นายังเด็กหญิงผู้อาภัพ

"ไม่นะหนูขอโทษ หนูไม่ทำแล้ว" เธอขอร้อง แล้วเริ่มร้องไห้

"ฮ่า ฮ่า" ดูเหมือนชายคนนั้นยังไม่ใส่ใจกับคำพูดของนายัง

"อย่า ช่วยด้วยค่ะ" เธอตะเกียกตะกายขอร้องให้ช่วย สักพักมีชายคนหนึ่งเข้ามาให้ความช่วยเหลือจากการที่ถูกชายขี้เมาลวนลาม

"ปล่อยผู้หญิงนะ รังแกฝ่ายเดียวมันไม่ดีเลย" ว่าแล้วเขาก็ผลักชาย

คนนั้นล้มกลิ้งลงไปกับพื้น ส่วนนายังกับน้องชายกอดกันแล้วเริ่ม

ร้องไห้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตะกี๊ ชายคนนั้นต่อสู้กับชายขี้เมาจน

ชายขี้เมาขอยอมแพ้ก่อนวิ่งหนีจากไป

"เฮ้อ เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ" เขาวิ่งเข้ามาหา

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" นายังร้องไห้ก้มหัวไหว้เท้าชายคนนั้น

"คุณ ไม่ต้องก็ได้นะ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกครับ" เขาดูเหมือนไม่รับไหว้ของเธอและดูเหมือนจะไม่ให้ไหว้เขาด้วยซ้ำ

"คุณชื่ออะไรแล้วทำไมเหมือนคนโทรมคนขอทานจัง เอ้า น้องชายคุณเหรอครับ" คำพูดของเขาดูเหมือนจะแรงเกินไปทำให้จิตใจที่บอบช้ำของหญิงสาวยิ่งช้ำไปมากกว่านี้เมื่อได้ยินคำว่าขอทาน ก่อนที่จะร้องไห้อีกครั้งด้วยความโกรธ

" ทำไมคะ พ่อแม่ของหนูเสียชีวิตไปแล้ว แล้วคุณเป็นใครทำไมถึงต้องมาด่าอนาคตของน้องชายหนูด้วย เขาเสียอนาคตแล้วเมื่อได้ยินคำว่าขอทาน! หนูเคยทำอะไรให้คุณช้ำเหรอคะทำไมคุณต้องมาทำร้ายน้องชายหนูและหนูด้วย กรี๊ด!" เธอตะโกนสุดเสียงด้วยความโกรธอย่างรุนแรง น้องชายของเธอก็พลอยร้องไห้ไปด้วย

"เดี๋ยวคุณ เอ่อ ผมขอโทษนะ คือ ผมไม่ได้ตั้งใจ" เขาพูดยอมรับผิด

"ค่ะ หนูเชื่อ เชื่อในสิ่งที่คนหลอกลวงพูด" ว่าแล้วเธอลุกขึ้นเดิน

ร้องไห้แล้วเดินหนีไปกับน้องชายซึ่งกำลังร้องไห้

"เดี๋ยวคุณ " เขากำลังวิ่งไปหานายังแต่ไม่ทันเสียแล้วเธอวิ่งเข้าไป

หลบในพงหญ้าเสียก่อน เขาตามไม่ทันเสียแล้ว

นายังและน้องชายเดินมาถึงหัวป่าลึกลับในเขตชายแดนพม่าอย่างไม่

น่าเชื่อในสายตา รู้แต่ว่านายังเธอยังคงเข้มแข็งเหมือนเดิมเธอกำลัง

อุ้มน้องชายที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นวางลงเพื่อที่จะไปหาอาหารมาให้

"วี๊ด เวี๊ยว" เสียงสายลมพัดผ่านใบหญ้าแห้งตามสายลมในความมืด

นั้นนายังนั่งลงข้างๆน้องชายด้วยความเหนื่อยล้าหิ้งห้อยบินลงมาเป็น

แสงสว่างรำไรให้พอมองเห็นสิ่งรอบด้านบ้างก็ยังดี พลันสายตาของ

นายังมองผ่านไปยังกระท่อมบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งซึ่งห่างจากเธอพอ

สมควร แต่เธอไม่รู้ว่านั่นคือกระท่อมของทหารพม่าข้ามเขตเเดนกัน

"น้องชายพี่เจอบ้านแล้วจ๊ะ เรากำลังจะมีบ้านและเราจะได้ไม่ต้องอยู่

โดดเดี่ยวเหมือนเดิมอีกแล้วนั่นไง" เธอชี้ให้น้องชายเธอดูหลังจากที่

น้องชายของเธอลืมตาด้วยความยาก

"พี่นายังจ๋า นู๋ หิว นู๋ หิว อิ๋วว" น้องชายเริ่มงอแง ในขณะที่นา

ยังก็หิวเช่นเดียวกัน ท้องเริ่มร้อง

"รอเดี๋ยวนะจ๊ะถ้าเราไปที่บ้านหลังนั้นคนอาจใจดีให้เราพักแล้วเราอาจได้ทานอาหารอร่อยๆเป็นได้ แต่ตอนนี้เราไม่มีอาหารเลยจ๊ะ"นายัง

บอกน้องด้วยความเป็นห่วงน้ำใสๆเริ่มไหลริน

"พี่จ๋า อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้นะ" น้องชายบอกพี่สาวเมื่อเห็นนายังเริ่มมีคราบน้ำตาอาบแก้มอีกครั้ง

"พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกจ๊ะเดี๋ยวก็หายเอง"

ว่าแล้วเธอก็พาน้องชายของเธอไปที่บ้านหลังใหญ่นั้นทันที

ระหว่างการเดินทางนายังนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตของตนเอง

และน้องชายของตนจนเธอคิดว่าเธอไม่สามารถมีชีวิตชีวาในโลกนี้ได้

อีกต่อไปแต่เห็นน้องชายอยู่คนเดียวไม่ได้เพราะคิดว่าคนตัวเล็กๆคนนี้

ไม่สามารถเลี้ยงดูตนเองได้ พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตลงไปเมื่อครั้งเธอ

ยังเล็กเธออยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอดจนกระทั่งเธอมาพบกับน้อง

ชายในถังขยะที่ถูกทิ้งอยู่ นายังสงสารเลยขอร้องว่าจะเอาไปเลี้ยง

แทนเอง เธอจึงอุ้มมาเลี้ยงแทนอดทนมาตลอด 23 ปีเลยทีเดียวจน

กระทั่งเธอมีอายุมากขึ้น 22ปี

เธอหวนภาพในอดีตไม่ให้เข้ามาทำร้ายคนในครอบครัวของเธอได้อีก

จึงสัญญาว่าเธอจะไม่ฆ่าตัวตายอีก เมื่อนายังและน้องชายเดินทางมาถึงบ้านแห่งหนึ่งในนอกเมือง

"มีใครอยู่มั๊ยคะ" เธอถามเพื่อความแน่ใจ

สักพักทหารวิ่งตรึงออกมาเตรียมพร้อมจะยิงธนูใส่นายังและน้องชาย

หมายจะเอาชีวิต ส่วนนายังเข้ากอดน้องชายอย่างไม่คิดชีวิตตัวเองที่

จะถึงจุดจบ

"ขอร้องเถอะค่ะ" นายังไหว้ขอร้อง  น้ำตาหยดใสๆเริ่มออกจากตาเป็นครั้งที่ 13

"อย่าทำอะไรน้องชายเลยนะคะ ทำหนูดีกว่า"

ทหารพม่าเตรียมตัวที่จะยิงใส่นายัง

"ยิงได้" แม่ทัพพม่าสั่ง  ลูกธนูออกจากตัวธนูทันที และแล้วศรธนูก็ลอยฉิวไปหานายังทันทีเธอหลับตาร้องไห้สั่นเทาด้วยความกลัวแล้วนึกถึงคนที่รุมด่าเธอ

"นังงลูกขอทาน! นังเด็กกำพร้า! ไป๊นังลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่"

นายังอยากลืมความโหดร้ายตลอดไป "ฉึก!"

ศรธนูเข้าไปโดนนายังกลางหน้าออกกลางหลังจริงๆ....!!!