Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

7.1

เขียนโดย zomii

วันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2553 เวลา 21.03 น.

  35 บท
  144 วิจารณ์
  57.09K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

32) Clear !

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

        อ๊ากกกก!~ ฉันทำอะไรลงไป! อารมณ์ชั่ววูบ!! ใช่แล้วๆ ต้องเป็นอารมณ์ชั่ววูบแน่ๆ ไม่งั้นฉันคงไม่ไป...เอ่อ ก-อ-ด กับไอ้หุ่นยนต์ขี้เก๊กนั่นหรอก อ๊ากกกก! >_<

               

        ฉันขยี้หัวตัวเองเป็นครั้งที่ล้าน ให้ตายสิ! ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับบ้านได้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แม่ยืนเรียกที่หน้าประตู พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จำได้แต่ตอนที่ กะ... โว๊ย! นั้นแหละ ว้ากกกก! อายวุ้ย!! แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปมองนายนั่นนะ โอ๊ยยยยยย~ เครียด! //>O<//

               

        รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~

               

        ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูว่าเป็นใคร

  

        ~กวีน~

               

        ฉันจ้องมองชื่อบนหน้าจอเนินนานก่อนที่อีกฝ่ายจะวางไป

               

        "จะโทรมาอีกทำไม...ไอ้บ้าเอ้ย!" ฉันวางโทรศัพท์มือถือในมือลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์และไม่สนใจเมื่อมีสายเรียกเข้าอีกครั้ง               

  

        ผ่านไป 30นาที ฉันกลับขึ้นมาบนห้องก็ต้องตกใจเมื่อมีสายเรียกเข้าเกือบสามสิบสาย เป็นของคนๆ เดียวทั้งหมด 

                

        รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~

               

        ฉันจ้องโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ตรงหน้าอย่างลำบากใจ... อยากรับแต่กลัวใจอ่อน

  

         รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~

               

        "เอาวะ! เคลียร์ให้มันจบๆไป" ฉันตัดสินใจรับโทรศัพท์พร้อมแผนการในใจ

               

        "ฮัลโหล..."

               

        (ตาล! เธอเป็นอะไรหรือเปล่าโทรไปตั้งนานทำไมไม่รับ) เสียงถามรัวเร็วจนฉันแทบหายใจหายคอไม่ทัน

   

        "อะ เอ่อ...ไม่เป็นอะไร นายมีอะไรหรือเปล่า" น้ำเสียงที่ตอบกลับนั้นพยายามทำให้ดูเหินห่างและหนักแน่น

               

        (เปล่า...แล้ววันนี้กลับบ้านยังไงทำไมไม่รอ)

               

        ฉันก้มลงมองโทรศัพท์ในมือพยายามไม่ใจสั่นกับน้ำเสียงห่วงใย อดทนไว้ไอ้ตาล!

               

        "อ่อ พอดีพี่ต้นแวะไปรับเลยกลับก่อน...ขอโทษนะ"

               

        ฉันจำเป็นต้องโกหกออกไป เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านได้ยังไงเหมือนกัน น่าตลกมั้ยล่ะ หึ

 

        (งั้นหรอ...แล้วนี่ทานข้าวหรือยัง)

               

        ฉันเผลอกัดปากตัวเอง โธ่เอ้ย! ทำไมนายต้องมาเป็นห่วงเป็นใยฉันด้วยเนี่ย รู้มั้ยว่ามันทำให้ฉัน...อ่อนแอ!

               

        "อืม เมื่อกี้เอง..."

 

        (ตาลเป็นอะไรหรือเปล่า) เสียงที่ถามกลับแสดงความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง แต่ช่วยปิดบังมันบ้างเถอะนะ สงสารฉันเถอะ ฉันจะตายแล้ว T_T

               

        "..." ฉันได้แต่กัดปากตัวเองข่มก้อนสะอื้น 

 

        (ตาล)

               

        "นายชอบฉันมั้ย!"

                 

        (...ชอบสิ)

               

        หลังจากเงียบไปนานกวีนก็ตอบกลับมา ถ้าเป็นเมื่อวานฉันคงจะดีใจตาย วิ่งรอบบ้านเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งแน่ๆ แต่ตอนนี้คำตอบนั้นดูเหมือนมีดที่กรีดใจฉันมากกว่า เพราะมันช่างเจ็บปวดที่หัวใจเหลือเกิน TOT

               

        "ชอบฉันตรงไหน..."

 

         (อืม...ตรงไหนหรอ? คงจะตรงที่ตาลมีความน่าสนใจมั้ง เก่งและมีความอดทนเป็นเลิศด้วยขนาดโดนฤทธิ์ไอ้ไม้ไปถึงสองครั้งยังทนได้ รู้มั้ยว่าตัวเองน่ะน่าทึ่งขนาดไหน)

 

        "แค่นี้หรอ ที่ทำให้นายชอบฉัน"

               

        เสียงของฉันเริ่มเบาลงเรื่อยๆ

               

        "แล้วอย่างฟางล่ะ"

 

        (...)

 

        "นายรู้มั้ยว่าเวลานายอยู่กับฟาง นายดูมีความสุขมากเลยนะ"

 

        (...)       

 

        “รอยยิ้มของนายที่มีให้ฟางมันดูเท่มากเลย ฟางก็ดูมีความสุข...ฮึก"

 

        (ตาล...)

        "ยอมรับมาเถอะว่านายชอบเพื่อนฉัน แล้วฉันจะคอยช่วยเหลือนายเอง ฮึก ฟางน่ะเป็นคนดี...นายแค่ใช้ความจริงใจมากๆ หน่อย เดี๋ยวรายนั้นก็ใจอ่อนเองแหละ"               

 

        (ตาล!!!)

 

        "นายก็ยอมรับมาสิ! รู้มั้ยว่านายทำแบบนี้ฉันเจ็บปวดขนาดไหน ทั้งสองคนรักกันแต่ไม่กล้าบอกกัน แล้วทำไมต้องดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย! มันสนุกมากใช่มั้ย เหอะ! ฉันมันโง่เองแหละ...รู้ว่าข้างหน้าเป็นหลุมกว้างก็ยังคิดว่าตัวเองเก่งจะกระโดดข้าม เลยต้องตกลงไปนอนเจ็บตัวในนั้น ฮึก"

               

        ด้วยความตกใจเสียงตะโกนของกวีนทำให้ฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ถึงได้โวยวายออกไปทั้งๆ ที่เขาไม่มีความผิดตามที่กล่าวหาซักนิด จากนั้นฉันก็เริ่มปล่อยโฮออกมาอย่างจริงๆ จังๆ แต่กวีนก็ยังไม่กดวางสายทิ้ง

               

        "เอ่อ...ขอโทษที" ฉันเช็ดคราบน้ำตาที่แก้ม เริ่มกลับมามีสติอีกครั้ง              

 

        (ฉัน...ขอโทษนะที่ทำให้...เอ่อ)               

 

        "ช่างมันเถอะ รักกันชอบกันก็บอกๆ กันไปซะ มัวแต่เล่นท่าระวังจะโดนคาบไปกินนะ" ฉันยิ้มให้โทรศัพท์ในมืออย่างตัดใจ และพร้อมที่จะเข้าไปช่วยเหลือถ้าอีกฝ่ายต้องการ เฮ่อ~ ทำไมฉันถึงได้เป็นนางเอกผู้แสนดีอย่างนี้นะ โฮะๆๆ T^T

               

        (ขอบใจนะตาล)

               

        ฉันส่งเสียงตอบรับในลำคอก่อนจะกดวางสาย...จบซะทีนะ จากนี้คงไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว สู้ๆสู้ตาย!

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา