สิ่งที่ยังเหลืออยู่

ต่อจากตอนที่แล้ว
"ถึงเวลาที่แกต้องไปบอกความจริงแล้วนะ"
ภัทรอยู่ในอาการครุนเครือ" ครับ"
ภัทรไปเจอเหน่งที่ห้องน้ำ แล้วเอาเรื่องของตนเองไปบอกน้ำ
"เหน่ง..พี่อยากให้ไปบอกน้ำได้มั้ย"
"จะดีหรอพี่"
"ฉันเชื่อใจแกนะ"
"ครับพี่ภัทร"

ภัทรยังเหลือเวลาอีกไม่มากที่เขาจะใช้ชีวิตอยู่ประเทศไทย เขาต้องทำอย่างนี้เพราะรับไม่ได้ เลยวานเหน่งไปบอก จนกระทั่ง น้ำกลับมาบ้านพอดี เหน่งจึงรุดไปที่กองถ่ายละครของน้ำทันที พอถึงกองถ่าย เหน่งจึงเรียกน้ำทันที
"พี่น้ำ..พี่น้ำ"
"เอ้าเหน่ง..มาหาพี่มีไรหรอค่ะ"
"คือว่า..ว่า....อีก 3 วัน พี่ภัทรจะไปอังกฤษครับ"
ทันทีที่น้ำได้ยินที่ เหน่งพูดว่า ภัทรจะได้ไปอังกฤษ น้ำใจหายทันที พอน้ำหลังทำงานเสร็จ รีบกลับบ้าน น้ำเริ่มเสียใจเพราะวันนั้นไปบอกเลิกเค้า จนทำให้น้ำไม่พอใจ
น้ำเธอรู้สึกช็อค เมื่อรู้ว่า ภัทรรจะไปอังกฤษอีีก3วันนี้  น้ำจึงโทรศัพท์ไปหาภัทรแต่ไม่ติด แต่โทรศัพท์บ้านของภัทร มีเครื่องอัดเสียงภายในตัว น้ำจึงพูดอัดเสียงทันที

"ภัทร ฉันขอโทษนะ เรื่องทั้งหมดฉันผิดเอง ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นเธอมีเรื่องที่จะมาคุยกับฉัน ขอให้เรามาเจอกันอีกครั้งนะ ภัทร ฉันขอโทษนะ"

แต่ไม่มีการตอบรับแต่อย่างใด น้ำจึงลองโทรมือถือไปที่เครื่องภัทรทันที แต่โทรไม่ติด เพราะวันนี้มือถือภัทรแบตหมดกระทันหัน น้ำไม่รู้จะทำยังไง มีทางเดียวคือ ไปบ้านของภัทร น้ำต้องออกจากบ้านไปที่บ้านภัทร แต่วันนี้ดันฝนตกอีกต่างหาก น้ำต้องจำใจเดินตากฝนไปบ้านภัทร ซึ่งอยู่ไม่ไกลห่างจากบ้านน้ำไปอีก 100เมตร น้ำวิ่งจนถึงบ้านของภัทร ภัทรซึ่งกำลังนั่งซึมเฉยแล้วชินชาในห้อง แพราะไม่รู้ว่า น้ำจะพูดให้ภัทรอย่างนี้ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นไรมาก ทันทีที่น้ำถึงบ้าน น้ำรีบเคาะประตูเพื่อเรียกภัทรทันที

"ก๊อกๆๆๆ".... "ภัทร น้ำเองนะ เปิดให้น้ำหน่อย ฉันขอโทษนะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเลิกกับเธอ..ฉันผิดเองนะ"

ภัทรซึ่งกำลังซึมอยู่ จู่ๆได้ยินเสียงน้ำพอดีที่หน้าประตู เขาเลยรีบเดินไปที่ประตูทันที..แล้วเขารีบเปิดประตู ภัทรต้องเจอกับน้ำที่อยู่ในสภาพที่เปียกปอนเพราะวิ่งท่ามกลางสายฝนนั่นเอง

"น้ำ..เข้ามาในบ้านก่อน"

น้ำจึงเดินเข้าไปข้างในบ้าน แล้วนั่นเอง ภัทรกำลังจะหยิบผ้าเช็ดตัวให้น้ำ แต่เขาอยู่ในความรู้สึกที่ชินชาเสียแล้ว...แต่ภัทรก็ยังฝืนความรู้สึกตัวเอง ภัทรยื่นผ้าเช็ดตัวให้น้ำ
"น้ำ นี่ผ้าเช็ดตัวนะ"
น้ำจึงเหยิบผ้าเช็ดตัวทันที น้ำกำลังจะพูด แต่มันพูดไม่ออก เพราะตอนนี้ความรู้สึกทั้งสองคนตอนนี้มันชินชาเกินมันจะทนใหว ทำให้น้ำเริ่มอึดอัดขึ้นมา ส่วนข้างนอกฝนเริ่มซา น้ำจึงรีบกลับบ้านทันที
"ภัทร เรากลับนะ"
ภัทรได้แต่พยัคหน้า ทั้งสองมองหน้ากันไม่ติด

ที่ค่ายเพลง เหน่ง ซึ่งกำลังนั่งควบคุมเสียงอยู่นั้น สิทธิ์ เข้ามาในห้องทันที แล้วพูดว่า

"เหน่ง..พี่อยากใหแกมาเป็นแทนภัทรได้มั้ย"
"โอ้โห..สุดดยอดเลยครับ...มันจะดีรึ"
"ต้องดีสิวะ"
"ลองดูก็ได้ครับ"
"ฉันจะให้แกเป็น มิวสิคไดเร็คเตอร์นะ"
"ครับพี่  แล้วพี่ภัทรจะขึ้นเครื่องตอนใหนครับ"
"ตอนเย็นอีก3วันนู่น"
เหน่งหลังจากทำงานเสร็จ วันนี้กลับตุ๊กๆ น้าอ่ำ น้าอ่ำทักทายเหน่ง
"เอ้าไอ้เหน่ง แกไปขึ้นรถที่อื่นเลยนะ"
"อ่าว น้าอ่ำครับ ไมพูดอย่างนี้ล่ะครับ..รู้มั้ย ผมไม่เอารภมาเพื่อที่จะมาขึ้นรถน้าโดยเฉพาะ"
"แกตั้งใจที่จะไปกับข้าโดยเฉพาะหรอ"
"ครับ"
"อย่างนี้ ฟรีทุกชาติ แต่วันนี้จ่ายมา 30"
"อะไรหรอครับ"
"จ่ายมาก่อน..วันหน้าขึ้นฟรี"
"โด่..ใหนว่าฟรี"

จากนั้นเหน่งถามน้ำอ่ำเรื่องภัทร
"น้าอ่ำครับ"
"น้าอ่ำครับ พี่ภัทรเขาอยู่ใหนวันนี้ไม่เห็นแกมาออฟฟิศเลยครับ"
"ไอ้ภัทรลาวันนี้"
"อ่อ..ผมไม่ได้ไปด้วย"
"นั่นนะสิ..แล้วจะให้ข้าไปส่งแกที่ใหน"
"ไป เพชรบุรีครับ"
"อ่อ เพชรบุรีต้องไปแยกต่างระดับเพชรเกษม...ถุย"
"เพชรบุรีตัดใหม่ครับ ฟังไม่จบ"
"แหม่ ไอ้เราก็นึกว่า ไปเมืองเพชร"
จากนั้นน้าอ่ำก็ส่งถึงที่ บ้านของเหน่งอยู่ที่ถนนเพชรบุรีตัดใหม่พอดี 

เช้าต่อมา วันนี้กองถ่ายของน้ำให้หยุด 3 วัน ทำให้น้ำได้หยุดพักผ่อนบ้าง วันนี้น้ำจึงโทรศัพท์ไปที่ภัทร ภัทรซึ่งกำลัง นั่งแต่งเพลงเพื่อที่จะเอาไปทำที่อังกฤษ ด้วย ขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของภัทรดังขึ้น ในขณะนั้น ภัทรกำลังจะจับโทรศัพท์ แต่เขาคิดในใจว่า น้ำโทรมา ภัทรเลยวางโทรศัพท์ไว้ ส่วนน้ำลุ้นอยู่ว่าภัทรจะรับโทรศัพท์หรืเปล่า  

“ รับซิภัทร..รับซิ”  

ส่วนภัทรเขาคิดอยู่ว่า จะรับโทรศัพท์หรือไม่ จนกระทั่ง

“ฮัลโหล” ภัทรพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าใหร่  

“ภัทร ภัทรอยู่ใหน.รู้มั้ยภัทร ฉันขอโทษนะ ให้ฉันมาบ้านเธอใหมภัทร ฉันมีเรื่องที่จะบอกเธอ” 

“ครับ..มาเลยนะ”

น้ำวางโทรศัพท์แล้วรีบไปที่บ้านภัทรทันที แต่ช่วงเวลานั้นเอง ฝนเริ่มทยอยลงเม็ดแล้วทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น น้ำวิ่งฝ่ากลางสายฝนจนถึงบ้านภัทร ภัทรซึ่งลงยืนรอที่หน้าประตู จังหวะนั้นเอง แต่เขาคิดทำในสิ่งที่ฝืนใจตัวเองไม่ได้ ด้วยการไปกดล็อคลูกบิดประตู แต่พอน้ำมาถึงหน้าประตู น้ำเคาะประตูเรียกภัทรทันที แต่ไม่มีการตอบรับเสียง

“ภัทร..เปิดประตูให้หน่อยนะ.ภัทร...ภัทร”

ภัทร..ยืนอยู่ที่หน้าประตูโดยที่ภัทรไม่มีกะใจที่จะเปิด แต่ทันใดนั้นเอง

“เอี๊ยด” เสียงประตูที่ภัทรเปิด แล้วเผอิญเห็นน้ำในสภาพเปียกปอนด้วยสายฝนที่เทกระหน่ำอย่างแรง

"ภัทร ฉันขอโทษน...ยกโทษให้ฉันเถอะนะ”  

ภัทรพูดด้วยสีหน้าที่เห็นใจ

“น้ำ ฉันจะให้อภัยนะ”

หลังจากนั้น..ทั้งคู่จึงเข้าโอบกอดเธอแล้ว น้ำก็ร้องไห้

“ฮือๆๆ..ฉันผิดไปแล้ว”
ภัทร ปลอบใจน้ำทันที...

“ไม่เป็นไรน้ำ..ไม่ต้องร้องให้นะ”

 น้ำ ยอมรับผิดที่น้ำทำกับภัทร หลังจากน้ำ ไปว่าภัทรแบบรุนแรง ทั้งๆที่น้ำไม่เคยด่าภัทรลย แต่ด้วยที่อารมณ์ชั่ววูบของน้ำเอง ทำให้น้ำบันดาโทสะและทำให้ภัทร เสียความรู้สึกอย่างแรงเช่นนี้  จนกระทั่งภัทรยอมให้อภัยน้ำ เพราะเขารู้ว่า  น้ำเขาเป็นคนคิดรอบคอบ แต่มันจะเป็นเช่นนี้ได้ หลังจากภัทรยอมให้อภัยแก่น้ำแล้ว ทั้งคู่เริ่มปรับความเข้าใจจนเข้าสู่สภาวะปกติ นี่แหละครับ การที่เราใช้อารมณ์ในการตัดสินใจ มันก็เป็นเช่นนั้นแหละครับ....

หลังจากทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อย ..น้ำมีเรื่องที่มันยังค้างคาใจอยู่เยอะพอสมควร...ซึ่งภัทร จะต้องอธิบายต่างๆนาๆ.กันเยอะ..จะเป็นอย่างไรต่อไปต้องติดตามครับ