หวานใจนายซุปตาร์

ณ คาเฟ่จี


จียง #


ผมพาจูยอนมาที่คาเฟ่ และกำลังจะเดินไปสั่งเครื่องดื่มให้เธอ ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปที่เค้าเตอร์ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดโน๊ดลายดอกเดซี่ที่คุ้นเคย ผมหยิบขึ้นมาดูเป็นสมุดโน๊ตที่ดูเก่าพอสมควร เหมือนกับว่าข้างในนี้มีความทรงจำของเจ้าของมากมาย ผมหยิบสมุดโน๊ตไปวางไว้ที่เค้าเตอร์ พร้อมสอบถามพนักงานว่า มีใครรู้ไหมว่าสมุดโน๊ดเล็มนี้เป็นของใคร


จียง : "มีใครรู้ไหมว่านี้...เป็นของลูกค้าคนไหน เหมือนจะเป็นของสำคัญน่ะ ลองเปิดกล้องวงจรปิดดูได้ไหม"


พนักงานชาย 1 : "ได้ครับ"


ผมให้พนักงานไปตรวจดูที่กล้องวงจรปิด แล้วสั่งเครื่องดื่มให้จูยอน


พนักงานชาย 1 : "อ่อ นี้มันของลูกค้าคนนี้น่า"


จียง : "รู้แล้วเหรอว่าของใคร "


พนักงานชาย 1 : "ครับ ของลูกค้าผู้หญิงที่ออกไปเมื่อกี้"


จียง : "อ่าา ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเพิ่งปิดร้าน รอเธอซัก 1 ชม. เผื่อเธอกลับมา"


พนักงานชาย 1 : "ได้ครับ"


20 นาที ผ่านไป


ผมนั่งคุยกับจูยอนซักพัก ผมก็เดินไปมองที่ภาพวาดดอกเดซี่ที่ผมนำมาติดไว้ เผื่อหวังว่า ถ้าเธอมีตัวตนบนโลกใบนี้ เธอมาเห็นจะได้รับรู้ว่าผม ไม่เคยลืมเธอเลย ผมมาหยุดดูที่รูปที่ผมชอบมากที่สุด รูปของเธอกับผมที่ยืนจับมือกันที่ทุ่งดอกเดซี่ ผมหวังว่าเธอจะผ่านมาเห็นมัน...แต่จนวันนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว เธอไม่เคยผ่านมาเห็นมันเลย และนั้นก็เพราะว่าเธออาจจะไม่มีตัวตนบนโลกนี้ เหมือนที่ผมหวัง......แล้วผู้หญิงที่ผมเห็นเมื่อวานละ เธอ....เป็นใครกันนะ


"..."


"..."


พนักงานชาย 3 : "เธอมายืนมองภาพนี้เหมือนคุณเลยนะครับ ลูกค้าคนนั้น"


ผมหันไปตามเสียงของพนักงานชายที่กำลังทำความสะอาดร้าน


จียง :"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ ใครมายืนมองรูปนี้?"


พนักงานชาย 3 : "ก็เจ้าของสมุดโน๊ต เล่นนั้นนะครับ เธอมายืนมองแล้วเธอก็ร้องไห้ แล้วรีบออกไปจากร้าน จนลืมสมุดไว้นี้ละครับ"


จียง :"นะ นายหมายว่ายังไง เธอยืนดูแล้วร้องไห้"


พนักงานชาย 3 : "ครับ เธอเข้ามาในตอนที่ลูกค้าไม่ค่อยมี พวกผมเลยจำเธอได้ เธอเดินดูรูปเดซี่ทุกรูป จนมาหยุดที่รูปนี้แล้วเธอก็ร้องไห้ ทรุดลงตรงพื้นเลยละครับ เหมือนเธอจะเสียใจเอามากๆ แล้วเธอก็พูดอะไรซักอย่างผมฟังไม่ชัด แล้วเพื่อนเธอก็พาเธอออกไป แล้วซักพักคุณก็มานี้ละครับ"


ผมไม่อยากเชื่อสิ่งที่ผมได้ยิน ถ้าเป็นตามที่พนักงานคนนี้พูด ต้องเป็นเธอแน่ๆ เพราะไม่มีใครจะเข้าใจความหมายของภาพนี้ได้มากว่าเธอ..เดซี่ ผมรีบวิ่งไปที่เค้าเตอร์เพื่อขอดูสมุดบันทึกที่ลืมทิ้งไว้


ผมหยิบสมุดบันทึกเล่มนั้นขึ้นมาด้วยมือที่สั่น ใจของผมสั่นไหว ภาวนาให้ข้างในนี้ ช่วยบอกที่ว่าเธอเป็นใคร ผมตัดสินใจเปิดอ่านมัน..


".."


".."


เมื่อผมเปิดผ่านหน้าแรก น้ำตาของผมเอ่อล้นออกมา ผมพยายามกลั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ใครเห็น มือของผมสั่นรัว ใจของผมเหมือนถูกบีบ....


สวัสดีจียง ไม่ซิ! ฉันเดซี่นะ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้คุณจะจำได้ฉันได้ไหม ตอนนี้คุณทำอะไรอยู่ ฉันคิดถึงคุณมาก มากจริงๆ ฉันเขียนสมุดบันทึกเล่มนี้ขึ้นมาเพื่อเป็นที่สำหรับพูดคุยกับคุณ เพราะตอนนี้ฉันไม่สามารถพูดคุยกับคุณได้ เหมือนตอนนั้นที่เราอยู่ที่นั้น อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ดีใจมากๆ ที่คุณมีตัวตน คุณอยู่บนโลกนี้ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว และมันคงเป็นไปได้ยาก ในโลกของความเป็นจริง เราต่างกันเหลือเกิน และไกลกันเกินไป ฉัน...พยายามอยากมากเพื่อนที่จะเขียนภาษาเกาหลีลงไป ฉันแค่อยากให้คุณได้อ่านมัน ถ้าวันนั้นมาถึง วันที่คุณจำเรื่องราวของเราได้ หรือถ้ามันจะไม่มีวันนั้น ฉันก็ไม่เป็นไร แค่ได้เห็นคุณมีความสุข ได้ทำสิ่งที่คุณฝัน แค่นั้นก็พอแล้ว....รักคุณเสมอ


น้ำตาของผมไหลอาบแก้ม พนักงานต่างพากันตกใจ ยื่นทิชชูให้ผม ผมขอตัวเข้าไปในห้องพักพนักงาน ผมเปิดอ่านไปที่ละหน้าๆ ผมยิ้มทั้งน้ำตาที่เธอพยายามเขียนภาษาเกาหลี เธอพยายามทุกอย่างที่จะมาหาผม...เธอเฝ้ารอผมอย่างใจเย็น และเจ็บปวด


ผมได้แต่ร้องไห้ นี้ผมทำอะไรอยู่ ....ทำไมผมไม่พยายามทำอะไรเหมือนที่เธอทำเลย ทั้งๆเธออยู่ตรงนั้น รับรู้เรื่องของผม ทุกๆอย่าง เรื่องของผมที่ทำให้เธอเสียใจ นับครั้งไม่ถ้วนที่เธอบรรยายมันลงไปในสมุดเล่มนี้ ทุกคำถามและความเสียใจมันผุดขึ้นมาในใจของผม


ทำไมฉันไม่หนักแน่นเหมือนที่เธอทำ


ทำไมไม่พยายามสื่อสารอะไรให้เธอรู้ว่าผมจำเธอได้


ผมได้แต่ใช้ชีวิตของตัวเอง โดยการคิดว่าเธอไม่มีตัวตน


และที่ผมเสียใจมากที่สุดคือ...ผมมีความรัก และมีความสุขกับคนอื่น ในตอนที่เธอเจ็บปวดและรักแค่ผม


ผม...ทำอะไรลงไป


"ฮืออออออ ผมขอโทษ เดซี่"


ระหว่างนั้นเอง


กริ๊งงงง กริ๊งงงงง


พนักงานชาย 1 : "สวัสดีครับ Monsant คาเฟ่ ครับ"


เดซี่ :"ขอโทษนะคะพอดีว่า ฉันลืมสมุดโน๊ะไว้ค่ะ กำลังจะกลับไปเอา ไม่ทราบว่าร้านใกล้ปิดหรือยังคะ"


พนักงานชาย 1 : "อ่อ ผมกำลังรออยู่เลยครับ มาได้เลยครับ"


เดซี่ : "ขอบคุณมากเลยค่ะ อีกประมาณไม่เกิน 10 นาทีถึงค่ะ"


พนักงานชาย 1 : "ครับ ได้ครับ"



ก๊อกๆ ก๊อกๆ


"จีดีครับ" "คุณจีดี ลูกค้ากำลังมารับสมุดบันทึกครับ อีก 10 นาทีน่าจะถึงแล้วครับ"


ผมเปิดประตูออกมาด้วยตาที่แดงกำ ผมเดินไปหาจูยอนและบอกให้เธอขับรถผมกลับไปก่อน แต่เธอก็ไม่ยอม ผมไม่มีทางเลือก ก็ปล่อยให้เธออยู่ที่นี้ เธอไม่สนใจผมเอาแต่ถ่ายรูปและไลฟ์สด


ผมนั่งรอเดซี่อยากใจจดใจจอ ผมตื่นเต้นที่จะได้เจอเธอ ผม....ไม่รู้จะพูดกับเธอว่ายังไงดี ผม..คงพูดไม่ออกถ้าได้เจอหน้าเธอ คนที่ผมฝันถึงและคิดถึงมาตลอดหลายปี