วันฟ้าหม่น

“อ้อ ที่แท้คุณชื่อ พริริยานี่เอง หวังว่าเราคงได้พบกันอีกนะครับคุณน้ำฟ้า”
 
พีระศักดิ์นึกในใจหลังจากเขาแอบถ่ายรูปเธอเอาไว้ และตามสืบจนทราบว่า เธอเป็นใครและมีความเป็นมาอย่างไรได้แล้ว
 
วันนี้หลังการเรียนวิชาสุดท้ายผ่านไป หญิงสาวเดินออกมาจากห้องเรียน
 
ขณะกำลังก้าวพ้นจากประตูรั้วของมหาวิทยาลัยอยู่แล้วนั้น เสียงคุ้นเคยของใครบางคนก็ดังขึ้นด้านหลัง
 
“สวัสดีครับคุณพริริยา ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง วันนี้คุณคงไม่รังเกียจถ้าผมจะขออาสาไปส่งคุณ และผมมีบางอย่างที่อยากจะคุยกับคุณเกี่ยวกับคุณลุงของผม”
 
พริริยานิ่งคิดสักครู่
 
“หมอนี่! วันนี้จะมาไม้ไหนกันแน่นะ”
 
หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร แต่การหันหลังกลับและเดินก้าวเท้ายาวๆ จากไป นั่นก็ช่วยยืนยันการปฏิเสธของเธอได้อย่างชัดเจนแล้ว
 
ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบก้าวตามมาจนทัน และเดินมาขวางหน้าหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน
 
“เดี๋ยวก่อนสิคุณน้ำฟ้า ผมอยากจะตกลงกับคุณเรื่องคุณลุงของผมจริงๆ นะครับ”
 
“ถอยไปเดี๋ยวนี้นะ จะไม่มีข้อตกลงอะไรระหว่างลุงของคุณกับฉันเด็ดขาด มีอยู่ข้อตกลงเดียวที่ฉันต้องการ คือ ลุงของคุณต้องออกไปจากชีวิตแม่ของฉันเท่านั้น”
 
“คุณฟ้า คุณไม่คิดเหรอว่านั่นอาจจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายเกินไปสำหรับแม่ของคุณ แล้วก็คุณลุงของผมเหรอครับ ถ้าผมมีข้อเสนอที่ดีกว่านั้น คุณจะว่ายังไง”
 
“ข้อเสนอของคุณคืออะไร ว่ามาเลยดีกว่า”
 
หญิงสาวยื่นคำขาด เพราะไม่ไว้ใจที่จะไปกับชายหนุ่มตรงหน้า
 
“ผมคิดว่าคุณกำลังกลัว และไม่กล้าไปกับผมอยู่ ใช่มั้ย ผมพูดถูกหรือเปล่าครับ คุณฟ้า”
 
“นายมีอะไรก็ว่ามาเดี๋ยวนี้ ขืนยังเล่นลิ้นอยู่อย่างนี้ ฉันคงต้องขอตัวก่อน”
 
หญิงสาวทำท่าจะผละไปจริงๆ
 
พีระศักดิ์จึงต้องรีบพูดออกมาว่า
 
“ผมคิดว่าคุณไม่ควรตัดสินคุณลุงของผมว่าไม่ดีเพียงฝ่ายเดียว คุณควรให้โอกาสคุณลุงของผมได้พิสูจน์ตัวเองบ้าง เราควรมาพบกันครึ่งทาง ผมรู้ว่าคุณมีความรู้สึกว่ากำลังจะสูญเสียคุณแม่ของคุณไป
และคุณกลัวว่าคุณลุงของผมกำลังจะไปแทนที่คุณพ่อของคุณที่คุณก็รักท่านมากเช่นกัน แต่ถ้าคุณเปิดใจให้กว้าง และคุณลองให้โอกาสแม่ของคุณ ให้ท่านมีความสุขความสบายใจอยู่กับปัจจุบันของท่านบ้าง
คุณไม่อยากเห็นคนที่คุณรักมีความสุขอย่างนั้นเหรอครับคุณน้ำฟ้า ผมรู้นะครับว่าลึกๆ แล้วคุณอยากเห็นแม่ของคุณมีความสุข คุณไม่ใช่คนใจร้ายเหมือนอย่างที่คุณพยายามแสดงออกมาหรอกครับ ผมรู้”
 
เขาพูดถูก พริริยายอมรับว่าในใจส่วนลึกของเธอแล้ว เธอไม่ได้อยากขัดขวางความรักครั้งนี้ของคุณพิมพาเลยแม้แต่น้อย
 
เธอไม่อยากเห็นแม่ของเธอต้องเป็นทุกข์ ต้องเศร้าใจทุกครั้งที่ทะเลาะกันกับเธอเรื่องคุณพิภพเลย
 
แต่เพราะอะไรนะหรือ เพราะความกลัว ความเหงา ความอ้างว้าง ความโดดเดี่ยวในหัวใจของเธอน่ะหรือที่เป็นแรงผลักดันให้หญิงสาวต้องตัดสินใจเป็นตัวขัดขวางเส้นทางแห่งความรักครั้งนี้ของแม่เธอกับผู้ชายที่แม่รักในครั้งนี้
 
พริริยาค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ตอนนี้ความอ่อนแอและความรู้สึกผิดกับการกระทำและความคิดภายในใจของหญิงสาวมันกำลังถาโถมเข้ามาใส่หญิงสาวอีกรอบแล้ว
 
หญิงสาวรู้สึกเหมือรสิ้นไร้อ่อนแรง เหนื่อยล้าไปทั้งกายและใจ คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าเธอก่อความรู้สึกผิดในใจหญิงสาวให้เกิดขึ้นมามากมาย
 
เธอไม่ควรที่จะมาแสดงความอ่อนแอแบบนี้เลย ไม่ควรเลยจริงๆ ให้ตายสิ
 
พริริยาค่อยๆ ปล่อยให้น้ำตาแห่งความสับสนและความรู้สึกผิดในใจไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาอ่อนล้าทั้งสองข้างของเธออย่างช้าๆ ต่อหน้าชายหนุ่มที่เธอรู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ
 
พีระศักดิ์ค่อยๆ ก้มลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ อยู่
 
เขามองใบหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนแก้มนวลทั้งสองข้างของเธอ
ชายหนุ่มรู้สึกสงสารและเห็นใจพริริยา
เขาเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของหญิงสาวดี นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะดูแลและปกป้องผู้หญิงบอบบางตรงหน้าของเขาคนนี้ยิ่งนัก
 
พีระศักดิ์ค่อยๆ ใช้สองมือของเขาโน้มหลังหญิงสาวเข้ามาซบอกแกร่งของตัวเอง เพื่อให้หญิงสาวใช้เป็นหลักพึ่งพิงและปกป้องเธอไว้ในขณะที่เธอตกอยู่ในสภาวะความรู้สึกเช่นนี้
 
พริริยาไม่ได้ขัดขืนการกระทำนั้นของชายหนุ่ม ตอนนี้เธอแทบลืมไปหมดสิ้นว่าเขาก็คือศัตรูคนหนึ่งที่เธอควรอยู่ให้ห่างเอาไว้
 
ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกอ่อนแอและต้องการที่พึ่งพิง หล่อนซบอกร้องไห้เงียบๆ อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
 
ขณะที่พีระศักดิ์ลูบผมหญิงสาวเบาๆ และกอดกระชับหญิงสาวเข้ามาแนบอกกว้างของเขามากขึ้นไปอีก
 
ครู่ต่อมา เมื่อพริริยาตั้งสติได้บ้างแล้ว เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าชายหนุ่มกำลังฉวยโอกาสกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอกของเขา
 
หญิงสาวใช้มือปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนพูดขึ้นว่า
 
“นี่ คุณพีระศักดิ์ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”
 
“อ้าวนี่คุณ พอผมหมดประโยชน์ก็คิดจะเขี่ยผมทิ้งเลยเชียวเหรอ คุณเนี่ยช่างใจร้ายกับผมซะจริงๆ เลยนะ”
 
ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริงกับหญิงสาวด้วยความน้อยใจ แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดออกจากตัวหญิงสาวอยู่ดี
 
แต่เขากลับประคองกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นกระชับมากขึ้นไปอีก
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )