หัวใจไม่เคยจะลืม...In The Heart

 
 
 
                          เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น หลังจากที่ฟางเอาแต่ร้องไห้จนตาบวม ฟางก็ลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวแล้วออกไปทำงาน ในเมื่อป๊อบปี้เปลี่ยนไปแล้วเธอเองก็ไม่สามารถเอาป๊อบปี้คนเดิมกลับมาได้อีกแล้ว   เมื่อมาถึงบริษัทก็เห็นป๊อบปี้ลงมาจากรถกับผู้หญิงคนนึง ที่ดูสวยสง่า มีฐานะ ดูแล้วเหมาะสมกับป๊อบปี้มากกว่าเธอซะอีก 
 
 
 
 
ป๊อบ: แก้วกินกาแฟมั้ย
 
 
 
แก้ว: ก็ได้ค่ะ
 
 
 
ป๊อบ: เพิ่งกลับมาก็มาทำงานเลยไม่คิดจะพักหน่อยเหรอ
 
 
 
แก้ว: แก้วว่าแก้วพักมาเยอะแล้ว ตอนก่อนจะจบแก้วก็เที่ยวเกือบทุกประเทศแล้ว 
 
 
 
ป๊อบ: ไปเรียนจริงป่ะเนี้ย
 
 
 
แก้ว: จริงดิพี่ป๊อบ 
 
 
 
 
 
                  ฟางยืนมองป๊อบปี้กับผู้หญิงที่ยืนข้างๆป๊อบปี้ด้วยความเสียใจ ป๊อบปี้คงหมดรักเธอแล้วจริงๆ ฟางรีบปาดน้ำตาแล้วรีบเข้าไปในบริษัท ในช่วงสายป๊อบปี้พาแก้วไปแนะนำให้ทุกแผนกของบริษัทรู้จัก จนมาถึงแผนกการเงินที่ฟางทำอยู่ ตลอดเวลาที่ป๊อบปี้แนะนำแก้วฟางก็เอาแต่ก้มหน้าไม่อยากสบตาหรือมองหน้าป๊อบปี้เพราะกลัวจะร้องไห้ออกมาอีก ป๊อบปี้แอบสังเกตุฟางอยู่แต่ตลอดเขาเองก็เสียใจไปไม่น้อยที่ทำให้ฟางต้องร้องไห้หรือเสียใจเพราะเขา 
 
                   และในช่วงเย็นวันนี้แผนกของฟางมีประชุมกับแก้วเพราะแก้วทำเรื่องการตลาดและอยากจะประชุมกับฝ่ายการเงิน 
 
 
 
 
โทโมะ: เดี๋ยวเลิกงานเราไปหาอะไรกินกันนะ
 
 
 
ฟาง: วันนี้มีประชุมตอนเย็น โทโมะไม่ต้องรอเราหรอก 
 
 
 
โทโมะ: ไม่เป็นไรเรารอได้ 
 
 
 
ฟาง: แต่...
 
 
 
ป๊อบ: จะเล่นตัวไปทำไม ในเมื่อเขาอยากจะพาไป
 
 
 
โทโมะ: พี่ป๊อบ...แก้ว
 
 
 
แก้ว: สวัสดีโทโมะ 
 
 
 
โทโมะ: เธอมาทำอะไร
 
 
 
ป๊อบ: แก้วทำงานที่บริษัทเรา
 
 
 
โทโมะ: อ่อ 
 
 
 
แก้ว: คุณฟางคะ
 
 
 
ฟาง: คะ
 
 
 
แก้ว: คุณฟางไม่สบายรึเปล่าคะ ถ้าไม่สบายไม่ต้องเข้าประชุมก็ได้นะคะ 
 
 
 
โทโมะ: ฟางไม่สบายเหรอไปหาหมอมั้ย 
 
 
 
ฟาง: ไม่ได้เป็นไร ฟางเข้าประชุมได้ค่ะ 
 
 
 
โทโมะ: นี่แก้ว มาทำงานวันแรก มาสั่งให้คนนั้นคนนี้เข้าประชุมทำตัวเป็นเจ้าของบริษัทไปได้ 
 
 
 
แก้ว: ไม่เจอกันนานปากยังเสียเหมือนเดิมเลยนะ 
 
 
 
ป๊อบ: พอเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย 
 
 
 
แก้ว: ขอโทษนะคะพี่ป๊อบ 
 
 
 
โทโมะ: ฟางถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ
 
 
 
ฟาง: ไหว ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย เดี๋ยวฟางขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ
 
 
 
 
                                  เมื่อเข้าประชุมจนเสร็จฟางก็รู้สึกมึนๆเพราะเมื่อคืนมัวแต่ร้องไห้จนไม่ได้นอน ป๊อบปี้เห็นฟางดูแปลกๆก็แอบเป็นห่วงแก้วเห็นป๊อบปี้เอาแต่มองฟางเลยสงสัย 
 
 
 
แก้ว: คุณฟาง ไหวนะคะ
 
 
 
ฟาง: ไหวค่ะ
 
 
 
แก้ว: แล้วโทโมะหายไปไหนเนี้ย
 
 
 
ฟาง: งั้นฟางขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ 
 
 
 
แก้ว: แล้วไม่รอโทโมะเหรอคะ
 
 
 
ฟาง: ฟางอยากกลับบ้านเลย ขอตัวนะคะ
 
 
 
ป๊อบ: แก้วพี่นึกขึ้นได้ว่าพี่ต้องรีบไปทำธุระอะ เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถมารับแก้วไปส่งที่บ้านนะ
 
 
 
แก้ว: ไม่เป็นไรค่ะพี่ป๊อบ แก้วกลับเองก็ได้ 
 
 
 
ป๊อบ: โอเค งั้นพี่ไปนะ
 
 
 
 
 
                       ป๊อบปี้รีบวิ่งลงมาจากบันไดหนีไฟเพื่อมาดักรอฟาง ไม่นานฟางก็ออกมาและอาการเหมือนคนจะเป็นลม ป๊อบปี้รีบวิ่งเข้าไปหาฟางทันที 
 
 
 
ป๊อบ: เป็นอะไรรึเปล่า 
 
 
 
ฟาง: ......
 
 
 
ป๊อบ: ไปผมจะพาไปหาหมอ
 
 
 
ฟาง: ปล่อย (ฟางรีบสะบัดมือออก)
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ไหวแล้วยังจะอวดเก่งอีกนะ
 
 
 
ฟาง: ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณนะคะที่มีความเมตตาถึงขั้นจะพาพนักงานในบริษัทอย่างฉันไปหาหมอ 
 
 
 
 
                           สรรพนามที่ฟางใช่แทนตัวเองเปลี่ยนไปทำให้ป๊อบปี้มองฟางด้วยความสงสัย ฟางไม่พูดอะไรต่อแล้วรีบเดินหนีไปแต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็หน้ามือเป็นลมล้มลงไป ป๊อบปี้เลยรีบอุ้มฟางไปที่รถแล้วรีบพาไปที่โรงพยาบาลทันที   โทโมะที่ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นใคร และบังเอิญเจอแก้วที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเหมือนกัน 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้ว เห็นฟางมั้ย
 
 
 
แก้ว: ไม่เห็นคุณฟางกลับไปตั้งนานแล้วนะ
 
 
 
โทโมะ: อะไรนะ กลับไปนานแล้ว
 
 
 
แก้ว: อืม 
 
 
 
โทโมะ: ทำไมไปไม่รอกันเลย
 
 
 
แก้ว: ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากไปกับนายนะ
 
 
 
โทโมะ: หาเรื่องเหรอห้ะ
 
 
 
แก้ว: ก็พูดความจริง
 
 
 
โทโมะ: เธอนี่มัน 
 
 
 
แก้ว: ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พาฉันไปส่งบ้านด้วยนะ
 
 
 
โทโมะ: หึ ไม่ 
 
 
 
แก้ว: ยังไงนายก็ต้องไปส่งฉัน 
 
 
 
โทโมะ: กลับเองดิ เก่งนักไม่ใช่เหรอก้ะ
 
 
 
แก้ว: เออๆฉันขอโทษ พาฉันไปส่งหน่อยนะ ดึกแล้วฉันไม่อยากกลับแท็กซี่คนเดียวอะ
 
 
 
โทโมะ: ก็ได้ สงสารลูกหมาตาดำๆ
 
 
 
แก้ว: หึ้ยไอโทโมะ !!