The Zealia Adventure

          เฮ้อในที่สุดผมก็ได้ไปพจญภัยตามที่ใจผมปราถนาแล้วครับ แต่กว่าจะถึงวันนี้ได้เวลามันช่างยาวนานนัก ทั้งหมดที่ผมรอมันเป็นเวลา1,800ปีเชียวนะครับ การเดินทางคร้งนี้มันจะต้องวิเศษสุดของผมและแน่นอนครับผมพาดอชย์ตามาด้วย เพราะผมกลัวว่าถ้าผมไปนาน(หรืออาจไม่กลับมา)มันคงต้องคิดถึงผม ซึ้งก็ไม่ต่างจากผมที่คิดถึงมันเช่นกันครับ ตอนนี้ดอชย์ตามันเดินตามผมมาติดๆ ผมไม่ได้เอาอะไรมามากครับ ก็แค่ดาบ หนังสือเล่มหนึ่ง ยาทิพย์ ส่วนเสื้อผ้าผมก็เอามาไม่กี่ชุดหรอกครับ...ผมเป็นเทพของใช้ส่วนใหญ่เลยไม่ค่อยจำเป็นกับผมนัก
        ผมเดินมาเรื่อยๆ แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่ทีทหารหกนายตามที่เสด็จแม่บอก พวกเขาหลับกันอยู่ ผมเลยคิดว่ามันคงไม่ตายหรอกถ้าผมไม่บอกพวกเขาว่าจะออกไป...ผมเอามือจับโซ่ที่บานประตูขนาดยักษ์ แล้วพยายามจะดึงโซ่ให้ประตูเลื่อนออก แต่แล้วพวกทหารบ้านั้นมันดันหูดี ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าามหาผม
       "เจ้าชาย ท่านยังเสด็จออกไปไหนไม่ได้นะพะยะค่ะ" ทหารนายหนึ่งเอ่ยขึ้น
       "ข้าจะออกไปข้างนอกหน่อย ข้าได้ทูลให้เสด็จแม่ข้าให้ทรงทราบแล้ว เจ้าไม่ต้องมายุ่งเสียดีกว่า" อ่าฮ้า ผมเป็นถึงเจ้าชายต้องวางมาดเข้มซะหน่อยแล้ว
       "แต่เจ้าชาย ถ้าหากพระองค์ได้ทูลพระมเหสีจริง ทำไมกระหม่อมมิได้รับแจ้งให้ทราบเรื่องที่ท่านจะเสด็จมาหล่ะพะยะค่ะ" โอ้งเจ้าทหารนี้หัวมันไวจริงๆนะ ฮึ๊ย ก็เจ้าจะรู้ได้ยังไงเล่าแม่ข้าไม่ได้สั่งเจ้าซะหน่อย บ้าเอ้ย
       "ข้าบอกให้เปิดประตูไงเล่า ถ้าเกิดเรื่องข้าจัดการเอง" 
       "..."
       "เปิดสิ ถ้าไม่ทำตามที่ข้าบอกหัวเจ้าหลุดออกจากบ่าแน่" อิอิ ผมนี่เท่ซะไม่มี (^.,
       "พะ พะยะค่ะ เปิดเดี๋ยวนี้เลย" ถ้าพวกทหารนั้นเไม่ตื่น ผมคงไม่เสียเวลาก็พวกมันหรอก เหอะๆ หลังจากที่พวกทหารนั้นช่วยกันเปิดประตูผมก็ก้าวเท้าฉับๆโดยไม่เหลียวกลับไปมองพวกบ้านั้นอีก
       ผมเดินมาได้ซักพักผมก็รูสึกเจ็บเท้าขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ตอนผมอยู่ในเผาผมไม่เคยมีคำว่าเจ็บมาก่อน นั่นอาจเป็นเพราะผมเป็นลูกเสด็ขพ่อผมเป็นเจ้าชายทุกคนเลยดูแลผมเป็นอย่างดีมั้งครับ ผมเห็นลำธารสายเล็กๆอยู่สายหนึ่งตรงหน้าผม ผมรู้สึกว่าโชคอะไรจะเข้าข้างผมได้ดีมากขนาดนั้น ผมจัดการล้างหน้าล้างตาของผม ดอชย์ตาก็เช่นกันมันเอาหัวมันจุ่มลงไปในน้ำแล้วเป่าฟองจากจมูก มันทำท่าตลกดีนะครับคุณน่าจะได้เห็นมัน พอผมล้างหน้าล้างตาเสร็จผมเงยหน้าขึ้นมาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ตรงข้ามลำธาร และคำถามอย่างแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของผมคือ เธอคือใครนะ? ผมเข้าไปดูเธอใกล้ๆ      โอ้ว มาย ก๊อด !!!ผมไม่อยากจะเชื่อเลยครับที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือมนุษย์ต่างดาวมันหลับอยู่ แต่ดูเหมือนเจ้ามนุษย์ต่างดาวตัวนี้มันจะหลับอยู่...ถ้าผมทิ้งมันไว้ที่นี้มันคงโดนเสือสิงห์กระทิงแรดคาบไปแน่เอาไปดีกว่า...ฮ่ะๆ แน่นอนผมใจบุญกับสัตว์(นอก)โลกทุกๆตัวเเหละ
      ผมอุ้มเจ้ามนุษย์ต่างดาวนี้มานอนตรงโคนต้นไม้ใหญ่มันท่ามางจะยังไม่ค่อยได้สติ ผมนั่งมองหน้าเจ้ามนุษย์พิลึกนี่อยู่นานจนผมก็เผลอหลับไปเช่นกัน...ผมนอนอยู่อย่างนั้นจนตื่นขึ้นมาพบว่าเจ้ามนุษย์ต่างดาวยังไม่ตื่น ด้วยความเหลืออดที่จะรอผมเลยปลุกมนุษย์ต่างดาวนั้น
     "เฮ้..เธอนะเจ้ามนุษย์ต่างดาวตื่นซะทีเถอะ"
     "โอ๊ย เจ็บใครมาตีหัวเนี้ยยย...ฮึ่ย"
     "ฉันเอง ฉันช่วยชีวิตเธอไว้นะ"
     "หะ หา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" จู่ๆพอเจ้ามนุษย์ต่างดาวตื่นขึ้นมันก็กรี๊ดทันที่ หนวกหูชะมัดยากเลย
     "นี่เธอเจ้ามนุษย์ต่างดาวจะกรี๊ดดดทามมาย ฉันสิที่จะต้องกรี๊ดเพราะเธอเป็นมนุษย์ต่างดาวน่าเกลียดน่ากลัววว" เอ๋ เมื่อกี้ผมพูดว่าผมควรจะกร๊ดมากกว่างั้นเหรอ ผมบ้าแน่ผู้ชายจะกร๊ดได้ไงเล่า
     "นายเรียกฉันว่าอะไรนะ ฉันไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวซะหน่อยฉันเป็นมนษย์เฉยๆเข้าใจมั๊ย!!! นายต่างหากที่พิลึกดูนายสิอย่างกับคนป่า" เธอปัดมือไปมาตรงหน้าของผมผทไม่ฟังเธอบ่นอะไรทังสิ้น เมื่อผมได้ยินคำว่ามนุษย์(เฉยๆนะครับ)เต็มสองรูหูของผมปล่ะให้เรี
     "หา...เธอเป็นมนุษย์หรอกเหรอ แล้วทำไมไม่บอกก่อนหล่ะ ฮ่าๆ"
     "ฮึ่ย นายนี่..." เธอค้อนใส่ผมนิดๆ "เออ แต่ขอบใจมากนะที่ช่วยฉันนะ"
     "อะ อือ ฉันนึกอยู่แล้วว่าเธออยากให้มีคนช่วย" ผมูทำหน้าภูมิใจเล็กน้อย เธอยิ้มให้ผมนิดๆแล้วหันหน้าไปอีกทาง
     "นายมาทำอะไรในป่าอย่างนี้หล่ะ?"
     "ฉันออกมาตามหามนุษย์.."
     "หือ มนุษย์???" เธออุทานอย่างแผ่วเบาจนผมแทบไม่ได้ยิน
     "คือฉันเป็นเทพ แล้วเสด็จพ่อของฉันต้องการจะให้ฉันครองราชย์ ท่านไม่เข้าใจฉันเเละดูเหมือนจะไม่มีวันเข้าใจด้วย ฉันยังไม่อยากครองราชย์ ฉันอยากพจญภัยอยากตามหามนุษย์ที่ฉันนั้นไม่เคยเห็น เธอคงไม่เข้าใจฉันหรอกฉันนะเหมือนคนหนีออกจากบ้าน...อาจจะไม่กลับไปอีก...เฮ้อ" ผมถอนหายใจเบาๆก่อนที่เงยหน้าสบตากับเธอแบบหน่ายๆ
     "ฉันเข้าใจนาย..."
     "..." ผมงงๆเล็กน้อยและผมก็มองเธอด้วยสายตาที่งงๆคือผมไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไรของเธอ
     "ฉันก็เหมือนนายนั้นเเหละ..." ผมมองเธอด้วยแววตาที่เริ่มสนใจในตัวเธอมากขึ้นเรื่อยๆ "ฉันหนีออกมาจากบ้าน...แม่กับพ่อของฉันจะให้ฉันสืบสานธุรกิจต่อแต่ฉันไม่ต้องการมัน ฉันอยากเหมือนๆกับนายนั้นแหละ เพราะฉะนั้นฉันเลยคิดว่าฉันนะเข้าใจนายดี(มั้ง...)" โอ้วผมไม่อยากเชื่อชีวิตเธอเหมือนกับผมมาก เหมือนเราสองคนไม่มีอะไรจะเสียเลยจากมาประมาณนั้น...แล้วผมก็ยิ้มให้เธอตอบ
     "นายชื่ออะไรเหรอ?"
     "เกวนซาคชูเอ ชื่อเต็มอ่านะเรียกเกวนก็พอ..แล้วเธอหล่ะชื่ออะไร?
     "ฉันชื่อจีน่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ^^"
     "อือ เต็มใจ^^" เฮ้ ผมได้เพื่อนใหม่แล้วเป็นมนุษย์ซะด้วย เหมือนหวังที่ผมจะให้เสด็จพ่อได้รับรู้ว่ามนุษย์ไม่ใช่คนที่เลวอย่างที่ท่านคิดนั้นมัน ใกล้เข้ามาแล้ว และเธอคนนี้อาจเป็นคนแรกและคนเดียวที่เข้าใจผม(เพราะเราเหมือนกัน)
     "ฉันหลงป่ามา นะ นายช่าวพาฉันไปด้วยสิ...มะ หมายถึงพาฉันไปพจญภัยกับนาย?"
     "เอาสิมาได้ ฉันกำลังอยากจะชวนเธออยู่พอดี เธออาจช่วยอะไรได้เยอะ..."
     "ขอบใจ(อีกครั้ง)มากนะนายเป็นดีจิงๆเลยล่ะ...จริงๆแล้วฉันนะไม่ได้หนีออกจากบ้านมาที่แบบนี้หรอกนะ ฉันจะไปบ้านเพื่อนแล้วจะออกไปพจญภัยที่อุทยานสัตว์ป่าด้วยกันแต่ฉันก็สลบไปไม่รู้สิตอนหนีมา ทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก...แล้วฉันก็มาโผล่ที่นี้..." ผมเห็นใจเธอนะครับ เพราะผมรู้ดีว่ามันเป็นยัง เธอทำหน้าเศร้ามาก...แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่องคุยเหมือนไม่อยากย้ำตัวเอง ประมาณนั้น "เอ๊ะ นั้นมัน      ม้าเปกาซัสนี่" เธอหันมาทางผมแล้วยิ้ม "ของนายเหรอ?"
     "ใช่ของฉันเองมันชื่อดอชย์ตา เป็นตัวเมียนะ บินเก่งทีเดียว...มันเชื่องจับได้ ลองสิ"
     "ว้าว..." เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเจ้าดอชย์ตา ที่ยืนนอนเล่นอยู่ตรงโคนต้นไม้ต้นเดิม "ฉะ ฉันไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อนในชีวิตเลย..ว้าว มันสวยจัง" เธอว่าพลางใช้มือลูบหัวและปีกของดอชย์ตาอย่างแผ่วเบา
     "อยากขี่มั๊ยล่ะ ฉันสอนให้" ผมยื่นข้าเสนอที่เธอต้องอึ่งทึ้งไปแล้ว แล้วเธอก็หันมาหาผมแล้วทำหน้าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
     "นะ นายจะสอนฉันจริงเหรอ?"
     "อือ จริงสิ ไม่จริงแล้วจะพูดเหรอ?"
     "ฮะๆ นายนี่กวนชะมัด"
     "เอามั๊ย?"
     "อะ เอาสิ น่าหนุกดี" เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ผม
     "แต่วันนี้ฉันจะสอนเธอแค่เดินก่อนแล้วกัน เพราะฝีเท้ามันหนักมากเวลาแตะพื้น ถ้าเธอควบคุมไม่ไหวอาจจะล้มลงมาก็ได้"
     "ตกลง ฉันจะลองดู" ว่าแล้วผมก็พาเธอขึ้นหลังดอชย์ตาแล้วสอนวิธีการต่างๆในการควบคุมมันให่เธอ
     เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ผมกับเธอนั้งพักอย่างเหนื่อยหอบ นี้ก็เริ่มค่ำแล้ว ผมเธอและเจ้าดอชย์ตาต่างพากันหลับด้วยความอ่อนเพลีย
 
.............................................End Of Chapter3...........................................