The Zealia Adventure

        เช้านี้สดใสมากเลยครับ ไม่รู้เหมือนกันนะครับมันอาจจะเป็นเพราว่าผมไม่ต้องมานั่งฟังเส ด็จพ่อของผมบ่นบ่อยๆ(บางทีก็ทั้งวัน)เพราะมันทำให้สุขภาพจิตของผมเสียครับ เสียงนกตัวเล็กๆร้องจิ๊บๆไปทั่วป่าเลยครับตอนนี้ สัตว์ส่วนใหญ่ก็ออกหากินแต่เช้า อย่างกวาง ลิงอะไรพวกนั้น

      ไม่รู้อะไรทำให้ผมต้องตื่นเช้าทั้งๆที่เมื่อคืนนี้ผมก็หลับได้ดี(ไม่มีใครกวน) เป็นเพราะเสียงเจ้านกตัวเล็กพวกนี้หรือ? คงไม่มั้ง...ลืมมันไปเถอะครับก็แค่ความแปลกที่ไร้สาระมากเท่านั้นเอง ตอนนี้จีน่านอน อยู่เลย ขี้เซาชะมัด เจ้าดอชย์ตาก็อีกตัวหนึ่งนอนเสียม้าหมดเล๊ย...ผมว่ากว่าจะรอจีน่ากับเจ้านี่ตื่นคงอีกนาน ผมเลยตัดสินใจไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่าแล้วค่อยไปล่าสัตว์มาย่างกิน

      ผมเดินไปตรงลำธารเล็กๆ(ที่เดิมของเมื่อวาน)แล้วก็เอาน้ำขึ้นมาราดที่ตัวอย่างสดชื่น ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย น้ำใสๆในลำธารนี้คงจะเป็นน้ำแร่บริสุทธิ์เพราะผมมองเห็นเมือนหยาดเหชรเป็นหย่อมๆกระจายอยู่ทั่วน้ำ(เป็นเทพเท่านั้นที่จะเห็นได้นะครับ) น้ำในลำธารนี้ใสมากครับ ใสเกินไปด้วยซ้ำผมว่านะ ถ้ามีปลาน้อยใหญ่แหวกว่ายอยู่ผมคงเห็นมันอย่างชัดแจ๋วที่เดี๋ยว..ผมมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระจนลืมไปวะสนิทเลยว่าผมต้องไปล่าสัตว์ก่อนจีน่าจะตื่น

      "เฮ้ เกวนนายยื่นโชว์อะไรให้ลิงดูอยู่นะ เหม่อทำอะไรหา" เฮ้ย เสียงจีน่านี่ ฮึ่ยมาทะอะไรตอนนี้ ผมรีบนั่งลงไปในน้ำแล้วงอตัวลงเพราะผมกลัวว่าเธอคงจะเห็นก้นผมนะสิ แต่อย่างที่ผมว่าไปเมื่อสักครู่ 'น้ำใสเห็นตัวปลา' ป่านี้เธอคงเห็นก้นผมไปแล้วลาะ>< "นายนะหัดใสอะไรอาบน้ำบ้างก็ได้นะ"

      "เฮ้ยย!!! เห็นเหรอ?"

      "ฮิๆๆ เห็นเป็นชาติแล้วนายยเบี๊อก" เธอหัวเราะเยาะผม ผมอายจนหน้าแดงเลย เธอส่งเสื้อตัวเก่าที่ผมใส่เมื่อวานมาให้เช็ดตัว "อ่ะ เอาไป"

      "ขอบใจ" ผมรับเสื้อคลุมตัวแล้วผมถึงจะกล้าขึ้นจากน้ำ

      "นายจะไปล่าสัตว์เหรอ? ตื่นเช้าขนาดนี้" เธอเปลี่ยนเรื่อง เพราะเธอคงรู้ว่าผมคงอายเรื่องเมื่อกี้

      "อะ อือใช่ จะไปล่ากวางหน่อยนะ"

      "เหรอ"

      "จะ จะไปด้วยกันมั๊ยหล่ะ?"

      "ไม่ล่ะฉันอยู่อาบน้ำก่อนดีกว่านายไปเถอะ"

      "ได้เอาสิ" ผมตอบ "ฉันไปก่อนนะ และถ้าเธออาบน้ำเสร็จก่อนที่ฉันจะมาก็ช่วยไปหาฟืนหน่อยแล้วกัน"

      "ได้ตามนั้น"

      พอเธอพูดจบผมก็รีบสะบัดก้นวิ่งทันทีก่อนที่จะมีอะไรน่าอาจยิ่งไปกว่านี้ ผมรีบวิ่งไปหยิบดาบตรงที่ที่ผมนอนแล้ววิ่งตรงเข้าไปในป่า ผมวิ่งไปเรื่อยๆเห็นรอยกีบเท้ากวางที่ยังใหม่และแฉะอยู่ผมเลยเดินแกะรอยนั้นไปเรื่อยๆ ในป่านี้เถาวัลย์เยอะจริงๆผมตัดซะจนข้อมือจะฝ่ออยู่แล้วเนี้ย

      ผมลดความเร็วลงแล้วค่อยๆเดินตามรอยกีบเท้า กวางนั้นไปจนไปถึงปากถ้ำแห่งหนึ่ง ผมเดินเข้าไป บนพื้นถ้ำมีดินและหญ้าอ่อนๆอยู่หน่อยนึง อากาศข้างในชื้นๆเหมือนกันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ตอนนี้ผมหายใจไม่ค่อยสะดวก มีน้ำไหลอยู่เป็นทางเล็กๆ เหมือนอาจจะมีน้ำตกไม่ไกลจากปากถ้ำนี้ ผมกวดสายตาไปรอบๆถ้ำแล้วเห็นกวางอตัวเมียอยู่ตัวหนึ่งนอนอยู่ตรงหินขนาดใหญ่ แต่ดูแล้วมันไม่ได้อยู่แค่ตัวเดียวผมเห็นลูกมันอยู่สองตังนอนซุกอยู่ อ่าน่ารักดีเหมือนกันนะครับผมว่าแม่มันมันคงกำลังหลับอยู่ล่ะมั้ง ผมได้โอกาสทองแล้ว ผมจะสามารถฆ่ามันได้ง่ายทีเดียวถ้าผมฆ่ามันซะตอนนี้...แต่...ผมสงสารมัน มันมีลูกอยู่ด้วย ลูกของมันก็เพิ่งจะตัวเล็กนิดเดียวผมว่าผมไม่ทำ...จะดีกว่า

     ผมลดดาบลงต่ำลงมาจากไหล่ แล้วค่อยๆเดินเข้าไปมัน ผมเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนเห็นลายจุดวงสีดำข้องหลังหูของลูกกวางตัวหนึ่ง ผมสงสัยว่าคงจะเป็นตัวเมียหนึ่งผัวผู้หนึ่ง ผมยื่นมือเข้าไปใกล้ๆจนสัมผัสขนสีน้ำตาลอ่อนนุ่มๆของมัน แม่มันลืมตาขึ้นแล้วลืมตาปรือๆขึ้นมามองผม แต่ดูแล้วมันคงไม่ดุแบบแม่กวางตัวอื่นๆเลย ผมเมินความสนใจลูกมันแล้วหันมามองแม่ของมันแทน ผมเห็นที่คอของแม่มันมีคริสตัลสีส้มอมแดงแวววาวห้อยอยู่ผมค่อยๆจับสร้อยขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง 

    เฮ้..มันเป็นสร้อยที่แปลกมาก เท่าที่ผมแน่ใจนะ เมื่อหลายร้อยปีก่อนเสด็จแม่เคยเล่าเรื่องซีเลียพรานหญิงในตำนานให้ผมฟัง เธอมีสัญลักษณ์เป็นสร้อยคริสตัลหายากสีสีส้มอมแดงขนาดเท่าดวงตาของคนทั่วไป มีเรื่องเล่าว่าซีเลียเธอเป็นพรานหญิงคนสุดท้ายที่เหลืออยู่เมื่อออกรบสมัยที่เธอเป็นเจ้าหญิงซีเลีย เธอเป็นหญิงที่เก่งที่สุดเท่าที่เคยมีมาในปัฐพีนี้...แสดงว่าเจ้ากวางสามตัวนี้อาจเป็นของเธอก็เป็นไปได้(อย่างไร?)...แต่ในเมื่อเธอเป็นแค่ตำนานเท่านั้นเอง...

    ฉึก!!!

    เสียงธนูที่ทะลุมาจากต้นแขนด้านหลังของผม ตอนนี้ผมถูกยิง ใครกันนะที่ทำแบบนี้ ผมค่อยๆดึงธนูออก แล้วหันไปหลังกลับไป ทายสิครับว่าผมเห็นอะไร?...ใช่ไม่น่าเชื่อเหมื่อนในนิทานเดะเลย เธอคือซีเลย หน้าคมเรียวงามของเธอที่แฝงความแน่วแน่อย่างเต็มเปี่ยมมองมาทางผมอย่างเลือดเย็น ผมลืมความเจ็บไป...ผมลืมเกือบทุกอย่าง...

    "นายนะเข้ามาในเขตนี้ทำไม!!!" เสียงที่เรียบและเยือกเย็นดุดน้ำแข็งของเธอทำให้หัวใจผมตกวูบไปถึงตาตุ่ง

    "ก็มาล่าสัตว์นะ ใจเย็นซี่ มายิงฉันทำไมเล่า" ปากผมมันพูดไปเองนะครับ ทั้งๆที่ผมนะตัวแข็งไปหมดแล้ว ผมนะตัวแข็งไม่ใช่เพราะผมกลัวเธอหรือผมเจ็บแผลหรอกครับ แต่เป็นเพราะผมตื่นเต็นต่างหากล่ะครับ ^^

    "ข้าสามารถที่จะฆ่าเจ้าในอนาเขตนี้เมื่อใดก็ได้ แค่นี้ยังน้อยไปที่เจ้าได้ล่วงล้ำเข้ามาเช่นนี้!!!" เธอพูดด้วยเสียงที่ดังกระหึ่มเหมื่อนกับเสด็จพ่อของผมไม่มีผิด เซ็งจริง จริ๊ง

    "ข้าล่วงล้ำเข้ามาจริง แต่ข้ามิได้สร้างความเสียหายให้แล้วทำไมเจ้าต้องฆ่าข้า อีกอย่างข้าก็ละเว้นกวางของเจ้าแล้ว อันที่จริงข้าก็สามารถฆ่ากวางของเจ้าได้แล้วเหมื่อนกัน" การที่ผมพูดอะไรไปแบบนั้นมันอาจทำให้เธอเดือดได้ เธอเดินมารอบๆตัวผมเหมื่อนจะสำรวจอะไรสักอย่าง เธอจับไหล่ผมจากด้านหนังแล้วเธอก็คมกลิ่มผมที่ซอกคอแล้วคลายมือลง

    "ท่านนะเป็นเทพนี่ งั้นเรามีศักย์เท่าเทียมกัน เท่าที่ข้าได้กลิ่น ดูแล้วเจ้าเป็นเจ้าชายของเผ่าทาคาลัสใช่มั๊ย? ดูดวงตาสีฟ้าของท่านสิ ข้าน่าจะเห็นตั้งแต่แรกนะจะได้ไม่ยิงท่าน..."

    "ใช่ข้าเป็นเทพ ท่านเคยเป็นเจ้าหญิงนี่ใช่มั๊ย?" ผมตอบแล้วถามเธอแบบเซ็งๆ

    "ใช้ข้าเคยแต่บัดนี้ไม่ ข้าเป็นพรานแล้ว"

    "ข้าเกวนยินดีที่ได้รู้จัก" ผมเริ่มก่อน

    "ข้าพรานซีเลีย...อดีตเจ้าหญิงแห่งป่านี้ องค์ที่21" เธอแนะนำตัวดูแล้วเธอค่อนข้างจะเต็มใจและต้อนรับผมมากกว่าเดิม

    "ข้าสนใจในตัวเจ้า...นานแล้ว"

    "เหรอ ข้าก็ตามหาท่านอยู่" อะไรนะครับ เมื่อกี้นี้ผมได้ยินไม่ผิดแน่ๆเธอบอกว่า 'ตามหาผมอยู่' เผื่ออะไรกัน?

    "เออ ท่านตามหาข้างั้นเหรอ?" ผมถามเธอแบบม่ค่อยเเน่ใจ

    "ใช่แล้วเจ้าชาย ท่านนะฟังไม่ผิดหรอก ข้าตามหาท่านอยู่ เมื่อใดก็ตามที่เจ้าชายปรากฏขึ้นในป่าแห่งนี้ อสุรกายแห่งปาทาเวย์จะศูนย์สิ้นไป"

     "หาอะไรนะหมายถึงข้านะเหรอที่จะทำให้อสุกายแห่งบาทาเวย์ศูนย์สิ้น..."

     "ปาทาเวย์เจ้าชายไท่ใช่บาทาที่หมายถึงเท้าหรือตีน"

     "อ๋อ ฮ่ะๆโทษทีๆ...แต่ข้าเนี้ยนะ"

     "ใช่ พรุ่งนี้เราจะเดินทางกันนะเจ้าชาย ข้าจะเป็นผู้ร่วมเดินทางกับท่านเอง"

     "เดี๋ยวเซ่ ช้าหน่อยๆท่านกับข้าเนี้ยนะ ข้าว่าท่านบ้าไปแล้วล่ะ ฮ่ะๆๆ ตลกเป็นบ้าเลย"

     "เจ้านะพาเขาไปก็ดีแล้วเหล่าเทพนอกเขตอีกมากต้องการความช่วยเหลือ" เสียงใครบางคนดันขึ้นในถ้ำ ผมตกใจครับมันเป็นเสียงผูหญิง เสียงเรียบๆแต่ก้องกังวาลไปทั่ว และนอกจากผมกับซีเลียที่อยู่ในถ้ำแล้วยังจะมีใครอีก? ผมมองไปรอบๆถ้ำแล้วพบว่าแม่กวางตัวนั้นกลายรางกลายเป็นหญิงสาวที่มีผิวผุดผ่องงดงามมาก

     "ข้าจะพาเจ้าชายไปแน่ซิกนัส" ซีเลียเอ่ย

     "เจ้าชาย หึๆ ขอบใจที่ละเว้นข้านะ" ซิกนัสเอ่ยขึ้น ยิ้มพรางจ่องตาผม ดวงตาสีเขียวสดใสของเธอทำให้ผมเกือบหยุดหายใจเพราะเสน่ห์ของเธอ กับความหอมอ่อนๆนุ่มนวลของเส้นผมสลวยมาสัมพัสกับแขนของผม...ผมพูดตามตรงผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนๆที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้มาก่อน...

     "อะ เออ...ข้า ข้าคิดว่าเจ้าเป็นกวางซะอีก อะ แหะๆ"

     "..." ซิกนัสไม่ได้พูดอะไรต่อจากผม มีแต่ความเงียบเกิดขึ้นกับรอยยิ้มของซิกนัสยังไม่จางหายไป

     "ซีเลียทำไมท่านเงียบล่ะ ข้าทำตัวไม่ถูกเเล้ว" ผมกระซิบบอกกับซีเลีย

     "เออ ซิกนัสเจ้าผมสวยดีนี่" ซีเลียเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

     "หือ อะไรของเจ้า? เจ้าก็อยู่กับข้าเกือบตลอด เจ้าดูแปลกๆนะซีเลีย จู่ๆก็ชมผมข้าอย่างไร้สาเหตุ" ซิกนัสเอ่ย ผมได้เเต่ยืนตัวเเข็งหน้าเเดงก่ำ ส่วนซีเลียก็คงไม่รู้เหมือนกับผมว่าจะพูดอะไรดีเลย หลุดเรื่องบ้าๆออกไป

     "ฮะๆ ข้าล้อเจ้าเล่นน่า ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเเหละ ฮะๆ" ซีเลียพยายามแก้ต่างแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นเลย ฮ่าๆ ขำเธอนะ

      "แปลกคน" ซิกนัสพูดพรางทำสายตาแปลกๆ งงๆ "ข้าเป็นเพื่อนของซีเลีย"

      "ระ เหรอ ข้าไม่ยักรู้แฮะ" ผมพูดเขินๆเเต่น้ำเสียงหนักเเน่น

      "เจ้าจะหน้าแดงทำไม? อากาศร้อนเหรอ?" ซิกนัสค่อยๆโน้มตัวเข้ามาหาผม เธอค่อยเอามือมาแตะแก้มเเละหน้าผากผมเบาๆ

      "อะ เออ ก็ ร้อน...นิดนึง...มั้ง"

      "ข้าว่าเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่า" ซีเลียเสนอ เธอคงรู้ว่าผมต้องตายแน่ถ้าผมหยุดตกหลุมรักเธอคามือ ผมรีบวิ่งออกมาจากถ้ำนั้น ว้าวความรู้สึกเหมือนฝันเลย แต่มันเป็นความจริง ผมต้องรีบกลับไปหาจีนาเสียก่อนแล้วเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง เรื่องซีเลีย เรื่องซิกนัสเรื่องกวางสร้อยสีส้มและเรื่องการเดินทางนั้น ตอนนี้ใจผมวุ้นวายไปหมดไม่รู้ผมจะเริ่มตรงไหนดี ผมรีบวิ่งออกจากถ้ำหวังว่าไม่อย่ากเจอเธอสองคนอีก ผมกลัว ผมเกือบจะบ้าแหนะ ผมวิ่งมาเรื่อยๆโดยไม่ใจว่าเธอจะพูดอะไรต่อข้างนอกปากถ้ำเเละหวังว่าพวกเธอคงจะตามผมไม่ทัน (ผมจะรู้ได้อย่างไร?)

      ผมวิ่งตาลีตาเหลือกมาจนถึงที่พักจีน่ากำลังนั่งถักเปียอย่างสบายอารมณ์เธอคงไม่รู้ว่าผมกำลังจะบ้าไปแล้ว

      "จีน่า!!!เธอต้องไม่เชื่อฉันแน่" ผมวิ่งเข้าไปหาเธอ แล้วเขย่าไหล่เธอแรงมาก(ลืมตัว)จนเธอสะดุ้งเฮือก เปียที่กำลังจะมัดหลุดหัวฟูไปหมด "ไม่เชื่อแน่"

      "เฮ้ย!!!เดี๋ยววว นายใจเย็นก่อน  อะไรของนายเนี้ย?"เธอทำหน้ามุ้ยใส่ผม

      "จีน่าเมื่อกี้ที่ฉํนออกไปล่าสัตว์มา แล้วสองคนนั้นก็โผล่ขึ้นมา เธอกลายร่างเป็นมนุษย์ จากกวางเป็นมนุษย์ สวยมากๆ สองคนนั้นบอกเรื่องการเดินทางของฉัน กับอสูรกายบาทาเวย์ ฉันตกใจแล้ววิ่งหนีมา บอกฉันสิว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริงง"

      "เฮ้ๆ พรรคพวกใจเย็นน่า นายเล่าไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย นายไปทำอะไรมาเนี้ย ใจเย็นๆ"

      "คืองี้..." ผมกำลังพยายามจะเล่าให้เธอฟังเเต่ก็ต้องตกใจมาก เมื่อข้างหลังจีน่าคือซีเลย กับซิกนัส ว๊ากกกกกก ผมปราสาทหลอนเเล้ววว พวกเธอตามผมมาทันได้ยังไงงงง

      "เจ้าชาย ข้าบอกว่าปากถ้ำไม่ใช่ที่นี้" ซิกนัสเอ่ยขึ้น ผมอึ่งไปชั่วขณะ เเละจีน่าตอนนี้เธอเหมือนรูปปั้น เธอตัวเย็นซีดด้วยความตกใจเช่นเดียวกับผม

      "สตรีผู้นี้คือใครกันเจ้าชาย?" ซีเลียเอ่ยถามผม

      "อะ..เออ เพื่อนข้านะ...เธอชื่อจีน่า" ผมตอบกะอุกกะอัก

      (O()O'')/ <<<จีน่า

      (=W='')<<<ผม

      (=__='')<<<ซีเลีย

      (o.,o  )<<<ซีกนัส