด้วย เสียงทหารมัด
ข้อเท้าน้องชายเธอมัดมือ มัดทุกอย่างของร่างกายของเขาแล้วดึงไป
แขวนไว้ตรงหน้าต่างบานหนึ่งอย่างสะใจ นายังมองแล้วดูอาการว่า
เขาท่าจะบ้า
"อย่าทำน้องชายหนูนะ" นายังโกรธแค้น แต่เจ็บข้อมือมากหลังจากที่โดนห้อยมานาน
ชายคนนั้นทำท่าทางเข้ามาทำร้ายนายัง
"ผลั๊ก"
"กรี๊ด" ดูท่านายังก็จะไม่ยอมเลยถีบชายคนนั้นออกไปไกลๆ
"นี่พวกคุณจะทรมานพวกหนูไปถึงไหน" นายังกรี๊ดอย่างบ้าครั่ง
น้ำตาไหลเป็นทางอีกแล้ว
ว่าแล้วท่าทางของทหารพม่าไม่เข้าใจภาษาของนายัง
"ปล่อยหนู ไป ปล่อยน้องหนูไป ปล่อย ปล่อย ปล่อย" นายัง
อย่างบ้าครั่งอีกครั้ง คราวนี้เขาดึงนายังมาล่ามโซ่ล่ามคอ
"คอก คอก"
"ปล่อย ปะ ..ปล่อยหนูนะ" เธอร้องไห้สุดเสียงแต่โซ่เริ่มรัดคอเธอแน่นเรื่อยๆ
"ปล่อยนะ" น้องชายเธอร้องไห้โดยทั้งที่เขาร้องไห้
เธอไม่คิดเลยว่าชีวิตเธอต้องตกมาเป็นเชลย เป็นทาส เป็นเยี่ยงนี้
ขอทานต้องตกมาเป็นเชลยของกองทัพพม่า
เรื่องราวของนายังจะตกเป็นเชลยของใครโปรดติดตามครั้งต่อไป