หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

20.05K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

20) เกาะเซจู: เขาไม่เคยลืมฉัน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

จียง#

14.00 น

หลังจากที่ผมคุยกับจูยอนเสร็จก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายสองโมง ผมเปิดมือถือขึ้นมา ทันทีจูยอนก็โทรมาหาผม ผมกดตัดสายไป เธอก็ยังคงโทรมาเรื่อยๆ จนผมต้องรับสายเธอ

จียง >"ว่าไงจูยอน"

จูยอน >"จีดี มารับฉันหน่อยซิ ฉันอยู่สนามบินเกาะเชจูแล้ว"

จียง >"ห่ะ เธอมาได้ยังไง"

จูยอน >"ทำไมจะมาไม่ได้ละ นะ นะ มารับฉันหน่อย"

จียง >"ไม่เธอกลับไปเถอะ ฉันต้องการพักผ่อน ฉันไม่อยากให้เธอมารับกวนฉัน"

จูยอน >"ฉันจะไม่ไปรบกวนนาย จริงๆนะสัญญา"

จียง >"ถ้าอย่างนั่น เธอก็หาทางมาเอง เพราะการที่เธอให้ฉันไปรับนั้นคือการรับกวนเวลาของฉัน"

จูยอน >"จีดี ....เดี๋ยววิ จีย.. ตุ๊ดๆ"

ผมตัดสายเธอและรีบอาบน้ำเพื่อจะไปที่คาเฟ่ไร่ชา

ณ คาเฟ่ ไร่ชา

15.00 ฟ้าเริ่มมืดครึ้ม

ผมมาถึงคาเฟ่ บรรยากาศรอบๆ ตกแต่งสบายตา ร่มรื่น ผมเดินเข้าไปในคาเฟ่ก็พบว่าพนักงานหญิงทำท่าที่ตกใจ นั่นคงเพราะเธอรู้ว่าผมเป็นใคร ผมก็เลยยิ้มให้พร้อมโค้งให้เล็กน้อย ผมเดินดูรอบๆคาเฟ่ ผมมองหาเธอ เหมือนว่าเธอจะยังไม่กลับมา ซักครู่มีผู้ชายเดินเข้ามาหาผม ท่าทางน่าจะเป็นเจ้าของคาเฟ่

จุนโฮ >"สวัสดีครับ คุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมครับ"

จียง >"สวัสดีครับ อ่อ ไม่ครับ ผมแค่ชอบบรรยากาศที่นี้ครับ เลยเดินไปทั่วเลย"

จุนโฮ >"ครับ ไม่เป็นไรครับ เดินชมได้ตามสบายเลยครับ มีอะไรแจ้งพนักงานได้เลยนะครับ"

จียง>"อ่อ ผมมีเรื่องจะถามครับ...เมื่อเช้าผมโทรมาเห็นว่าคาเฟ่เปิด 8.00 โมงเช้าใช่ไหมครับ "

จุนโฮ >"อ่า ใช่ครับ"

จียง >"แต่ว่า..เมื่อเช้าช่วง 7.00 ผมเหมือนจะเห็นผู้หญิงคนนึง มานั่งจิบชาตรงนี้นะครับ หรือว่าเธอคือแขก VIP "

จุนโฮ >"อ่อ ไม่ใช่หรอกครับ เธอคือเพื่อนของภรรยาผมเองครับ พวกเธอแวะมาเที่ยวที่นี้ครับ"

จียง >"อ่อ ครับขอโทษด้วยนะครับที่ผมเข้าใจผิด ยังไงไม่รับกวนเวลาคุณแล้วครับ"

จุนโฮ >"ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั่นเชิญคุณลูกค้าตามสบายเลยนะครับ"

จียง >"ขอบคุณครับ"

/ เพื่อนภรรยางั้นเหรอ แสดงว่าต้องอยู่ที่นี้อีกหลายวันซินะ เราต้องมีโอกาศได้เจอเธอ /

ผมนั่งสั่งขนมและกาแฟมาดื่มนั่งรอเธอกลับมา ผมต้องเจอเธอให้ได้ เมฆที่มืดครึ้มก็ลอยต่ำลง และกลายเป็นเม็ดฝน ฝนเริ่มตกหนัก ผมยังคงนั่งรอเธออยู่ที่นี้ จนเวลาผ่านไป แล้วจูยอนก็โทรมาหาผม

จูยอน >"จีดี ฉันอยู่ที่รีสอร์ทแล้วนะ ลงมารับฉันหน่อยซิ ฉันหนาวมากเลย"

จียง >"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี้ ซึงรีเป็นคนบอกเธอใช่ไหม"

จูยอน >"ใครบอกมันสำคัญด้วยเหรอ ตอนนี้ฉันหนาวมากเลย"

จียง >"โอเค รออยู่ตรงนั้น"

ผมเดินมหาจูยอนที่รีสอร์ทและเอาเสื้อคลุมให้เธอ ผมพาเธอไปเชคอินและพาเธอไปยังห้องพัก แต่จูยอนไม่ยอม เธอต้องการอยู่ห้องเดี่ยวกับผม ผมยื่นคำขาดกับเธอว่าถ้าขื่นยังพยายามทำแบบนี้อีก ผมจะพาเธอกลับไปส่งที่สนามบินซะ แล้วผมจะไม่รับสายเธออีกแล้ว เธอจึงยอมโดยดี จูยอนพยายามถ่วงเวลาผมให้อยู่กับเธอนานที่สุด จนเวลาผ่านเลยไป

19.00 ฝนหยุดตกตั้งนานแล้ว ผมปรีกตัวไปที่คาเฟ่ทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะคาเฟ่ปิดตั้งแต่ตอน 18.00 น. ผมเดินกลับมาที่รีสอร์ทและกลับเข้าห้อง ตอนนั้นเองผมก็เจอจูยอนมายืนรอผมที่หน้าห้อง เธอเห็นผมเดินมาเธอโบกมือให้ เธอตามผมเข้ามาให้ห้องทันที

จูยอน >"จีดีนายไปไหนมา ฉันเคาะประตูเรียกตั้งหลายรอบ โทรไปนายก็ไม่รับสาย"

จียง >"ฉันไปเดินเล่นมาน่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรหรือเปล่า"

จูยอน >"จีดี ฉันหิว เราออกไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย"

จียง>"ทำไมเธอไม่สั่งรูมเซอร์วิสละ"

จูยอน >"ไม่เอาอะ ฉันอยากออกไปทานข้างนอกกับนาน นะๆ"

ผมเองที่กำลังเซ็งๆ กับการที่ไม่ได้เจอเธอ ก็เลยตอบตกลงจูยอน และออกไปหาอะไรทานข้างนอกกับเธอ เราไปทานอาหารและต่อกันด้วยผับ

เดซี่ #

หลังจากฝนหยุดตกตอน 17.00 พวกเราก็พากันกลับบ้าน พวกเรามาถึงบ้านตอน 19.30 น ก็รีบพากันอาบน้ำและเข้านอนทันที เพราะวันนี้ต่างก็พากันเหนื่อยกับการเดินทาง อีกทั้งในวันพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเก็บชาอีกเหมือนเช่นเคย จากนั้นพี่เนย์ก็จะตอบแทนการเก็บชาช่วงเช้าของพวกเราด้วยการพาไปทะเลและที่สำคัญที่สุดตอนเย็นพี่เนย์จะพาฉันไปที่คาเฟ่จียง แค่คิดฉันก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนที่มาเกาหลีครั้งแรกเลยละ

จียง#

13.00 น. ของวันต่อมา

ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องและข้างๆมีจูยอนนอนอยู่ ผมตกใจรีบดูว่าตัวเองแก้ผ้าอยู่ไหม และโล่งใจเมื่อเห็นว่าตัวเองยังใส่ชุดของเมื่อวานอยู่ แต่ห้องนี้ไม่ใช้ห้องของผม เป็นห้องของจูยอน ผมรีบลุกขึ้น จูยอนเองก็ตื่นขึ้นเช่นกัน ผมถามเธอว่าเรามานอนที่ห้องเธอได้ยังไง เธอเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง ว่าผมเมาและเอาแต่พูดถึงคนชื่อเดซี่ๆ ตลอด พอเธอถามว่าคนนี่ใครผมก็ไม่ยอมบอกเธอ เอาแต่ดื่มๆ จนเมาผลุบไปและจูยอนก็พาผมกลับมาที่ห้อง แต่เธอเข้าห้องผมไม่ได้เลยต้องพาเข้ามานอนให้ห้องของเธอ

ผมขอบคุณเธอ...ที่เธอไม่ทำอะไรแปลกๆตอนที่ผมเมาและหลับไป

จูยอน >"นายเมาขนาดนั้น ฉันจะไปทำอะไรเธอลงได้ยังไง อย่างน้อยก็ต้องตอนที่นายยังมีสติ"

จียง >"อืมม เอาเป็นว่าขอบคุณนะ"

จูยอน >"ไม่เอาคำขอบคุณได้ไหม ฉันอยากให้นายพาฉันไปที่ที่นึงน่ะ "

จียง >"ได้ซิ เธออยากไปที่ไหนละ"

จูยอน >"คาเฟ่ของนายไง เย็นนี้ นะ นะ"

เธอเข้ามาเกาะแขนของผมพร้อมทำเสียงออดอ่้อน

จียง >"โอเค งั้นไปช่วงใกล้ๆปิดละกันนะ ฉันไม่ชอบคนเยอะ"

จูยอน >"เย้ๆ โอเค แล้วเจอกันจ้ะ "

ผมกลับห้องมาเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปที่คาเฟ่อีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอเธออีกเหมือนเคย ทำไมมันการที่จะเจอเธอมันช่างยากเย็นขนาดนี้นะ

เดซี่ #

17.00

พี่เนย์กำลังพาฉันและเพื่อนไปที่คาเฟ่ของจี ใจของฉันเต้นแรงขึ้นทุกๆครั้งที่พี่เนย์บอกว่าใกล้ถึงแล้ว

พี่เนย์ >"เดล อันนี้พี่ถามเล่นๆนะ ถ้าไปคาเฟ่แล้วเจอจี แกจะทำยังไง"

มาย /บิว >"นั้นซิ"

เดซี่ >"ไม่รู้เหมือนกัน คงหลบไม่ก็แอบมั้ง"

พี่เนย์/มาย/บิว >"ทำไมละ!!"

เดซี่ >"ก็ฉันกลัวว่าถ้าเราเจอกัน แล้วเขาทำเหมือนไม่รู้จักฉัน ฉันคงจะเจ็บปวดใจน่าดู แต่ถ้าเขาจำได้ก็อีกเรื่องนึง เรียกว่าขึ้นอยู่กับปฏิกิยาของเขา"

พี่เนย์ >"ทำไมมันยากเย็นแบบนี้ถ้าเป็นพี่นะป่านนี้บุกแล้ว อ่ะ .....ถึงแล้วนั้นไง"

และแล้วเราก็มาถึงคาเฟ่จียงค่ะ ฉันตื่นเต้นมาก ไม่ลืมที่จะหยิบกล้องโพราลอยตัวโปรดขึ้นมาถ่ายไว้ ฉันเพื่อไปติดในสมุดโน๊ด ฉันเดินเข้าในคาเฟ่ ก็พบกับการตกแต่งที่แปลกตา มีความลอฟและความดิบของพื้นผนัง เนื่องจากเรามาค่อยข้างเย็นแล้วเลยไม่ค่อยมีคนนัก

พี่เนย์ไปสั่งขนมและเครื่องดื่มที่เค้าเตอร์ ส่วนฉันและเพื่อนๆ จัดแจงหาโต๊ะที่่มุมสวยๆ สำหรับมองวิวทะเลด้านนอก ฉันนั่งลงจดบันทึกพร้อมแปะรูปที่ถ่ายมาเมื่อซักครู่ จากนั้นก็ลุกเดินสำรวจรอบๆร้าน ฉันลองหลับตานึกถึงเขา

/ที่ตรงนี้จียงเคยมา เคยเดินตรงนี้ มองตรงนี้

ฉันเดินไปรอบๆ แล้วก็ต้องสะดุดเข้ากับภาพๆนึงบนผนัง

/ นั่นมัน รูปดอกเดซี่นิ /

ฉันเดินเข้าไปมองใกล้ๆ มันเป็นภาพดอกเดซีที่กลีบดอกหายไป 1 กลีบ ฉันรู้สึกแปลกๆกับภาพนี้ เหมือนภาพนี้จะมีความหมายลึกซึ้งบางอย่าง ฉันเดินไปรอบๆร้านอีกครั้งก็พบกับ ภาพวาดขนาดใหญ่ที่ผนัง

/ นะ นั้นมัน /

ภาพเป็นภาพทุ่งดอกเดซี่ที่มีรูปคนสองคนยืนข้างๆและจับมือกัน และในภาพนั้นมีต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไป ราวกับมันกำลังโบกสะพัดไปตามสายลม ความทรงจำของฉันผัดผ่านเข้ามาในหัว ฉันขนลุกซู่ๆ และใจเต้นรัว ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆภาพนั้น ในใจของฉันสั่นไหว ... ฉันหยุดมองภาพนั้น พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นทันที ที่เห็นข้อความใต้ภาพนั้น

ผมขอโทษ ที่ผมทิ้งคุณ...ถ้าตอนนี้คุณอยู่ข้างๆ ผมคงมีความสุขมากกว่านี้

ฉันร้องไห้โฮ..ทันทีที่อ่านจบ

/ เขา....เขาไม่เคยลืมฉันเลย เขาจำฉันได้ /

น้ำตาแห่งความดีใจ เสียใจ ความรู้สึกทุกๆอย่างมันบีบที่หัวใจของฉัน ความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ จนแทบจะตายนี้มันคืออะไร ฉันทำไมไม่รีบมาหาเขา ฉันรออะไรอยู่กันนะ ทำไมฉันไม่มีความกล้าให้มากว่านี้

เดซี่ >"ฮืออ ฮือออ ฉันขอโทษ จียง ฮืออออ "

ฉันร้องไห้โฮ ทรุดลงกับพื้น ทุกคนในร้านต่างก็ตกใจทั้งเพื่อนของฉันและพนักงาน พี่เนย์ มาย และบิว รีบวิ่งมาหาฉันทันที

พี่เนย์ >"เดล แกเป็นอะไร"

มาย >"ใครทำอะไรแก มีอะไรเดล"

เดซี่ >"ทุกคน ..ฮือออ ฉันต้องไปหาเขา ฮืออ ฉันต้องไปหาจียง "

พี่เนย์ >"ทำไม เกิดอะไรขึ้น"

เดซี่ >"จียงเขา..เขาจำหนูได้ เขาไม่เคยลืมหนูเลย ฮืออออ หนูต้องไปหาเขาที่โซลเดี๋ยวนี้"

บิว >"แก แน่ใจได้ยังไง"

เดซี่ >"ฮืออ อึกๆ ภาพนี้และข้อความ ฉันมันใจ ฉันจะไปหาเขา"

พี่เนย์ >"โอเคๆ มายบิวพามันไปที่รถนะ เดี๋ยวพี่ไปเชคบิลก่อน"

มาย/บิว >"ค่ะ"

พี่เนย์และเพื่อนของฉันรีบพาฉันขึ้นรถ และรีบกลับไปที่ไร้ชาทันที ฉันต้องไปหาเขาให้เร็วที่สุด

/ รอก่อนนะ จียงฉันกำลังจะไปหาคุณ /

จียง #

ผมพาจูยอนมาที่คาเฟ่ของผม เพื่อตอบแทนที่เธอพาผมกลับมาที่รีสอร์ทและเป็นการขอโทษเธอที่ผมไม่ได้ดูแลเธอเพราะผมเมา ระหว่างที่ผมขับรถเข้ามา ก็พบว่ามีรถลูกค้าวิ่งสวนออกไป

/ ป่านนี้แล้วยังมีลูกค้าอีกเหรอ /

ผมจอดรถและเดินไปเข้าไปในร้าน พนักงานที่ร้านกำลังคุยกันเสียงดัง ก็พลันเงียบเสียงลงและทักทายผม ดีที่แขกไม่มีแล้วไม่งั้นผมคงต้องดุซะหน่อยที่คุยกันเสียงดังแบบนี้ ผมพาจูยอนไปนั่งที่โต๊ะและเดินไปสั่งเครื่องดืมและขนมให้เธอ ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปที่เค้าเตอร์ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดโน๊ดลายดอกเดซี่ที่คุ้นเคย