ตราบาปสีขาว

 
 
 
 
 
 
“แล้วไง ชั้นจะทำอะไรมันก็เรื่องของชั้น คุณไม่เกี่ยว เชิญออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้”ฟางยักไหล่ เชิดหน้าไม่สนใจแล้วผายมือไล่ป๊อปปี้ออกจากห้อง
 
 
“ถ้ามีเด็กนั่นอยู่แล้วทั้งคน เธอจะกลับมาทำไม กลับมายั่วพ่อชั้นทำไมล่ะ ทำไมไม่เริ่มชีวิตใหม่ไปซะ”ป๊อปปี้เดินย่างเข้ามาว่าฟางแล้วรวบตัวของร่าง
บางมาแนบอกกว้าง
 
 
 
 
 
“ปล่อยนะ ถ้าจะมาหาเรื่องกันก็ออกไปเลยนะ”ฟางรีบโวยวายและพยายามผลักเขาออกห่างเธอ แต่ยิ่งผลักกลับยิ่งถูกกอดรัดแน่น
 
 
 
“บางทีชั้นก็รู้สึกว่าเรารู้จักกันน้อยเกินไป”ป๊อปปี้ที่โอบกอดฟางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบพลางมองร่างบางในอ้อมกอด
 
 
 
 
 
“ก็เพราะเราแทบไม่รู้จักกันเลยไงล่ะคุณถึงไม่รู้ว่าคนอย่างชั้นทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด ตอนนี้คุณก็ออกไปจากห้องชั้นได้แล้ว ไม่อย่างงั้นชั้นจะเรียก
รปภ”ฟางเชิดหน้าก่อนที่จะพูดตอกกลับป๊อปปี้พร้อมกับเอ่ยปากไล่เขาออกไป แต่ป๊อปปี้กลับไปยอมปล่อย เขากลับกระชับกอดฟางเอาไว้ก่อนที่จะดัน
เธอไปชิดกับกำแพงโดยที่เขากอดรัดไว้ไม่ให้เธอหนีไปไหน
 
 
 
 
“คืนดีกับคุณแคทแล้วไม่ใช่รึไงคะ มาทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะ”ฟางรีบว่าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนกลางวันที่เห็นป๊อปปี้อยู่กับแคท ทำตัวสนิทสนมกัน
 
 
 
“ทำไมหึงหรอ”ป๊อปปี้ยิ้มยั่วก่อนที่จะถามกลับ
 
 
 
 
“หึง  นี่คุณบ้ารึเปล่าทำไมชั้นต้องหึงคุณด้วย ชั้นกำลังเดทกับพ่อคุณนะ มีความจำเป็นอะไรที่ชั้นจะต้องหึงหวงคนอย่างคุณผู้ชายโลเลอย่างคุณชั้นไม่
มองหรอก อื้ออ”ฟางหัวเราะออกมาก่อนที่จะตอกกลับป๊อปปี้ออกไปแล้วพูดจายั่วโมโหเรื่องของพ่อเค้าก่อนที่เสียงของฟางจะหายไปเมื่อถูกชายหนุ่ม
บดจูบอย่างร้อนแรงก่อนที่รสจูบนั้นจะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนจนเธอสัมผัสได้ ก่อนที่เธอจะเผลอตอบรับรสจูบนั้นที่คุ้นเคย ทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนานก่อนที่
ป๊อปปี้จะค่อยๆผละออกมาจากร่างบาง
 
 
 
 
 
เพี้ยะ เมื่อฟางถูกปล่อยเป็นอิสระ เธอก็ได้สติ ร่างบางไม่รอช้าที่จะตวัดมือบางตบหน้าชายหนุ่มทันที
 
 
 
 
“คนเจ้าชู้อย่างคุณ ไม่ว่านานแค่ไหนก็ทำตัวเหมือนเดิม เห็นผู้หญิงเป็นดอกไม้ริมทางที่จะทำอะไรก็ได้สินะ ออกไปจากห้องของชั้นเดี๋ยวนี้ ไป๊”ฟางที่
รู้สึกเสียใจกับการกระทำของชายหนุ่มก็พูดเสียงสั่นเครือหลังจากตบหน้าเขาก่อนที่จะหันหน้าหนีไปมองป๊อปปี้เพื่อที่เขาจะได้ไม่เห็นน้ำตาของเธออีก
 
 
 
 
 
“ก็ได้ แต่ก่อนไป…./อื้ออออ”ป๊อปปี้ชะงักก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วตรงเอาผ้าเช็ดหน้าที่โปะยาสลบเข้าไปล็อกตัวฟางทันที ก่อนที่ร่างบางจะตกใจแล้วดิ้น
ขลุกขลักในอ้อมกอดเขาสักพักแล้วสลบไป เมื่อชายหนุ่มแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวในอ้อมกอดแน่นิ่งไปจริงๆ เขาค่อยๆเปลี่ยนให้เธอมานอนพักก่อนที่จะ
จัดการกับของบางอย่างของฟางจากนั้นค่อยอุ้มเธอออกไปจากห้องทันที
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
 
“กรี้ดดดด”เสียงแก้วแตกตามด้วยเสียงกรีดร้องของเฟย์ ทำให้เขื่อนที่นั่งอยู่ชั้นล่างของบ้านวิ่งขึ้นไปที่ห้องพักของเฟย์
 
 
 
 
 
 
“อย่า อย่าทำอะไรชั้นเลย ชั้นกลัวแล้ว”เฟย์ที่ตัวสั่น คุดคู้อยู่ติดหัวเตียงยกมือไหว้กลัว ร้องไห้ไม่ยอมให้พยาบาลเข้าไปดูอาการ
 
 
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับคุณพยาบาล”เขื่อนรีบถามพยาบาลพิเศษที่เขาพามาดูอาการของเฟย์แทนการนำตัวเธอส่งไปที่โรงพยาบาลเพื่อกันไม่ให้พวก
ของกวินจะตามตัวเธอเจอ
 
 
 
 
“ตอนนี้คนไข้อาจจะตกอยู่ในอาการช็อกจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมา เลยทำให้คนไข้เกิดอาการต่อต้านแบบนี้ รบกวนคุณเขื่อนช่วยดิชั้นจับตัวคนไข้เพื่อ
จะได้ฉีดยาคลายเครียดให้หน่อยนะคะ”พยาบาลบอกอาการก่อนที่จะขอร้องให้เขื่อนช่วย
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดด ไม่ ปล่อยชั้นนะ อย่าทำชั้น”เมื่อเฟย์เห็นเขื่อนพยายามเข้ามาหาเธอ หญิงสาวก็ได้แต่กรีดร้องตกใจพยายามหนี วูบหนึ่งชายหนุ่มที่เห็นเฟย์มี
อาการแบบนี้ก็ทำให้เขารู้สึกผิดจุกอยู่ที่อก ก่อนที่จะตัดสินใจรวบตัวเฟย์ไว้ให้พยาบาลมาฉีดยาเธอ
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะที่ช่วยเธอช้าไป”เฟย์ปรือตามองเขื่อนที่กำลังกอดเธออยู่แล้วได้ยินชายหนุ่มบอกแบบนั้นก็น้ำตาไหลออกมาก่อนที่จะผลอยหลับไป เมื่อ
เฟย์หลับแล้วชายหนุ่มค่อยๆดันตัวเธอลงนอนแล้วห่มผ้าให้ ก่อนที่เขาจะเอนหลังนั่งข้างๆเธอ
 
 
 
 
“ทำไมเธอต้องทำร้ายขิมกับฟางด้วย”เขื่อนพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วเอามือลูบผมร่างบางที่นอนหลับข้างๆเขาก่อนที่จะเหม่อมองไปทางหน้าต่างแล้ว
ถอนหายใจออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำอะไรน่ะ”เมื่อโทโมะตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบแก้วก็ตกใจก่อนที่จะรีบออกมาจากห้องแล้วชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่บริเวณครัวชายหนุ่มเดินตามเสียงเข้าไป
พบว่าแก้วกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ก็ร้องทักทำให้แก้วเอามือไปโดนขอบกระทะที่พึ่งทอดเสร็จ
 
 
 
 
“มานี่ ขอดูหน่อย”โทโมะตกใจรีบเดินเข้าไปดูก่อนจะพาแก้วมาทายาแล้วบรรจงเป่าที่นิ้วเธอ เมื่อถูกชายหนุ่มสัมผัสและดูแลเธออยู่ใกล้ๆยิ่งทำให้แก้ว
ใจเต้นรัวกับการกระทำนี้
 
 
 
 
“เอ่อ ชั้นทำอาหารเช้าให้นาย ไปกินสิ เดี๋ยวจะเย็นเอานะ”แก้วพูดขึ้นเมื่อโทโมะทายาให้เสร็จแล้วก่อนที่ทั้งคู่จะทานข้าวด้วยกันแล้วกลับมาที่โรง
พยาบาลอีกครั้ง
 
 
 
 
“แน่ใจนะว่าวิธีนี้จะได้ผล”แก้วมองตัวเองในชุดนางพยาบาลส่วมหน้ากากอนามัยปิดปากอยู่ก็พูดขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงมาคุยกับโทโมะ
ที่นั่งรออยู่
 
 
 
“ก็ถ้าเธอไม่ปลอมตัวแล้วจะเข้าไปได้มั้ยล่ะ ส่วนชั้นก็จะไปแบบนี้เพราะว่านั่นคือคนของแม่ชั้นเอง เอาล่ะอย่าพูดมาก ไปกันเถอะ”โทโมะตอบก่อนที่จะ
พาแก้วเดินมาที่ห้องพักของน้ำหนึ่ง แล้วก็เป็นไปตามคาด ที่บอดี้การ์ดไม่ได้สนใจแล้วเปิดประตูพาเธอเดินตามเข้าไป
 
 
 
 
 
 
 
“น้ำหนึ่ง”เมื่อเข้าไปในห้องแล้วเห็นน้ำหนึ่งนั่งดูทีวีอยู่แก้วไม่รอช้ารีบวิ่งไปกอดลูกแล้วปล่อยโฮออกมา โทโมะที่ยืนมองภาพนั้นก็เผลอยิ้มตามออกมา
 
 
 
 
 
“วันนี้หนึ่งดีใจที่สุดเลย ที่ทั้งพ่อแล้วก็แม่มาหาหนึ่ง เพราะเวลาที่หนึ่งถามถึงแม่แก้วทีไรคุณย่าบอกแต่ว่า รอให้หนึ่งผ่าตัดก่อนถึงจะไปหาแม่แก้ว แม่
หนึ่งกลัว หนึ่งไม่อยากผ่าตัด”น้ำหนึ่งตอบก่อนที่จะกอดแม่อีกครั้ง
 
 
 
 
 
“น้ำหนึ่งอย่ากลัวไปเลยนะ มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลย ถ้าหนึ่งผ่าตัดเสร็จแล้วเราจะได้ไปเล่นด้วยกันไง เตะบอล ไปสวนสนุก หนึ่งอยากไปมั้ย”โทโมะ
เดินมานั่งที่ข้างเตียงอีกด้านพลางลูบผมของลูกชายด้วยความเอ็นดู
 
 
 
 
 
“อยากไปครับ ถ้าหนึ่งผ่าตัดแล้วหนึ่งหาย เราจะไปสวนสนุกด้วยกันทั้งพ่อ ทั้งแม่แก้วเลยใช่มั้ยครับ ดีใจที่สุดเลย ที่เราจะอยู่กันแบบนี้ตลอดไป สาม
คน”น้ำหนึ่งยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อได้ยินว่าจะไปสวนสนุกก่อนที่จะคล้องแขนโทโมะและแก้วคนละข้างไว้ แก้วชะงักเงยหน้ามองโทโมะที่จ้องมาที่เธอ
เช่นกัน แต่ทั้งคู่ต่างเงียบไปพูดอะไร จนแก้วพาน้ำหนึ่งทานข้าวและทานยาหลังอาหารเสร็จก่อนที่จะให้ลูกชายของเธอนอนพักแล้วเดินออกมาพร้อม
กับโทโมะ
 
 
 
 
 
“นี่จะไปไหนน่ะ รถอยู่ทางนี้นะ”โทโมะร้องทักขึ้นเมื่อแก้วจะเดินออกไปเรียกแท็กซี่
 
 
 
 
 
“ชั้นก็จะกลับห้องพักของชั้นน่ะสิ รบกวนนายมามากแล้ว”แก้วพูด แล้วเบือนหน้าหนี “เป็นอะไรไปอีกล่ะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย”โทโมะแปลกใจก่อนจะถาม
ร่างบาง
 
 
 
 
“เปล่า ชั้นคิดว่ามันไม่เหมาะหรอกนายเป็นเจ้าหนี้ชั้นนะ ชั้นรู้ตัวดีว่าชั้นจะต้องหาเงินมาคืนแม่นาย การที่ลูกหนี้ไปคลุกคลีแบบนั้นชั้นว่าไม่เหมาะ
หรอก”แก้วพูดแล้วแอบซึมเมื่อได้ยินลูกชายพูดถึงเรื่องเขา และเธอ
 
 
 
 
 
“งั้นก็มากับชั้น ช่วงนี้ต้องประหยัดไม่ใช่หรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะได้มาเยี่ยมน้ำหนึ่งพร้อมกัน”โทโมะนิ่งเงียบก่อนที่จะพูดต่อก็ดึงแก้วขึ้นรถไปโดยที่ร่าง
บางไม่ทันจะพูดอะไรแต่ก็ยอมตามชายหนุ่มโดยดี โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งจ้องมองมาที่พวกเขาทั้งคู่ที่ขึ้นรถไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้ะ นี่มันอะไรกัน”ฟางลืมตาตื่นมาในตอนเช้าวันต่อมาพบว่าเธอนอนอยู่บนห้องนอนห้องหนึ่ง ที่ไม่คุ้นตา เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็มีแต่ภูเขาล้อม
รอบ ฟางไม่รอช้ารีบลุกออกมานอกห้องก็พบว่าเธออยู่ที่บ้านพักหลังหนึ่งติดภูเขา ภาพที่ป๊อปปี้มาหาเธอเมื่อคืนนี้ก็ฉายเข้ามาในหัว ทั้งหมดต้องเป็น
ฝีมือของเขาแน่ๆ ว่าแล้วฟางไม่รอช้ารีบเดินตามหาคนที่พาตัวเธอมาทันที
 
 
 
 
 
“ครับ ผมมาถึงเชียงใหม่แล้ว ผมว่าจะพักก่อนเพราะขับรถมาทั้งคืนเลยแล้วพรุ่งนี้ผมจะไปหานะครับ ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับแล้วเจอกันพรุ่ง
นี้”ป๊อปปี้ที่ปลีกตัวเองออกมาจากห้องพักแล้วคุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่งแล้วบังเอิญฟางออกมาได้ยินพอดี
 
 
 
 
“ถ้าจะมาหาผู้หญิงของคุณ แล้วคุณจะลากชั้นมาทำไม”ฟางกอดอกพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมึนตึงก่อนที่จะเดินหนีหมายจะออกไปจากที่นี่
 
 
 
“จะไปไหน ไม่ให้ไป”ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบเดินมาดักฟางไว้
 
 
 
 
“นี่คุณต้องการอะไรกันแน่ คุณจับชั้นมาทำไม”ฟางโวยวายไม่พอใจใส่ป๊อปปี้
 
 
 
 
“ชั้นบอกแล้วนิ เหมือนเรายังไม่รู้จักกันดีพอ นี่ไง ชั้นเลยมาทำความรู้จักกันใหม่”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดต่อ
 
 
 
 
“ทำความรู้จักบ้าอะไรของคุณ คุณมีคุณแคทอยู่แล้ว จะมายุ่งกับชั้นทำไม นิสัยผู้ชายเจ้าชู้อย่างคุณนี่มัน”ฟางยิ่งโมโหไม่พอใจอีกครั้งก่อนจะโวยวาย
และชี้หน้าว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
“นิสัยผู้ชายเจ้าชู้อย่างผม ทำอย่างกับรู้ว่าเมื่อก่อนเป็นยังไง งั้นก็แสดงว่าผมเคยทำอะไรให้คุณมาก่อนสิ”ป๊อปปี้สวนกลับทันทีก่อนที่จะตรงเข้ามาชิด
ตัวฟางมากขึ้นจนร่างบางชิดกับกำแพง
 
 
 
 
“ชั้นไม่อยากคุยกับคุณแล้ว ชั้นอยากกลับ”ฟางอึกอักก่อนที่จะผละตัวออกมาจากป๊อปปี้ แล้วเดินหนี แต่ชายหนุ่มกลับคว้าแขนเอาไว้ได้
 
 
 
 
“ผมมาทำธุระคุณอยู่เป็นเพื่อนผม เพราะธุระนี้มันสำคัญมาก เอาล่ะ คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า ผมหิวแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเลี่ยงให้ฟางไปจัดการตัว
เอง ฟางมองตามอย่างไม่เข้าใจแต่เมื่อเจอกับสายคมของป๊อปปี้ที่จ้องมองอยู่ จึงยอมทำตามแต่โดยดี
 
 
 
 
                                                                     มาอัพแล้วนะคะ อย่าลืมเม้นกันด้วยน้าาา