มนต์รักสาว Otop

        พอตาได้ยินคำตอบของหนูน้อย ก็พลันทำให้ตานึกถึงภาพในอดีตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว  เย็นวันที่ฝนตั้งเค้ามาว่ากำลังจะตกลงมา ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเต็มไปด้วยก้อนเมฆสีดำปกคลุมทั่วท้องฟ้า ลมเริ่มพัดแรงขึ้น แรงขึ้นทุกที ตาเผื่อนนึกบ่นพึมพำว่า “ฝนทำไมจะต้องมาตกวันนี้ด้วยนะ เวลาจะให้ตกก็ไม่ตก เวลาไม่อยากตกก็ชอบตกนักเชียว จะตกอะไรกันนักกันหนาเนี่ย”  ปากก็บ่นมือก็รีบขนกระสอบข้าวเปลือกขึ้นกระบะท้ายรถอีแต๋นคู่ใจ แล้วรีบขับอีแต๋นมุ่งหน้ากลับบ้านอย่างรวดเร็วกลัวฝนจะตกลงมาทำให้ข้าวเปลือกเสียหาย “แต่ถึงจะรีบยังไงก็คงไม่เร็วไปกว่านี้ ก็ทางแสนจะขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ รถอีแต๋นก็เก่า เห้อ” ตาเผื่อนได้แต่บนพึมพำ  
        พอมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน ด้านขวามือจะมีศาลาเก่า ๆ สภาพทรุดโทรมใกล้จะพังแหล่มิพังแหล่ เป็นที่พักโดยสารของคนที่จะเดินทางเข้าไปในเมือง ซึ่งนาน ๆ ทีจะมีรถโดยสารผ่านมาซักคันหนึ่ง จึงไม่มีใครคิดจะซ่อมแซมปรับปรุงศาลานี้ คงเพียงรอเวลาว่าเมื่อไหร่มันจะพังลงมาซะที ในขณะที่ตาเผื่อนมัวแต่มองศาลาเก่า ๆ นั้น พลันก็ได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้เสียงดัง ดังมาก มากแค่ไหนนะเหรอ ก็มากพอที่จะกลบเสียงอีแต๋นของตาเผื่อนได้ก็แล้วกัน ตาเผื่อนรีบหยุดรถดับเครื่องยนต์อีแต๋นของแก เพื่อหาต้นตอของเสียงร้องนั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นตระกร้าหวายใบหนึ่งในศาลาเก่า ๆ นั้น ตาเผื่อนรีบลงไปดู ยิ่งเดินเข้าใกล้มากเท่าไร เสียงร้องก็ยิ่งดังมากขึ้น 
       “เห้ย ตายละหว่า ! นี่มันอะไรกันเนี่ย”  ตาเผื่อนถึงกับอุทานออกมาเสียงดังเมื่อมองเข้าไปในตระกร้าหวายนั้น ก็ภาพที่เห็นมันคือ ทารกตัวน้อยๆ กำลังดิ้นไปดิ้นมา พร้อมกับส่งเสียงร้องไห้ “อุ๊แว้ อุ๊แว้ อุ๊แว้” ตลอดเวลา ตามตัวเต็มไปด้วยผื่น ตุ่มเล็ก ๆ เต็มไปหมด คาดว่าคงถูกมด แมลง หรือไม่ก็ยุ่งกัด  ตาเผื่อนยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูกเลย พอได้สติก็รีบอุ้มหนูน้อยมาปลอบ “โอ๋ๆ อย่าร้องนะลูก เงียบซะนะ เงียบซะ ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูก” ตาเผื่อนเหลือบตาไปในตระกร้าใบนั้นเห็นขวดนมที่ชงแล้วก็รีบเอามาให้ทารกน้อยกิน ทารกรีบดูดขวดนมอย่างรวดเร็ว “ดูท่าทางหนูคงจะหิวมากเลยนะเนี่ย”  “ใครกันนะที่พาหนูมาทิ้งไว้ตรงนี้”  “เอหรือว่าพ่อแม่หนูจะอยู่แถวนี้”  ว่าแล้วตาเผื่อนก็ตะโกนไปรอบ ๆ ศาลาเพื่อเรียกหาพ่อแม่ของทารกน้อย ตาเผื่อนเรียกหาอยู่นาน  ก็ไม่เห็นมีใคร
       ตาเผื่อนเริ่มหันรีหันขวาไม่รู้จะทำยังไงดี ใจก็เริ่มกังวล จะอยู่รอเรียกหาตัวพ่อแม่ของทารกน้อยก็กลัวฝนจะตกลงมาเปียกข้าวเปลือกที่อยู่บนท้ายรถอีแต๋น จะทิ้งทารกไว้ก็กลัวเด็กจะตาย ไม่รู้จะทำยังไงดี เดินอุ้มทารกไปมาจนในที่สุดก็ตัดสินใจ “วันนี้หนูไปอยู่กับตาก่อนนะ” “เดี๋ยวพรุ่งนี้ตาค่อยตามหาพ่อแม่ของหนูให้ใหม่นะ”  “ดูสิฝนกำลังจะตกแล้ว พายุใหญ่กำลังจะมา เรารีบไปกันเถอะนะ” ว่าแล้วตาเผื่อนก็รีบอุ้มหนูน้อยวางลงในตระกร้าหวายแล้วหิ้วตระกร้าหวายไปขึ้นรถอีแต๋นที่จอดอยู่ 
       แต่เจ้ากรรมอีแต๋นซึ่งเก่ามาก มากพอ ๆ กับความแก่ของตาเผื่อนมันทำพิษซะแล้ว  สตาร์ทเท่าไหร่ก็ไม่ติดซะที  “ดูสิเนี่ย จะทันก่อนฝนตกมั้ย”  “เจ้าประคู้ณ ขอให้คราวติดซะทีเถิด ไม่งั้นทั้งคนทั้งข้าวคงเปียกหมดแน่”  ได้ผลแฮะ ในที่สุดรถอีแต๋นก็สตาร์ทติด ตาเผื่อนไม่รอช้ารีบมุ่งหน้ากลับบ้านทันที 
 
เรื่องราวต่อไปของทารกน้อยจะเป็นยังไงนะ แล้วพ่อแม่ของทารกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงต้องทิ้งทารกแล้วที่นี  ติดต่อได้ในตอนต่อไปนะคะ