ซาตานดีไซน์รัก

     วุฒิภัทรนั่งมองสิ่งที่ปรากฏอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างสนใจกับฝีมือการออก
แบบตกแต่งภายในที่บริษัท  ภูธนิตน์  เดคคอร์ ดีไซน์  ส่งมาให้เมื่ออาทิตย์ก่อนแต่เขาไม่มี
เวลาได้ดูอย่างจริงๆจังๆสักที   ตอนนี้ได้ดูแล้วรู้สึกสนใจกับการออกแบบที่แปลกตานี้  เขาคิด
ว่าคนที่ออกแบบนั้นน่าจะมีความคิดสร้างสรรค์ไม่เหมือนใคร  ดูจากการออกแบบแล้วเป็นผล
งานที่โดดเด่นเขาเห็นแล้วรู้สึกชอบมาก  ผลงานที่ออกแบบนี้ต่างจากทุกบริษัทที่เขาได้
พิจารณามา  เพราะทุกบริษัทที่นำผลงานมาเสนอนั้นดูแล้วยังขาดความโดดเด่นอยู่จึงไม่มี
บริษัทไหนถูกใจเขา     จากที่เขาดูผู้ที่ออกแบบนั้นน่าจะเป็นคนที่ค่อนข้างละเอียดทีเดียว 
เพราะรู้จักประยุกต์ใช้วัสดุที่มีในประเทศมาใช้แสดงให้เห็นถึงเอกลักษณ์อีกทั้งยังมีประโยชน์
ในการใช้สอยที่ดูแล้วช่างลงตัวมากทีเดียว  ผู้ออกแบบน่าจะรู้แหล่งข้อมูลในการซื้อหาวัตถุ
ดิบเป็นอย่างดีทีเดียว 
 
 
       เสียงเคาะประตูและประตูที่เปิดออกทำให้วุฒิภัทรเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์เพื่อมองผู้
ที่เข้ามาอย่างสนใจ  ภาพใบหน้าหวานของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะชนกับเธอเมื่อครู่ปรากฏตรง
หน้าเขาอีกครั้ง  ตอนนี้ใบหน้าของเธอเหมือนจะตกใจไม่น้อยที่ได้เจอกับเขาอีกครั้ง  วุฒิภัทร
รู้สึกว่าช่างบังเอิญเหลือเกินที่ได้เจอเธออีกครั้งเพราะเขาก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าจะได้เจอ
เธออีกครั้ง  แล้วเธอมาทำอะไรที่นี้กันนะหรือว่าเธอจะ
 
     “สวัสดีครับ ผมภูธนิตน์ ครับ ”
 
 
     เสียงของภูธนิตน์กล่าวทักทายด้วยความสุภาพทำให้วุฒิภัทรหยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้น
และเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาเผลอจ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาในห้องนี้นานเกินจนทำให้คนที่เข้า
มาพร้อมเธอนั้นเริ่มมองเขาอย่างสงสัย
 
     “สวัสดีครับผมวุฒิภัทร  เชิญนั่งครับ”
 
 
     วุฒิภัทรละสายตาจากร่างบางที่เขาสนใจมาทักทายภูธนิตน์และเชิญทั้งสองนั่งตาม
มารยาทที่ดี  และหันไปมองวริญาอีกครั้ง
 
     “กิ๊ฟ”
 
 
     เป็นเสียงของภูธนิตน์ที่เรียกวริญาเมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว  เขาเห็นเธอทำท่าทางแปลกๆ
เหมือนจะตกใจหรือกลัวอะไรซักอย่าง
 
     “คะ”
 
     วริญารู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงของภูธนิตน์เรียกเธอ
 
     “ไม่สบายรึเปล่า”
 
     “เปล่าค่ะ กิ๊ฟไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ”
 
 
     วริญาตอบเสียงสั่นๆ เพราะเธอกำลังตกใจที่เจอคนที่เธอเพิ่งวิ่งหนี้เขามาเมื่อไม่กี่นาทีที่
ผ่านมาอีกครั้งหนึ่ง  และก็ไม่คิดว่าจะได้เจออีก ตอนนี้เขาก็กำลังมองมาที่เธอด้วย  สาย
ตาของเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ได้ว่าคือความรู้สึกแบบไหน
 
     ‘เธออาจจะกลัวเขามั่ง’ วริญาได้แต่คิดในใจ
 
     “อื่ม”
 
 
     ภูธนิตน์ทำเสียงว่าเข้าใจและหันไปทางวุฒิภัทร
 
     “นี้คุณวริญาครับ  เธอเป็นคนออกแบบผลงานที่ทางบริษัทของผมส่งมาให้ครับ  ไม่ทราบ
ว่าคุณวุฒิภัทรได้ดูหรือยังครับ”
 
 
     ภูธนิตน์แนะนำหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขาด้วยน้ำเสียงฟังแล้วสุภาพอ่อนโยนตามแบบฉบับ
ของเขา  และได้ถามถึงงานที่เขาส่งมาให้ดูก่อนร่วงหน้าก่อนที่จะได้รับนัดกับวุฒิภัทรใน
วันนี้
      ภูธนิตน์สังเกตุว่าวุฒิภัทรเอาแต่มองว่าที่น้องภรรยาของเขาอย่างสนใจเป็นพิเศษตั้งแต่
ก้าวเข้ามาในห้องนี้  ภูธนิตน์คิดว่าลูกค้าของเขาคนนี้คงจะสนใจการออกแบบของวริญาและ
คงจะสนใจคนออกแบบด้วยถึงได้มองวริญาแบบนี้  แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากเนื่องจาก
ลูกค้าส่วนใหญ่ของเขาที่มาติดต่องานที่บริษัทก็มักจะมาขายขนมจีบให้สาวน้อยที่นั่งข้างๆเขา
เป็นประจำจนเป็นภาพที่ชินตาของเขาไปเสียแล้ว  ก็ใครใช่ให้เธอน่ารักเองนี่นาช่วยไม่ได้จริงๆ
 
    
     “เพิ่งจะได้ดูก่อนหน้าที่คุณภูธนิตน์จะเข้ามาถึงนี้เองครับ”
 
     “ไม่ทราบว่าถูกใจรึเปล่าครับ”
 
     “ถูกใจมาก..........ครับ”
 
 
     วุฒิภัทรพูดและมองไปทางวริญาที่ตอนนี้เธอก็กำลังมองหน้าเขาอยู่เช่นกัน  และเมื่อเขา
หันไปสบตาของเธอก็ทำให้เธอก้มหน้าลงมองกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมือเพื่อหลบสายตา
ของเขา  จึงทำให้หญิงสาวไม่เห็นรอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากของเขา 
 
 
     วริญาก้มหน้าหลบสายตาของเขาที่มองมาทางเธอ  เธอมองกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมือ
อย่างกับว่ามันน่าสนใจมาก      ทั้งๆที่ในนั้นก็ไม่ได้มีอะไรนอกจากเอกสารที่เตรียมมาเพื่อ
เสนอให้ลูกค้าหากว่าลูกค้าสนใจในผลงานของเธอที่ทางบริษัทส่งมาให้ดูร่วงหน้า  ตอนนี้เธอ
รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงจนจะออกมาข้างนอกได้แล้ว  ก็ดูสายตาของเขาที่มองมาทาง
เธอซิมันเหมือนกับว่าจะกินเธอเข้าไปอย่างนั้นนะ 
 
     ‘หรือว่าเขายังโกรธที่เธอซุ่มซ่ามเดินชนเขา  ก็เธอขอโทษเขาไปแล้วนี่นา’ วริญาได้แค่
เพียงคิดเองในใจ
 
    
     “เอาเป็นว่าผมชอบสไตล์การออกแบบของคุณวริญามากทีเดียวครับดูสวยและน่าสนใจ
มากครับ  ส่วนเรื่องรายละเอียดผมขอคุยวันหลังนะครับเพราะว่าวันนี้ผมมีประชุมนะครับ  แล้ว
ผมจะให้กวีนติดต่อเรื่องวันที่จะคุยรายละเอียดและวันไปดูสถานที่อีกทีนะครับ”
 
    
     วุฒภัทรพูดสรุปในและขณะที่พูดและมองหน้าวริญา  เหมือนเขาจะบอกว่าที่เขาพูดนั้นจะ
หมายถึงเธอไม่ใช่งานที่เขาบอกว่าเพิ่งจะดูไปก่อนหน้านี้  เมื่อพูดจบก็ขอตัวออกจากห้องเพื่อ
จะไปประชุมต่อ
 
 
      ระหว่างที่จะก้าวออกจากห้องนั้นเขาไม่ลืมที่จะหันมามองหญิงสาวที่เขาคิดว่าเธอช่างน่า
สนใจเหลือเกิน  และก็บังเอิญสบตากับวริญาเข้าพอดี  เขารู้สึกว่าแววตาและใบหน้าของเธอ
นั้นช่างใสซื่อบริสุทธิ์ และมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย   เพราะทุกครั้งที่เขาเผลอมองทีไรมันก็จะ
ตรึงให้เขาสนใจที่จะมองแต่เธอเพียงคนเดียว
 
 
     หลังจากตกลงว่าจะร่วมงานและจะคุยรายละเอียดพร้อมนัดดูสถานที่อีกทีเพราะ
วุฒิภัทรนั้นเกิดติดประชุม        เมื่อเขาเดินออกไปจากห้องแล้ว    วริญารู้สึกว่าเธอโล่งอก
อย่างบอกไม่ถูกที่พ้นจากสายตาคู่นั้นมาได้  เธอรู้สึกว่าสายตาของเขาที่มองมาทางเธอนั้นมัน
เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจของเธอมันเต้นแรงผิดจังหวะแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 
หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะใบหน้าที่ดูเย็นชาและไร้รอยยิ้มของเขาก็เป็นได้  ใบหน้าของเขาดู
แล้วเหมือนไม่พอใจเธอ  ซึ่งเธอก็คิดว่าคงเป็นเรื่องที่เธอเดินชนเขาก็อาจเป็นได้  วริญายังคง
คิดว่าเขาคงจะโกรธเธอมากทีเดียวหากดูจากใบหน้าของเขา  แต่ก็ยังโชคดีอยู่มากทีเดียวที่
เขาไม่โกรธจนปฎิเสธงานของบริษัท  เมื่อรู้ว่าเธอเป็นคนออกแบบ  แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว
สำหรับเธอ
 
 
     “จะกลับบ้านหรือยังครับน้องกิ๊ฟ........มัวใจลอยคิดถึงคุณวุฒิภัทรอยู่รึไงเอ่ย”
 
     เสียงของภูธนิตน์ปลุกให้เธอออกจากความคิด
 
     “เปล่าซักหน่อยพี่ภูก็”
 
     “เปล่าจริงง่ะ  บอกว่าเปล่าแต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยละครับคนสวย  งั้นแบบนี้หนุ่มๆที่มา
ขายขนมจีบทั้งหลายก็คงจะเตรียมตัวดื่มน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในกันแล้วนะซิ  โดยเฉพาะคุณวิ
ชาญพี่ว่าหน้าเป็นห่วงที่สุดเลยว่าไหมครับ”
 
 
     ภูธนิตน์ยิ้มเหมือนคนรู้ทัน  จนทำให้ตอนนี้สาวน้อยตรงหน้าเขาหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีก
 
     “เกี่ยวอะไรกับคุณวิชาญด้วยเล่า”
 
 
     วริญาพูดด้วยความที่ไม่เขาใจจริงๆที่ทำไม  วิชาญ  อินทรกุล ลูกค้าคนสำคัญนั้นมาเกี่ยว
อะไรกับเรื่องนี้ด้วย
 
     “นี่กิ๊ฟอย่าบอกพี่นะว่าไม่รู้จริงๆ  ว่าคุณวิชาญเขาสนใจกิ๊ฟอยู่”
 
     “กิ๊ฟว่าวันนี้พี่ภูคงจะไม่อยากไปทานข้าวที่บ้านกิ๊ฟแน่ๆเลยใช่ไหมค่ะ  น่าเสียดายจังเลยนะค่ะเนี่ยวันนี้  พี่กิ่งบอกว่าจะทำหน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอยด้วยไม่รู้ว่าของโปรดใครน๊า”
 
 
     วริญาพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเป็นต่อเขามากทีเดียว
 
     “ไปซิครับ  แหมพี่ไม่แซวแล้วก็ได้รีบไปกันเถอะพี่หิวจะแย่แล้วครับ”
 
 
     ภูธนิตน์รีบพูดเพื่อเอาใจสาวน้อยตรงหน้าเขา  เพราะกลัวจะไม่ได้ไปทานข้าวบ้านของเธอ
และคนรักของเขาจริงๆ  ก็วันนี้เขานะคิดถึงเธอแทบจะทั้งวัน  หากไม่ได้เจอเขาคงขาดใจเป็น
แน่
 
     “หิวจะแย่จริงๆอ่ะ  ไม่ใช้ว่าคิดถึงคนที่อยู่ที่บ้านกิ๊ฟจะแย่หรอกหรอคะพี่ภู................ขา”
 
     หญิงสาวได้ทีก็รีบเอาคืนคนตรงหน้าทันที  จนทำให้คนที่โดนแซวนั้นพูดไม่ออกได้แต่ยิ้ม
และเอามือเกาหัวของตัวเองอย่างอายๆด้วยว่าจนมุมคนตัวเล็กที่ยืนจ้องหน้าเขา  อีกทั้งยังทำ
หน้าทะเล้นใส่เขาอย่างรู้ทันในความคิดของเขาอีกด้วย
 
 
 
 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ  ช่วยติชมด้วยนะคะ
(อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ)