Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

        "ไอ้ตาล! แกเป็นอะไรหรือเปล่าวะ" เสียงพี่ต้นถามขึ้น ในขณะที่ฉันกำลังนั่งมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่

        "เปล่า"               

        "แม่ให้มาบอกว่านอนได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย ฮ้าวววว" พี่ต้นบอกก่อนจะห้าวขึ้นมา

        "อืม..."

        ตอบสั้นๆ ที่ได้รับทำให้ร่างสูงของต้นกล้าเดินกลับห้องอย่างง่ายดาย               

        "ว่าไงเรา ยังไม่นอนอีกหรอ หือ" ตัวต่อถามพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ น้องสาว

        "ยังค่ะ ตาลกำลังมองดูดาวเหนืออยู่" เสียงที่ตอบนั้นแผ่วเบา               

        "ดาวเหนือ? นึกยังไงถึงมานั่งมองดาวเหนือล่ะ?"

        "พี่ต่อเคยฟังนิทานเรื่องดาวเหนือมั้ยคะ"                

        "ก็เคยนะ...แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า" พี่ต่อนิ่งคิดไปพักก่อนตอบออกมา "เล่าให้พี่ฟังบ้างสิ" ฉันพยักหน้าก่อนเริ่มเล่าเรื่อง

        "มีนางฟ้าตนหนึ่งออกเดินเที่ยวเล่นยามค่ำคืน ด้วยความที่ไม่ระวังจึงโดนพายุจากโลกดูดลงมาบนโลกมนุษย์และไม่สามารถกลับขึ้นไปได้จนกว่าจะถึงวันพระจันทร์เต็มดวง ความโดดเดี่ยวเดียวดายทำให้นางฟ้ารู้สึกกลัวจนต้องร้องไห้ออกมา น้ำตาที่ไหลออกมานั้นไม่ได้ตกลงพื้นตามแนวโน้มถ่วงแต่มันกลับระเหยเป็นไอลอยสู่สรวงสวรรค์...

        "คนพเนจรที่ผ่านมาพบก็ตกตะลึง แต่ด้วยความมีน้ำใจเมตตาจึงเข้าไปไถ่ถามนางฟ้า" ถึงตรงนี้ภาพที่ปรากฎตรงหน้าต่อตัวนั้นค่อยๆ เปลี่ยนแปลงจากลูกตาลกลายเป็นหญิงสาวอีกคน ที่ครั้งหนึ่งเคยเล่านิทานเรื่องนี้ให้เขาฟัง

        เมื่อนานมาแล้ว...

        "จากนั้นทั้งคู่ก็ออกเดินทางไปด้วยกัน และความผูกพันก็ได้เชื่อมโยงทั้งคู่เข้าด้วยกัน วันหนึ่งขณะที่ทั้งสองกำลังเดินออกจากป่าก็พบผีเสื้อน้อยตัวหนึ่งจึงได้รู้ว่าคืนนี้แม่มดผู้ชั่วร้ายจะออกมาจับเหล่าสัตว์ทั้งหลายไปทำพิธีสร้างยาอมตะ ด้วยความที่คนพเนจรอาศัยอยู่ในป่าและอยู่กับสัตว์มากกว่าคน ทำให้เขาไม่อาจเดินจากไปได้แต่ด้วยกลัวว่านางฟ้าจะได้รับอันตราย เขาจึงให้นางฟ้าไปซ่อนตัวในถ้ำ... เวลาผ่านไปราวชั่วกาลที่นางฟ้าต้องเฝ้ารอคนพเนจรกลับมา รอจนกลัวว่าเขาจะไม่กลับมา จึงต้องออกตามหา... แต่ภาพที่เห็นนั้นทำให้เธอแทบเข่าทรุดเมื่อคนพเนจรเอาร่างเข้าขวางช้างป่าตัวหนึ่งจนโดนเวทมนต์ของแม่มดอย่างจังและสัตว์ป่าทั้งหมดก็ถูกจับไป เธอจึงกลายร่างเป็นผีเสื้อบินตามไปโดยไม่ให้แม่มดรู้ตัว และเฝ้ารอจนแม่มดนำสัตว์ทั้งหมดที่จับได้ไปขังไว้ในกรง นางฟ้าสบโอกาสที่แม่มดหายเข้าไปในห้องทำพิธีเธอจึงกลับร่างและเข้าไปในกรง...

        " 'ต่อ' เชื่อมั้ยว่านางฟ้าเที่ยววิ่งตามหาคนพเนจรจนทั่ว แต่พอเจอก็พบว่าเขาอาการสาหัสและใกล้ตาย"

        เขามองใบหน้านวลที่ฉายแววเศร้าใจอย่างนึกเอ็นดู

        "แล้วนางฟ้าก็ปล่อยให้คนพเนจรตายหรือ?" เขาเอ่ยถามพลางยกมือลูบผมของหญิงสาวตรงหน้าที่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ

        "ไม่หรอก นางฟ้าถ่ายทอดพลังในตัวให้คนพเนจรจนฟื้นขึ้นมาแต่ก็ยังไม่คืนสภาพ จากนั้นคนพเนจรก็ขอร้องให้นางฟ้าช่วยเหล่าสัตว์แทนตนด้วยความรักนางฟ้าจึงตอบตกลง เธอแอบไปขโมยลูกกุญแจที่แขวงไว้ข้างประตูห้องทำพิธีแล้วก็ปลดปล่อยเหล่าสัตว์ออกไป..."                

        "ถ้างั้นเรื่องก็จบแล้วสิ" เขาอีกพูดเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น แต่ก็ได้การส่ายหน้าตอบกลับอีก

        "ยังหรอกต่อ เรื่องมันไม่จบง่ายๆ อย่างงั้นหรอก...ต่อคิดดูนะว่า ว่าเวลาที่ช้างม้าหรือสัตว์ใหญ่ๆเนี่ยเวลาตื่นกลัวและวิ่งหนีมันเป็นยังไง" ร่างบางที่นั่งข้างๆ ถามกลับ

        "คงเหมือนฟ้าถล่มดินทลายเลยมั้ง?" เขาตอบกลับอย่างที่ใจคิด มือก็ไม่หยุดลูบเส้นผมของอีกฝ่ายอย่างเบามือ

        "ใช่...แม่มดได้ยินเสียงเข้าก็รีบออกมาดู พอเห็นว่าเหล่าสัตว์หนีไปได้ก็โกธรมากจึงร่ายคาถาใส่นางฟ้าที่มองเห็นพอดีจึงร่ายคาถาสกัดไว้ทันแล้วนางฟ้ากับแม่มดก็ต่อสู้กันกลางอากาศ นางฟ้าที่อ่อนแอกว่าจากการถ่ายทอดพลังให้คนพเนจรเสียหลักโดนเวทมนต์เฉี่ยวที่แขนตกลงพื้นโดยมีคนพเนจรรองรับไว้ทัน แม่มดได้ทีร่ายเวทใส่คนพเนจรที่ยืนขวางนางฟ้าไว้..."

        "แสดงว่าตอนจบคนพเนจรตายสินะ"

        "ต่อเนี่ย! จะฟังให้จบไม่ได้ใช่มั้ย!" คนเล่าเริ่มเคือง หน้าหวานเริ่มง้ำ

        "อ้าว! ซะงั้นแล้วหรือไม่จริง" เขาพูดแก้ตัวยิ้มๆ

        "ก็ไม่จริงน่ะสิ! นางฟ้าไม่ยอมสูญเสียคนพเนจร ยอมแลกชีวิตตัวเองด้วยอ้อมกอดสุดท้ายที่มีต่อกันเป็นครั้งแรก หมุนตัวเอาร่างตัวเองรับเวทมนต์แทนท่ามกลางความตื่นตะลึงของคนพเนจรแต่ในขณะเดียวกันนางฟ้าก็ร่ายมนต์ครั้งสุดท้ายใส่แม่มด... คนพเนจรเสียใจแต่นางฟ้ากลับส่งยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจที่สามารถปกป้องคนที่เรารักได้รอยยิ้มที่คนพเนจรไม่มีวันเข้าใจ เพราะความเสียใจกำลังเกาะกุมตัวและใจเขาอยู่...เฮ้อ~" ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าๆ

        "จากนั้นร่างของนางฟ้าก็สลายกลายเป็นละอองสีทองสว่างลอยกลับสู่ฟากฟ้ากลายเป็นดาวเหนือที่ค่อยส่องทางให้คนพเนจรด้วยความรักตลอดกาล.." เธอหันไปส่งยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มละไม

        "เพราะความรัก"                

        "อืม...ถ้าเป็นไปได้อุ่นก็อยากเป็นดาวเหนือที่ค่อยส่องแสงนำทางให้คนที่ตัวเองรักเหมือนกัน"

        เขามองใบหน้านวลที่เงยขึ้นมองดวงดาวบนฟากฟ้าด้วยรอยยิ้ม

        "แต่พี่ไม่ชอบดาวเหนือนี่"

        คนกำลังฝันหวานหันขวับมาส่งค้อนให้คนพูด

        "แล้วใครสั่งให้ชอบล่ะ เชอะ!" บ่นงุ้งงิ้งก่อนสะบัดหน้าหนี และก็ต้องเผยยิ้มออกมาทันทีกับคำพูดที่อีกฝ่ายก้มลงกระซิบข้างหู

        "...ก็ไม่ได้ชอบแต่รักเลยต่างหาก..."

        "ต่อ...พี่ต่อ...พี่ต่อคะ...พี่ต่อ!" เสียงใสตะโกนใส่หูพี่ชายที่นั่งมองหน้าเธอมาพักใหญ่แล้วอย่างงงๆ

        "หะ...หา!" พี่ต่อสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ก่อนจะสะบัดหัวไปมา

        "ตาลว่าพี่ต่อต้องง่วงแล้วแน่ๆ เลย ไปนอนเถอะค่ะตาลก็ว่าจะขึ้นนอนแล้วเหมือนกัน" ว่าแล้วฉันก็ลุกพรวดพราดยืนรอพี่ต่อให้ลุกตาม

        "เราขึ้นไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ของนั่งตากลมอีกหน่อย"

        "เอ๋? ทำไมคะ ซาบซึ้งกับเรื่องดาวเหนือที่ตาลเล่าให้ฟังหรือไง” ฉันแกล้งแหย่

        "คงจะประมาณนั้น" อีกฝ่ายตอบกลับเบาๆ คนเป็นน้องได้แต่มองอย่างงงๆ แต่ความง่วงก็มีอิทธิพลมากกว่าจึงตัดสินใจขึ้นนอนโดยไม่ลืมบอกราตรีสวัสดิพี่ชาย

        "...เธอจะเป็นดาวเหนือของพี่ตลอดไป... 'น้ำอุ่น' …"