หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

20.08K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

18) เกาะเชจู : ความบังเอิญหรือพรหมลิขิต

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

โซล ประเทศเกาหลี

ณ ร้านปิ้งย่างแห่งนึง

พี่เนย์ > "ถึงแล้วจ้า ร้านเนื้อย่างเกาหลี ถ้ามาเกาหลีแล้วไม่ได้มากินเนื้่อย่างเกาหลี จะถือว่ามาไม่ถึงเกาหลีนะจ้ะ "

ฉันและเพื่อน > "ว๊าวววว แทบัก! (สุดยอดไปเลย)"

พี่เนย์ > "มาๆนั่งๆ อยากกินอะไรสั่งเลย วันนี้กินกันให้เต็มที่ไปเลย"

มาย > "ออนนี่สั่งให้ดีกว่าค่ะ พวกเราไม่รู้ว่าอะไรอร่อย"

พี่เนย์ >"อ๊าา นั้นซินะ ม่ะๆ เดี๋ยวเจ้จัดเต็มให้เลย"

และไม่นานอาหารก็วางมาเต็มโต๊ะ

เดซี่ >"ออนนี่ น่ากินมากๆเลยค่ะ เยอะขนาดนี้จะกินหมดไหมเนี้ย"

พี่เนย์ >"แหม อย่าทำเหมือนไม่เคย เมื่อก่อนพี่ทำให้กินที ก็ซัดเรียบกันหมดตลอด อ่ะนี้กิมจิ เกาหลีต้นฉบับเลย ลองดูๆ"

ฉันและเพื่อน >"กินละนะค๊า"

2 ชม ผ่านไป

ฉันเพื่อนๆเราต่างพูดคุย ถามสาระทุกข์สุขดิบกับพี่เนย์ พวกเราไม่ได้เจอกันนานมากๆ เลยทำให้มีเรื่องเม้ากันเยอะ ฉันมองไปรอบๆร้านเห็นพวกนักเรียน นักศึกษา คนทุกวัน เข้ามาทานที่ร้านนี้ มันเป็นบรรยากาศที่ฉันฝันที่อยากจะมาตลอด เกาหลีที่แห่งนี้

/ จียงจะเคยมาร้านนี้ไหมนะ /

ในวันถัดมาจุนโฮอปป้าก็เดินทางมาเจอกับพวกเราที่โรงแรม พวกเราได้ทำความรู้จักกับจุนอปป้่าแบบจริงๆจังๆซักที อปป้าเป็นคนที่น่ารักมากและดูรักพี่เนย์สุดๆ ฉันละอดยิ้มตามและอดรู้สึกอิจฉาไม่ได้เลย

ตลอดเวลาที่อยู่ที่โซล พี่เนย์พาฉันและเพื่อนๆไปเที่ยวเยอะมาก และที่พี่เนย์ไม่ผ่านเลยคือพาฉันไปที่ตึก YG ที่จียงทำงานอยู่ด้วย ฉันขอแค่ขับรถผ่านไปดูเท่านั้น ฉันจะไม่ไปเฝ้าหรือดักรอเหมือนพวกซาแซงอะไรแบบนั้น ฉันจะไม่เร่งรีบหรือรีบร้อนอะไรทั้งสิ้น ฉันยังอยู่ที่นี้อีกหลายปี ฉันจะให้เรื่องราวมันดำเนินไปตามทางของมัน ฉันเชื่อว่าเราต้องได้เจอกัน

1 อาทิตย์ผ่านไป

ฉันและเพื่อนๆกำลังเดินทางไปยังเกาะเชจูด้วยเครื่องบิน พวกเราจะไปที่บ้านพี่เนย์หรือบ้านของจุนโฮอปป้า พวกเรากะว่าจะไปอยู่ซัก 1-2 อาทิตย์แล้วค่อยกลับไปเรียน เพราะพวกเรามาก่อนวันเปิดเรียนประมาณ 1 เดือน เพื่อมาเที่ยว ปรับตัวและอะไรหลายๆอย่าง

ระหว่างที่อยู่บนเครื่องพี่เนย์ชี้ให้ฉันดูเกาะเชจูที่สวยงาม เกาะลายล้อมไปด้วยน้ำทะเลและภูเขา มันสวยจริงๆค่ะ ขนาดมองจากบนนี้ยังสวย พวกเราเพลิดเพลินกับวิวบนเครื่อง จนเวลาผ่านเลยไป

ในที่สุดพวกเราก็มาถึงบ้านพี่เนย์ ทุกคนลงจากรถ ก็ต้องตกใจกับบรรยากาศที่ได้เห็น ครอบครัวของจุนโฮฮปป้า เป็นเจ้าของไร่ชาเขียวที่ใหญ่เป็นอันดับ 2 บนเกาะ และนอกจากนี้ยังเป็นเจ้าของคาเฟ่เล็กๆน่ารักที่เป็นที่สำหรับให้นักท่องแวะมาดื่มชาและชมไร่ชา

แต่เนื่องจากไม่ค่อยได้โฆษณาเรื่องคาเฟ่มากนัก ทำให้ไม่ค่อยมีคนพลุกพลาน เพราะครอบครัวจุนโฮอปป้ายังต้องการคงความเป็นส่วนตัวไว้อยู่ จะมีแค่ไม่กี่คนที่รู้ ฉันคิดว่าถ้าที่นี้ทำโฆษณาหรือการตลาดดีๆ รับรองลูกค้าเยอะแนๆ เพราะบรรยากาศที่นี้ดีมาก มองตรงหน้าเป็นไร้ชา สุดไร่ชามองตรงไปจะเห็นทะเลสุดลูกหูลูกตา รายล้อมด้วยภูเขา มันสวยมากค่ะ สวยมากจริงๆ

เดซี่ > "ออนนี้ ที่นี้มันสุดยอดมาก ⊙０⊙ "

มาย> "ใช่ สุดยอดมากจริงๆ ยังกะสวรรค์เลย (@[]@!!) "

บิว > "พี่เนย์ มันสวยมาก ขอหนูอยู่ด้วยคนได้ไหม o(≧o≦)o"

พี่เนย์ > "เอาซิ อยากอยู่นานแค่ไหนก็ได้ อยากอยู่ตลอดไปก็ได้ เดี่ยวพี่ทำบ้านให้อยู่ด้วยกันเลยดีไหม 3 คน"

ฉันและเพื่อน >"ออนนี่!! ㄟ(≧◇≦)ㄏㄟ(≧◇≦)ㄏㄟ(≧◇≦)ㄏ" พวกเราวิ่งไปกอดพี่เนย์

พี่เนย์ >" ฮ่าๆ ป่ะเข้าไปข้างในกัน ไปสวัสดีพ่อแม่จุนโฮอปป้ากัน"

มาย >"อ่ะพี่เนย์ค่ะ แล้วข้างๆเราฝั่งนู้นละคะ เป็นบ้านหรือว่ารีสอร์ทคะ...แต่น่าจะเป็นรีสอร์ทมากกว่านะมายว่า "

มายชี้ไปที่รีสอร์ทที่อยู่ข้าง ภายนอกดูสวย บรรยากาศรอบๆก็ดูร่มรื่น แต่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรั่วมิดชิด

พี่เนย์ >"อ่อ ใช่นั้นนะเป็นรีสอร์ทของคนวงในคนนึงมาเปิดไว้แล้วปล่อยให้น้องสาวดูแล ส่วนมากที่มาพักจะเป็นพวกดาราศิลปินทั้งนั้น เพราะว่าที่นี้ค่อยข้างเป็นส่วนตัว และที่สำคัญวิวดีพอๆกับบ้านพี่เลยละ"

มาย >"อ่อ เหรอคะ"

พี่เนย์ >"นานๆที่ก็จะมีแขกจากรีสอร์ทมาที่คาเฟ่เราบ้างนะ พี่เห็นบ่อยพวกดาราแต่ก็หน้าเดิมๆนะ"

ฉันหันไปมองหน้าพี่เนย์ ส่งสายตาที่เป็นคำถามไปให้ เหมือนพี่เนย์จะรู้

พี่เนย์ >"ไม่รู้นะว่าจีเคยมาพักไหม แต่ไม่เคยเห็นมาที่คาเฟ่นะ แม้แต่คนอื่นๆในวงบิ๊กแบงค์ก็ไม่เคยเจอ แต่ถ้ามานะพี่จะลักพาตัวไปให้แกเลยเดล"

เดซี่ > "ฮ่าๆ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ถ่วงเวลารอหนูมาก็พอ ฮ่าๆๆ"

ฉันลองคิดเล่นๆว่า ถ้าบังเอิญจียงมาพักที่รีสอร์ทข้างๆนี้จะเป็นยังไงนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันคงทำตัวไม่ถูกแน่ๆ

พวกเราสามคนเข้าไปสวัสดีพ่อแม่ของจุนโฮอปป้า ทั้งสองท่านดูใจดีและตอนรับพวกเราอย่างอบอุ่นและที่สำคัญคือฉันรู้สึกได้ว่า พี่เนย์มีความสุขมาก ฉันรู้สึกดีใจและมีความสุขจริงๆที่พี่เนย์เจอคนดีๆอย่างจุนโฮอปป้าและ มีพ่อแม่สามีที่ดีแบบนี้ แถมรวยอีกต่างหากค่ะ

พวกเราสวมคนนอนด้วยกันในห้องรับรองแขก พรุ่งนี้พี่เนย์จะพาไปเก็บชาแต่เช้า ตลอดทั้งอาทิตย์พี่เนย์แพลนเรื่องพาพวกเราไปเที่ยวและทำกิจกรรมอีกหลายอย่าง และ1 ในนั้นคือพาฉันไป ค่าเฟ่ของจียงที่อยู่บนเกาะนี้ วันนี้พวกเราเดินทางกันเหนื่อยมาก จึงนอนหลับตั้งแต่หัวค่ำ

เช้าวันรุ่งขึ้น

เวลา 05.00

พี่เนย์ >"เด็กๆ ตื่นเร็ว ไหนใครบอกจะไปช่วยเก็บชา มะๆ ตื่นๆ"

ฉันและเพื่อนๆงัวเงียตื่นขึ้นมา และมองดูนาฬิกา

มาย >"ห๊าาา ตีห้า ออนนี่ ยังเช้าอยู่เลยนะ"

บิว>"นั้นนะซิค่ะ ขอต่ออีกซักนิดไม่ได้เหรอคะ"

พี่เนย์>"ไม่ได้ วันนี้มีแพลนทำอะไรตั้งเยอะแยะนะ จะไม่ไปก็ได้นะ"

เดซี่ > "ออนนี่ ขอเวลาอีก 5 นาทีได้ไหม มันหลับสบายมากเลยบ้านออนนี้เนี้ย"

พี่เนย์ > "พอเลยๆ ถ้าไม่ตื่น แพลนไปเที่ยวหมู่บ้านพื้นเมืองซงอับ เที่ยวยอดเขาซองซาน อิลชูลบง และยังจะไปขอพรเรื่องเรียนและเรื่องความรักของบางคนที่วัดยักชอนซาอีก แล้วใครที่อยากจะไปหาดฮยอพแจ แล้วก็คาเฟ่จียงอีก ยกเลิกให้หมดเลยนะ"

ฉันและเพื่อน >"อัน ดเว ออนนี่ (ไม่ได้นะคะพี่)"

พี่เนย์ >"ถ้าอย่างนั้นก็ตื่นค่ะ รีบล้างหน้า ไม่ต้องอาบน้ำ และก็นี้ชุด เปลี่ยนซะ เร็วๆ คนอื่นรออยู่นะ"

ฉันและเพื่อน >"เด๊!!"

ฉันและเพื่อนรีบไปล้างหน้า เปลี่ยดชุดเพื่อไปเก็บชา

ฉันและเพื่อน >"คาจะ"

การเก็บใบชาของพวกเราเริ่มต้นขึ้น พี่เนย์และคนงานรวมทั้งจุนโฮอปป้าก็มาสอนพวกเราถึงวิธีการเลือกเก็บใบชา ว่าควรจะดูยังไง ใบแบบไหนที่ต้องเก็บ ฉันและเพื่อนสนุกกับการเก็บใบชามาก ทั้งๆที่ตอนแรกรู้สึกขี้เกียจแต่พอลงมือทำด้วยกัน และทุกคนเป็นมิตร การเก็บใบชาเช้าวันนี้จึงมีแต่เสียงหัวเราะและความสุข

6.30 น.

พี่เนย์ให้พวกเราเก็บแค่ชั่วโมงครึ่งก็ไล่ให้พวกเราไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากอาบน้ำเสร็จพวกเรามานั่งชมวิวที่คาเฟ่ มองคนงานกำลังเก็บใบชาอย่าง มันเป็นภาพที่เพลิดเพลิน ระหว่างนั้นเองคุณแม่ของจุนโฮอปป้า ชงชามาให้ดื่ม

ฉันและเพื่อน > "ชองมัล คัมซาฮัมนีดา ออมม่า" พวกเรากล่าวขอบคุณและดื่มกันอย่างอร่อย

/ อ๊าา แบบนี้เองซินะ การทำงานเหนื่อยแล้วได้ดื่มชาหอมๆอุ่น พร้อมกับวิวดีๆ อยากให้แม่มาด้วยจัง /

จียง#

วันนี้ผมเดินทางมาที่เกาะเชจู เพียงลำพังเพื่อมาพักผ่อนที่รีสอร์ทที่เพื่อนๆในวงการแนะนำมา เป็นรีสอร์ทเล็กๆ ที่ค่อยข้างเป็นส่วนตัว อยู่ห่างจากคาเฟ่ของผมประมาณ 20 กิโล

ผมให้ทางรีสอร์ทหารถไว้ให้ผม 1 คันเพื่อใช้ในการเดินทางบนเกาะ หลังจากที่ผมลงจากเครื่อง พนักงานที่รีสอร์ทก็มารับผมไปยังที่พัก ผมเดินทางมาถึงที่พักประมาณ 20.00 และเข้าเชคอิน ผมจองห้องที่นี้ไว้ 1 อาทิตย์ และหวังว่าผมจะได้พักผ่อนจริงๆซะที

ผมมาถึงห้องพัก เป็นห้องไม่ใหญ่มากแต่ก็ตกแต่งสวย เป็นส่วนตัว พนักงานบอกว่า นอกระเบียงจะมองเห็นวิวไร้ชาจากคาเฟ่ข้างๆและทะเลสวยมาก ถ้าอยากได้บรรยากาศที่ดีกว่านี้พนักงานแนะนำให้ผมลองไปที่คาเฟ่ดู เพราะว่าแขกหลายคนที่มาพักส่วนไหญ่ก็จะไปที่นั่น ผมทิ่งตัวลงนอนหลังจากการเดินทางที่แสนจะเหน็ดเหนื่อย

/ หวังว่านี้จะเป็นการพักผ่อนจริงๆนะ ไว้วันไหนค่อยแวะไปที่คาเฟ่ละกัน /

ผมคิดอะไรซักผักแล้วก็ผลอยหลับไป

7.00 น.

ผมตื่นมาเพื่อสูดบรรยากาศยามเช้า ผมเดินไปที่ระเบียงเพื่อดูวิวสวยๆเหมือนที่พนักงานบอก เมื่อผมเดินออกไป มันสวยมากจริงๆ ภาพตรงหน้าไร่ชาสีเขียวทอดออกไปตัดกับน้ำทะเลคราม รายล้อมด้วยภูเขา เหมือนภาพวาดจากจิตกรชื่อดังยังไงยังงั้น ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด นั่งมองคนงานที่ไร่ชา กำลังเก็บใบชา เป็นบรรยากาศที่หาในโซลไม่ได้เลย ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงมีคนแนะนำที่นี้ให้ผม ถ้าต้องการมาพักผ่อน

และเนื่องจากรีสอร์ทที่ผมอยู่ไม่ได้ห่างจากค่าเฟ่มาก ทำให้ผมมองเห็นคาแฟจากด้านข้างได้ชัดเจน ผมกวาดสายตามองไปรอบๆคาเฟ่ เพ่ือสำรวจว่ามีคนเยอะไหมเผื่อว่างๆผมจะได้ลองไปนั่งบ้าง ระหว่างนั้นสายตาของผมก็พลันไปเห็นผู้หญิงคนนึง เธอนั่งดื่มชามองวิวอยู่ที่คาเฟ่ ผมเห็นเธอเพียงด้านข้าง ไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่ที่ทำให้ผมตกใจคือ สีผมของเธอคนนั้น รูปร่างของเธอ ท่าทางของเธอช่างคุ้นตา....และในทันใดนั้นภาพความทรงจำที่ผมฝั่งเอาไว้เบื้องลึกของหัวใจ ก็แว๊บขึ้นมา........เธอช่างดูคล้ายกับ

จียง : "เดซี่!?"

/ ดะ....เดซี่เหรอ ! /

ผมอุทานกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผมอาจจะตาฝาดไป..

ตอน 17

สารบัญ

ตอน 19