นายังเด็กหญิงผู้อาภัพ

นายังยังคงดิ้นรนพยายามต่อสู้ออกจากร่างชายลึกลับคนนั้นเขาเป็น

ใครเป็นทหารพม่าจริงหรือเปล่าหรือเขาแค่แค่จับนายังและน้องชาย

มาทรมานเล่น

"ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ หนูยอมแล้ว"น้ำตาไหลหยดเป็นทาง

"หึ" เสียงอำนาจลึกลับจากชายคนนั้นเหมือนเขาจะพอใจในสิ่งที่ตน

กระทำ

"อย่าทำน้องชายหนูเลยนะคะ เรายอมแล้ว" นายังกำลังหาโอกาสที่

จะหนีไปกับน้องชายของเธอ เธอรอให้ชายคนนั้นเผลอมองไปทาง

อื่นก่อนจะหยิบไม้มาท่อนหนึ่งแล้วจะเดินไปตีจนสลบ

"ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ เรามาดีเราไม่มีที่อยู่จริงๆ" นายังขอร้องปาด

น้ำตาออกจากแก้มอย่างน่าเวทนา

และแล้วเหมือนฟ้าเข้าข้างชายลึกลับคนนั้นเดินออกจากบ้านหลัง

มหึมาเดินออกไปท่ามกลางสายลมที่เย็นกระหน่ำ นายังได้ทีเข้าไปตี

จนเขาสลบไป "ปึ๊ก"

สำเร็จนายังตีหัวทหารคนนั้นเร็วอย่างว่องไวพลางยกมือไหว้

"ขอโทษด้วยค่ะ" น้ำตาเธอก็หล่นไปตามทางเช่นเดียวกันจากนั้นนายัง

ก็รีบอุ้มน้องชายวิ่งหนีออกไปจากบ้านหลังมหึมาหลังนั้นเธอวิ่งฝ่าทุ่ง

หญ้าเขียวขจีวิ่งผ่านสายน้ำที่ไหลผ่านอย่างรวดเร็วเธอวิ่งผ่านสะพาน

ที่ยาวเป็นทอดๆเธอวิ่งผ่านทุกอย่างที่ขวางหน้าเธอไปอย่างรวดเร็ว

นายังพาน้องชายของเธอมาพักตรงต้นไม้ต้นใหญ่ซึ่งพอจะช่วยเป็น

บ้านพักให้หนึ่งคืน

"พี่จ๋า พี่จ๋า หนูหิวจังไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว"น้องชายเธอ

อวดครวญ

"พี่รู้จ๊ะ แต่เราจะไปหาอาหารได้ที่ไหนล่ะจ๊ะเราไม่มีที่ไปแล้วจ๊ะ"นา

ยังบอกน้องชายของเธอ

"เข้าเมืองสิจ๊ะ" น้องชายที่แสนดีบอกกับนายัง

"แต่คนที่นั่นก็ใจร้ายกับเรานะจ๊ะ" นายังพูดดูมีเหตุมีผล

"แงแง" น้องชายของเธอเริ่มงอแงเมื่อพี่สาวเริ่มปฏิเสธเช่นเดียวกัน

"ก็ได้จ๊ะ พี่จะพาไปนะ อย่าร้องไห้นะ หยุดร้องไห้ก่อนจ๊ะ" นายัง

บอกน้องชายที่รัก

และแล้วน้องชายก็เลิกงอแงนอนหลับอย่างสบายในอ้อมแขนของนา

ยังไปซะดื้อๆ

นายังได้แต่หัวเราะร่วน พลางกอดน้องอย่างแน่นหนาปกป้อง

อันตรายในค่ำคืนนี้

เช้าวันต่อมานายังอุ้มน้องชายของเธอเข้าเมืองเพื่อไปหาอาหารกินกัน

เมื่อไม่ได้กินข้าวอย่างอร่อยหลายวันก่อนน้องชายเธอก็เริ่มป่วยด้วย

นายังนั่งอยู่ตรงชานบ้านของหญิงชราคนหนึ่งก็เดินมาหาเธอเหมือน

อยากช่วยเหลืออะไรบางอย่างเมื่อเห็นสภาพของน้องชายเธอและนา

ยัง

"เข้าบ้านชั้นก่อนสิจ๊ะ"

"ขอบคุณค่ะ" นายังตอบรับอย่างยินดี

"หนูเป็นลูกเต้าเหล่าใครจ๊ะถึงได้มาเร่ร่อนแถวในเมืองรู้ไหมว่าแถวนี้

ทหารเขาคุมเข้มตลอเวลาและแถวนี้ก็อันตรายด้วยหมู่นี้มีโจรเยอะแยะ

มากมายเลยล่ะ"  หญิงชรามองนายังอย่างน่าสงสาร

"แล้วหนูชื่อะไรหรือจ๊ะ"

"ชื่อนายังค่ะ แล้วน้องหนูยังไม่ตั้งชื่อให้ค่ะ"

"หนูชื่อนายังหรือชื่อมีความหมายดีนะแล้วชื่อน้องหนูชั้นขอตั้งให้แล้ว

กันนะจ๊ะรับรองมงคลจ๊ะ"

นายังรอฟังอย่างตั้งใจ 

"ชื่อะไรหรือคะ"  นายังถามด้วยความดีใจหญิงชราคนนั้นหลับตา

เหมือนคนมีพลังทำนายอนาคตได้

"ชื่อรือจิน ดีไหม เพราะชื่อนี้ได้มาจากบรรพบุรุษของเราแต่ก่อน

เชียวนะ"

"ก็ดีค่ะ มีชื่อแล้วนะรือจินน้องรักของพี่" น้องชายวัยนี้กำลังป่วย

สาหัสเลย

"น้องชายป่วยใช่ไหม แย่ล่ะสิเป็นโรคไทรอยส์ละสิต่อมแย่มากเลยนะ

นี่"

"อะไรนะคะ" น้ำตาใสๆเริ่มหยดมาเป็นทางๆ

"โธ่ เวรกรรมมาแต่ชาติปางก่อนของพี่เองผิดเพราะพี่เองถ้าพี่ไม่ไป

ขอเป็นพี่สาวในชาตินี้"

นายังร้องไห้อีกครั้งโดยมีหญิงชรามองด้วยความเวทนาใจอย่างยิ่ง

"หนูคงต้องไปแล้วล่ะคะ จะพาน้องชายคนนี้หนีไปนอกเมือง"

"โธ่ นายังอย่าไปเลยมันไกลมาก แต่ก็ยังดีที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ"

หญิงชราบอก

"ขอบคุณมากนะคะที่ตั้งชื่อให้น้องหนูไปนะคะ" เธอไหว้หญิงชราคน

นั้นก่อนที่จะวิ่งเดินออกไปให้ไกลที่สุดเพื่อที่จะพาน้องชายของเธอไป

รักษาที่แดนไกล

"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะรือจินเธอต้องไม่เป็นอะไร" นายังปลอบน้องชาย

ที่มีอาการหน้าแดงหายใจรัวผิดปกติ

"มะ..ไม่ไหวแล้วคับพี่" รือจินบอกพี่สาวว่าตนกำลังจะตายภายในไม่ช้านี้

"อย่านะรือจินเธอเพิ่งได้ชื่อใหม่จะตายตอนนี้ไม่ได้นะ" นายังร้องไห้

น้ำตาไหลนองเต็มหน้า

"อี้ฮะ(พี่ครับ) อ๋มรักพี่อับ(ผมรักพี่ครับ" เสียงเด็กชายเสียงอ่อนอวด

ครวญครั้งสุดท้าย โดยมีนายังร้องไห้อยู่ตรงนั้น

"อาอ่อนอับอี้(ลาก่อนคับพี่สาวที่แสนดี)" น้องชายวัยนี้เพิ่งมาเป็นโรค

นี้ตั้งแต่เมื่อไร

"รือจิน รือจิน ฮือ ฮือ" นายังเจ็บปวดใจวันนี้ที่สุด

"พี่จะอยู่ยังไงเมื่อรือจินไปสบายแล้ว  ฮือ ฮือ" เธอร้องไห้เสียงดังราว

กับว่าชาตินี้จะไม่หยุดร้องไห้เลย

หัวใจนายังแตกสลายลงกับตาเมื่อครั้งแรกที่เธอเจอรือจินบนถังขยะก็

น่าสงสารอยู่แล้วแต่พอตายจากทำให้นายังยังรับไม่ได้กับสภาพนี้

นายังเดินมาฝังศพน้องชายอย่างเงียบๆท่ามกลางดอกไม้เขียวขชุม

"ลาก่อน สำหรับวันดีๆสำหรับเราขอให้รือจินไปอยู่บนสวงสวรรค์กับแม่พ่อพี่สาวอย่างสงบ ไม่ต้องห่วงพี่จ๊ะ" นายังถอนหายใจร้องไห้เบาๆ

ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยเหตุการณ์วันนี้ทำให้นายังไม่มีจิตใจที่จะอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป

"พี่จะขายตัวเพื่อให้ได้เงินมาชดใช้ในสิ่งที่พี่ทำลงไป"

นายังตัดสินใจขายตัวเองให้ชายหนุ่มจากบ้านนอกจริงหรือ

(โปรดติดตามอ่านครั้งต่อไปจร้า)