หวานใจนายซุปตาร์

หลังจากจบงานเดบิ้ว  ณ หลังเวที


ผ่านมาหลายเดือนแล้วหลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมา วันนี้เป็นวันที่ผมและเพื่อนๆเดบิ้ว ทุกอย่างออกมาดีอย่างที่พวกผมตั้งใจ ผมพอใจในผลที่ออกมา มีแฟนคลับมากมายมาให้กำลังใจพวกเรา ผมได้แค่กล่าวขอบคุณพวกเขา ที่มอบความรักให้พวกผม พวกผมต้องทำผลงานดีๆออกมาเพื่อแฟนของพวกผม ผมและเพื่อนๆได้เข้าไปขอบคุณทุกคน ทุกๆฝ่ายที่ช่วยให้งานเปิดตัววันนี้ออกมาดี  หลังจากที่พยายามมาหลายปี ในที่สุดวันนี้ผมก็เหมือนปลดปล่อยความรู้สึกหนักอึ้งทั้งหมด


Staff >> “จีดี มีคนฝากดอกไม้มาร่วมยินดีด้วยครับ”


GD >> “ครับ! ให้ผมคนเดียวเหรอครับ”


Staff  >> “ใช่ครับ เขาบอกว่าถึงคุณโดยเฉพาะ แล้วก็ฝากการ์ดมาให้ด้วยนะครับ”


GD >> “เขาบอกชื่อไว้ไหมครับ”


Staff  >> “ไม่นะครับ น่าจะเป็นแฟนคลับนะครับ ผู้หญิงอายุน่าจะราวๆ40”


GD >> “อ่อ ขอบคุณครับ”


ผมก้มมองดูช่อดอกไม้ เป็นช่อดอกเดซี่สีขาว


// ดอกเดซี่นิ .......เดซี่.......ทำไมคำนี้คุ้นๆ เหมือน....... //


ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก แต่ช่อดอกเดซี่นี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอยากบอกไม่ถูก ผมก้มลงไปเพื่อสูดดมกลิ่นดอกไม้ แต่ก็ต้องรู้สึกแปลกใจ //กลิ่นหอมอ่อนๆนี้.......ทำไม......รู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยได้กลิ่นที่ไหน //


ระหว่างนั้นเองภาพหญิงสาวผมแดงอมชมพูก็แว๊บเขามาในหัวผมทันที ที่ผมได้กลิ่นนี้ ผมตั้งสติอยู่ซักพักและพยุงตัวเองเดินไปยังห้องพัก โดยในมือยังถือช่อดอกเดซี่และการ์ดนั้นอยู่ ระหว่างนั้นแทยังเพื่อนของผมเห็นเข้าพอดี


แทยัง >> “เฮ้ จียง นายเป็นอะไร  ไหวไหม อาการกำเริบอีกแล้วเหรอ มันหายไปซักพักแล้วนิ”


GD >> “อืมม ฉันก็ไม่แน่ใจ อยู่ๆก็เป็นขึ้นมาอีก”


แดซอง  >> “ฮยอง โอเคไหม ป่ะ ผมพาไปห้องพัก”


ผมมานั่งที่ห้องพัก เพื่อให้อาการทุเลาลง มือก็ยังไม่ยอมห่างจากช่อดอกเดซี่ ผมไม่รู้ทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยเจ้าดอกไม้ชนิดนี้จังนะ ผมจ้องมองมันอีกครั้ง ผลันก็เหลือบไปเห็นการ์ดสีขาวที่แฟนคลับฝากมาให้ ผมเปิดอ่านในทันที


“สิ่งที่คุณลืมเลือนไป ฉันนำมันมาคืนให้กับคุณ โชคดี”


ทันทีที่ผมเปิดอ่านการ์ดนี้ สายลมและกลิ่นหอมอ่อนก็พัดผ่านผม อยู่ภาพของผู้หญิงผมแดงอมชมพู ก็ชัดเจนขึ้นในหัวของผม ทุกภาพความทรงจำพัดผ่านเข้ามาในตัวผม ความทรงจำทุกอย่างค่อยๆปะติดปะต่อ เรื่องราวตั้งแต่ผมวูบไป และผมไปตื่นอีกทีที่ทุ่งดอกเดซี่ และผมได้พบเธอคนนั้น และเรื่องราวต่างๆของเราก็กลับเข้ามา ความรู้สึกทั้งหมดกลับเข้ามาอยู่ในที่เดิมที่ผมเคยอยู่ น้ำตาของผมไหลเอ่ออออกมา ทั้งสองแก้ม ............ผมร้องไห้โฮออกมา เหมือนคนจะขาดใจ


GD>> “อ๊ากก อ๊า ฮือออออออ.............ผมขอโทษ    ผมขอโทษ  ฮือออออออออ”


เพื่อนๆของผมที่อยู่ในห้องพักด้วยกันตกใจและรีบวิ่งมาหาผม


TOP >> “จีดี นายเป็นอะไร.....”


แทยัง  >> “จียง ..........เป็นอะไรตั้งสติก่อน”


แดซองและซึงรี รีบวิ่งมา แต่โดน TOP บอกให้ไปเฝ้าหาห้อง ไม่ให้ใครเข้ามา


TOP >> “เกิดอะไรขึ้น นายบอกพี่ซิ”


GD >> “ฮยอง......ฮือออ ผมจำเธอได้แล้ว  ผมจำได้แล้ว  ผมทิ้งเธอ.........ฮยองผมทิ้งเธอ..........ฮืออออ”


//ผมร้องไห้เสียใจ ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ผมทิ้งเดซี่ ให้อยู่ที่นั้นคนเดียว ผมทิ้งเธอ//


TOP >> “ใคร นายทิ้งใคร.........”


GD >> “ผม....อึกกฮืออ ผมทิ้งคนที่ผมรัก.............ไว้คนเดียวที่นั้น ........ผม..........เธอจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีผม....ฮยอง”


ทั้ง 4 คนต่างเห็นเหตุการณ์ตกใจและสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม พวกเขาไม่ถามอะไรผมอีก ปล่อยให้ผมร้องไห้


แทยัง >> “นายเป็นอะไรของนายจียง.............เพื่อนของฉัน อะไรทำให้นายเจ็บปวดได้ขนาดนี้”


แดซอง/ซึงรี  >> “ฮยอง”


แดซองและซึงรี น้ำตาคลอเพราะเห็นผมร้องไห้แทบขาดใจ พวกเขาเคยเห็นผมเป็นแบบนี้ครั้งนึงตอนที่ผมฟื้นขึ้นมาตอนแรก ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่ผมฟื้นผมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดและเศร้าขนาดนั้น.........นั้นเพราะผมเสียใจที่ผมทิ้งคนที่ผมรักไว้ที่นั้นคนเดียว 


//ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้างนะเดซี่ คุณจะโกรธผมไหม ผมขอโทษ.........ขอโทษที่ทิ้งคุณ  ตอนนี้ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน //


เวลาผ่านไป ผมได้สติกลับมา แต่ยังน้ำตาคลออยู่ ผมเล่าทุกอย่างให้เพื่อนๆของผมฟัง  พวกเขาทำหน้าตาทั้งเชื่อและไม่เชื่อ แต่ผมก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่เชื่อได้ยากมากๆ ถ้ามันไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเขาเอง  ผมก้มไปมองช่อดอกเดซี่ที่เหี่ยวเฉา พร้อมกับข้อความที่เลื่อนหายไปจากการ์ดใบนั้น ผมรู้แน่ชัดว่า คนที่ฝากช่อดอกไม้มาให้ผม คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ผมอยากจะเจอเขา ผมอยากจะรู้ว่าเดซี่เป็นยังไงบ้าง เธอยังรอผมอยู่ที่นั้นไหม เธอไปเกิดใหม่หรือยัง ผมอยากฝากไปบอกเธอเหลือเกินว่า.........ผมคิดถึงเธอ และขอโทษที่ผมทิ่งเธอมา ผมไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่ผมทำอะไรไม่ได้ และอยากให้เธอรู้ว่า ผมยังรักเธอ......หวานใจของผม