Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

 
        วันนี้กรมอุตุฯ ประกาศว่าฝนจะตกมีผลมาจากพายุนากีสจากพม่า ช่วงเย็นๆในวันเดียวกันฝนก็ตกจริงๆ โอ้~ กรมอุตุเค้าแม่นจริง
  
        "ฝนตกแบบนี้ฟางจะมาที่นี่ได้ยังไงล่ะเนี่ย" หวายบ่นขึ้นมองดูสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมา
  
        "นั่นสิ ชมรมก็ดันเลือกวันประชุมได้ดีจริงๆ" แอร์บ่นเสริมอย่างเป็นห่วง
                
        ฉันที่กำลังซ้อมเดินอยู่ ก็เริ่มเป็นห่วงฟางขึ้นมาบ้างเหมือนกัน แต่ภาพเหตุการณ์วันนั้นก็ฉายแวบเข้ามาในความคิด...         
  
        "กวีน...ช่วยไปรับฟางให้หน่อยสิ" ฉันเดินไปหยิบร่มในตะกร้าให้กวีนสองคัน
  
         "อืมได้สิ"
               
        "อยู่ที่ชมรมทำขนมนะ ยังออกมาไม่ได้เลย" แอร์ตอบแทนเพราะเพิ่งวางโทรศัพท์จากฟาง
  
        กวีนพยักหน้าน้อยๆ ก่อนกางร่มออกไป
               
  
        -ฟาง-
               
        สายฝนบวกกับกระแสลมทำให้ร่างบางเริ่มสั่น มือทั้งสองข้างยกขึ้นถูเบาๆที่แขนให้ความร้อน ก่อนจะหันไปมองด้านข้างที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวแล้วสายตาก็ปะทะกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มภายใต้กรอบแว่นทรงสี่เหลี่ยมมล
               
        "กวีน?"
 
        "ตาลให้ฉันมารับน่ะ"
 
        "อ่อ..."
               
        ฉันตอบได้เพียงเท่านั้นเพราะรู้สึกถึงบางอย่างจุกอยู่ที่คอ
 
        "นายกลับไปเถอะ...ฉันจะกลับบ้านเลย"
               
        "ฝนตกแบบนี้เนี่ยนะ?"
               
        "อืม อ๊ะ!"
               
        ตัวฉันปลิวไปตามแรงฉุดที่ข้อมือให้เดินไปท่ามกลางสายฝน สายตาเหลือบมองร่มคันน้อย เอ๊ะ! ไหนบอกว่ามารับไง ทำไมเอาร่มมาแค่คันเดียว -_-? ถึงจะคิดยังงั้นแต่หัวใจของฉันกลับเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
 
        พอเราสองคนเดินไปได้ระยะหนึ่งฝนก็เทลงมาหนักกว่าเดิม จนต้องหาที่หยุดพักเมื่อร่มทำท่าจะต้านลมพายุไม่ไหว
               
        "ทำไมถึงได้ตกหนักขนาดนี้นะ" ฉันพูดพลางใช่มือเช็ดน้ำออกจากแขน แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างสัมผัสที่แก้ม
                 
        "อ๊ะ! /// ไม่เป็นไรฉันเช็ดเองได้" ฉันรีบร้องบอกพลางเอื้อมมือหวังแย่งผ้าเช็ดหน้าจากมือกวีน แต่เขากลับชูขึ้นสุดแขน
               
        "นี่! งั้นนายก็เช็ดของนายไปแล้วกัน" ฉันโวยกลับเมื่อแย่งยังไงก็ไม่สำเร็จเพราะความสูงมันต่างกัน โอเค! ฉันมันเตี้ยเอง เขาไม่ผิดหรอก! -_-^  เฮอะ! ฉันจึงได้แต่สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
               
        "เอ้า! คนอะไรตัวเตี้ยแล้วขี้งอนอีก"
               
        "-////-^"
               
        "เอาไปเช็ดเถอะ"
               
        ฉันหยิบผ้าเช็ดของเขาเช็ดหน้าตัวเองเบาๆ
               
        ตึกตัก ๆ ๆๆ ๆๆ ๆๆ
               
        -เปรี้ยง!- (เสียงฟ้าร้อง)
               
        "กรี๊ดดดดดดด!" ฉันร้องลั่น ก่อนจะกระโดดเข้าหาร่างสูงโดยอัติโนมัติ มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูแน่นตัวเริ่มสั่น ฟ้าผ่าๆๆๆ >_< ฉันกลัวเสียงฟ้าผ่าที่สุดเลย ง่า~ T^T
                               
        เวลาผ่านไปพักหนึ่งฉันเริ่มรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ก็รีบดีดตัวเองออกจากแผ่นอกของเขาอย่างรวดเร็ว
               
        "อะ...เอ่อ...(.////.)"
               
        ฉันพยายมคิดหาคำพูดแต่ใบหน้าที่ร้อนผ่าว มันร้อนจัดจนนึกหาคำพูดไม่ถูกได้แต่ตะกุกตะกัก
               
        "กลัวฟ้าผ่า?" กวีนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
               
        "ไม่ใช่ซักหน่อยแค่ตกใจ กรี๊ดดดด!" ฉันตั้งท่าจะเถียงเขากลับ แต่เสียงฟ้าผ่าดันดังขึ้นอีก ฉันจึงกระโดดเข้าหาแผ่นอกที่เพิ่งผละจากไปเมื่อครู่อีกครั้ง ง่า~ ก็มันน่ากลัวจริงๆ นะ กระซิกๆ T^T
                 
        "ขะ...ขอโทษที (.////. )"
               
        "คราวนี้ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตาหนีใบหน้าร้อนๆ ของตัวเองให้พ้นจากสายตากวีน หลังจากผละออกมาจากแผ่นอกเดิมอีกครั้ง โอ๊ย! อายชะมัดเลย T_T
 
        กวีนมองอาการของฟางอย่างเอ็นดู ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอคนนี้ก็ยังคงความน่ารัก... เขายังจำครั้งแรกที่รู้จักเธอคนนี้ได้เลย เอ...รู้สึกว่าจะเป็นตอนกีฬาสี ม.4มั้ง เขาลงแข่งบาสแต่ดันไปล้มจนเข่าแตกซะนี้ เลยโดนหามส่งห้องพยาบาลที่ไม่มีใครอยู่เลยซักคน ดีที่เธอคนนี้แวะเข้ามาหายากินแก้ปวดหัวจึงช่วยทำแผลให้เขาอย่างอ่อนโยนและเขาก็ชอบรอยยิ้มอ่อนหวานของเธอคนนี้จริงๆ ให้ตายสิ!
 
...............................................
 
 
        ภาพของสองหนุ่มสองที่ยืนหลบฝนข้างโรงยิม ทำให้คนที่มองทั้งคู่อยู่นานอย่างลูกตาลถึงกับสะอึกก้อนน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะมีกลับค่อยๆ ไหลเอ่อออกมาเป็นสาย มือที่ถือร่มคล้ายหมดแรงแต่ก็ยังแข็งใจกำแน่น ก่อนจะหันหลังให้กับภาพคนทั้งสองแล้วเดินกลับไปที่ที่เธอมา
               
        นี่สินะคือความจริงที่นายบอกฉัน หึ! ฉันนี่โง่จริงๆ แค่มองก็รู้แล้วว่าเค้าสองคนคิดอะไรกันอยู่ แต่ดันไปหลงละเมอเพ้อภพหลอกตัวเองว่าเขามีใจให้ เหอะ! สมควรแล้วที่ต้องเจ็บ นังลูกตาลหน้าโง่! T^T
 
        สงสัยฉันคงด่าตัวเองแรงไปเลยทำให้ก้อนแห่งความเสียใจมันทะลักออกมายิ่งกว่าเก่า ขาทั้งสองข้างก็เกิดไร้เรี่ยวแรงอย่างกะทันหันจนต้องลงไปนั่งซบหน้าลงกับเข่าแล้วปล่อยโฮออกมา
 
        -พลิ้ว-
               
        กระแสลมแรงพัดผ่านทำให้ร่มที่ฉันถือเริ่มไหวเอนก่อนจะหลุดมือปลิวไป ใจอยากลุกวิ่งไปเก็บแต่ก็หยุดร้องไห้ไม่ได้เสียที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้เยอะแยะขนาดนี้ด้วย สงสัยวิญญาณนางเอกเจ้าน้ำตาเข้าสิงมั้ง T_T
               
        "ฮือๆ...ฮือๆ...ฮือ หื้อ?"
               
        ฉันอุทานขึ้นเมื่อเริ่มสังเกตเห็นว่าตัวเองไม่เปียก!? ทั้งๆ ที่ร่มก็ลอยละล่องไม่แล้วแท้ๆ ทำให้อดที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไม่ได้ แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็น... ร่ม?!
               
        สิ่งที่เห็นคือร่ม? ที่กางอยู่บนหัว สายตาก็กวาดมองตามคันร่มไปสบกับดวงตาสีนิลของนายไม้ที่ยืนจังก้าเป็นไอ้มดแดงเวลาแปลงร่างเสร็จใหม่ๆ ยืนค้ำหัวฉันอยู่พร้อมร่มในมือ โอ้~ มันช่างเหมือนพระเอกนางเอกให้ MV เพลงอะไรอย่างนี้ TT^TT 
 
        "นะ...นาย?" ฉันขยับตัวลุกขึ้นยืนก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา
               
        "มารับ..."
               
        ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดสั้นๆ ของไอ้ขี้เก๊กตรงหน้าในเวลานี้มันถึงได้กินใจนัก แล้วฉันก็โผเข้าหานายนั่นก่อนจะปล่อยโฮออกมาท่ามกลางสายฝนที่พักกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา...