หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

20.05K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

22) อ้อมกอด...น้ำตา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ คาเฟ่ไร่ชา

เดซี่และเพื่อนๆกำลังเก็บกระเป๋า เพื่อที่จะรีบไปโซล หาจียง

พี่เนย์ :"เดลแกจะไปจริงๆเหรอให้พี่ไปด้วยไหม แกยังไม่รู้เส้นทางดีเลยนะในโซลน่ะ"

เดซี่ : "ออนนี้อยู่ช่วยอปป้าเถอะค่ะ แค่นี้หนูก็รบกวนมามากพอแล้ว มีมายกับบิวอยู่ด้วยก็น่าจะโอเคค่ะ"

พี่เนย์ :"ได้ไงละ ฉากเด็ดที่แกเจอกับจีดี พี่ก็อยากเห็นนะ พี่รับรู้ความรักของแกมาตลอด ในตอนน้ีจะไม่ให้พี่ไปด้วยได้ไง ไม่ยอมนะ"

มาย :"เดลเอาไงมึง."

บิว :"ให้ออนนี้ไปด้วยเถอะ สงสารดูซินะ น้ำตาคลอแล้ว"

เดซี่ :"ก็ได้ค่ะ แต่ต้องขออนุญาต อ่อมมา และอปป้าด้วยนะคะ"

พี่เนย์ :"เย้!!!!!"

ระหว่างที่เก็บกระเป๋า

เดซี่ :"หายไปไหนนะ ตรงนี้ก็ไม่มี ...อยู่ไหนเนี้ย"

บิว :"ทำไม อะไรหายมึง"

เดซี่ :"สมุดบันทึกอะซิ จำได้ว่าวันนี้เอาไปด้วยนะ"

มาย :"ล่าสุดกูก็เห็นมึงหยิบออกมาตอนอยู่ที่คาเฟ่จีนะ...............เดี๋ยวนะ! "

มาย/บิว : "อย่าบอกนะว่า!!"

เดซี่ :"ไม่ได้นะ ฉันไปโดยไม่มีสมุดเล่มนั้นไม่ได้ เพราะฉันตั้งใจจะให้จียงอ่านกับมือเลย ต้องกลับไปเอา"

พี่เนย์ที่ลงไปขออนุญาตแม่สามีและสามีก็วิ่งขึ้นมาพอดี

พี่เนย์ :"อะไร จะไปไหนกันเก็บเสร็จแล้วเหรอ พี่ยังไม่เก็บเลย"

บิว :"ป่าวค่ะ ไอ้เดลมันลืมสมุดบันทึกสุดรักของมันไว้ที่คาเฟ่จีค่ะ"

พี่เนย์ :"พี่ไปด้วย!!! ตายๆ แล้วไปลืมไว้ได้ยังไงละเนี้ย ปกติติดตัวตลอดไม่ใช่เหรอ แปบๆหากุญแจรถก่อน"

ระหว่างทางไปเอาสมุดบันทึก

เนย์ :"ฝนจะตกอีกแล้วนะเนี้ย"

เดซี่ :"นั่นนะซิค่ะ แต่ว่าทำไมมากันหมดเลยละคะเนี้ย แค่มาเอาสมุดบันทึกแค่นี้ พี่เนย์น่าจะอยู่เก็บกระเป๋านะคะ เดลให้ไอ้มายขับพามาก็ได้"

มาย :"ไม่อะ ฉันไม่คุ้นทาง ขอบาย พี่เนย์มาด้วยแหละดีแล้ว"

บิว : "เดล มึงไปโทรไปบอกเขาก่อนเหรอ เดี๋ยวเขาก็ปิดร้านไปก่อนหรอก"

เดซี่ :"เออ จริงด้วย!"

หลังจากคุยโทรคุยแล้ว

บิว : "เขาว่าไงมั้ง อยู่ที่นั้นจริงๆใช่ไหม"

เดซี่ :"อืม โชคดีที่เขายังไม่ปิดร้าน เขาเก็บไว้ให้แล้วด้วย"

พี่เนย์ : "โชคดีไปที่เขาไม่ได้ทิ้งไป หรือปิดร้านไปซะก่อน"

ณ Monsant คาเฟ่

พี่เนย์ : "อะ ถึงแล้วลงๆ รีบๆนะเดล ฝนจะตกแล้ว "

ฉันรีบวิ่งไปที่คาเฟ่ทันทีที่ลงจากรถ ฉันเปิดประตูเข้าไป และพุ่งตรงไปที่เค้าเตอร์ โดยไม่ทันได้มองว่ามีใครอยู่ในคาเฟ่บ้าง

เดซี่ :"สวัสดีค่ะ เออ คือฉันมารับสมุดบันทึกที่ลืมไว้ค่ะ"

พนักงานชาย 1 : "เออ....คือ"

พนักงานชายอ้ำอึ้ง พร้อมสายตามองตรงไปที่ด้านหลังของฉัน

จียง : "ใช่สมุดเล่มนี้ หรือเปล่าครับ"

ฉันหันกลับไปตามเสียงนั่น ก้มมองที่สมุดบันทึกในมือเขาพร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณ

เดซี่ :"อะ ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะ "

ฉันเงยหน้าไปมองเพื่อขอบคุณเขา

ทันทีที่ฉันได้เห็นหน้าเจ้าของเสียงที่ถือสมุดบันทึกฉันอยู่นั่น.....ทุกอย่างรอบตัวฉันว่างเปล่าไปหมด หน้าของฉันชา หัวใจเต้นรัว ราวกลับว่ามันจะทะลุออกมาจาก เขายิ้มให้ฉันด้วยสายตาที่แดงก่ำ เหมือนผ่านการร้องไห้อย่างพนักหนวงมาเมื่อไม่นาน สายตาที่คุ้นเคย....ฉันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

/ จะ จียง จริงๆ เหรอ /

ฉันเดินเข้าไปมองเขาใกล้ๆ เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง ฉันเอื่อมมือไปจับที่หน้าของเขา

เดซี่ : "นะ นี้คุณจริงๆ เหรอ"

เขายิ้มให้ฉันพร้อมกับจับมือของฉันที่อยู่บนแก้มของเขา น้ำตาของเราทั้งคู่ เอ่อล่น และไหลออกมา ทุกๆความโหยหา ทุกความคิดถึง ทุกๆความรู้สึกที่อัดอั้นข้างในใจ มันพรั่งพรูออกมาเป็นน้ำตา เราสวมกอดฉันโดยไม่รังเล อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นเหมือนเคย

เราเจอกันแล้วนะ........ผมขอโทษ ขอโทษที่ทำให้คุณเหนื่อยมาตลอด.....ขอโทษที่ผมรู้ตัวช้าไป ..........ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน

คำพูดแรกที่ออกมาจากปากเค้า มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกปลอบประโลม ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร ร้องไห้เหมือนใจจะขาด นั้นเพราะฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน มันช่างยาวนานกว่าเราจะได้พบกัน

ระหว่างนั้นฝนก็ตกลงมา เหมือนฟ้ากำลังร้องไห้ให้ดีใจให้กับเราสองคน ที่ได้เจอกันซะที เพื่อนๆของฉันวิ่งตามมาเพื่อจะเอาร่มมาให้ ทั้งสามคนต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

พี่เนย์ : "กรี๊ดดด จะ จีดี!?...............เดซี่"

มาย :"พระเจ้า!!"

บิว :"พะ.....พวกเขาเจอกันแล้ว T^T"

ทั้งสามคนถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ พวกเขารู้ว่าฉันรอมานานแค่ไหน ที่จะได้เจอกับจียง

จียงกอดฉันไม่ยอมปล่อย เขาตัวสั่นเหมือนกันว่า กลัวว่าฉันจะหายไป

ทันใดนั้นเอง ก็มีมือมาแยกเราสองคนออกจากกัน!! จนทำให้สมุดบันทึกของฉันหล่นลงพื้น

จูยอน : "นี่มันอะไรกัน...จีดี ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!!."

ฉันมองตามเจ้าของเสียง ก็พบว่าคือจูยอน เธอควงแขนของจียงไว้ แล้วมองฉันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก

/ ถ้าจำไม่ผิด คนนี้คือคนที่จีดีเป็นข่าวอยู่ซินะ เขาอยู่ที่นี้ด้วยกัน?! /

ฉันหันไปมองหน้าจีดีด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม

จีดี :"จูยอน นี้เดซี่ คนที่ฉันระ........"

จูยอน :"สวัสดีเดซี่!! ฉันจูยอน เป็นแฟนของจีดีค่ะ คุณคงเป็นเพื่อนจีดีซินะ"

จีดี :"พูดอะไรของเธอ..เราไม่ได้เป็นอะไรกะ"

จียงยังไม่ทันได้พูดจบ จูยอนก็กระฉากจียงไปจูบ ต่อหน้าต่อตาฉัน

จีดี :"นี้!! เธอทำอไรของเธอ!!! เดซี่.........มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ"

จูยอน :"ทำไม ก็เราเป็นแฟนกัน เรื่องแค่นี้ยังน้อยไป เรื่องอื่นคุณก็ทำกับฉันมาแล้ว"

จีดี :"เธอหุปปากไปเลยนะ.........เดซี่คุณต้องฟังผมนะ"

จียงเดินเข้ามาจับมือและมองหน้าฉัน ฉันได้แต่ยืนตะลึง พูดไม่ออกด้วยซ้ำกับสิ่งที่เห็น..ทุกๆครั้งที่ฉันได้ยินข่าวพวกนี้ของเขา ฉันแทบจะไม่อยากที่จะฟัง หรือเห็นมันด้วยซ้ำ แต่นี้....สิ่งเหล่านั้นมันวนเวียนมา ภาพของเขาที่ยิ้มให้คนอื่น มองคนอื่น จูบคนอื่น และทำเรื่องนั่น....กับคนอื่น มันวนเวียนฉายช้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของฉัน น้ำตาของฉันไหลเอ่อ ออกมาอีกครั้ง

จูยอน :"ปล่อยเธอนะ....นี้คุณทำอะไร ไม่ไว้หน้าฉันเลยเหรอ เธอเองก็เหมือนกัน มายืนกอดกับแฟนชาวบ้าน หน้าไม่อายจริงๆ"

จูยอนดึงมือจียงออกไปจากมือฉัน แล้วเธอก็เข้ามาผลักที่ไหลของฉัน จีดีโมโหมากรีบจับจูยอนออกไปห่างๆจากฉัน พร้อมกับบอกพนักงานในร้านให้ช่วยกันจูยอนไว้ พี่เนย์และเพื่อนๆของฉันก็ไปช่วยกันจูยอนไว้

จีดี :"เดซี่ อย่าไปฟังที่เธอพูดนะ คุณต้องเช่ือผม เรื่ิองที่เธอพูดไม่เป็นความจริงเลย...."

วินาทีนั้น ฉันไม่ได้ยินเสียงของจียงที่กำลังอธิบายอะไรทั้งนั้น

"...."

/ นี้ฉันมาทำอะไรตรงนี่กันนะ....มันใช่ที่ของฉันจริงๆนะเหรอ เขามีชีวิตของเขามาตลอด ฉันกำลังเข้ามาทำให้ชีวิตของเขาพังหรือเปล่านะ /

ฉันก้มลงหยิบสมุดบันทึกที่หล่นพื้นตั้งนานแล้ว มิหนำซ้ำยังโดนจูยอนเหยียบซ้ำลงไปอีก ฉันลุกขึ้นและหันไปมองหน้าจีดี แล้วพูดกับเขาเป็นคำแรก

เดซี่ :"ขอบคุณนะคะที่เก็บสมุดไว้ให้ .......แต่คุณคงเข้าใจผิด ฉันไม่ใช่คนที่คุณตามหาหรอกค่ะ ขอตัวนะคะ"

ฉันวิ่งหนีออกมาจากคาเฟ่ ทั้งๆที่ฝนยังตก จียงได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ฉันพูด

/ ฉันเป็นแค่อดีตของเขา ฉันไม่ควรกลับมาทำให้ชีวิตเขาพัง และฉันเองก็เสียใจกับภาพที่เห็นเมื่อซักครู่ ถึงจียงจะบอกว่ามันไม่ใช่แต่สิ่งที่เห็นและได้ข่าวมาตลอด มันคือความจริง ฉัน....ไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ มันไม่ใช่ที่ของฉันอีกต่อไป /

จียงที่วิ่งตามฉันมาหลังจากที่ได้สติ เขาตะโกนเรียกชื่อฉัน ....พี่เนย์ และเพื่อนๆของฉันก็ตะโกนเรียกให้ฉันหยุด ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ฉันวิ่งหนีไปอย่างไร้จุดหมาย และไร้สติ ฉันรู้แต่ว่าฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ เพื่อเห็นภาพของเขากับผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว

น้ำที่อาบแก้มของฉันไม่รู้ว่านั่นคือน้ำตาหรือน้ำฝนกันแน่...... ระหว่างที่ฉันกำลังจะวิ่งข้ามถนนเพื่อไปยังฝั่งตรงข้าม ไม่รู้ว่าด้วยความเสียใจ หรือด้วยฝนที่ตกหนัก ทำให้ฉันไม่ทันได้มองรถที่กำลังขับมา รู้ตัวอีกที เสียงเบรกและแสงไฟจากรถ อยู่ระยะประชิด

ฉันรู้ได้ทันทีว่าอะไรจะเกิดขึ้น...หลังจากนี้

/ ครั้งนี้ฉันคงจะตายจริงๆแล้วซินะ /

เสี่ยววินาทีสุดท้าย...ฉันหันกลับไปมองจียงที่วิ่งตามมา....ภาพความทุกจำทุกอย่างมันวนเข้ามา ฉันยิ้มให้เขา ก่อนที่ร่างของฉันจะกระเด็นออกไป

จีดี :"เดซี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ตอน 21

สารบัญ

ตอน 23