ซาตานดีไซน์รัก

     ใบหน้าของหญิงสาวคนที่กำลังเดินเข้ามาในร้านตอนนี้   คอยวน

เวียนอยู่ในความคิดของวุฒิภัทรตลอดหลายวันที่ผ่านมา  ทั้งๆที่เขา

พยายามอยู่หลายครั้งที่จะสลัดใบหน้าสวยๆนี้ทิ้งไปแต่ก็ไม่สามารถทำ

ได้ดั่งที่ใจคิด  เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้

มาก่อนเลย  แม้แต่อัยลินนางแบบสาวสวยที่เขากำลังควงอยู่ในตอนนี้

ก็ยังไม่เคยทำให้เขาต้องเกิดความรู้สึกแบบที่รู้สึกกับเธอคนนี้เลยสัก

ครั้งเดียว 

 

    

     ท่าทางที่ดูสนิทสนมของคนทั้งคู่นั้นทำให้วุฒิภัทรรู้สึกหงุดหงิดและ

ไม่พอใจชอบกล  แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดขึ้น

ได้ยังไง  แต่ที่รู้ๆตอนนี้คือเขาไม่ชอบรอยยิ้มและสายตาที่เธอส่งให้กับ

ชายหนุ่มที่ตอนนี้นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอ  แค่เห็นเขาก็รู้สึกว่าจะ

ทนไม่ไหวแล้วอยากจะเข้าไปดึงเธอให้ออกไปจากตรงนั้นเสียเดี๋ยวนี้

เลย  หากแต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่คิด

 

“คุณวุฒิค่ะ  เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ”

 

“เปล่า  ผมไม่ได้เป็นอะไร”

 

 

     เมื่อเห็นว่าวุฒิภัทรมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาในร้านอย่างสนใจจึง

ทำให้อัยรินเกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา  แต่ไม่กล้าที่จะแสดงออก

มากกว่านี้เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะไม่พอใจเธอขึ้นมาได้  อาจทำให้

เธอหมดโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดเขาอีก  การที่ได้อยู่เคียงข้างกับวุฒิภัทร

นั้นเหมือนเป็นการช่วยให้เธอได้ดันตัวเองขึ้นมาจากจุดเดิมที่เคยยืน 

เพราะก่อนที่เธอจะกลายมาเป็นนางแบบอย่างทุกวันนี้เธอต้องแลกด้วย

อะไรหลายอย่างในชีวิต  แม้แต่ความสาวของเธอ  เพียงเพราะต้อง

การหนีจากความลำบากและไม่อยากกับไปเป็นอัยลินคนเดิมที่ไม่มี

อะไรอีกแล้ว  ตอนนี้เธอได้ทุกอย่างครบตามที่ตั้งใจไว้แล้ว  จะเหลือ

เพียงอย่างเดียวในตอนนี้ที่ต้องทำให้สำเร็จคือพยายามให้วุฒิภัทร

ยอมแต่งงานกับเธอให้ได้ แม้จะยากแค่ไหนก็ตามเธอก็จะทำให้สำเร็จ

“วุฒิค่ะเดี๋ยวทานข้าวแล้วเราไปดูหนังกันนะคะ  อัยอยากดูหนังกับคุณ

นะคะ”

               

      อัยลินพูดเสียงออดอ้อนเพื่อให้เขายอมไปดูหนังกับเธอ  หลาย

วันมานี้เขาดูแปลกๆไม่ยอมไปไหนกับเธอเหมือนแต่ก่อน

“ผมมีประชุมตอนบ่าย  ไม่ว่างเอาไว้วันหลังละกัน”

               

     วุฒิภัทรตอบออกไปทั้งๆที่ตอนบ่ายเขาไม่มีประชุมหรือต้องไปพบ

ลูกค้าที่ไหนเลย   แต่เพราะตอนนี้เขาไม่อยากไปไหนจริงๆ  ตอนนี้สิ่ง

ที่เขาอยากทำมากที่สุดคือเดินเข้าไปหาคนที่นั่งหัวเราะเสียงสดใสอยู่

กับเจ้านายหนุ่มของเธอเสียมากว่าที่จะอยากไปดูหนังกับอัยลิน

     หลังทานอาหารเสร็จวุฒิภัทรก็ขับรถไปส่งอัยลินที่บ้านของเธอ

และขอตัวกลับโดยไม่ยอมเข้าไปในบ้านของเธอตามคำชวนของเธอ 

เขาอ้างว่าต้องรีบไปประชุม  ทั้งๆที่ตอนนี้เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าจะไปไหน

ดีจึงขับรถไปตามถนนเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย  ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัว

เองเป็นอะไรรู้สึกสับสนกับตัวเองเต็มที  ทำไมเขาต้องรู้สึกไม่พอใจ

ขนาดนี้แค่เพียงเห็นเธอกับเจ้านายหนุ่มของเธอที่ร้านอาหาร  วุฒิภัทร

พยายามย้ำกับตัวเองว่าเธอมากับเจ้านายแต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่าต้องไม่

ใช่แค่เจ้านายแน่นอนเพราะจากท่าทางและความสนิทสนมนั้นต้องไม่

ใช่แค่เจ้านายกับพนักงานในบริษัทแน่นอน  เขาขับรถไปเรื่อยๆจนมา

จอดอยู่หน้าผับที่เขาเคยมาประจำ 

 

“อัคนายอยู่ไหนออกมาเจอฉันที่.......”

     เมื่อเดินเข้ามานั่งในร้านก็โทรตามอัคหรืออัคพันธ์เพื่อนสนิทให้

ออกมาเจอที่ร้านและระหว่างที่รอก็สั่งเบียร์มาดื่มรอเพื่อนสนิทที่เขา

เพิ่งโทรตามเมื่อครู่  ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงอัคพันธ์ก็มาถึงที่ผับ

               

 “เฮ๊ย.....เป็นไรเพื่อน  วันนี้มาแปลกดื่มแต่วันเลย”

               

 “ไม่มีอะไรแค่เบื่อเลยอยากดื่ม  ไม่ได้เหรอ”

 

     วุฒิภัทรตอบแบบกวนๆพร้อมทั้งยักคิ้วให้เพื่อนสนิทของเขาที่เพิ่ง

เดินเข้ามานั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา

 

“อ้าวกวนแต่วันเลยนะมึง  งั้นข้ากลับละ”

 

“นั่งเลยอย่ามากวน  คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย”

 

“เป็นอะไรวะ  เรื่องงานเหรอ”

 

     อัคพันธ์ถามด้วยท่าทางเป็นห่วงเพื่อน  เพราะวุฒิภัทรนั้นไม่ค่อย

ชอบดื่มเท่าไหร่  เพราะเพื่อนเขานั้นคออ่อนทีเดียวดื่มไม่กี่แก้วก็ร่วง

แล้ว  แสดงว่าต้องมีเรื่องแน่นอนและเขาคิดว่าหน้าจะเรื่องใหญ่ทีเดียว

ถึงได้ทำให้วุฒิภัทรนั่งดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้

 

“เปล่า”   วุฒิภัทรตอบเพื่อน

 

“เปล่าอะไร”   อัศวินยังถามกับไปใหม่

 

“เปล่าก็เปล่าไง”

 

“แล้วอะไรวะที่ทำให้นายมานั่งดื่มแบบนี้ได้  ปกติแก่ไม่ชอบดื่มนี่นา”

 

“ไม่รู้เหมือนกันโว้ย.....เลิกถามสักทีได้มั้ยข้าชวนมาดื่มไม่ได้ชวนให้

แก่มานั่งถามแบบนี้”

 

     วุฒิภัทรตอบออกไปด้วยความรำคาญคนที่คอยแต่ถามเขาอยู่แบบ

นี้  ก็เขาไม่รู้จริงๆนี้นาว่าตัวเองเป็นอะไร  รู้แค่ว่าอาการแบบนี้เกิดขึ้น

ตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าหวานคนที่เขาคอยคิดถึงมา

หลายวันคนนั้นนั่งทานข้าวและหัวเราะอยู่กับชายหนุ่มที่ตอนแรกเขา

คิดว่าเป็นเจ้านายของเธอ   ซึ่งภาพที่เห็นทำให้เขารู้ว่าเธอและผู้ชาย

คนนั้นคงไม่ได้เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องธรรมดาแน่นอน

 

‘อื้อ  อาการถ้าจะหนักจริงๆ’  อัคพันธ์เพียงแต่คิดในใจไม่ได้พูดออกมา

ก่อนที่เขาจะสั่งเบียร์มานั่งดื่มเป็นเพื่อนคนที่กำลังดื่มตรงหน้าโดยไม่

สนใจจะตอบคำถามที่เขาพยายามถาม

 

 

“ฉันว่าเรากับกันดีกว่านะ  ท่าทางแก่จะเมาแล้วล่ะ”

 

     อัศวินพูดขึ้นเมื่อนั่งดื่มเป็นเพื่อนวุฒิภัทรได้สักพักก็เห็นว่าเพื่อน

ของเขามีท่าทางว่าคงจะดื่มต่อไม่ไหวแล้วจึงชวนกลับบ้าน

 

“จารีบปายหนาย.....วะ  ข้ายังหวาย....”

 

     วุฒิภัทรพูดด้วยเสียงยานคางเพราะดื่มเข้าไปมากทีเดียวทั้งๆที่

เขาดื่มไม่เก่งเอาเสียเลย   พูดได้เท่านั้นวุฒิภัทรก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

และไม่รับรู้อะไรอีก

 

“ถ้าจะเป็นเอามาก”

 

     อัศวินพูดในตอนท้ายก่อนที่จะช่วยพยุงคนที่บอกว่าตัวเองไม่เมา

ออกจากร้านเพื่อพาไปส่งที่บ้าน  โดยให้เด็กที่ร้านขับรถของวุฒิภัทร

ตามมาอีกคัน

 

     เช้านี้วุฒิภัทรรู้สึกว่ามันไม่สดใสเอาเสียเลยเพราะเมื่อคืนนี้เขาดื่ม

หนักไปหน่อยจนไม่รู้ตัวว่ากลับบ้านมาได้ยังไง    นี้หากว่าเขาไม่มีนัด

ไปดูสถานที่และคุยรายละเอียดเกี่ยวกับการตกแต่งโรงแรมแห่งใหม่

ของเขาที่กำลังจะแล้วเสร็จในอีกไม่นานนี้เพราะว่าตอนนี้เหลือเพียง

การตกแต่งเท่านั้น  เขาก็คิดว่าจะหยุดพักผ่อนอยู่กลับบ้านสักวัน

 

“กิ๊ฟทำไมยังไม่ตื่นอีกต้องไปพบลูกค้าไม่ใช่เหรอ  นี่มันจะเจ็ดโมงแล้ว

นะเดี๋ยวรถบริษัทจะมารับไม่ใช่หรือไง” 

 

     เสียงของวนิญาปลุกให้หญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนสีฟ้าตัวโปรดดีด

ตัวลุกจากที่นอนอย่างรวดเร็วและหยีบนาฬิกาบนหัวเตียงมาดู

 

“ตายแล้ว  กิ๊ฟตายแน่เลยพี่กิ่ง”

 

“ก็ถ้ายังไม่รีบลุกไปอาบน้ำ  ก็อาจจะตายจริงๆก็ได้จ๊ะ”

 

      วนิญาบอกน้องสาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู  ก่อนที่น้องสาวของเธอจะ

โดดจากเตียงวิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว  เธอได้แต่ส่ายหัวเพราะ

ความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของคนเป็นน้องสาว

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จรถของบริษัทก็เข้ามาจอดหน้าบ้านพอดี

 

“ไม่ทานอะไรก่อนเหรอหนูกิ๊ฟ”

 

     เสียงของท่านนายพลวรากรที่กำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่พูดขึ้น

เมื่อเห็นลูกสาวคนเล็กวิ่งลงจากบันไดเพื่อจะไปขึ้นรถ

 

“ไม่ทันแล้วค่ะ  คุณพ่อ”

 

     พูดพร้อมวิ่งมาหอมแก้มของท่านนายพลและคุณหญิงอินทุอร

อย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถที่มาจอดรออยู่หน้าบ้าน

 

“ไม่รู้จักโตสักทีน้า......หนูกิ๊ฟเนี้ย”

 

     เสียงของคุณหญิงอินทุอรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นภาพของบุตรสาวคนเล็ก

อันเป็นแก้วตาดวงใจของคนทั้งบ้านวิ่งไปขึ้นรถด้วยท่าทางเหมือนเด็ก

ไม่มีผิดทำให้อดยิ้มไม่ได้กับภาพที่เห็น

 

     ทันทีที่รถวิ่งเข้ามาจอดภายโรงแรมวริญาก็รู้สึกโล่งใจเป็นที่สุดที่

เธอมาทันเวลานัดพอดี  เธอก้าวลงจากกรถที่มาส่ง  ก่อนจะเดินเข้าไป

ในโรงแรมที่มียามรักษาความปลอดภัยยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่  ก่อนที่เธอ

จะได้ถามหรือพูดอะไรกับยาม  เสียงของกวีนก็ดังมาทางด้านในของ

ตัวตึกพอดี

  

"สวัสดีครับคุณวริญา  ท่านประธานรออยู่ด้านในแล้วครับ  เชิญทาง

ด้านนี้ครับ”

 

     กวีนกล่าวทักทายและส่งยิ้มให้หญิงสาวที่วันนี้เขาได้มองเธออีก

ครั้งอย่างตั้งใจก็เห็นว่าใบหน้าของเธอนั้นสวยทีเดียว  ผมของเธอที่

ดัดเป็นลอนดูเข้ากับใบหน้าหวานอย่างลงตัวทีเดียว  รอยยิ้มของเธอที่

ส่งกับมานั้นดูแล้วช่างสดใสยิ่งนัก

 

     น้ำเสียงและรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรของนายกล้ามโตวันนี้ต่างจากวัน

ก่อนที่วริญาเจอกับเขาครั้งแรกมากนัก  มันทำให้เธอรู้สึกกลัวเขาน้อย

ลง  เธอคิดขณะที่เดินตามเขาไปอีกด้านหนึ่งของตัวตึกเมื่อเดินมาได้

สักพักนายกล้ามโตที่เธอแอบตั้งฉายาให้เขาก็หยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง

ก่อนที่เขาจะเคาะประตู  เมื่อคนที่อยู่ด้านในตอบรับเขาก็เปิดประตูให้

เธอเข้าไปโดยที่เขาไม่ได้ตามเธอเข้ามาด้วย

 

     วริญาก้าวเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทางเกรงๆ  เพราะแค่เพียงเธอ

เห็นใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆระเบียงห้องก็ทำให้เธอรู้สึกว่าหายใจ

ไม่ค่อยจะทั่วท้องเอาเสียเลย 

 

“สวัสดีครับคุณวริญา”

 

“สะ...สวัสดีค่ะคุณวุฒิภัทร”

 

     วริญาตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่หมั่นคงเท่าไหร่ทั้งๆที่เธอคิดว่า

เตรียมใจไว้ดีแล้วว่าวันนี้ต้องเจอกับผู้ชายที่ดูเย็นชาคนนี้  แต่ก็ยังรู้สึก

เกรงอยู่ดียิ่งมาอยู่กับเขาสองคนในห้องแบบนี้อีกยิ่งทำให้เธอประหม่า

มากกว่าเดิม

 

“ดิฉันมาคุยกับคุณเรื่องรายละเอียดเกี่ยวกับสถานที่น่ะค่ะ  พอดีว่าวันนี้

พี่ภู...เออคุณภูธนิตน์ติดประชุมน่ะค่ะ”

 

     วริญาอธิบายให้เขาฟัง  วุฒิภัทรเพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะ

 

ส่งเอกสารข้อมูล ต่างๆที่เขาเตรียมมาให้เธอ

 

“เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาผมว่าเราไปดูสถานที่เลยละกันนะ  เดี๋ยวผมจ

ะอธิบายเกี่ยวกับเอกสารที่ผมให้คุณฟังอีกทีเผื่อว่าคุณไม่เข้าใจจะได้

ถามผมทีเดียวเลย  เชิญ”

 

     วุฒิภัทรพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปทางประตูที่เธอเพิ่งเข้ามาเมื่อครู่ 

วริญาได้แต่มองตามคนที่เดินไปทางประตูห้องด้วยความไม่พอใจกับ

ท่าทางเย็นชาของเขาที่แสดงกับเธอ  เพราะมันทำให้เธอคิดว่าเขาคง

จะไม่ค่อยชอบหน้าเธอสักเท่าไหร่ถึงได้แสดงออกมาแบบนี้

‘คิดว่าตัวเองวิเศษมาจากไหนกันย่ะ’  วริญาเพียงแค่คิดในใจพร้อมย่น

จมูกเล็กน้อยให้คนที่หันหลังเดินไปทางประตูก่อนจะเปิดประตูออก

แล้วหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะหันมาทางเธอเพื่อแสดงความเป็นสุภาพ

บุรุษ  วริญารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและเดินผ่านเขาไปยืนอยู่หน้า

ประตูเพื่อรอให้เขาเป็นคนนำทางเธอไป