The Zealia Adventure

        "เจ้าลูกทรพี!!!ดูสิ ทำไมเจ้าเป็นเด็กแบบนี้ เจ้าทำตัวเป็นเทพที่แย่มาก ถึงเวลาอันสมควรที่เจ้าจะได้ขึ้นครองราชย์แล้วแท้ๆ แต่เจ้ากลับทำตัวเถลไถล หึ ออกไปขี่ดอชย์ตา(ชื่อของม้าเปกาซัสที่ผมเลี้ยงไว้)เล่นกับเพื่อนและนางไม้ มีที่ไหนกัน เจ้าเป็นลูกข้าพ่อแห่งบรรดาเทพทั้งมวล เจ้าควรทำตัวให้ดีและเตรียมพร้อมสำหรับการครองบัลลังก์แทนข้าเสียที"

         เสียงที่ดังกระหึ่มเมื่อสักครู่นี้เป็นเสียงของเสด็จพ่อของผมเองเมื่อกีนี้ท่านดุเดือดน่าดูเลยทีเดียว... ท่านเป็นเทพที่ขี้โมโหร้ายและ(อย่าไปฟ้องพ่อผมนะ ฮี่ๆๆ)น่ารำคานที่สุด ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับท่านเหมือนกัน ผมชื่อ 'เกวนซาคชูเอ' เรียกผมว่า 'เกวน'ก็พอครับ (อนาคต)หัวหน้าเผ่าเทพทาคาลัส ราชวงค์องค์ที่24 ผมเป็นเทพครับ แต่ก็ไม่เชิงหรอกผมพยายามทำตัวให้เหมือนมนุษย์ ใช่แล้ว!ผมอยากเป็นมนุษย์ครับ ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าอะไรเป็นแรงบรรดารใจให้ผมอยากเป็นมนุษย์ แต่ผมรูสึกว่ามันช่างน่าทึ้งเหลือเกินกับทุกๆการกระทำ แม้แต่การกินการนอนหรืออะไรต่างๆนาๆ แต่เชื่อผมได้เลยว่าเสด็จพ่อของผมคนนี้ไม่มีวันจะเข้าใจผมได้เลยแม้แต่นิดเดียว ท่านเป็ฯกับผและทุกคนตั้งแต่ผมยังเด็กจนถึงปัจจุบัน...

        "สะ เสด็จพ่อ ท่านไม่เข้าใจอะไร คือข้าไม่ได้ทำตัวเถลไถล ข้าแค่อยากทำแบบที่พวกมนุษย์เขาทำกัน(ถึงผมจะไม่มีม้าปกติเหมือนที่มนุษย์ใช้ขี่ก็ตาม)แบบขี่ม้าเล่นหรืออะไรทำนองนั้น ข้ายังไม่อยากที่จะครองราชย์...เฮ้อ...ท่านไม่มีวันรูสึกเหมือนข้า"

        "เจ้าต้องการแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน? เป็นมนุษย์มันดียังไง? หา เจ้ามีทุกอย่างพร้อมแล้วลาภ ยศ บริวาร เจ้ามีบ้านของเจ้าเข้ามีพ่อแม่ที่จะคอยอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดมา แล้วดูพวกมนุษย์สิพวกสัตว์ประเสิฐแต่พวกมันช่างต่ำช้าเสียจริง เบียดเบียนชีวิตสัตว์ป่า...ชีวิตพวกเรา เจ้ายังเห็นพวกมันดีกส่าเหรอ"

        "โถ่เสด้จพ่อบางที่ ท่านอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป เสด็จพ่อฟังข้าก่อน ในตัวข้าข้าคิดว่ามนุษย์ก็มีทั้งดีและเลวปะปนกันไป เสด็จพ่ออย่าให้คนเลวมาปิดบังสิ่งที่สวยงามสิเสด็จพ่อ...อันที่จริงเสด็จพ่ออาจเปิดใจได้อีซักนิดเสด็จพ่ออาจเข้าใจข้าเสียที..."

        "..."

        "ลาก่อนเสด็พ่อข้า"

        "นะ นั้นเจ้าจะไปไหน!!!"

        "ข้าจะไปกราบลาและขอขำแนะนำจากเสด็จแม่ จากนั้นข้าก็จะไปจากที่นี้ เพื่อไปหาความจริงที่เสด็จพ่อไม่เคยได้สำผัสมาก่อน และผมจะกลับมาเมื่อถึงเวลาอันสมควร...ลาก่อนฮะ"

        "ดะ เดี๋ยวเจ้าจะไปตอนนี้ไม่ได้ จะ เจ้า...พ่อคงพูดกับเจ้าแรงไปสินะ?"

        ไม่มันทีที่เสด็จพ่อพูดจบผมก็เดินออกมา โดยไม่ฟังอะไรอีก บางที่ผมคิดว่านี้มันอาจเป็นการทำลายจิตใจเสด็จพ่อ แต่ในทางกลับกันเสด็จพ่อก็ทำลายจิตใจผมไปไม่น้อยเลย มีแต่เสด็จแม่เท่านั้นที่ท่านเข้าใจผมเสมอมา

          ผมเดินมาเรื่อยๆ จนถึงเรื่อนเล็กของเสด็จแม่ เรื่อนเล็กนี้เป็นเรื่อนที่เสด็จแม่ใช้พักผ่อนยามเช้า สร้างขึ้นด้วยเพชรพลอยและทองเท่านั้น เสด็จแม่ชอบความร่มรื่น เสด็จแม่จึงปลูกสวนหย่อมไว้ลอบๆเรื่อนเล็ก บริเวณสวนเสด็จแม่ประดับดอกไม้ต่างๆมากมาย ทั้งดอกหางแพร ดอกออกัส ดอกเกรสและดอกที่เป็นสัญลักษญ์ของเสด็จแม่คือ ดอกรามจิสต์...มันเป็นดอกไม่ที่สวยที่สุดในโลกเลยก็ยังว่าได้ มันป็นดอกไม้ที่สวยและงดงามมาก ดอกรามจิสต์เป็นดอกที่มีอยู่แต่ในป่าลึกเท่านั้นและผมฟันธงว่าไม่มีมนุษย์คนไหนๆบนโลกนี้ใช้ตาเนื้อมองมันได้ (ต้องตาทิพย์เท่านั้น)มันเป็นดอกคลายๆดอกกุหลาบแต่เบ่งบานแต่สวยกว่า ในแต่ละต้นจะออกดอกมาสีไม่เหมือนกัน ปัจจุบันเสด็จแม่สะสมดอกรามจิสต์ไว้ในสวนทั้งหมด8,916ดอกซึ่งแต่ละสีจะไม่ซ้ำกันเลยครับ 

       คุณคงแปลกใจใช่มั๊ยครับว่าทำไมดอกรามจิสต์ถึงออกดอกที่มีสีและลวดลายไม่ซ้ำกัน นั้นเป็นเพราะว่าในภาษาของเผาทาคาลัสแปลได้ว่า งดงามเหนือสิ่งใด...

       อากาศรอบๆสวนเย็นดีจัง...ผมชอบมากเลยครับ...แต่เอ๊ะ ผมลืมไปเลยว่าผมกำลังจะไปหาเสด็จแม่ น่าเสียดายที่ผมไม่อาจอยู่ที่นี้ได้นานเพราะผมมีภารกิจต้องทำ ผมรีบเดินเข้าเรือนของเสด็จแม่ทันที ภาพที่คุ้นเคยของเสด็จแม่ที่กำลังจิบชาเบรเป้อยู่ กับชุดเสื้อคลุมสีเขียวพลิ้วไสวติดตาผมมาตั้งแต่เด็ก ท่านคือผู้ให้ของผม...เฮ้อ...ถ้าผมไปเสด็จแม่คงจะต้องคิดถึงผมแน่ ( ไม่ได้หลงตัวเองนะคราบ แหะๆ^^" ) ผมก็คงจะคิดถึงเสด็จแม่มากเช่นกัน

       "อ้าว..เกวนลูกรักของแม่..มาสิเข้ามา" เสียงของเสด็จแม่ปลุกผมเลิกคืดถึงภาพอดีตต่างๆนาๆ ผมเห็นแม่ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนกับดวงตาสีน้ำตาลของเสด็จแม่ ท่านนั่งอยู่บนเก้าอี้ทองที่แกะสลักอย่างสวยงาม เสด็จแม่อ้าแขนตอนรับผมอยู่ผมเดินเข้าไปใกล้เสด็จแม่แล้วคุกเข่าลง..เสด็จแม่ลูบหัวผมเบาๆก่อนจะพูอะไรบางอย่างกับผม...

       "ไงจ๊ะ ทำไมวันนี้มาหาแม่เช้านักล่ะจ๊ะ"

       "เออคือ ผมทะเลาะกับเสด็จพ่อครับ" ผมก้มหัวลงด้วยความเสียใจ

       "แล้วลูกไปทำอะไรให้พ่อท่านโกรธหล่ะ หือ?"

       "เสด็จแม่..คือเมื่อวานนี้ข้าออกไปขี่ดอชย์ตาเล่นกันกับ จูคายาห์ และนางไม้มา..ละ แล้วข้า...เออ จริงๆแล้วข้ายังงงๆอยู่เลยฮะเสด็จแม่ เมื่อเช้าท่านพ่อเพิ่งบอกว่าข้าต้องครองราชย์แล้วยังทำตัวเหลวไหลข้า..คะ คือข้าไม่รู้ว่าข้าจะเริ่มตรงไหนดี..."

       "โอ้ว..แม่เข้าใจๆ..เจ้าแค่ยังไม่รู้ใช่ไหมว่าเจ้าควรทำตัวอย่างไร แม่รู้จะว่าเจ้าอาจจะงงๆเมื่อตื่นเช้าขึ้นมาและเจออะไรที่ไม่คาดคิดแต่เจ้าต้องปรับตัวจะลูกแม่ เจ้าต้องอดทน..ไม่ว่าเสด็จพ่อของเจ้าเขาจะพูดแรงสักแค่ไหน..."

       "ที่เสด็จแม่พูดมันก็มีส่วนถูกแต่เสด็จแม่ก็ยังไม่เข้าใจข้า"

       "..."

       "..."

       "..." ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำแล้วครับ เพราะแม่เป็นคนที่เข้าใจผมมาตลอดแต่ทำไมคราวนี้ท่านถึงต่างออกไป?

       "คือ ที่ข้าจะบอก..."

       " ? "

       "ข้าจะมากราบลาเสด็จแม่นะครับ" หลังจากที่ผมพูดจบ เสด็จแม่ก็เหมื่อนจะใจหายไม่ต่างจากผม ท่านเอามือป้องปากอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินไป

       "ละ ลูกแม่..บอกแม่สิว่าไม่จริง?"

       "เสด็จแม่..ผมพูดจริง ผมจะมากราบลาเสด็จแม่แล้วจะมาขอคำแนะนำดีดีจากเสด็จแม่แล้วผมจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้ครับ...เสด็จแม่โปรดกรุณา..." เสด็จแม่พยายามมกลั้นน้ำตาไว้อยู่ผมรู้ แต่เสด็จแม่ยังคงต้องควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด

       "อ่ะ เออ จะๆเดี๋ยวแม่จะช่วยแนะนำให้ลูกนะ เออ คือตามทางออกของประตูเผ่าจะมีทหารหกนาย หะ..ให้ลูกบอกว่าข้าจะออกไป นี้เป็นคำสั่งของเสด็จแม่แล้วเข้าก็จะเป็ดประตูให้ลูกเอง สะ..ส่วนข้างนอกนั้นลูกต้องระวังตัวให้ดีรู้จักวันรู้จักค่ำ เมื่อค่ำแล้วให้นอนอย่าจุดไฟเพราะไม่งั้นลูกอาจเจอกับสัตว์ร้าย ลูกเอาแต่ของที่จำเป็นไปเท่านั้น...รอตรงนี้นะ..ดะ เดี๋ยวแม่จะไปหยิบของมาให้เจ้า..." ผมรออยู่ที่เดิมสักพักตามคำสั่งของเสด็จแม่ ไม่เกินห้านาทีท่านก็เดินกลับมาพร้องดาบและหนังสืออะไรสักอย่าง

       "..."

       "นะ นี่จะดาบควายองซ์ ลูกใช้มันได้ทุกเมื่อมันเป็นดาบหนักทำด้วยทองทั้งหมดมันมีค่าจะลูก รักษาดีๆ ส่วนนี่คือคู่มือที่มีของดีอยู่ในเล่มลูกจะรู้เองว่าลูกจะใช้มันยังไง" แม่ยิ้มให้ผมบางๆก่อนที่จะยื่นดาบและหนังสือให้ผม อันที่จรองผมคิกว่ามันเป็นามกกว่านะครับ 

      "ขอบคุณครับเสด็จแม่"

      "จะลูก..แม่รักลูกนะเดินทางปลอดภัยหล่ะ"

                                       ... แล้วการพจญภัยของผมก็เริ่มขึ้น ...

    ...................................................End Of Chapter1.....................................................