หัวใจไม่เคยจะลืม...In The Heart

 

 

 

                          เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น หลังจากที่ฟางเอาแต่ร้องไห้จนตาบวม ฟางก็ลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวแล้วออกไปทำงาน ในเมื่อป๊อบปี้เปลี่ยนไปแล้วเธอเองก็ไม่สามารถเอาป๊อบปี้คนเดิมกลับมาได้อีกแล้ว   เมื่อมาถึงบริษัทก็เห็นป๊อบปี้ลงมาจากรถกับผู้หญิงคนนึง ที่ดูสวยสง่า มีฐานะ ดูแล้วเหมาะสมกับป๊อบปี้มากกว่าเธอซะอีก 

 

 

 

 

ป๊อบ: แก้วกินกาแฟมั้ย

 

 

 

แก้ว: ก็ได้ค่ะ

 

 

 

ป๊อบ: เพิ่งกลับมาก็มาทำงานเลยไม่คิดจะพักหน่อยเหรอ

 

 

 

แก้ว: แก้วว่าแก้วพักมาเยอะแล้ว ตอนก่อนจะจบแก้วก็เที่ยวเกือบทุกประเทศแล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: ไปเรียนจริงป่ะเนี้ย

 

 

 

แก้ว: จริงดิพี่ป๊อบ 

 

 

 

 

 

                  ฟางยืนมองป๊อบปี้กับผู้หญิงที่ยืนข้างๆป๊อบปี้ด้วยความเสียใจ ป๊อบปี้คงหมดรักเธอแล้วจริงๆ ฟางรีบปาดน้ำตาแล้วรีบเข้าไปในบริษัท ในช่วงสายป๊อบปี้พาแก้วไปแนะนำให้ทุกแผนกของบริษัทรู้จัก จนมาถึงแผนกการเงินที่ฟางทำอยู่ ตลอดเวลาที่ป๊อบปี้แนะนำแก้วฟางก็เอาแต่ก้มหน้าไม่อยากสบตาหรือมองหน้าป๊อบปี้เพราะกลัวจะร้องไห้ออกมาอีก ป๊อบปี้แอบสังเกตุฟางอยู่แต่ตลอดเขาเองก็เสียใจไปไม่น้อยที่ทำให้ฟางต้องร้องไห้หรือเสียใจเพราะเขา 

 

                   และในช่วงเย็นวันนี้แผนกของฟางมีประชุมกับแก้วเพราะแก้วทำเรื่องการตลาดและอยากจะประชุมกับฝ่ายการเงิน 

 

 

 

 

โทโมะ: เดี๋ยวเลิกงานเราไปหาอะไรกินกันนะ

 

 

 

ฟาง: วันนี้มีประชุมตอนเย็น โทโมะไม่ต้องรอเราหรอก 

 

 

 

โทโมะ: ไม่เป็นไรเรารอได้ 

 

 

 

ฟาง: แต่...

 

 

 

ป๊อบ: จะเล่นตัวไปทำไม ในเมื่อเขาอยากจะพาไป

 

 

 

โทโมะ: พี่ป๊อบ...แก้ว

 

 

 

แก้ว: สวัสดีโทโมะ 

 

 

 

โทโมะ: เธอมาทำอะไร

 

 

 

ป๊อบ: แก้วทำงานที่บริษัทเรา

 

 

 

โทโมะ: อ่อ 

 

 

 

แก้ว: คุณฟางคะ

 

 

 

ฟาง: คะ

 

 

 

แก้ว: คุณฟางไม่สบายรึเปล่าคะ ถ้าไม่สบายไม่ต้องเข้าประชุมก็ได้นะคะ 

 

 

 

โทโมะ: ฟางไม่สบายเหรอไปหาหมอมั้ย 

 

 

 

ฟาง: ไม่ได้เป็นไร ฟางเข้าประชุมได้ค่ะ 

 

 

 

โทโมะ: นี่แก้ว มาทำงานวันแรก มาสั่งให้คนนั้นคนนี้เข้าประชุมทำตัวเป็นเจ้าของบริษัทไปได้ 

 

 

 

แก้ว: ไม่เจอกันนานปากยังเสียเหมือนเดิมเลยนะ 

 

 

 

ป๊อบ: พอเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย 

 

 

 

แก้ว: ขอโทษนะคะพี่ป๊อบ 

 

 

 

โทโมะ: ฟางถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ

 

 

 

ฟาง: ไหว ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย เดี๋ยวฟางขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ

 

 

 

 

                                  เมื่อเข้าประชุมจนเสร็จฟางก็รู้สึกมึนๆเพราะเมื่อคืนมัวแต่ร้องไห้จนไม่ได้นอน ป๊อบปี้เห็นฟางดูแปลกๆก็แอบเป็นห่วงแก้วเห็นป๊อบปี้เอาแต่มองฟางเลยสงสัย 

 

 

 

แก้ว: คุณฟาง ไหวนะคะ

 

 

 

ฟาง: ไหวค่ะ

 

 

 

แก้ว: แล้วโทโมะหายไปไหนเนี้ย

 

 

 

ฟาง: งั้นฟางขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ 

 

 

 

แก้ว: แล้วไม่รอโทโมะเหรอคะ

 

 

 

ฟาง: ฟางอยากกลับบ้านเลย ขอตัวนะคะ

 

 

 

ป๊อบ: แก้วพี่นึกขึ้นได้ว่าพี่ต้องรีบไปทำธุระอะ เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถมารับแก้วไปส่งที่บ้านนะ

 

 

 

แก้ว: ไม่เป็นไรค่ะพี่ป๊อบ แก้วกลับเองก็ได้ 

 

 

 

ป๊อบ: โอเค งั้นพี่ไปนะ

 

 

 

 

 

                       ป๊อบปี้รีบวิ่งลงมาจากบันไดหนีไฟเพื่อมาดักรอฟาง ไม่นานฟางก็ออกมาและอาการเหมือนคนจะเป็นลม ป๊อบปี้รีบวิ่งเข้าไปหาฟางทันที 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นอะไรรึเปล่า 

 

 

 

ฟาง: ......

 

 

 

ป๊อบ: ไปผมจะพาไปหาหมอ

 

 

 

ฟาง: ปล่อย (ฟางรีบสะบัดมือออก)

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ไหวแล้วยังจะอวดเก่งอีกนะ

 

 

 

ฟาง: ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณนะคะที่มีความเมตตาถึงขั้นจะพาพนักงานในบริษัทอย่างฉันไปหาหมอ 

 

 

 

 

                           สรรพนามที่ฟางใช่แทนตัวเองเปลี่ยนไปทำให้ป๊อบปี้มองฟางด้วยความสงสัย ฟางไม่พูดอะไรต่อแล้วรีบเดินหนีไปแต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็หน้ามือเป็นลมล้มลงไป ป๊อบปี้เลยรีบอุ้มฟางไปที่รถแล้วรีบพาไปที่โรงพยาบาลทันที   โทโมะที่ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นใคร และบังเอิญเจอแก้วที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเหมือนกัน 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว เห็นฟางมั้ย

 

 

 

แก้ว: ไม่เห็นคุณฟางกลับไปตั้งนานแล้วนะ

 

 

 

โทโมะ: อะไรนะ กลับไปนานแล้ว

 

 

 

แก้ว: อืม 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมไปไม่รอกันเลย

 

 

 

แก้ว: ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากไปกับนายนะ

 

 

 

โทโมะ: หาเรื่องเหรอห้ะ

 

 

 

แก้ว: ก็พูดความจริง

 

 

 

โทโมะ: เธอนี่มัน 

 

 

 

แก้ว: ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พาฉันไปส่งบ้านด้วยนะ

 

 

 

โทโมะ: หึ ไม่ 

 

 

 

แก้ว: ยังไงนายก็ต้องไปส่งฉัน 

 

 

 

โทโมะ: กลับเองดิ เก่งนักไม่ใช่เหรอก้ะ

 

 

 

แก้ว: เออๆฉันขอโทษ พาฉันไปส่งหน่อยนะ ดึกแล้วฉันไม่อยากกลับแท็กซี่คนเดียวอะ

 

 

 

โทโมะ: ก็ได้ สงสารลูกหมาตาดำๆ

 

 

 

แก้ว: หึ้ยไอโทโมะ !!