วันฟ้าหม่น

“แม่คะ วันนี้แม่จะกลับมากี่โมงคะ”
 
พริริยาถามคุณพิมพาทางโทรศัพท์ในตอนเย็นวันหนึ่ง    
 
“วันนี้แม่คงกลับค่ำๆ จ้ะฟ้า ฟ้ากินข้าวก่อนแม่เลยนะลูก ไม่ต้องรอแม่นะ”
               
“แม่คะ แต่ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของแม่กับพ่อนะคะ แม่น่าจะกลับมากินข้าวกับฟ้าและพ่อนะคะ” 
            
“ฟ้า ลูกอย่าลืมสิว่า พ่อเขาไม่ได้อยู่กับเราแล้ว แต่พ่อเขาก็ยังอยู่ในใจของพวกเราเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้กินข้าวร่วมกันเมื่อถึงครบรอบแต่งงานเหมือนเมื่อก่อนก็เถอะนะลูก”
 
หญิงสาวเงียบไปสักครู่ เมื่อเธอนึกไปถึงคำพูดของแม่ที่ว่า พ่อคงไม่อาจอยู่ร่วมกินอาหารเย็นกับเธอและแม่เหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว
 
“ฟ้า ลูกไม่เป็นไรใช่มั้ย ฟ้าๆๆ ลูกยังไม่วางหูใช่มั้ย ฟ้า”              
 
คุณพิมพารู้สึกกังวลใจเมื่อลูกสาวคนเดียวของเธอเงียบหายไป
 
และสัญญาณโทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปอย่างกระทันหัน แม้เธอจะโทรกลับไปอีก แต่ก็ไม่มีผู้ใดรับสายเลย 
            
คุณพิมพาไม่อาจปลีกตัวออกไปได้ เธอจึงกดโทรศัพท์ต่อสายไปหาใครคนหนึ่งที่พอจะช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้ได้
 
ปลายสายพูดว่า               
“ใจเย็นๆ ครับคุณพิมพ์ ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยุ่งมาก แต่ผมพอจะมีใครที่ผมไว้วางใจให้ช่วยแวะไปดูหนูฟ้าที่บ้านให้คุณในตอนนี้ได้ครับ”
.....................................
ที่บ้านคุณพิมพา            
พริริยานั่งอยู่ที่พื้นข้างๆโต๊ะวางโทรศัพท์ เธอหยิบรูปครอบครัวที่เคยถ่ายร่วมกันเอาไว้ออกมาแนบไว้ที่อก
 
เธอกอดรูปนั้นเอาไว้แน่น ก่อนจะหลับตาลงเพื่อรำลึกถึงภาพแห่งความทรงจำอันงดงาม               
ภาพที่มีพ่อแม่และลูกกำลังกินอาหารร่วมกันอย่างมีความสุขอยู่ที่สวนหน้าบ้าน
 
ทุกคนมีสีหน้าสดชื่นและมีความสุข โดยเฉพาะเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อยู่บนตักของผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง 
            
หญิงสาวลืมตาขึ้นมาช้าๆ อย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก
 
ทุกๆ ปีวันนี้จะเป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุด เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพ่อกับแม่ของเธอ 
         
ขณะที่หญิงสาวกำลังคิดถึงภาพแห่งความทรงจำวันเก่าๆ อยู่นั้น
 
ที่หน้าบ้านมีเสียงกุกกักๆ คล้ายมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่บริเวณประตูรั้วหน้าบ้าน             
พริริยารู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้
 
หญิงสาวจึงเดินไปหาอาวุธที่เป็นไม้เนื้อแข็งขนาดเหมาะมือจากห้องเก็บของมาถือเอาไว้ในมือ
 
หล่อนค่อยๆ ย่องออกมาทางประตูหลังบ้าน แล้วค่อยๆ เดินอ้อมมาที่บริเวณหน้าบ้านอย่างระมัดระวัง
 
ขณะที่เงาตะคุ่มๆ ของใครคนหนึ่งกำลังทำท่าเหมือนจะกระโดดลงมาจากประตูรั้วสูง
 
พริริยาหลบอยู่ที่มุมหนึ่งใกล้ๆ กันนั้น เธออยู่ในจังหวะเตรียมพร้อมรับมือ
 
ซึ่งบริเวณที่เธออยู่ค่อนข้างมืดมาก จึงไม่เป็นที่สังเกตได้ง่ายๆ
 
เงานั้นค่อยๆ กระโดดลงมายังพื้นเบื้องล่าง เสียงดัง "ตุ๊บ" ขณะที่เขากำลังยันกายลุกขึ้นยืนอยู่นั้น
 
หญิงสาวก็โผล่ออกมายืนข้างหลังเงานั้น และใช้ไม้ในมือฟาดไปที่เงานั้นอย่างไม่ยั้งทันที
 
เสียงใครคนหนึ่งร้องขึ้น
“โอ๊ยๆ เดี๋ยวก่อนๆ คุณใจเย็นๆ ก่อน”
 
พริริยาไม่สนใจเสียงร้องห้ามนั้น เธอยังคงใช้ไม้หวดกระหน่ำไปยังใครคนนั้นถูกบ้างไม่ถูกบ้าง
 
ด้วยคิดว่ายังไงก็ต้องสู้กับหัวขโมยรายนี้ให้ได้ เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง 
            
จู่ๆ เจ้าหัวขโมยที่เธอนึกเดา ก็จับไม้ที่เธอกำลังฟาดมาที่เขาเอาไว้แน่นก่อนจะบิดไม้ จนมันหล่นออกจากมือหญิงสาวกลิ้งตกลงไปที่พื้น               
พริริยาหน้าซีดเผือด เธอกำลังตกอยู่ในเหตุการณ์จวนตัวเสียแล้ว
 
แต่จู่ๆ เงาของใครคนนั้นก็เดินโงนเงนไปยังใกล้ๆ หลอดไฟสว่างที่หน้าบ้าน 
           
หญิงสาวมองเห็นใบหน้าชายคนนั้นชัดเจนและเธอก็จำเขาได้แม่นยำซะด้วย
               
“คุณเองเหรอ!!”
               
ชายหนุ่มใช้มือกุมหัวที่มีเลือดไหลซึมจากฝีมือการตีกระหน่ำด้วยท่อนไม้ของพริริยา 
             
“ใช่ผมเอง คุณเล่นซะผมเกือบตายอยู่หน้าบ้านคุณแล้วมั้ยเนี่ย”
 
“แล้วคุณเล่นบ้าๆ อะไรของคุณ ถึงได้มาปีนรั้วบ้านคนอื่นเขาเล่นล่ะ”
               
“อ้าวก็กริ่งหน้าบ้านคุณมันเสียนี่ ผมไม่รู้จะเข้ามายังไง เลยใช้วิธีปีนนี่แหละ แล้วจู่ๆ ก็มีมือดีที่ไหนไม่รู้มาลอบทำร้ายผมเนี่ย”      
     
“แล้วคุณมาบุกบ้านฉันในยามวิกาลแบบนี้ทำไมล่ะ ฉันก็คิดว่าคุณเป็นหัวขโมยนะสิ มันก็สมควรแล้วล่ะที่จะโดนแบบนี้”               
“อ้าวคุณ อย่าเพิ่งกล่าวหาผมสิ แล้วคุณก็กำลังเข้าใจผิดด้วย ที่ผมมาที่นี่ ผมมาดีนะ ว่าแต่ตอนนี้ที่บ้านคุณมียาใส่แผลมั้ย ขอให้ผมก่อนเถอะ แล้วผมจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังทีหลังเอง” 
             
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า เขาถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านหญิงสาว และทรุดตัวลงนั่งที่โซฟารับแขกโดยที่เจ้าของบ้านยังไม่ได้เชิญเลยด้วยซ้ำ             
พริริยาเดินตามชายหนุ่มเข้ามา เธอเรียกสาวใช้ให้ไปหยิบกระเป๋ายาบนบ้านลงมา
 
สาวใช้รับคำก่อนจะรีบเดินไปหยิบกระเป๋ายาตามคำสั่ง 
            
ชายหนุ่มไม่รอช้าระหว่างที่รอ เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบว่า             
“ที่ผมมาหาคุณที่นี่ เพราะแม่ของคุณเป็นห่วงคุณมาก ท่านเห็นคุณเงียบไป ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ท่านจึงโทรไปหาลุงภพและลุงภพก็ให้ผมมาดูว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่า” 
            
“เหตุผลที่คุณจำเป็นต้องมาบุกบ้านฉันตอนดึกๆ มีแค่นี้ใช่มั้ยคะ คุณพีระศักดิ์”
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )