สิ่งที่ยังเหลืออยู่

"ภัทร เธอไปอังกฤษทำไมหรอ..ทำไมไม่บอกน้ำก่อน"
"น้ำ..เราฝันมานานแล้วที่จะไปอังกฤษ"
"แล้วไปกี่ปีล่ะ"
"ก้อไม่นาน..ถ้าเจ้านายที่อังกฤษพอใจเราก็จะมาเมืองไทยไม่อีกไม่นาน"
"ภัทร..อีก3วันแล้วนะที่ภัทรจะไปอังกฤษ"
"หรอ"
"นี่ภัทรยังไม่รู้เลยหรอ"
"จริงหรอ"

น้ำยังถามต่อ ในความรู้สึกที่มันค้างคาใจ
"ภัทร..ภัทรยังรักน้ำมั้ย"
"รักซิ..ถามทำไมหรอ"
"เราถามแค่นี้ไม่ได้หรอ"
"ถามได้จ๊ะ...แหม"
"แล้ว..ไปอังกฤษคราวนี้อย่าลืมเรานะ"
"จร้า..ไม่ลืมหรอก"
"จริงดิ"
จังหวะนั้นเอง..เสียงโทรศัพท์ของน้ำดังขึ้นเรื่อยๆ
"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ฮัลโหล.....ค่า....หรอค่ะ....ค่ะ..........ค่ะ"
ภัทรสงสัย
"อะไรหรอน้ำ"
น้ำตอบด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"ภัทร..น้ำมีเรื่องจะบอกเธออีกเรื่องหนึ่ง"
"อะไรหรอน้ำ"
"คือว่า...น้ำต้องได้ไปเรียนต่อที่อเมริกาอีก2ปีน่ะ"
ภัทรรู้สึกช็อคทันทีที่น้ำและตัวเอง..ต้องจากไปแบบคนละทางอย่างนี้
"แล้วน้ำจะได้ไปตอนใหน"
"อีก3วัน"
"ไปพร้อมกันกับเราล่ะสิ"
"ภัทร..แต่ถึงอย่างไรเราก็ยังรักเหมือนเดิมไช่ใหม"
"จ๊ะ"

ครู่ต่อมา น้ำคิดอะไรออก แล้วมาบอกภัทร
"ภัทร เราไปทำบุญที่วัดมั้ย เผื่อจะได้สบายใจขึ้นมา"
"ได้สิ พรุ่งนี้เช้านะ"
 
เช้าต่อมา ทั้งภัทร..กับน้ำพากันเข้าวัดเพื่อทำบุญ..และขอพรจากหลวงพ่อเกริกซึ่งเป็นพระที่ภัทรเคารพและศรัทธามาก...

ที่วัดป่าแห่งหนึ่งไม่ไกลจากตัวเมือง หลวงพ่อเกริก ได้พุดคุยกับภัทร และน้ำ

"เจริญพรนะโยมทั้งสอง..ภัทร วันนี้แกมีอะไรรึ"
"อ่อ ครับ หลวงพ่อ คือผมกับน้ำจะไปต่างประเทศครับ"
"สงสัยโยมคงจะไปด้วยกันล่ะสิ"
"อ่อเปล่าครับหลวงพ่อ"
"เปล่ายังไงวะ ก็โยมมาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันสิ"
"ผมกับน้ำไปคนละทวีปครับ..ผมไปอังกฤษ..ส่วนน้ำไปอเมริกาครับ"
"อ่อ อาตมาเข้าใจผิดนะ "
"ครับหลวงพ่อ"
"เอ้า...อาตมาจะให้พรนะ ประนมมือขึ้น ท่องนโม3จบนะ.........."
น้ำสงสัย

"นี่พรหรอค่ะ"
"เปล่าโยม"

หลังจากที่ภัทรกับน้ำทำธุระที่วัดเสร็จ เขาทั้งคู่ก็ไปที่ค่ายเพลงทันที เพื่อมาอำลาทีมงานเพื่อน และพี่ๆ