คุณครูที่รัก love alway for you

เพชรใสเดินตามทางรถไฟเพื่อเดินกลับบ้านอย่างเศร้าๆนึกถึงเพื่อนสองคนที่ชื่อว่ามลดาและนิจรุ่งเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าทั้งสองคนจะเป็นคเห็นแก่ตัวขนาดนี้เธอไม่นึกเลยว่าพฤติกรรมที่ทั้งสองทำลงไปมันเหมือนพฤติกรรมของยัยออมชัดแจ่มแจ้งทีเดียว
"ไม่จริงทั้งสองนั่นไม่มีทางไปอยู่กลุ่มยัยคนนิสัยไม่ดีหรอกน่ะเราน่ะคิดมากไปเองยัยเพชรใสเธอคิดมากไปเอง" เพชรใสกระวนกระวายใจพูดกับตัวเองพลางเดินกลับบ้านไปลืมเหตุการณ์วันนี้ไปโดยคิดอยู่ว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อคุณครูมันยากที่จะลืมเลือนไปเพชรใสจึงไม่ขอคิดก่อนที่เธอจะเข้าถึงบ้านเธอแลเห็นใครคนหนึ่งยืนกับยัยออมเป็นกลุ่มสามสี่คน
"เฮ้ย นั่นมันยัยมลและยัยนิจนี่นา" เพชรใสตะลึงกับพฤติกรรมที่สองคนนั้นกำลังยื่นบางอย่างให้ออมกับฟ้าใสอย่างสงสัย นั่นมันภาพติดต่อของเพชรใสและคุณครูอุ้มนี่นาสงสัยสองคนนั้นคงแอบถ่ายไว้ตอนที่ชั้นล้มสินะ แย่มาก เพชรใสโกรธจัดพลางรีบเดินเข้าไปห้ามไว้
"หยุดนะพวกเธอทำอะไรน่ะยัยมลยัยนิจ" เพชรใสห้าม
"อ้าว นึกว่าใครที่แท้ก็เธอนี่เอง คริ คริ" ออมเดินเข้ามาทักเหมือนคิดร้าย
"นี่เธอเองเหรอเธอทำอะไรเพื่อนชั้น ปล่อยเพื่อนชั้นเดี๋ยวนี้นะ" เพชรใสตวาด
"หึ มล บอกมันไปสิว่าเธอเต็มใจ" ออมยิ้มเยาะ
"ใช่ เพชร ชั้นเต็มใจกับยัยนิจเอง" มลดายิ้มเยาะ
"มลดา นิจรุ่ง เธอ"น้ำตาของเพชรใสเริ่มหยดมาเป็นทางเห็นแล้วสะเทือนใจ
"นี่ ธะ เธอทำอะไรน่ะ" มลดาเริ่มหวั่นไหว
"ชั้น น่ะ ชั้นเคยเป็นเพื่อนเธอไม่ใช่เหรอ เราสัญญากันสามคนว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอเธอจำไม่ได้เหรอว่ายัยนี่เคยทำร้ายหาเรื่องเรานะ"เพชรใสร้องไห้อย่างหนัก ไม่นึกว่าเพื่อนทั้งสองคนจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้
"เราน่ะ เคยเป็นเพื่อนกันนะ เราสัญญาว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะแต่ทำไมคำสัญญาถึงเปลี่ยนไปสำหรับเราล่ะ" เพชรใสคิดแล้วร้องไห้ต่อ
ความรู้สึกนี้ทำให้มลดาและนิจรุ่งเริ่มสะเทือนใจต่อความรู้สึกนี้ไม่ใช่ว่าจะทั้งสองคนหรอกนะแต่เป็นออมด้วย เธอรู้สึกหดหู่มานานมากแล้ว
"ทำไมเธอทำแบบนี้เธอทำร้ายจิตใจสองคนนี้มามากแล้วนะ ทำไมทำแบบนี้" เพชรใสโกรธจัดหันไปตะโกนใส่ออมซึ่งเหมือนเธอจะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"เดี๋ยวก่อนชั้นขอโทษ" ออมเสียใจกับสิ่งที่ตนกระทำใส่ร้ายคิดร้ายต่อทั้งสามมาโดยตลอด
"เราผิดไปแล้ว" คนที่อยู่เบื้องหลังคือฟ้าใสกับซูซี่อีก
"ชั้นแค่อยากมีเพื่อนเยอะๆเท่านั้นเองอ่ะแต่ไม่มีใครคบพวกเราเลยทำไปแบบนี้อ่ะ" ทั้งสองหันมาพูดพร้อมกัน
เพชรใสตะลึงในขณะที่คุณครูปั่นจักรยานมาดูความเรียบร้อยก็เห็นนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งในสภาพใส่ชุดนักเรียนในโรงเรียนชีววิทญาคารอยู่นั่นเอง
"เป็นอะไรไปนักเรียนยังไม่กลับบ้านกันเหรอค่ำแล้วเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วงนะ" คุณครูอุ้มอึ้งเล็กน้อยกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือทั้งหกคนต่างเข้าไปกอดกันด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกัน
"โธ่ เอ๊ย เราเพื่อนกันนี่นาถ้าเะอไม่มีเพื่อนเธอก็มาเล่นกับพวกเราก็ได้ไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้เลย" เพชรใสกล่าวดูเหมือนว่าทั้งหกคนจะไม่มีใครสักคนที่สนใจคุณครูวงศธรที่อยู่ทางด้านหลังดูเหมือนเขาต้องใช้ความพยายามอีกแต่ไม่ทันการแล้ว
"เราาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ เราสัญญาเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอีกจ๊ะ" มลดากล่าวปิดท้ายต่อด้วยนิจรุ่งที่กำลังรองไห้ด้วยความซาบซึ้งใจออมซูซี่ฟ้าใสยืนอยู่ข้างๆก็ซาบซึ้งไปตามๆกัน
"กลับกันเถอะจ๊ะ ค่ำๆแล้วจ๊ะ" ออมบอกทุกคน
"แต่ชั้นว่านะเพชรใสเธอโดนงานเข้าแล้วล่ะคนที่อยู่ด้านหลังอ่ะ เราหันไปดูเถอะ" ฟ้าใสบอกกับเพชรใสก่อนที่จะบอกเพื่อนๆทั้งห้าคน
"พวกเราไปเร็วๆนะ" พลางหันไปบอกเพื่อนๆห้าคน
"ชั้นนับนะ 1 2 3 4 5วิ่ง" ทั้งหาคนต่างวิ่งกลับไปคนละทางกันปล่อยให้เพชรใสยืนหันไปทางคุณครูอุ้มที่กำลังยืนหน้ามุ่ยอยู่
เพชรใสไม่กล้าพูดอะไรได้แต่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว
"เพื่อนนะเพื่อนวิ่งกันเตลิดเชียวปล่อยให้ชั้นอยู่คนเดียวเดี๋ยวเถอะ ฮึ่ม! ใครคิดแผนนะ" เพชรใสพูดพลางหันไปยิ้มกับคุณครู
"แห่ะ แห่ะ ไปนะคะคุณครู" เพชรใสรีบแก้ตัวจะกลับบ้าน แต่คุณครูใหม่ก็คว้ามือเธอได้ทันเวลา
"เดี๋ยวเมื้อกี้ครูบอกให้พวกเธอกลับบ้านทำไมไม่กลับ" เขาบอกด้วยความโกรธ
"อ่ะ ครูมาตอนไหนคะเนี่ย ออ ค่ะ จะกลับแล้วค่ะ ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะค่ะลานะคะ"
"เดี๋ยว" คุณครูคว้าเธอมากอดอย่างรวดเร็ว
"ว๊าย ทำอะไรคะเนี่ย" เพชรใสมีอาการหน้าแดงขึ้นมาฉับพลัน
"ครูเป็นห่วงรู้ไหมรีบกลับบ้านซะเดี๋ยวพ่อแม่เธอเป็นห่วงนะรีบไปสิ"
"หนูจะไปได้ยังไงกันคะก็ครูกอดหนูอ่ะค่ะเอาซะแน่นเชียวนะคะ"
"อ้าวเหรอ" เขารีบ...ออกทันที
"กลับแล้วนะคะ" เพชรใสบอกกับคุณครูวงศธรทันที
เขายิ้มแต่ไม่ได้ตอบแต่เธอสังเกตได้ว่าเขามีความจริงในใจแน่นอนก่อนขอตัวกลับ
ในบ้าน
เพชรใสเขียนบรรทึกเกี่ยวกับคุณครูวงศธรลงในกระดาษสีใสๆ
"วันนี้ฉันมีความสุขมากที่ได้เตือนใจเพื่อนๆที่มีความผิดกันทุกคนฉันได้มีเพื่อนเพิ่มอีกด้วยล่ะซูซี่ฟ้าใสและออมก็คงกลับใจได้แล้วสินะ อีกอย่างนึงฉันก็ไม่เสียเพื่อนดีๆไปอย่างนิจและมลดา สุดท้ายวันนี้คุณครูเป็นห่วงฉันมากถึงกับขั้นมากอดฉันจนเกือบตายแน่ะ แต่ฉันก็รักเขาเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเขาจะรักฉันหรือเปล่านะอายุไม่เห็นสำคัญเลยสำคัญแค่หัวใจจิตใจเท่านั้นเอง....