ขวัญใจ

ตอนที่ 6 คำว่าเพื่อน

ทินกรยกคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คที่เปิดงานพิมพ์ค้างเอาไว้มาวางบนโต๊ะในห้องรับแขก ก่อนจะลงมือพิมพ์มันอย่างตั้งอกตั้งใจอย่างรวดเร็วทันที

เวลาผ่านไปเกือบจะตีห้าแล้ว ชายหนุ่มค่อยๆปิดเครื่องและพับเก็บคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คลงไว้ ก่อนล้มตัวลงนอนบนเก้าอี้นวมในห้องรับแขกด้วยความอ่อนเพลียเต็มที

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เสียงนาฬิกาปลุกที่แสนจะดังแสบแก้วหูก็ดังขึ้น ทำเอาคนที่นอนฟุบกับโต๊ะคอมฯค่อยๆปรือตาขึ้นมาและเดินงัวเงียไปปิดมัน

ขวัญใจบิดขี้เกียจขับไล่ความง่วงออกไป ก่อนจะเหลือบตาดูนาฬิกาบนฝาผนัง

“โอ้ แม่เจ้า นี่มันเช้าวันใหม่แล้วนี่ งานแปลของฉัน โถ่เอ๊ย!ไม่เสร็จจนได้สิเนี่ย เฮ้อ!”

“นี่ยัยกุ้งแห้ง บ่นอะไรของเธอน่ะ ดูนี่ก่อนสิ เอ้าเอาไปดู”

หญิงสาวรับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของเธอมาถือไว้ในมืออย่างงงๆ

“เปิดดูซะเลิกบ่นได้แล้ว ยัยซื่อบื้อเอ๊ย”

“ไอ้กะปอมบ้า มาหลอกด่าฉันทำไมนี่ห๊ะ”

หญิงสาวรีบเผ่นไปที่โต๊ะคอมฯและลงมือเปิดโน้ตบุ๊คขึ้นมาก่อนที่จะโดนชายหนุ่มสวนกลับโทษฐานที่หลอกด่าเขากลับคืนไป

เมื่อเปิดดูงานที่เธอพิมพ์ค้างไว้ เธอก็แทบไม่เชื่อสายตา เมื่อเห็นบรรทัดสุดท้ายมีคำว่า

"จบบริบูรณ์"

หญิงสาวรีบเดินออกมาถามชายหนุ่มทันที

“นี่นายกะปอม งานชั้น มันเสร็จหมดแล้วเหรอนี่ เป็นไปได้งัย”

“ตอนที่เธอนอนหลับ นางฟ้ามาเสกคาถาให้งานของเธอเสร็จล่ะมั้ง”

“แต่ฉันว่าไม่ใช่มั้ง เทวดาต่างหากล่ะที่ช่วยเสกคาถาให้งานฉันเสร็จ”

ขวัญใจมองชายหนุ่มด้วยแววตาขอบคุณ เป็นครั้งแรกในรอบศตวรรษตั้งแต่ที่เคยเรียนด้วยกันมาที่ชายหนุ่มได้เห็นแววตาแบบนี้ของเธอ

“เฮ้ย! นี่ไม่ต้องมาทำแววตาซาบซึ้งกับฉันนะ คิดอะไรอยู่นี่ ฉันป่าวทำให้เธอซักหน่อย”

ขวัญใจเดินเข้าไปตบไหล่ทินกรเบาๆ ก่อนจะพูดว่า

“แหม ฉันยังไม่ได้ว่านายช่วยฉันซักหน่อย แต่นายก็ร้อนตัวจนได้ นี่แหละนิสัยนายล่ะ นายกะปอม แต่ยังงัยก็ขอบใจมากว่ะ ไอ้เพื่อนยาก”

ทินกรสะดุ้ง เขาไม่นึกว่าหญิงสาวจะเข้ามาประชิดตัวเขาใกล้ขนาดนี้ ตอนนี้เขาชักจะรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่าหัวใจของเขาจู่ๆมันก็เต้นแรงกว่าปกติขึ้นมาซะเฉยๆ

“เฮ้ย! นี่เธอจะมากไปแล้วนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอนะ ถอยไปไกลๆเลย ยัยกุ้งแห้ง”

ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นโกรธ เพื่อกลบเกลื่อนความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกภายในใจของเขาเอง

“อะไรของนายนี่ ฉันไม่ได้ว่าอะไรนายซักหน่อย แค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย นายนี่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย”

“ช่างฉันเถอะน่า รีบเอางานของเธอไปส่งซะ แล้วจะได้ออกเดินทางกัน เร็วเข้าสิ”

ชายหนุ่มเฉไฉไปเรื่องอื่นหน้าตาเฉยและแสร้งทำเป็นเร่งหญิงสาวให้รีบไปส่งงาน

ขวัญใจบ่นอุบอิบ

“หมอนี่ท่าจะบ้าแฮะ อะไรของเค้านะ วันนี้ทำตัวแปลกๆ แต่ช่างเถอะ เอางานไปส่งก่อนก็แล้วกัน”

พูดจบเธอก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัว สวมชุดนักศึกษาเต็มยศ ในขณะที่ทินกรไปนั่งรออยู่ในห้องรับแขกที่ประจำของเขา

ชายหนุ่มนั่งนิ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ เขาแทบสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงใสๆร้องเรียกเขาอยู่ข้างหลัง ทันทีที่เขาหันไปมอง

เขาตะลึงไปสักครู่ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขากับเธอ เพื่อนที่เขาชอบกลั่นแกล้งเป็นประจำไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่จบชั้นประถมปลายนู่นแหละ

“นี่ยืนอยู่ทำไมอีกล่ะ ไปสิ เร็วเข้า”

“ไปไหนของเธออีกล่ะ”

“อ้าวก็พาฉันไปที่มหาวิทยาลัยนะสิ เร็วเข้า เดี๋ยวนี้เลย”

“นี่เธอจะบ้าเหรอ ทำไมต้องให้ฉันไปกับเธอด้วยล่ะยัยกุ้งแห้ง ไม่เอาล่ะ ฉันจะรออยู่ที่นี่แหละ”

“ไม่ได้ นายจะรออยู่ที่นี่ไม่ได้ มีทางเลือกทางเดียว ถ้านายไม่อยากไปยืนรอฉันข้างนอกนี่ คือนายต้องไปที่มหาวิทยาลัยกับฉัน”

“เรื่องมากจริงๆเธอนี่ ไหนลองบอกมาสิ ทำไมฉันจะรอเธออยู่ที่นี่ไม่ได้ ว่ามา”

“ก็ฉันไม่ไว้ใจนายนะสินายกะปอม เกิดทรัพย์สินของฉันหายไป ใครจะรับผิดชอบห๊ะ”

“โถ่เอ๊ย! นึกว่าอะไร ยัยกุ้งแห้งเอ๊ย เรื่องแค่นี้ ทำเป็นคิดมากไปได้ โอเคๆ ก็ได้ๆ ไปก็ไป เร็วเข้าสิ ยืนบื้ออยู่นั่นแหละ”

ขวัญใจชักสีหน้าหงุดหงิดไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอจึงจำใจต้องเดินตามหลังนายทินกรไป พร้อมกับคิดในใจว่า

“นายกะปอมบ้า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย ฉันล่ะงงจริงๆ กลับบ้านไปจะฟ้องป้าใจ(แม่นายกะปอม)ให้เล่นงานนายให้เละเลยคอยดูสิ เตรียมตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน”

(โปรดติดตามตอนต่อไป)