ซาตานดีไซน์รัก

     “อุ้ย  ขอโทษค่ะ ”

 

     “นี้คุณเดินภาษาอะไรนะ”

 

 

     เสียงที่ต่อว่าวริญานั้นไม่ใช้เสียงของคนที่เธอเดินชนแต่หากเป็น

เสียงของผู้ชายตัวโตกล้ามใหญ่ที่มีท่าทางน่ากลัวที่เดินมาพร้อมกับ

เขา  ผู้ชายตัวโตคนนั้นบอกเธอด้วยท่าทางเหมือนผู้ใหญ่กำลังสั่งสอน

เด็ก  แล้วยังสายตาดุที่ส่งมาให้เธออีก  

 

    

     “กวีน  ฉันไม่เป็นไรอย่าเสียมารยาท” 

 

    

     คำพูดของเจ้านายทำให้กวีนอดรู้สึกแปลกใจกับพฤติกรรมเจ้านาย

ของเขาไม่ได้  ปกติเจ้านายของเขาเองต่างหากที่จะแสดงอาการโกรธ

หากเจอเหตุการณ์แบบนี้  แต่ตอนนี้ไม่โกรธผู้หญิงคนนี้แถมยังออก

อาการเป็นห่วงเธออีกต่างหาก  กวีนคิดว่าเจ้านายของเขาดูจะไม่ปกติ

เสียแล้ว 

 

 

     วุฒิภัทร  วัชรศักย์ เป็นนักธุรกิจหนุ่มที่มีชื่อเสียงในตอนนี้ กิจการ

ของเขาไม่ว่าจะเป็นบริษัทส่งออกสินค้าไทย  จีเวอร์รี่  หรือกิจการด้าน

โรงแรมที่กำลังไปได้ดีในขณะนี้  ซึ่งตอนนี้เขาได้สร้างโรงแรมขึ้นใหม่

อีกแห่งดำเนินการแล้วเสร็จไปกว่าครึ่งหนึ่งแล้วเหลือเพียงการตกแต่ง

ภายในเท่านั้น  แต่ก็กลับล่าช้าเพราะหาบริษัทที่เขาถูกใจไม่ได้   ตอน

นี้เหลือเพียงบริษัทเดียวที่กวีนคิดว่าดีและน่าจะถูกใจเจ้านายของเขา

แต่กวีนก็ไม่แน่ใจมากนักเพราะขนาดบริษัทใหญ่ๆเจ้านายของเขายัง

ไม่ถูกใจเลย

 

 

     “แล้วคุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

              

      “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวนะคะ”

 

 

     วริญาบอกเขาแล้วรีบขอตัวเดินออกมาเพราะเธอรู้สึกว่ากลัวผู้ชาย

สองคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก  นี่แค่เธอบังเอิญก้มดูของในกระเป๋า

เลยไม่ทันมองทางข้างหน้าเลยชนกับเขา  ไม่ได้ตั้งใจจะเดินชนเขาซะ

หน่อยเธอยังโดนดุซะขนาดนี้เลย  แล้วสมมุติว่าถ้าเธอตั้งใจจะทำร้าย

เขาจริงๆเธอคงตายเพราะนายกล้ามใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขาแน่นอนเลย

 

    

      “เดี๋ยว”

 

 

     เสียงของวุฒิภัทรทำให้เธอตกใจ   ทำให้เธอหยุดเดินแล้วค่อยๆ

หันกลับไปทางเขา  ท่าทางของเธอทำให้เขารู้ว่าเธอกลัวเขา  ยิ่งทำ

ให้รู้สึกไม่พอใจกับคนของเขาที่ทำให้เธอตกใจกลัวเขาไปเสียแล้ว

 

 

     “มะ....มีอะ   ไรหรือเปล่าค่ะ”

 

     “นี้ของคุณหรือเปล่า”

 

 

     วุฒิภัทรพูดพร้อมชูปากกาหมึกเจลล์ขึ้นให้หญิงสาวดู

 

     “คะ.....ขอ.......ของฉันเองคะ....ค่ะ”

 

     วริญาบอกเขาและเดินกลับไปทางเขาเพื่อจะรับปากกาคืน

 

      “คุณชื่ออะไร”

 

 

     เขาไม่ยอมคืนปากกาให้เธอ แต่ถามชื่อเธอแทน  ตอนนี้เธอรู้สึก

กลัวผู้ชายสองคนนี้มากขึ้นเธอจะทำยังไงดีนะ  

 

      ‘ตอบๆเขาไปเถอะเขาอาจแค่ถามชื่อดูคงไม่มีอะไรมาก’  เธอคิดในใจ 

 

     “วริญาค่ะ”

 

 

     แต่วุฒิภัทรก็ยังไม่ยอมคืนปากกาให้เธอง่ายๆ  ยิ่งเห็นเธอกลัวเขา

แบบนี้กับรู้สึกว่าอยากแกล้งเธอมากขึ้น

 

     “ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน  เพิ่งมาทำงานที่นี้หรอ”

 

     “ปะ...เปล่าค่ะ...ดิฉัน..ขะ......ขอปากกาคือ.....คืนด้วยค่ะ

 

 

     นี้เขาจะเอายังไงเนี้ยถึงไม่ยอมส่งปากกาคืนให้เธอซักทีและก็นึก

โมโหตัวเองที่ทำไมตอนนี้ดันพูดติดอ่างซะได้  แต่นั้นก็เป็นเพราะเขา

นั้นแหละวริญาโทษเขาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้เพราะปกติเธอไม่ได้เป็น

แบบนี้ซะหน่อย   ปกติแล้ววริญาจะเป็นคนที่พูดเก่งเพราะเธอต้องพูด

คุยกับลูกค้าที่เธอไปติดต่องานอยู่เสมอแต่วันนี้เธอเป็นอะไรนะทำไม

รู้สึกกลัวเขาก็ไม่รู้  อาจเป็นเพราะสายตาของเขาที่มองเธอก็เป็นได้ 

วริญาคิดว่าเขาอาจจะทำให้เธอหัวใจวายเพราะกลัวเขาก่อนหรือไง 

แล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะไม่เอาปากกาแล้ว  และคิดว่าควรรีบเดินไปจาก

ตรงนี้ให้เร็วที่สุด  เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงตัดสินใจกับหลังหันและวิ่งออก

มาโดยไม่หยุดฟังเสียงที่ผู้ชายคนนั้นเรียกเธอ 

 

 

     เมื่อวิ่งออกมาไกลพอสมควรแล้วจึงหันกับไปมองก็ไม่มีใคร

ตามมาอีกและคิดว่าคงปลอดภัยแล้วจากผู้ชายสองคนนั้นจึง

หยุดพักหายใจหาย  แล้วเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะมือที่จับไหล่

ของเธอในตอนนี้

 

      “มายืนตรงนี้ทำไมครับกิ๊ฟ”

 

 

     เมื่อได้ยินเสียงและหันไปเห็นว่าเป็นใครก็รู้สึกโล่งอกหายใจคล่อง

ขึ้น  วริญาคิดว่าหากเธอเป็นโรคหัวใจวันนี้เธออาจตายไปแล้ว  เพราะ

วันนี้เธอเจอแต่เรื่องที่ทำให้เธอหัวใจวายได้เลย  แต่เธอก็โชคดีที่ไม่

ได้เป็นโรคหัวใจอย่างที่ตัวเองคิดไว้

 

 

     “มาเอาเอกสารค่ะ”

 

 

     ภูธนิตน์  อนันสิรากุล  ที่เธอมักเรียกผู้ชายคนนี้นอกเวลางานว่าพี่

ภูนั้นเคยเป็นรุ่นพี่ที่คณะของเธอสมัยเรียนทำให้ทั้งสองสนิทกันมาก

สามารถคุยกันได้ทุกเรื่องจนบางครั้งคนอื่นมองว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน 

แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สนใจกับคำพูดพวกนั้น  โดยเฉพาะวริญายิ่งหมั้นใจ

มากว่าภูธนิตน์นั้นไม่คิดอะไรกับเธอแน่นอน  ที่เธอแน่ใจก็เพราะว่าเขา

มีคนรักอยู่แล้วและทั้งคู่ก็รักกันมากด้วย  อีกทั้งผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ใช่

ใครที่ไหนเป็นพี่สาวของเธอเอง       และตอนนี้ภูธนิตน์ยังได้กลายมา

เป็นเจ้านายของเธอยิ่งทำให้สนิทกันมากขึ้นกว่าเดิมสามารถคุยกันได้

ทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือแม้แต่เรื่องส่วนตัวเพราะเวลาที่ภู

ธนิตน์มีปัญหากับพี่สาวของเธอนั้นเขาก็มักจะมาปรึกษาเธอและขอ

ความช่วยเหลืออยู่เสมอ

 

 

     “แล้วนี้บอสออกมาข้างนอกทำไมค่ะ”

 

     “ก็กิ๊ฟออกมานานไม่ยอมกลับไปสักที พี่ก็คิดว่ามีใครฉุดไปแล้วนะ

ซิ  กิ๊ฟนะยิ่งโก๊ะๆอยู่ด้วยเกิดมีคนมาหลอกไปพี่ก็โดนพี่สาวเราเล่นงาน

แย่นะซิ”

 

 

     ภูธนิตน์พูดถึงนิสัยของวริญาที่มักจะทำอะไรโก๊ะๆโดยบางทีเจ้าตัว

ก็ยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรไป

 

     “พี่ภูก็”

 

     “ฮ่า.....พี่ล้อเล่นนะ”

 

 

     วริญาทำท่าทางที่บอกว่าเจ้าตัวงอนเขาซึ่งเธอคงไม่รู้ตัวว่ามันน่า

รักแค่ไหนแต่กับภูธนิตย์นั้นเขาชินกับการกระทำนี้เสียแล้ว  เพราะเธอ

จะทำแบบนี้กับเขาเสมอหากเขาทำให้เธอไม่พอใจหรือเวลาที่เขาคอย

หัวเราะเธอเวลาที่เธอทำเรื่องเบิ๋นๆ  

 

 

     ในสายตาของภูธนิตย์นั้นเธอเป็นน้องสาวที่เขารู้สึกรักและเป็นห่วง

แม้ว่าเธอจะเป็นแค่เพียงน้องสาวของแฟนสาวที่เขารักก็ตาม  แต่เขา

กับรักและเป็นห่วงเธอเหมือนน้องสาวจริงๆเลยก็ว่าได้  วริญาเป็น

ผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก ผิวของเธอนั้นขาวอมชมพู ผมที่ดัดเป็นลอนนั้น

มีสีน้ำตาลเข้มรับกับใบหน้าของเธอได้เป็นอย่างดี ตาของเธอกลมโต

ยิ่งเวลาที่เธอตกใจนั้นดวงตาของเธอกับยิ่งกลมโตกว่าเดิมมันทำให้ใบ

หน้าของเธอดูมีเสน่ห์เพราะดวงตาของเธอดูใสซื่อบริสุทธขนตาที่ยาว

งอนโดยที่เจ้าตัวไม่ต้องคอยดัดเลย  ริมฝีปากบางได้รูป  ปลายจมูก

เล็กโด่งรันทำให้เขาคิดถึงเวลาที่เธอโกรธ   วริญานั้นมีนิสัยที่น่ารัก

ใครอยู่ใกล้แล้วก็มีความสุขเช่นเดียวกับเข้า  เมื่อมองหน้าวริญาแล้ว

ทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงอีกคนที่มีน่าตาคล้ายกับวริญาแต่ผู้หญิงคนนั้น

เขาไม่ได้รักเธอแบบน้องสาวอย่างวริญา  เขารักเธอแบบชายหญิงเธอ

เป็นคนรักของเขาและยังเป็นพี่สาวของวริญาอีกด้วย

 

     “มองอะไรคะ  ทำอย่างกับไม่เคยเห็นคนน่ารักอย่างนั้นละ”

 

 

     วริญาพูดออกมาเมื่อเห็นว่าภูธนิตย์มองเธออยู่   ทำให้เขารู้ตัวว่า

มองหน้าเธอนานจนเธอรู้ตัว

 

     “หรือว่ามองน่ากิ๊ฟแล้วคิดถึงหน้าใครอีกคน”

 

     “เปล่าซักหน่อย  พี่ว่าเรากลับไปที่ห้องดีกว่านะเหลืออีกสิบห้า

นาทีก็จะถึงเวลานัดแล้ว”

 

     “เปล่าแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยละค่ะบอส.....”

 

     วริญาแซวคนที่รีบเดินหนีเธออย่างรู้ทันว่าเขากำลังคิดถึงใครอยู่

 

      เมื่อเดินมาใกล้จะถึงห้องที่เธอเดินออกไปเพื่อเอาเอกสารที่ลืมไว้

ก็พอดีกับพนักงานตอนรับคนที่เธอเจอเดินส่งยิ้มมาให้และหยุดตรงน่า

ภูธนิตน์  ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูสุภาพสมกับตำแหน่งที่เธอทำอยู่

 

     “ท่านประธานมาถึงแล้วค่ะ  เชิญค่ะ”

 

 

     ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ  ช่วยติชมด้วยนะคะจะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขต่อไปค่ะ