วันฟ้าหม่น

“อ้อ ที่แท้คุณชื่อ พริริยานี่เอง หวังว่าเราคงได้พบกันอีกนะครับคุณน้ำฟ้า”

พีระศักดิ์นึกในใจหลังจากเขาแอบถ่ายรูปเธอเอาไว้ และตามสืบจนทราบว่า เธอเป็นใครและมีความเป็นมาอย่างไรได้แล้ว

วันนี้หลังการเรียนวิชาสุดท้ายผ่านไป หญิงสาวเดินออกมาจากห้องเรียน

ขณะกำลังก้าวพ้นจากประตูรั้วของมหาวิทยาลัยอยู่แล้วนั้น เสียงคุ้นเคยของใครบางคนก็ดังขึ้นด้านหลัง

“สวัสดีครับคุณพริริยา ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง วันนี้คุณคงไม่รังเกียจถ้าผมจะขออาสาไปส่งคุณ และผมมีบางอย่างที่อยากจะคุยกับคุณเกี่ยวกับคุณลุงของผม”

พริริยานิ่งคิดสักครู่

“หมอนี่! วันนี้จะมาไม้ไหนกันแน่นะ”

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร แต่การหันหลังกลับและเดินก้าวเท้ายาวๆ จากไป นั่นก็ช่วยยืนยันการปฏิเสธของเธอได้อย่างชัดเจนแล้ว

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบก้าวตามมาจนทัน และเดินมาขวางหน้าหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน

“เดี๋ยวก่อนสิคุณน้ำฟ้า ผมอยากจะตกลงกับคุณเรื่องคุณลุงของผมจริงๆ นะครับ”

“ถอยไปเดี๋ยวนี้นะ จะไม่มีข้อตกลงอะไรระหว่างลุงของคุณกับฉันเด็ดขาด มีอยู่ข้อตกลงเดียวที่ฉันต้องการ คือ ลุงของคุณต้องออกไปจากชีวิตแม่ของฉันเท่านั้น”

“คุณฟ้า คุณไม่คิดเหรอว่านั่นอาจจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายเกินไปสำหรับแม่ของคุณ แล้วก็คุณลุงของผมเหรอครับ ถ้าผมมีข้อเสนอที่ดีกว่านั้น คุณจะว่ายังไง”

“ข้อเสนอของคุณคืออะไร ว่ามาเลยดีกว่า”

หญิงสาวยื่นคำขาด เพราะไม่ไว้ใจที่จะไปกับชายหนุ่มตรงหน้า

“ผมคิดว่าคุณกำลังกลัว และไม่กล้าไปกับผมอยู่ ใช่มั้ย ผมพูดถูกหรือเปล่าครับ คุณฟ้า”

“นายมีอะไรก็ว่ามาเดี๋ยวนี้ ขืนยังเล่นลิ้นอยู่อย่างนี้ ฉันคงต้องขอตัวก่อน”

หญิงสาวทำท่าจะผละไปจริงๆ

พีระศักดิ์จึงต้องรีบพูดออกมาว่า

“ผมคิดว่าคุณไม่ควรตัดสินคุณลุงของผมว่าไม่ดีเพียงฝ่ายเดียว คุณควรให้โอกาสคุณลุงของผมได้พิสูจน์ตัวเองบ้าง เราควรมาพบกันครึ่งทาง ผมรู้ว่าคุณมีความรู้สึกว่ากำลังจะสูญเสียคุณแม่ของคุณไป

และคุณกลัวว่าคุณลุงของผมกำลังจะไปแทนที่คุณพ่อของคุณที่คุณก็รักท่านมากเช่นกัน แต่ถ้าคุณเปิดใจให้กว้าง และคุณลองให้โอกาสแม่ของคุณ ให้ท่านมีความสุขความสบายใจอยู่กับปัจจุบันของท่านบ้าง

คุณไม่อยากเห็นคนที่คุณรักมีความสุขอย่างนั้นเหรอครับคุณน้ำฟ้า ผมรู้นะครับว่าลึกๆ แล้วคุณอยากเห็นแม่ของคุณมีความสุข คุณไม่ใช่คนใจร้ายเหมือนอย่างที่คุณพยายามแสดงออกมาหรอกครับ ผมรู้”

เขาพูดถูก พริริยายอมรับว่าในใจส่วนลึกของเธอแล้ว เธอไม่ได้อยากขัดขวางความรักครั้งนี้ของคุณพิมพาเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่อยากเห็นแม่ของเธอต้องเป็นทุกข์ ต้องเศร้าใจทุกครั้งที่ทะเลาะกันกับเธอเรื่องคุณพิภพเลย

แต่เพราะอะไรนะหรือ เพราะความกลัว ความเหงา ความอ้างว้าง ความโดดเดี่ยวในหัวใจของเธอน่ะหรือที่เป็นแรงผลักดันให้หญิงสาวต้องตัดสินใจเป็นตัวขัดขวางเส้นทางแห่งความรักครั้งนี้ของแม่เธอกับผู้ชายที่แม่รักในครั้งนี้

พริริยาค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ตอนนี้ความอ่อนแอและความรู้สึกผิดกับการกระทำและความคิดภายในใจของหญิงสาวมันกำลังถาโถมเข้ามาใส่หญิงสาวอีกรอบแล้ว

หญิงสาวรู้สึกเหมือรสิ้นไร้อ่อนแรง เหนื่อยล้าไปทั้งกายและใจ คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าเธอก่อความรู้สึกผิดในใจหญิงสาวให้เกิดขึ้นมามากมาย

เธอไม่ควรที่จะมาแสดงความอ่อนแอแบบนี้เลย ไม่ควรเลยจริงๆ ให้ตายสิ

พริริยาค่อยๆ ปล่อยให้น้ำตาแห่งความสับสนและความรู้สึกผิดในใจไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาอ่อนล้าทั้งสองข้างของเธออย่างช้าๆ ต่อหน้าชายหนุ่มที่เธอรู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ

พีระศักดิ์ค่อยๆ ก้มลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ อยู่

เขามองใบหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนแก้มนวลทั้งสองข้างของเธอ

ชายหนุ่มรู้สึกสงสารและเห็นใจพริริยา

เขาเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของหญิงสาวดี นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะดูแลและปกป้องผู้หญิงบอบบางตรงหน้าของเขาคนนี้ยิ่งนัก

พีระศักดิ์ค่อยๆ ใช้สองมือของเขาโน้มหลังหญิงสาวเข้ามาซบอกแกร่งของตัวเอง เพื่อให้หญิงสาวใช้เป็นหลักพึ่งพิงและปกป้องเธอไว้ในขณะที่เธอตกอยู่ในสภาวะความรู้สึกเช่นนี้

พริริยาไม่ได้ขัดขืนการกระทำนั้นของชายหนุ่ม ตอนนี้เธอแทบลืมไปหมดสิ้นว่าเขาก็คือศัตรูคนหนึ่งที่เธอควรอยู่ให้ห่างเอาไว้

ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกอ่อนแอและต้องการที่พึ่งพิง หล่อนซบอกร้องไห้เงียบๆ อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ขณะที่พีระศักดิ์ลูบผมหญิงสาวเบาๆ และกอดกระชับหญิงสาวเข้ามาแนบอกกว้างของเขามากขึ้นไปอีก

ครู่ต่อมา เมื่อพริริยาตั้งสติได้บ้างแล้ว เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าชายหนุ่มกำลังฉวยโอกาสกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอกของเขา

หญิงสาวใช้มือปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนพูดขึ้นว่า

“นี่ คุณพีระศักดิ์ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“อ้าวนี่คุณ พอผมหมดประโยชน์ก็คิดจะเขี่ยผมทิ้งเลยเชียวเหรอ คุณเนี่ยช่างใจร้ายกับผมซะจริงๆ เลยนะ”

ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริงกับหญิงสาวด้วยความน้อยใจ แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดออกจากตัวหญิงสาวอยู่ดี

แต่เขากลับประคองกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นกระชับมากขึ้นไปอีก

( โปรดติดตามตอนต่อไป )