วันฟ้าหม่น

พริริยาพูดกับชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ

“คุณนี่เป็นผู้ชายที่แย่จริงๆ เลยนะ คิดว่าฉันจะเชื่อคำโกหกของคุณงั้นเหรอ ไม่มีทาง”

“เปล่านะ ผมพูดความจริง ผมไม่ได้โกหกคุณนะ สาบานก็ได้”

หญิงสาวทำหน้าไม่เชื่อ

“เอาล่ะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ถ้าคุณปลอดภัยทุกคนก็สบายใจ”

“แน่นอนคนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก จนกว่าฉันจะทำให้พวกคุณออกไปจากชีวิตของฉันกับแม่”

“คุณฟ้า ทำไมคุณถึงไม่มองคุณลุงพิภพกับผมในแง่ดีบ้างล่ะครับ ทำไมคุณไม่ให้โอกาสคุณลุงของผมได้สมหวังในความรักบ้างล่ะครับ”

“เฮอะ! ความรักจอมปลอมพรรค์นั้นเหรอ ไม่มีทางหรอกที่พวกคุณจะสมหวัง ฉันจะขัดขวางลุงของคุณทุกวิถีทาง”

“คุณฟ้า…”

ชายหนุ่มพูดไม่ออก เมื่อได้ฟังคำพูดไร้เยื่อใยที่ออกมาจากปากของหญิงสาวในวันนี้

“กลับไปซะคุณพีระศักดิ์ ขอบคุณในความหวังดีจอมปลอมของคุณ เชิญ!!”

หญิงสาวผายมือออกไปทางประตูเป็นเชิงไล่แขกอย่างเขาตรงๆ

ชายหนุ่มไม่มีทางเลือก เขาหันมามองหน้าหญิงสาวแวบหนึ่ง

ก่อนจะเดินกลับออกไปขึ้นรถและขับออกไปทันที

หญิงสาวเดินกลับเข้ามาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟารับแขก เธอกำลังรู้สึกสับสนในความคิด

เมื่อนึกถึงภาพความผิดหวังบนใบหน้าของชายหนุ่มเมื่อครู่ หญิงสาวกลับรู้สึกผิดต่อเขาอย่างน่าประหลาด

พริริยาพยายามสลัดความคิดต่างๆ ออกไปจากหัวสมอง ก่อนจะพาร่างกายและจิตใจอันแสนห่อเหี่ยวขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ

หญิงสาวเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ภายในห้องมืดสนิท แต่หญิงสาวก็จำตำแหน่งของสวิซส์ไฟได้แม่นยำ

ขณะกำลังจะเอื้อมมือไปกด อยู่ๆก็มีผ้าเช็ดหน้าปริศนาผืนหนึ่งเข้ามาปิดที่จมูกของหญิงสาวอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของใครคนหนึ่ง

พริริยาพยายามดิ้นหนีและผลักไสมันออกไป กลิ่นฉุนของบางอย่างที่โปะอยู่บนจมูกทำให้สติของเธอเริ่มเลือนรางลงทุกทีๆ

และแล้ว เธอก็รู้สึกว่าสติของเธอดับวูบลงไปในที่สุด

ร่างของเธอเหมือนกับล่องลอยไปที่ไหนสักแห่งที่ไกลแสนไกล

.....................................

เช้าตรู่ของวันใหม่

บนเตียงนอนหนานุ่มสีขาวขนาดใหญ่ ร่างหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงตามลำพังกำลังค่อยๆ ขยับเขยื้อนร่างกายช้าๆ

พริริยาค่อยๆเปิดเปลือกตาออกอย่างช้าๆ เธอรู้สึกมึนหัวไปหมด หญิงสาวค่อยๆ ปรับสายตาเข้ากับแสงจนคุ้นชินกับมันแล้ว

เธอค่อยๆ มองสำรวจไปทั่วทั้งห้องอย่างช้าๆ เเละแทบสะดุ้งสุดตัว เมื่อเธอพบว่าเตียงนอนนี้ไม่ใช่เตียงนอนของเธอ และที่สำคัญห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องของเธออีกด้วย

“นี่มันที่ไหนกันนะ เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่นะ”

หญิงสาวได้แต่นึกสงสัยในใจ ขณะนั้นเอง

“ไม่ต้องแปลกใจหรอกคุณผู้หญิง ที่นี่คือแหล่งกบดานของฉันเอง ฉันเป็นคนพาเธอมาที่นี่ ฉันคือ จอมโจรชุดดำ”

หญิงสาวหันมองตามเสียง เธอตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบชายชุดดำโพกผ้าปิดหน้า และสวมชุดสีดำทั้งตัวคล้ายกับนินจาของญี่ปุ่น

ในมือถือดาบขนาดใหญ่ ปลายคมกริบสะท้อนแสงแวววาว มองแล้วชวนหวาดผวายิ่งนัก

หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะขยับปากถามใดๆ ได้แต่นิ่งฟังสิ่งที่จอมโจรชุดดำพูดต่อไป

“ฉันมาจากญี่ปุ่นและต้องการตัวหญิงสาวเพื่อนำไปค้าที่ต่างประเทศ และเธอคือคนที่ฉันต้องการตัว เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดหนีถ้าไม่อยากตาย เข้าใจมั้ย!!”

มันพูดพร้อมกับชักดาบอันคมกริบออกมาโชว์ต่อหน้าหญิงสาว

พริริยารู้สึกกลัวจับใจ แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือ เธอพูดกับจอมโจรนั่นว่า

“ฉันไม่หนีไปไหนหรอก ฉันยังไม่อยากตาย ฉันคิดถึงแม่ฉัน ฉันอยากกลับไปหาแม่ของฉัน”

“หยุดนะ เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องกับฉัน ถ้าขืนทำให้ฉันโกรธล่ะก็ คงรู้นะว่าเธอจะเป็นยังไง”

จอมโจรชุดดำหยิบหมอนขึ้นมา และใช้ดาบฟันไปที่หมอนนั้น จนเศษนุ่นที่บรรจุอยู่ภายใน ปลิวกระจายเกลื่อนไปทั่วทั้งห้อง

พริริยาสะดุ้งเฮือก ร่างกายของหญิงสาวสั่นเทาไปหมดทั้งตัวด้วยความกลัวจนถึงขีดสุด

( โปรดติดตามตอนต่อไป )