ขวัญใจ

     ทินกรเดินไปเดินมาด้วยความหงุดหงิดอยู่แถวๆโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ
 
เขานั่งรอมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว แต่ขวัญใจก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาเสียที
 
“บ้าเอ๊ย ยัยกุ้งแห้งทำอะไรอยู่เนี่ย รอจนรากจะงอกอยู่แล้ว เมื่อไหร่จะออกมาซักทีนะ”
 
“บ่นอะไรอยู่คนเดียวจ๊ะกร”
 
เสียงแหลมเล็กของใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆชายหนุ่ม เขาหันหน้าไปมอง ก็พบกับ
 
“อ้าวมาได้งัยน่ะ เกรซ”
 
“เกรซมาหาเพื่อนที่นี่น่ะ ว่าแต่กรเถอะรอใครอยู่เหรอ เห็นบ่นเป็นหมีกินผึ้งเชียว บังเอิญจังเนอะ ที่ได้เจอกรที่นี่”
 
กัลยาหรือเกรซพูดพร้อมกับทำตาหวานหยดย้อยใส่ชายหนุ่มซึ่งเป็นเพื่อนร่วมคณะของเธอที่เธอกำลังแอบหมายปองอยู่
 
“เรากำลังรอยัยขวัญอยู่น่ะ”
 
“เอ! ใช่ยัยคนที่มาจากบ้านนอก เฉิ่มๆเชยๆคนนั้นใช่เปล่ากร”
 
“อืมใช่ แต่เธอก็ไม่ควรไปว่าให้ขวัญแบบนั้นนะ เพราะขวัญกับกรก็มาจากที่เดียวกัน ถ้าเธอว่าให้ขวัญก็เท่ากับว่าให้เราด้วยสิ ใช่มั้ย”
 
“เปล่าซะหน่อย กรก็ เกรซจะไปว่าให้กรแบบนั้นได้ไงล่ะ อืม เดี๋ยวเกรซจะต้องไปแล้วนะ เพื่อนเกรซมาโน่นแล้ว เอาไว้ว่างๆเดี๋ยวเราค่อยเจอกันใหม่นะ บายจ้ากร”
 
กัลยาโบกมือให้ทินกร ส่งยิ้มหวานจนน้ำตาลเรียกพี่ให้ชายหนุ่ม ก่อนจะค่อยๆเดินไปหาเพื่อนของเธอที่ยืนรอด้วยความอิจฉาอยู่ไม่ไกล
 
ทินกรได้แต่ส่ายหน้า เขาพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แค่ดูการกระทำที่ผ่านๆมา เขาก็พอจะดูท่าทีของกัลยาออกว่าเธอต้องการอะไรจากเขา
 
แต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเท่านั้นเอง เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ นอกจากเป็นเพื่อนร่วมคณะกันเท่านั้นเอง
 
คนที่กำลังอยู่ในหัวเขาตอนนี้มีเพียงคนเดียวคือคนที่ปล่อยให้เขาต้องนั่งรอเป็นชั่วโมงๆนี่แหละ
 
“เมื่อไหร่จะโผล่มาซักทีนะยัยกุ้งแห้งเอ๊ย เดี๋ยวทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวซะให้เข็ด ปล่อยให้เรารอนานดีนัก”
 
 -----------------------------
 
“อะไรนะคะ อาจารย์ออกไปธุระเมื่อสักครู่นี้เองเหรอคะ แล้วเมื่อไหร่อาจารย์จะกลับเข้ามาล่ะคะ”
 
ขวัญใจถามอาจารย์อีกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆกัน เพราะอาจารย์คนที่เธอจะส่งงานแปลวรรณกรรมด้วยนั้นไม่อยู่
 
“อันนี้อาจารย์เองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะอาจารย์ท่านก็ไม่ได้บอกไว้ซะด้วยสิ เธอก็ลองโทรหาอาจารย์ดูสิ มีเบอร์อาจารย์มั้ยล่ะ”
 
“อ้อ มีค่ะ”
 
หญิงสาวตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเบอร์ติดต่อไปหาอาจารย์ทันที แต่ทว่า
 
“ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง…”
 
“เอาไงดีล่ะทีนี้ เราต้องกลับบ้านด้วยสิ ยังไงก็ต้องส่งวันนี้ให้ได้ นั่งรออาจารย์หน่อยแล้วกัน อีกเดี๋ยวอาจารย์ก็คงจะกลับมา”
 
ขวัญใจได้แต่นึกหมายมาดในใจ อีกใจหนึ่งก็อดเป็นห่วงใครอีกคนที่กำลังนั่งรอเธออยู่หน้าคณะไม่ได้
 
“นายกะปอมนั่น ป่านนี้คงนั่งรอจนรากงอกแล้วมั้งเนี่ย ดีแล้ว ปล่อยให้รอไปก่อนแล้วกัน เราก็ต้องรอเหมือนกันนี่นา แย่เลยเนี่ย”
 
ขวัญใจตัดสินใจนั่งรออาจารย์อยู่อีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ติดกับห้องอาจารย์ ซึ่งสามารถมองออกไปข้างนอกเห็นว่าใครเดินผ่านเข้าออกห้องอาจารย์ได้
 
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง
 
“หนู หนู น้าจะปิดคณะแล้วนะครับ”
 
เสียงของน้ายามประจำคณะอักษรศาสตร์นั่นเอง
 
โดยน้ายามจะมีหน้าที่ดูแลบริเวณรอบๆคณะและเปิด-ปิดคณะตามเวลาที่กำหนดทุกวัน และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน
 
“หา! ตายแล้วนี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนี่นา โห เราเผลอหลับไปได้งัยตั้งนานสองนานเนี่ย แย่แล้ว ป่านนี้นายกรจะเป็นงัยมั่งก็ไม่รู้สิ”
 
ขวัญใจกระวีกระวาดลุกขึ้น หญิงสาวหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เธอตัดสินใจฝากงานไว้กับน้ายามก่อน และรีบวิ่งตัวปลิวออกไปที่หน้าคณะแทบจะทันที
 
ที่หน้าคณะมีโต๊ะม้าหินอ่อนหลายตัวตั้งเรียงรายกันอยู่ แต่ไม่มีใครนั่งอยู่เลยแม้แต่โต๊ะเดียว
 
“โถ่เอ๊ย! ป่านนี้นายนั่นคงทนรอไม่ไหว เผ่นกลับไปก่อนแล้วสิเนี่ย เราไม่น่าเผลอหลับไปเลยสิน่า  เลยคลาดกับทั้งอาจารย์ แล้วก็นายกรด้วย แย่จังเลยเนี่ย”
 
หญิงสาวมองไปรอบๆ แม้จะมีแสงสว่างจากหลอดไฟหน้าคณะอยู่ แต่รอบๆบริเวณมันช่างเงียบสงัดนัก ชวนให้จินตนาการไปถึงอะไรที่ชวนขนหัวลุกได้ไม่ยากนัก
 
ขวัญใจเหลือบมองซ้ายทีขวาทีด้วยความหวาดระแวง ลมเย็นๆเริ่มพัดมากระทบร่างของหญิงสาว เธอรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่างกาย
 
“นายกร ตอนนี้นายอยู่ไหนนะ ทำไมเวลานี้ฉันถึงอยากให้นายมาเสนอหน้าอยู่ใกล้ๆฉันก็ไม่รู้สิเนี่ย”
 
หญิงสาวได้แต่นึกรำพึงรำพันในใจ ก่อนที่เธอจะค่อยๆก้าวเดินออกจากบริเวณหน้าคณะ
 
ก่อนเปลี่ยนเป็นวิ่งอย่างเร็วไปหลบฝนที่ค่อยๆรินลงมาและเปลี่ยนเป็นเทกระหน่ำลงมาอย่างหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตาที่ใต้ตัวตึกคณะ 
 
แถมมีทั้งเสียงลม เสียงฝน และเสียงฟ้าแลบฟ้าร้องสลับกันดังสนั่นหวั่นไหวอื้ออึงไปทั่วบริเวณ
 
ขวัญใจได้แต่ยืนกอดอก ตัวสั่นเทาด้วยความกลัวและความหนาวเหน็บอยู่เพียงลำพัง
 
“หนาวจัง หิวด้วย เสียงฟ้าฝนนี่ก็น่ากลัวชะมัด แม่ ไอ้เหมียว ขวัญจะมีชีวิตรอดกลับไปหาแม่กับไอ้เหมียวหรือเปล่านี่ แม่ช่วยคุ้มครองขวัญด้วยนะแม่”
 
 
(โปรดติดตามตอนต่อไป)