Fanfic สองรัก (บาส&บอล)

 
  ณ นครพนม บาสในตอนนี้ก็ย่องออกมาจากห้องนอนของบอล ก่อนที่จะมีเสียงเรียกขึ้นอย่างดัง
“นี่คือบาสใช่ไหมลูก”
บาสหยุดก่อนหันมาก่อนก้มหน้าตอบ
“ครับแม่ ผมเอง”
“ลูกต้องการอะไร”
“คือว่า ผมอยากให้แม่ไปคืนดีกับพ่อ ถ้าแม่ไม่คืนดีกับพ่อ ผมกับบอลจะเก็บเสื้อผ้าหนีไปด้วยกัน”บาสประชดอีกฝ่าย
จุติมาเสียงดังลั่น
“โอเค แต่ตอนนี้แม่นัดกับอาภาคินที่เป็นทหารอยู่ค่ายนะลูก พอดีอาภาคินเขาอยากให้แม่ไปทานข้าวข้างนอก วันนี้”
“หา! แม่จะไปทานข้าวนอกบ้าน แล้วผมละฮะ”
จุติมาสั่งหันมาบอก
“ลูกจะต้องไปกับแม่ เดี๋ยวนี้”เขาสั่งบุตรชาย
ก่อนที่บาสจะก้มหน้างุดๆ เพราะขัดคำสั่งอีกฝ่ายไม่ได้
เขาหยิบชุดในตู้เสื้อผ้าขึ้นมาเปลี่ยนก่อนที่จะสวมใส่ ก่อนที่จะโทรศัพท์ไปหาบอลก่อนที่ปลายสายจะรับสาย
“ฮัลโหลบาส เป็นไงแม่ยอมมาที่นี่หรือยังนะ”
“ไม่อะ ตอนนี้แม่บอกว่าจะไปทานข้าวกับอาภาคินนะ”
“อ๋อ อาภาคินที่แกเป็นทหารในค่ายนครพนมนี่เอง เดี๋ยวนะ แม่เราคงไปทานข้าวตามเคยสินะ”บอลเอ่ยขึ้น
“ก็ใช่นะ แต่เห็นว่า แม่เขาจะเอาอาภาคินมาเป็นแฟนใหม่นะ”
“เออก็ดีนะ หา!ว่าอะไรนะ”
“ก็เหมือนอย่างที่ว่าไง แม่เรานะเขาบอกว่าจะเอาอาภาคินมาเป็นแฟน”
“เดี๋ยวนะ สวรรค์ทำแบบนี้ไม่ถูก มันไม่จริง ตามแผนคือ พ่อกับแม่ต้องมาที่ปัตตานีมาคืนดีกัน”
“แล้วเราจะเอายังไงแผนที่ว่า”
บอลเอ่ยตอบ
“ก็เป็นไปตามนั้น”
ในตอนนี้บาสดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเลย เขาจำใจต้องทำในสิ่งที่ทนเห็น เสียงเรียกของจุติมาดังขึ้น
“บาสแต่งตัวเสร็จหรือยังลูก”
“ครับๆ เสร็จแล้วครับแม่”
บาสรีบวิ่งลงมาที่ชั้นล่างสุดก่อนที่จะหันหน้ามาอมยิ้ม ก่อนที่จะโทรศัพท์ไปหาภาคิน ก่อนที่ทหารยศพันโทจะมารับสาย
“สวัสดีครับคุณมา”
“สวัสดีค่ะคุณภาคิน ไม่ทราบว่าตอนนี้เลิกงานหรือยังคะ”
ทหารหนุ่มมองไปที่ทหารอีกนายก่อนจะตอบไป
“เลิกแล้วครับ เดี๋ยวคุณมารออยู่ที่นั่นนะครับ คือว่าผมจะออกมารับคุณมาไม่ทราบว่าแต่งตัวเสร็จหรือยังครับ”
จุติมาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะตอบไปยังปลายสาย
“เสร็จแล้วค่ะ ว่าแต่เราจะไปทานที่ร้านไหนละคะ”
ในตอนนี้ทหารหนุ่มเปิดประตูรถก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์เพื่อที่จะออกมายังที่อีกฝ่ายกำลังคุยสายอยู่
“รอก่อนนะว่าผมจะพาคุณไปทานที่ร้านไหน คิดว่าคงเป็นริมโขงมากกว่านะแล้วคุณมีบุตรชายด้วยหรอครับ”
จุติมาตอบอย่างรวดเร็ว
“ใช่ค่ะ ลูกติดสามีเก่าเอง”
“ป่านนี้แกอายุเท่าไหร่ครับ”
จุติมาอมยิ้มก่อนมองมายังบาส
“แกพึ่งอายุสิบสามปีเอง”
“ยังวัยรุ่นเลยนี่ครับ รออยู่ที่ร้านก่อนนะครับเดี๋ยวผมจะมารับ”
“ค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ”
จบบทสนากับปลายสาย จุติมากดวางสายก่อนที่จะหันมาคุยกับบุตรชายของตน
“บาส ถ้าอาเขามาให้เงียบนะ ถ้าถึงร้านอาเขาถามอะไรให้ตอบนะเข้าใจไหม”จุติมาสั่งบุตรชาย
“ครับแม่ นี่แม่ถามจริง แม่ไม่สงสารพ่อหรอ”บาสย้อนคำถาม
“นี่พ่อของแกตายไปแล้ว มันตายไปจากชีวิตแม่นานแล้ว คนเจ้าชู้อย่างขุนแผนนะ แม่ไม่ต้องการ”จุติมาปฏิเสธเสียงเขียวก่อนสั่ง
“แม่บ้านลิลี่ ถ้าฉันไม่อยู่ก็บอกกับลูกค้าว่า ฉันไปทานข้าวข้างนอกนะ”
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
“คุณหนูจะรับนมอะไรก่อนไหมคะ”แม่บ้านเอ่ยถามอีกฝ่าย
“เอานมช็อกโกแลตมาขวดหนึ่งครับพี่ลิลี่”บาสตอบ
จุติมากำลังนั่งอ่านดูเอกสารที่อยู่ในชั้นวางหนังสือ ออกมาดูก่อนบ่นพึมพำเหมือนหมีกินผึ้ง บาสจ้องเขม็งไปยังที่ถนนก่อนที่จะจ้องตาไม่กระพริบ
สักพักเห็นรถยนต์เลี้ยวเข้ามาก่อนบีบแตรส่งสัญญาณให้คนที่นั่งอยู่สะดุ้ง
 บาสเห็นรถมาจึงบอกกับแม่ของเขา
“แม่ครับ อามาแล้วครับ”
จุติมาหันไปมองทางเสียงส่งสัญญาณก่อนที่จะลุกพรวดเดินตรงไปยังรถที่จอดสนิท ก่อนคนขับรถคันดังกล่าวลดกระจกลง
“คุณมาผมมาแล้ว ขึ้นมาเลยครับ”
จุติมาหารองเท้าส้นสูงขึ้นมาสวมก่อนเดินตรงไป ก่อนที่จะจับมือบุตรชายมาด้วย
ก่อนที่จะเปิดประตูรถตอนหน้าให้บาสขึ้นไปนั่งข้างหลัง รถคันนี้เป็นรถกะบะตอนเดี๋ยว ข้างหลังมีที่นั่งเพื่อให้ชมวิวธรรมชาติมีหลังคาบาสนั้นเคยนั่งกะบะแบบนี้มาแล้วเป็นรถรับส่งคนงานตอนไปทำธุระกับพ่อของเขา
นายทหารยศพันโทหน้าตาดูหล่อจึงเคลื่อนรถออกไปตามถนนหลวง ก่อนที่จะชวนคุย
“ลูกของคุณมาแกนี่ก็โตเป็นวัยรุ่นแล้วนี่ครับ”
“ค่ะ แกมาอยู่ที่นี่ได้หลายเดือนแล้ว”
“ขอโทษนะครับ แกชื่ออะไรหรอ”ภาคินเอ่ยถาม
“แกชื่อบาส คือว่าตามความเป็นจริงแล้ว แกมีพี่น้องฝาแฝด”จุติมาเล่าไปตามความจริง
“เดี๋ยวนะคุณมีลูก ฝาแฝด”
“ใช่ค่ะ”
“แฝดชายหญิงหรอ”
“เปล่าค่ะ ชายทั้งคู่”
ภาคินสะดุ้งก่อนที่จะเอ่ยขึ้นเบาๆ
“แล้วอีกคนไปไหนละครับ”
ภาคินเอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนที่จุติมาจะเล่าความจริง
“คือว่า เมื่อหลายปีก่อน มาคลอดลูกฝาแฝดชาย แล้วคนนี้คือบาส อีกคนคือบอล มาก็รอสามีของมาเพราะสามีของมามักจะชอบกลับดึกเป็นประจำ จนมีอยู่วันหนึ่งเขามากับสาวอื่น มาเลยบอกกับเขาว่า เอาลูกอีกคนให้ไปอยู่กับเขา”
“อะไรกันนี่ ที่คุณเล่ามานี่เหมือนในละคร ฝาแฝดแยกกันอยู่ เหมือนละครเรื่อง ผักบุ้งกับกุ้งนางเลย เมื่อวันก่อนผมก็ดู มันจะสนุกไหมนะ
สุดท้ายก็พี่น้องฝาแฝดก็มาพบเจอกันโดยบังเอิญ แล้วสามีคุณมาไปทำงานที่ไหนละครับ”
 จุติมาเงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบกลับไป
 “ปัตตานี เขาไปทำงานที่นั่น เขาเป็นเจ้าของโรงงานผลิตปลากระป๋อง ส่งออกรายใหญ่ในไทยด้วยนะคะ”จุติมาตอบ
“อ๋อหรอครับ เดือนหน้าผมมีแผนว่า จะไปปฎิบัติภารกิจราชการที่นั่นอยู่ ไม่ทราบว่าคุณมาจะไปด้วยไหมครับพอดีที่นั่นเกิดเหตุ
วางระเบิดที่ป้อมตำรวจ ส่วนผมก็จะไปรักษาความสงบที่มัสยิด”
จุติมานิ่งเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะถาม
 “จะไปวันไหนหรอคะ”
 ภาคินเอ่ยเบาๆ
“คำสั่งยังไม่ออกครับ แต่ได้ยินมาว่า จะไปเดือนหน้าคุณมาจะไปหรือเปล่าครับ”
จุติมาลังเลก่อนที่จะบอกไป
“ต้องลองถามบาสก่อนนะคะว่าอยากให้ไปหรือเปล่า”
รถยนต์เคลื่อนมาจอดหน้าร้านริมโขงก่อนคนขับจะเอ่ยขึ้น
“ถึงร้านแล้วครับ”
จุติมาหันไปอ่านชื่อร้าน เป็นร้านเก่าแก่ที่หนึ่งของเมืองนครพนมก่อนที่จะเปิดประตูรถ ก่อนที่จะจับมือบุตรชาย คนขับรถก็เปิดประตูลงมาเช่นกัน
ก่อนที่บาสจะยกมือไหว้อีกฝ่าย
“สวัสดีครับอาภาคิน”
“สวัสดี พ่อหนุ่มน้อยวันนี้อยากทานอะไรสั่งอาได้นะ”ภาคินเอ่ยแบบเรียบๆ
“เรื่องแบบนี้ต้องถามแม่ก่อนครับว่าแม่อยากจะทานอะไร”
บาสมองค้อนไปยังจุติมาก่อนที่จะจับมือ พอสิ้นเสียง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทันที
บาสผละมือ ก่อนที่จะรับสายโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“งั้นแม่เข้าร้านไปก่อนนะ ถ้าลูกคุยโทรศัพท์เสร็จก็ตามแม่มาได้นะ”เธอบอกกับบุตรชาย
ก่อนที่จุติมาจะเดินเข้าไปในร้านปล่อยให้บาสคุยโทรศัพท์
 บอลในตอนนี้หัวเราะอย่างร่าเริงที่ได้แกล้งคนที่หมั่นใส้ได้สำเร็จ เขาดูมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ในตอนนี้คนที่มองเขาคือ
คนขับรถคนสนิทนั่นคือ “น้าพล” เขาเองก็ไม่ชอบยัยเลขานั่นเสียด้วยซ้ำ หญิงสาวที่มีแววตาดุราวกับนางร้ายในละครเดินมาถึง
บ้านพักก่อนตะโกนจนสุดเสียง
“นี่ ฉันรู้แล้วนะว่าใครเป็นคนเขียนจดหมายมาขู่ฉัน นี่บาส ออกมาเดี๋ยวนี้นะ เด็กแสบ”
บอลเปิดประตูต้อนรับก่อนที่จะทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“นี่ ขอโทษนะ มารบกวนผมเรื่องอะไรไม่ทราบ”
ก่อนที่หญิงสาวจะชูจดหมายขึ้นมาให้อีกฝ่ายอ่าน
“นี่คือจดหมายที่แกเขียนใช่ไหม”
บอลเริ่มพูด
“ใช่ ผมเขียนเองแหล่ะ ถ้าแกมายุ่งอะไรกับพ่อของเรา เราขอท้าสู้กับเธอ ดวลตบก็ได้นะเราไม่กลัว”
หญิงสาวจ้องหน้าก่อนที่จะถุยน้ำลายใส่หน้าบอล ก่อนที่บอลจะใช้มือปาดใบหน้า ก่อนที่เลือดขึ้นหน้าก่อนที่จะเข้าไปตบ
“นี่แกทำแบบนี้เหรอ ได้เลยวันนี้ถึงคิวของฉันแล้ว”
บอลรีบวิ่งเข้าไปตบอีกฝ่าย ตบซ้าย ตบขวา ก่อนที่จะใช้มือจิกไปหลายแห่ง ก่อนที่จะมีคนเข้ามาห้าม
แต่ก็ไม่สำเร็จ จนเจ้าของโรงงานเดินเข้ามาตวาดขึ้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทั้งสองคน”
บอลคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ถึงกับหยุดก่อนจ้องหน้าหญิงสาวในชุดทำงาน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ยัยรัตน์ นายบาส”
บอลแย้งขึ้น
“พ่อครับ ยัยเมียใหม่พ่อมันถมน้ำลายใส่หน้าผมก่อน ผมเลยจัดการ”
ประวิทย์หันไปมองหน้ารัตนาก่อนที่รัตนาจะควงแขนอีกฝ่าย
“พี่ ก็ลูกชายพี่นั่นแหล่ะเอะอะก็มีแต่จะตบเลยทีเดียว พี่ต้องช่วยฉันนะ ๆ”เธออ้อนวอนอีกฝ่าย
ประวิทย์เองก็เริ่มเชื่ออีกฝ่าย ก่อนสั่ง
“พล พาบ้านไปเข้าบ้าน แล้วขังไว้ในห้องนอน ส่วนข้าวก็เอามาที่หน้าห้องทุกครั้งนะ”
บอลเลือดขึ้นหน้าก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านตามเดิมโดยที่ไม่พูดกับพ่อของเขา พลเองก็สั่นหัวไปมาก่อนที่จะเข้าใจว่าเพราะอะไร
 
 ในตอนนี้บาสนั้นวางโทรศัพท์เพราะเพื่อนสนิทของเขาโทรมา เขาเดินเข้ามาในร้านเห็นนายทหารกับแม่กำลังคุยกันก่อนที่จะเดินกลับ
ไปนั่งโต๊ะที่ทั้งสองคนนั่ง จุติมาจึงเอ่ยถามขึ้น
“ใครโทรมาหรอลูก บอลหรอ”
“เปล่าครับแม่ คือว่า เพื่อนผมที่อยู่นครพนมเขาโทรมาครับ”
“นึกว่าบอล”
“เปล่านี่ครับแม่ อาภาคินครับ สั่งอาหารหรือยังครับ”บาสถามนายทหารหนุ่ม
“เออ...คือ ยังเลยรอบาสมาอาถึงค่อยสั่งนะ”
“ผมว่า ผมเริ่มหิวแล้วนะครับ สั่งเลยครับอา พี่ๆ พี่ครับ สั่งอาหารครับ ปลากะพงทอดน้ำปลา ข้าวผัด กุ้งแช่น้ำปลา ต้มยำปลาคังนะครับพี่
เอาเท่านี้ก่อนนะครับ”
จุติมาอมยิ้มที่อีกฝ่ายสั่งให้ เขาเองก็ชอบทานต้มยำปลาคังก่อนที่จะถามบาส
“บาส ไปรู้ได้มาจากไหนแม่ชอบทานต้มยำปลาคัง”
บาสอมยิ้มก่อนตอบ
“ก็ผมนะมองแววตาแม่รู้นี่ครับ มองแวบเดียวรู้เลยว่าแม่ชอบทานอะไร”
พันโทภาคินตกใจ
“เก่งนะเนี่ยเรา มองตาคนรู้เลย”
“ก็ของมันแน่นี่ครับคุณอาภาคิน”เขาบอกก่อนอมยิ้ม
 
 
จุติมานั้นเปลี่ยนเรื่องก่อนถาม
“จริงสิ ว่าแต่คุณภาคินจะไปที่ปัตตานีเดือนหน้าหรอคะ”
บาสหูพึ่งก่อนเอ่ย
“หา!อะไรนะครับ คุณอาภาคินจะไปทำงานที่ปัตตานีหรอครับ ไปเดือนไหนหรอครับ”
ภาคินบอกเบาๆ
“คือว่าน้าจะไปปฏิบัติภารกิจที่ปัตตานี เดือนหน้าแต่ยังไม่รู้เลยว่าวันไหน ว่าแต่บาสจะไปไหมละ”
“ไปสิครับ จะให้แม่ผมไปเจอพ่อที่ทำงานที่นั่นด้วย”
บาสเลิกคิ้วให้แม่ของตน
“ดีเลยครับ ถ้าคำสั่งออกเมื่อไหร่ ผมจะบอกให้บาสกับคุณมารู้เลยครับดีไหม”
บาสอมยิ้มก่อนที่จะตื่นเต้นว่าเขาอยากไปปัตตานีเสียเหลือเกินเขาจะไปทำภารกิจนั่นคือ การคืนดีของพ่อกับแม่ของเขา
จนสำเร็จถ้าไม่สำเร็จก็อย่าว่าเขาไม่ดีเลย