หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

20.05K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

19) เกาะเชจู : โชคชะตาเล่นตลก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เดซี่ #

ณ คาเฟ่ ไร่ชา เวลา 7.00 น.

ฉันจ้องมองออกไปวิวด้านนอก เพลิดเพลินกับบรรยากาศตรงหน้า พวกเรานั่งรอพี่เนย์ เพราะวันนี้เรามีแพลนไปเที่ยวกันหลายที่ ฉันตื่นเต้นมากกับการได้มาที่เกาะเชจู ฉันหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเรื่องราวต่างๆเหมือนที่เคยทำ และวาดภาพวิวตรงหน้าลงไปในสมุด หวังเพียงว่าซักวันนึงสมุดเล่นนี้จะมีโอกาศให้จียงได้อ่าน

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้เขียนอะไรลงไปมากมายนัก เพราะถ้าเขียนทั้งหมด เล่นนี้คงไม่สามารถเก็บเรื่องราวตลอดระยะเวลา 5-6 ปีนี้ได้ ฉันเพียงแค่จดบันทึกสิ่งที่ได้ไปพบเจอ ผู้คนและสถานะที่ และเรื่องความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขา บอกเล่าเรื่องราวต่างๆลงไปในนี้เหมือนกับตอนนี้ที่ฉันเขียนบอกเขา ว่าฉันมาแล้วนะ...ฉันเข้ามาใกล้คุณแล้ว ถึงแม้ว่าถ้าเจอคุณจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีความกล้า เผชิญหน้ากับคุณไหม......ก็ได้แต่หวังว่าวันนั้นฉันจะมีความกล้ามากพอที่จะเดินเข้าไปทักทายคุณ

เวลา 07.20 น.

พี่เนย์ >"เด็กๆ เสร็จแล้วจ้า เตรียมของพร้อมนะ วันนี้อ่อมมา เขาเตรียมกับข้าวให้พวกเราไปปิ๊กนิคกันด้วย"

เดซี่ >"ว๊าวว อ่อมมา น่ารักจังค่ะ อยากมีแม่สามีน่ารักๆแบบนี้มั้งจัง"

พี่เนย์ >"แม่จียงก็ใจดีนะ มาถูกทางแล้วละ"

เดซี่ >"ออนนี่ พูดเหมือนตอนนี้หนูกับเขาคบกันแล้วงั้นแหละ"

พี่เนย์ >"เอ้าก็พวกแกคบกันตั้งแต่เมื่อ 6 ปีก่อนแล้วไม่ใช่เหรอที่โลกนู้นนะ"

มาย > "พอได้แล้วค่ะ ไปกันยังคะ อยากไปเที่ยวแล้ว"

พี่เนย์ > "โอเค"

จุนโฮอปป้า > ยอโบ วันนี้ผมคงไปด้วยไม่ได้นะ พอดีที่รีสอร์ทข้างๆโทรมาเหมือนแขกของเขาจะสนใจเขามาชมที่นี้นะ ผมต้องอยู่ดูแลหน่อย "

เดซี่ >"ให้พวกเราอยู่ช่วยไหมคะอปป้า"

มาย >"นั่นซิค่ะ"

บิว >"หนีไปเที่ยวแบบนี้รู้สึกยังไงๆ อยู่นะคะ"

พี่เนย์ >"ยอโบ ว่ายังไงคะ ให้อยู่ช่วยไหม"

จุนโฮอปป้า >"ไม่ต้องหรอก แขกแค่คนเดียวน่ะ พาน้องๆไปเที่ยวเถอะ ไว้ผมค่อยไปวันหลัง"

พี่เนย์ >"เด๊ ป่ะเด็กๆ คาจ่ะ"

07.30 พวกเรารีบไปขึ้นรถที่ พร้อมออกเดินทาง

จียง#

เวลา 07.00 น.

ระที่ผมนั่งชมวิวตรงหน้านั้น พลันสายตาของผมก็หันไปเจอผู้หญิงคนนึง เธอนั่งดื่มชามองวิวอยู่ที่คาเฟ่ข้างๆ ผมเห็นเธอเพียงด้านข้าง สีผมของเธอ รูปร่างของเธอ ท่าทางของเธอช่างคุ้นตา....และในทันใดนั้นภาพความทรงจำที่ผมฝั่งเอาไว้เบื้องลึกของหัวใจ ก็แว๊บขึ้นมา........เธอช่างดูคล้ายกับ

จียง : "เดซี่!?"

/ ดะ....เดซี่เหรอ ! /

ผมอุทานกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผมอาจจะตาฝาดไป.. ผมพยายามเพ่งมองเธอ ภาวณาขอเธอหันหน้ามาทางผม แต่ก็ไม่เลย ผมสับสนกับภาพที่เห็น เธอดูคล้ายเดซี่แต่ ผมยังไม่แน่ใจเพราะผมยังไม่เห็นหน้าของเธอ

/ เป็นไปไม่ได้ จะเป็นเดซี่ได้ยังไง ..........หรือว่า /

ผมนึกย้อนกลับไปยังอดีตที่ยังชัดเจนสำหรับผมเสมอ ภาพที่เราคุยกันในโลกหลังความตายว่าเราตายแล้ว แต่สุดท้ายผมก็ได้กลับมายั่งร่างเดิมของผมและไม่ได้ไปเกิดใหม่อย่างที่ผมและเดซี่เข้าใจ ถ้าอย่างนั้นเดซี่เองก็อาจจะมีโอกาศได้กลับมาเหมือนผม แต่..ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเธอกลับมาแล้ว

/ ถ้าเป็นเดซี่จริงๆ เธอต้องรู้จักผม และต้องมาหาผม หรือแสดงตัวแล้วว่าเธอคือเดซี่ แต่นี้มันผ่านมานานมาก เธอไม่น่าจะรอจนถึงป่านนี้ เราต้องพิสูจน์ ว่านั่นใช่เธอ หรือไม่ใช่กันแน่ /

ใจของผมเต้นรัว ไม่รู้เพราะว่าผมดีใจ หรือรู้สึกยังไงกันแน่ เพราะที่ผ่านมาผมคิดว่าเดซี่ไม่มีตัวตนมาตลอด แต่วันนี้ผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าเธออาจจะป่วยเหมือนผมแล้วฟื้นขึ้นมาในร่างเดิมของเธอ ผมต้องพิสูจน์ให้ได้

เวลา 07.20 น.

ผมไม่ละสายตาจากเธอ และดูเหมือนว่าเธอกำลังกำลังจะออกไปไหน ผมแต่งตัวและรีบวิ่งลงไปด้านล่างเพื่อไปยังคาเฟ่นั้น ผมไปสอบถามที่ Reception ของรีสอร์ท ถึงการเข้าไปที่คาเฟ่นั้น แต่ผมก็ได้คำตอบว่า คาเฟ่เปิด 8.00 น. แต่ตอนนี้ 7.25 นาที อีกตั้ง 35 นาทีกว่าจะเปิด

/ผมคงไม่ทันเธอแน่ๆ /

จียง >"เปิด 8.00 เลยเหรอครับ แล้วถ้าจะเข้าไปก่อนเวลาได้ไหมครับ"

Reception > "ขออนุญาตโทรสอบถามให้ซักครู่นะคะ"

ระหว่าที่ Reception กำลังต่อสาย ผมร้อนรนใจมาก ต้องการที่จะเจอเธอให้ได้ ผมอยากรู้ว่เธอใช่เดซี่ไหม ใจของผมเต้นรั่ว เพียงแค่คิดว่าเธอคือเดซี่ ..........เดซี่ของผม เธอมีตัวตน ผมต้องเจอเธอให้ได้

Reception > "คุณจียงค่ะ ทางคาเฟ่แจ้งว่า ถ้าจะเข้าไปชมบรรยากาศก่อนก็สามารถเข้าไปชมได้เลยค่ะ เพียงแต่ร้านชาและขนมยังไม่เปิดให้บริการนะคะ คุณจี.."

ผมไม่รอฟังคำพูดอะไรต่่อ ผมรีบวิ่งไปยังทางเข้าคาเฟ่

เวลา 7.35 น.

ผมวิ่งมายังทางเข้าคาเฟ่ ผมมองหาเธอ ทั้งๆที่ยังเหนื่อยหอบ ผมวิ่งหาเธอรอบๆ บริเวณนั้น ก็ไม่เจอ พนักงานคาเฟ่ที่กำลังจะเปิดร้านเดินเข้ามาเพื่อถามผม... แล้วผมก็ได้ยินเสียงรถยนต์ที่กำลังจะวิ่งออกไปยังถนนใหญ่ ที่ผ่านรีสอร์ทที่ผมพักอยู่

/นั่นต้องเป็นเสียงรถที่เธอนั่งไปแน่ๆ /

ได้ยินดังนั้นผมรีบวิ่งกลับไปที่รีสอร์ท โดยไม่สนใจใครที่มองอยู่ ผมรีบวิ่งไปยังถนนใหญ่... แต่ก็ไม่ทัน ผมเห็นเพียงแค่ท้ายรถยนค์คันนั้น

จียง >"แฮกๆ เฮ่ออ เฮออ เดซี่.........นั่นใช่คุณใช่ไหม" ผมหายใจเหนื่อยหอบหลังจากที่ไม่ได้วิ่งมานาน ผมเดินกลับเข้าในรีสอร์ทอีกครั้ง Reception ตะโกนเรียกผม แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

ผมกลับเข้ามาให้ห้อง ซักพักเสียงโทรศัพท์ที่ห้องก็ดังเข้ามา

จียง >"ครับ"

Reception > "คุณจียงค่ะ ต้องการให้ทางรีสอร์ทเราช่วยอะไรไหมคะ พอดีเมื่อซักครู่เห็นท่าทางคุณร้อนรน เพื่อมีอะไรให้ทางเราช่วยเหลือค่ะ"

จียง > "อ่า ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ออกกำลังกายน่ะ เออ แล้วเรื่องคาเฟ่ ผมอยากรบกวนติดต่อให้ได้ไหมครับบอกเขาว่า ผมจะเข้าไป และต้องการความเป็นส่วนตัว ให้เขาคิดค่าเหมาสถานที่ทั่งวันมาเลยก็ได้ครับ"

Reception > "ได้ค่ะ เดี่ยวทางดิฉันขออนุญาตประสานงานและแจ้งกลับคุณจียงไม่เกิน 10 นาทีนะคะ"

จียง >"ได้ครับ ขอบคุณครับ"

ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดูก็พบว่า เป็นคนที่ผมกำลังคุยอยู่ตอนนี้ ผมไม่มีอารมณ์จะรับสายของเธอ ผมปล่อยให้เธอโทรมาอย่างนั่น จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว

จียง >"ว่ายังไงจูยอน"

จูยอน >"นี้นายอยู่ที่ไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย ฉันโทรหานายตั้งหลายสายนะ"

จียง >"ฉันมาพักผ่อนน่ะ เมื่อกี้ลงไปข้างล่างมาลืมโทรศัพท์ไว้"

จูยอน >"จริงเหรอ นายไม่ได้อยู่กับใครใช่ไหม บอกฉันมานะ"

จียง >"ฉันอยู่คนเดียว"

จูยอน >"ถ้าอย่างนั้นบอกว่า ว่านายอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหานานเดี๋ยวนี้ ถ้านายไม่บอกฉันจะไปถามที่ซึงรี ไม่ก็แทยัง นายก็รู้ว่าสองคนนั้นต้องบอกฉันแน่ๆ"

เฮ่ออ..ผมตอนแรกผมไม่คิดว่าจูยอนจะเป็นแบบนี้ผมเลยตกลงคบกับเธอ แต่ตอนนี้เธอกำลังมาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของผมมากเกินไป

จียง >"ฉันอยู่ที่เชจู พอใจหรือยัง แค่นะ ฉันต้องการพักผ่อน"

จูยอน >"จีดี เดี่ยวซิ..จีย ตุ๊ดๆๆๆ"

ผมปิดเครื่องทันทีที่วางสายจากเธอ....หวังว่าเจ้าสองคนนั้นคงไม่ได้บอกเธอว่าผมมาพักที่รีสอร์ทนี้หรอกนะ

ตอน 18

สารบัญ