วันฟ้าหม่น

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ไม่งั้น คุณเจอดีแน่”

ชายหนุ่มยังคงทำเฉยไม่สะดุ้งสะเทือนใดๆ จนกระทั่ง

“โอ๊ยๆๆ ก็ได้ๆๆ ผมปล่อยคุณแล้วก็ได้”

ชายหนุ่มร้องเสียงหลง เมื่อพริริยาใช้มือดึงเนคไทส์ที่คอของเขาแน่นขึ้นจนเขาแทบหายใจไม่ออก

เขาจึงจำใจต้องปล่อยมือออกจากการประคองกอดหญิงสาวด้วยความเสียดาย

“นี่ คุณอย่ามาฉวยโอกาสกับฉัน ตอนที่ฉันอ่อนแอนะ คิดว่าฉันจะรู้ไม่ทันคุณหรือไง”

"อ้าวเป็นงั้นไปอีก ผมไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสกับคุณนะครับคุณฟ้า ผมก็แค่อยากปลอบใจคุณให้หายเศร้าก็เท่านั้นเอง"

“นี่พอได้แล้ว เลิกเล่นลิ้นกับฉันเสียที ส่วนเรื่องข้อตกลงที่คุณพยายามจะเรียกร้อง ฉันจะเอากลับไปคิดอีกทีก็แล้วกัน แต่ฉันยังไม่รับปากนะว่าฉันจะยอมรับข้อตกลงของคุณง่ายๆ น่ะ”

พูดจบหญิงสาวก็สะบัดตัวและเดินจากไปเหมือนเคย

ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัวช้าๆ แม้เขาจะไม่เข้าใจความคิดของหญิงสาวมากนัก

แต่เธอก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เขารู้สึกสนใจในตัวเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

พีระศักดิ์มองเห็นบางสิ่งบางอย่างในแววตาคมสวยแต่แข็งกร้าว และท่าทางดุดันเอาเรื่องที่หญิงสาวพยายามแสดงออกตั้งแต่วันแรกที่เธอบุกเข้าไปประกาศสงครามกับเขา เพราะเข้าใจว่าเขาเป็นลุงภพแล้ว

เขายอมรับว่ารู้สึกสนใจหญิงสาวนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา แม้ว่าเธอจะบอกชัดเจนแล้ว ว่าเธอจะตั้งตัวเป็นศัตรูของลุงภพและตัวเขาเองอย่างเต็มตัวก็ตามที

.....................................

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นถี่ยิบ พริริยาค่อยๆเดินไปเปิดประตู

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ดอกแก้วช่อเล็กๆ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาวในทันที

“นี่สำหรับเธอนะฟ้า เราตั้งใจเอามาให้เธอโดยเฉพาะ เรารู้ว่าเธอชอบดอกแก้วมาก”

“ขอบใจนะเมฆ ไม่เห็นจะต้องลำบากเลย”

“โถ่! ลำบากอะไรกัน สำหรับฟ้าแล้ว เราพร้อมทำเพื่อเธอได้ทุกอย่าง”

“บ้าน่า พูดยังกะว่านายกำลังพูดอยู่กับคนรักของนายงั้นแหละ นายเมฆ”

“ใช่ ก็เราชอบฟ้านี่นา เรารู้ว่าฟ้าเห็นเราเป็นเพื่อนมาตลอด แต่ทำไงได้ก็เราชอบของเราไปแล้วนี่นา อย่าห้ามเราเลยนะฟ้า”

“เมฆ…นี่นาย”

หญิงสาวพูดไม่ออกกับคำพูดบอกความในใจของเพื่อนชายที่ชื่อเมฆาหรือเมฆที่คบหาเป็นเพื่อนกับเธอมานาน

จนเธอไม่ได้เอะใจว่าเพื่อนจะมาคิดอะไรแบบนี้กับเธอ

“ฟ้าเราขอโทษนะ เราห้ามหัวใจของเราไม่ไหวจริงๆ”

หญิงสาวได้แต่ยืนอึ้งไปพักใหญ่ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของหญิงสาวเลย

เมฆาเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ และพูดว่า

“ฟ้าจะว่าอะไรมั้ย ถ้าจะรับสิ่งนี้ไว้เป็นตัวแทนของความรักที่เรามีต่อฟ้า”

“เอ๊ะ!”

เมฆาค่อยๆ ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เป็นแหวนสแตนเลสขนาดย่อม สลักคำว่า LOVE เอาไว้

เขาจับมือหญิงสาวขึ้นมาและนำมันมาวางไว้ในมือหญิงสาวและกำมือเธอเอาไว้

“ต่อไปนี้เราคงจะไม่ได้มาหาเธอบ่อยๆ แล้วนะฟ้า”

“เมฆนายกำลังจะไปไหนงั้นเหรอ”

“เราได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ 4 ปี หลังจากนั้นเราจะกลับมา หวังว่าตอนนั้นฟ้าคงจะยังไม่มีใคร”

เขาพูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย

“นายเมฆ…นายกำลังจะไปจริงๆแล้วใช่มั้ย ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้เลยล่ะ”

“เราบอกเพื่อนๆ ไว้ว่าไม่ให้บอกฟ้า เพราะเราจะเป็นคนที่บอกฟ้าด้วยตัวเอง และวันนี้เราก็มาเพื่อจะบอกเรื่องนี้กับฟ้าโดยเฉพาะ”

“เราไม่อยากให้เธอรู้ล่วงหน้าเพราะถ้าเธอรู้ เธอจะต้องไปส่งเรา และเราอาจจะตัดใจจากเธอไปไม่ได้ง่ายๆ น่ะสิ”

“โถ่เอ๊ย! นายเมฆ…”        

“สำหรับเราแล้ว การที่ต้องจากฟ้าไปแสนไกลเป็นเรื่องที่ทรมานจิตใจเรามากที่สุด

เอาล่ะ! เห็นทีเราต้องไปแล้วนะฟ้า ไม่มีเราอยู่ใกล้ๆ เหมือนเคย อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าไปยืนตากฝนทำมิวสิควีดีโอเหมือนที่เธอชอบทำบ่อยๆ อีกล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา เราเป็นห่วงนะ”   

“นายเมฆ…”

“เราต้องไปแล้วนะฟ้า ดูแลตัวเองด้วยนะ เรารักเธอนะฟ้า เราจะไม่มีวันลืมเธอเลย เราจะกลับมาหาเธอ ถ้าเธอยังไม่ให้หัวใจของเธอไปกับใคร”

เมฆาจำใจลาจากหญิงสาวตรงหน้า ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนหญิงและผู้หญิงที่เขาแอบหลงรักมานานแล้ว

เขาใช้สองมือโน้มตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้ด้วยความสุดรักสุดคิดถึงเป็นครั้งสุดท้าย

พริริยาแม้จะรู้สึกตกใจไม่น้อยกับการกระทำของเพื่อนชายคนนี้

แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆเพราะหญิงสาวก็รู้สึกเห็นใจเขาไม่น้อยเลยทีเดียวในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง

ครู่ต่อมา เมฆาค่อยๆ คลายอ้อมแขนที่กอดหญิงสาวออก และเดินจากไปอย่างช้าๆ

ไม่ทันมีใครสังเกตว่า ในอีกมุมหนึ่งใกล้ๆ กันนั้น พีระศักดิ์ที่แอบตามหญิงสาวมาด้วย

เขาบังเอิญเห็นและได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ทั้งหมดแล้ว

( โปรดติดตามตอนต่อไป )