ตราบาปสีขาว

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นไปเถอะนะจินนี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน มาจับชั้นทำไม”เฟย์ที่ถูกมัดพยายามขอร้องจินนี่และกวินที่นั่งอยู่

 

 

“หุบปากแล้วนั่งนิ่งๆไปซะ ชั้นจะจัดการสั่งสอนคนที่มันกล้าขัดคำสั่งชั้น”จินนี่หันไปตวาดใส่เฟย์เสียงดังจนเฟย์สะดุ้งเริ่มตกใจกลัว

 

 

 

“ขัดคำสั่งอะไรกันจินนี่ ชั้นเปล่าสักหน่อย”

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

ไม่ทันที่เฟย์จะตอบกลับก็ถูกมือเรียวตวัดใส่ที่หน้าจนแก้มของเธอชาไปทั่ว

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาตอแหล! ทั้งเรื่องที่แกไปให้ท่าเขื่อนถึงคอนโดเจอชั้นจัดการแกไปแกคงจะแค้นชั้นมากสินะ ถึงได้ขุดเรื่องที่กวินกับชั้นเคยไปปาร์ตี้ยาไอซ์

ที่คอนโดของยัยเรนสมัยเรียนมหาลัยคืนนั้น มันหลุดออกมาตามโซเชี่ยลทั้งภาพทั้งคลิป ไหนจะมีforward mail ส่งมาให้ที่ทำงานแม่ชั้นกับกวินอีกมัน

เขียนว่ามันส่งเมลมาจากเมลของแกเฟย์ ถ้าเรื่องในนั้นมันแดงถึงหูตำรวจจะว่ายังไงห้ะ”จินนี่แผดเสียงร้องพร้อมโชว์เมล์ที่พูดถึงคลิปปาร์ตี้ยาไอซ์ของ

พวกลูกคนมีฐานะ ไฮโซไปกันเมื่อ3ปีก่อนแปะไปทั่วหน้าที่ทำงานแม่ของจินนี่และกวิน พร้อมกับประกาศตามหาคนหายเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคย

ประกาศไว้เมื่อ3ปีก่อนแต่ข่าวก็ต้องเงียบหายไปเพราะอิทธิพลของพ่อกวินที่วิ่งเต้นปิดข่าวไว้ มันกลับมาราวกับมีคนรื้อเรื่องนี้ออกมาจงใจแฉเธอกับ

กวิน

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่รู้เรื่องจริงๆนะจินนี่ กวิน พวกเธอบอกให้ชั้นปิดปากเงียบชั้นก็เงียบมาตลอดเรื่องเมล์นี่ชั้นไม่รู้จริงๆนะ”เฟย์ตกใจแล้วหวนคิดถึงงานปาร์ตี้ที่คอน

โดของเพื่อนในคณะของจินนี่ที่คอนโด แล้วมีการมั่วสุมยาเสพติดแล้วนุ่นสาวที่กำลังกิ๊กกับกวินเกิดช็อคตายขณะเสพยาทำให้กวินและจินนี่ต้องหาทาง

จัดการกับศพของนุ่นโดยเอาไปฝังบริเวณตึกร้างใกล้ที่ดินของครอบครัวจินนี่ก่อนที่จินนี่จะโทรให้เฟย์มารับกลับบ้านทำให้เธอเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง

แต่ต้องถูกจินนี่สั่งปิดปากเงียบไว้ไม่ให้บอกใคร เช่นเดียวกับเรื่องของขิมน้องสาวของเขื่อน

 

 

 

 

 

“โกหก เห็นๆอยู่ว่านั่นคือเมล์ของแก แล้วในคืนนั้นมันก็มีแค่แกแล้วก็พวกกวินอีก2คน แค่ให้เงินก้อนมันไปเล่นยามันไม่มีทางบอกอยู่แล้ว นอกซะจาก

แก ที่อิจฉาชั้น อยากจะทำลายชั้นเพราะอยากจะได้เขื่อนไปล่ะสิ ทำเป็นห้ามชั้นไม่ให้ชั้นยุ่งกับเขื่อนเพราะแกจะเก็บเค้าไว้เองล่ะสิ ชั้นอ่านแผนการ

โง่ๆของแกออก”จินนี่โวยวายเริ่มพาลไปหมดก่อนที่จะทึ้งผมเฟย์ เฟย์ทนไม่ไหวรวบรวมแรงถีบจินนี่ก่อนที่จะพยายามดิ้นแล้วเปิดรถตู้กระโดดลงไป

ข้างทางก่อนที่จะพยายามวิ่งหนีเข้าไปในป่าข้างทาง

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

แต่แล้วเฟย์ต้องล้มลงเมื่อจู่ๆกวินที่วิ่งมาด้วยความเร็วมาดักเฟย์ก่อนจะชกเข้าที่ท้องจนเฟย์ล้มไปกองกับพื้น เฟย์ร้องไห้ออกมาอย่างหมดหนทางเมื่อ

ถูกลูกน้องของกวินและจินนี่อุ้มพาดบ่ากลับมาที่รถแล้วขับไปที่รกร้างแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรชั้นเลยนะจินนี่ กวิน เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”เฟย์ร้องไห้ออกมาเมื่อถูกจับมานั่งใกล้ๆหลุมที่ถูกขุดเอาไว้

 

 

 

 

 

“ทั้งปากโป้งเรื่องความลับของชั้น แล้วยังมาแย่งผู้ชายของชั้นไปอีก ไม่สำนึกเลยนะว่าแม่แกกับแกทำงานให้กับชั้นเป็นขี้ข้าอาศัยบ้านคนอื่นเค้ายังจะ

เนรคุณทำเรื่องแบบนี้มันก็ควรจะจัดการให้หายไปดีมั้ย”จินนี่ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

“อย่าทำแบบนี้เลยนะจินนี่ มันไม่ดี อย่าสร้างบาปเพิ่มอีกเลยนะ”เฟบ์เริ่มรู้ตัวถึงความร้ายกาจของจินนี่ที่เริ่มเผยออกมาและทำร้ายคนใกล้ตัวที่สนิทที่สุด

แบบนี้เธอก็เริ่มข้อร้อง

 

 

 

 

“555 บาปงั้นหรอ นี่พูดอะไรออกมา ทีตอนที่แกจับนังฟางขึ้นรถไปกับชั้นยังไม่เห็นจะคิดได้ ไหนจะนังขิมไปให้กวินอีก กลัวงั้นสิ”จินนี่หัวเราะออกมา

ราวกับคนเสียสติที่เห็นเพื่อนรักเพื่อนแค้นที่เป็นศัตรูหัวใจของเธอต้องยกมือไหว้ขอร้อง

 

 

 

 

“ก็เพราะชั้นรู้แล้วไงว่าสิ่งที่เราทำมันเลวร้ายแค่ไหน ตอนนี้กรรมมันกำลังตามชั้นมาแล้ว และต่อไปถ้าพวกเธอไม่หยุดมันจะตามพวกเธอมาเหมือน

กัน”เพี้ยะ จินนี่ไม่ทนให้เฟย์พูดจบก็ตบหน้าเฟย์จนล้มพับเลือดกลบปาก

 

 

 

 

 

 

“ถ้ากลัวบาปบุญมากก็ลงไปในใช้เวรใช้กรรมในนี้เลยแล้วกัน”จินนี่โมโหจนเลือดขึ้นหน้าโวยวายใส่เฟย์ก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องจับเฟย์ยัดใส่โลงไม้โดย

ไม่สนใจเลยว่าเฟย์จะร้องไห้อย่างน่าสงสารสักเท่าไหร่

 

 

 

 

“เสียแรงนะที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแต่กลับทรยศเราได้ เห้อ ลาก่อนนะ”กวินนั่งมองเฟย์ที่ร้องไห้อยู่ในโลงไม้อย่างน่าสงสารแต่กลับพูดออกมาอย่าง

ไม่ได้รู้สึกอะไรก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องตอกตะปูไม้ปิดฝาโลงแล้วเอาลงหลุมที่ขุดเตรียมไว้ก่อนจะค่อยๆกลบดินฝังโลงไม้นั้น

 

 

 

 

 

“ถ้ากลัวเหงาไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวชั้นจะส่งแม่แกไปหาแกเอง เพื่อนรัก”จินนี่พูดออกมาอย่างสะใจก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องฝังดินให้ลึกลงกว่านี้ แต่แล้ว

ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจดังขึ้น ทั้งหมดตกใจรีบขึ้นรถแล้วหนีรถตำรวจที่ใกล้เข้ามาออกไปทันที

 

 

 

 

“ขอบใจมากนะฟางที่ตามตำรวจมาได้ทัน”เขื่อนที่ออกมาจากที่ซ่อนพูดขึ้นเมื่อฟางลงมากับรถตำรวจ ก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องของฟางที่ตามมาช่วยกัน

ขุดดินเอาโลงไม้ที่ขังเฟย์ออกมา

 

 

 

 

 

“เฟย์ตื่นสิเฟย์ ชั้นมาช่วยแล้วนะ”เมื่อเปิดฝาโรงช่วยเฟย์ออกมาได้เขื่อนอุ้มเฟย์ที่ถูกมัดมือมัดเท้าสลบไม่ได้สติขึ้นมาพยายามเขย่าเรียกสติเฟย์กลับคืน

มาก่อนจะตัดสินใจผายปอดเธอ สักพักเฟย์ก่อนเริ่มไอสำลักออกมา เขื่อนยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะรีบอุ้มเฟย์ขึ้นรถไปโรงพยาบาลทันที ฟาง

มองภาพที่เขื่อนแคร์เฟย์มากถึงขั้นโทรตามให้เธอตามตำรวจเมื่อเห็นกวินและจินนี่พาตัวเฟย์ขึ้นรถไฟแล้วเจ้าตัวรีบขับรถสะกดรอยตามพวกกวินไปติดๆ

 

 

 

 

 

 

“พวกเลวๆระแวงกันหักหลังกันมันก็สมควรแล้วนิที่จะจัดการแบบนั้น ความจริงมันไม่ใช่เรื่องของพวกเราเลยนะที่จะมาทำอะไรแบบนี้”ฟางพูดเมื่อเห็น

เขื่อนนั่งหน้าเครียดหน้าห้องฉุกเฉิน

 

 

 

“ฟาง นี่ชีวิตคนคนนึงเลยนะ ฟางจะใจร้ายไม่สนใจเค้าเลยหรอและอีกอย่าง ถ้ายัยนี่เป็นอะไรไปแล้วแม่ของเค้าล่ะ คงใจสลายมากแน่ๆเพราะเค้ามีกัน

แค่2แม่ลูกนะฟาง”เขื่อนอธิบาย

 

 

 

 

“ถ้าแม่เค้าจะเป็นอะไรไปก็เป็นเพราะความเลวที่ยัยนั่นเคยร่วมมือทำกับจินนี่ต่างหากล่ะ มันย้อนกลับมาเอาคืนแบบนี้”ฟางว่า

 

 

 

“มันคงจะไม่ย้อนมาเอาคืนไวหรอกถ้าฟางไม่แฮคเมล์เฟย์ส่งไปให้จินนี่แบบนั้น ไหนจะเรื่องข้อมูลที่เขื่อนกำลังรวบรวมเรื่องกวินกับจินนี่อีก ฟางไม่น่า

ใจร้อนเอาไปแฉเลย”เขื่อนว่า

 

 

 

 

“จะมาโทษทุกอย่างเป็นความผิดฟางงั้นสิ ฟางแค่อยากจัดการพวกที่มันทำร้ายฟางทำร้ายน้องสาวเขื่อน ให้เรื่องทุกอย่างมันเสร็จเร็วขึ้น เพื่อที่เราจะ

ได้ไม่ต้องยุ่งกับคนพวกนี้ แต่เขื่อนกลับมาว่าฟางเนี่ยนะ ฟางว่าเขื่อนน่ะเริ่มใจอ่อนกับศัตรูของเราแล้วล่ะ ถ้าอยากจะดูแลยัยนี่ก็ดูไปเลย ช่วงนี้ฟาง

เหนื่อย ฟางอยากไปพักผ่อน”ฟางน้อยใจเพื่อนชายคนสนิทที่ว่าเธอก่อนที่จะว่ากลับแล้วเดินหนีไม่ฟังเสียงเรียกของเขื่อนเลย พลางเดินลงบันไดเลื่อน

ในโรงพยาบาลหนีเขา ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดที่ชายหญิงคู่หนึ่งเดินมาด้วยกัน

 

 

 

 

“แหมๆ มาทำอะไรคะเนี่ย มาด้วยกัน2คนแบบนี้ นี่แสดงว่าคืนดีกันแล้วล่ะสิคะ”ฟางแสร้งฉีกยิ้มเดินเข้าไปทักทายป๊อปปี้และแคทที่เดินมาด้วยกัน

 

 

 

 

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณเฟียซคิดนะคะ/แน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ ถ้าผมให้ความสำคัญกับใคร ผมต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เค้ากลับมา”แคทกำลังจะตอบ

กลับฟางไปแต่ป๊อปปี้รีบโอบเอวของแคทเอาไว้แล้วพูดต่อ ก่อนที่จะจ้องหน้าฟางไม่วางตา

 

 

 

“งั้นก็ยินดีล่วงหน้าด้วยนะคะ หวังว่างานแต่งงานคงจะไม่มีอะไรโผล่มากลางานอีกนะคะ”ฟางเชิดหน้าก่อนที่จะตอบกลับ

 

 

 

“ก็คงจะไม่มีแล้วล่ะครับ เพราะหลังจากเหตุการณ์งานหมั้นวันนั้นทำให้ผมเดินหน้าจะง้อคืนดีกับแคทแล้วสารภาพความจริงทุกอย่าง โชคดีของผมที่

ว่าที่เจ้าสาวคนนี้เค้ารู้จักให้อภัยและรับได้ งี้ล่ะครับคนรักกันต้องรู้จักให้อภัยกัน จะจมอยู่กับความแค้นความเสียใจมันก็แก้ไขอดีตไม่ได้หรอก”ป๊อปปี้

ตอบก่อนที่จะมองหน้าฟางยียวนกลับไป ทำให้ฟางชะงักเริ่มระแวงว่าป๊อปปี้จะรู้ตัวรึเปล่า

 

 

 

 

“ถ้าคนคิดแบบคุณได้ทั้งโลกก็ดีสิคะ แต่ขอโทษนะที่ความคิดของคุณกับชั้นมันสวนทางกัน คุณเลือกที่จะยอมรับ แต่ชั้นเลือกที่จะเดินหน้าแล้วเอาคืน

คนที่ทำกับชั้น ตาต่อตา ฟันต่อฟัน”ฟางพูดจบขอตัวเดินหนีแล้วต้องตกใจ เมื่อจู่ๆก็มีช่อดอกไม้ช่อโตยื่นมาให้เธอ

 

 

 

 

'จอสนี่ยูมาที่นี่ได้ยัไง ยูรู้ได้ไงว่าไอกลับเมืองไทยแล้ว"ฟางตกใจเมื่อจู่ๆรุ่นน้องที่ตามจีบเธอตอนอยู่นิวยอร์กอย่างจอส จะมาตามหาเธอเจอที่เมือง

ไทย

 

 

 

 

“เซอร์ไพร์มั้ยจ้ะดาร์ลิ่ง ไอไปสเปนแปบเดียวกลับมาหายูที่คอนโด ก็ไม่เจอ จนไอต้องตามข่าวเซเลปจากตระกูลยูถึงได้รู้ ไอพึ่งลงเครื่องมาเลยนะ

ตอนนี้ไอหิวมากเลย ยูพาไอไปทานข้าวหน่อยสิ“ จอสรีบอ้อนฟางตามนิสัย ทำให้ฟางอดขำไม่ได้ก่อนที่จะโอบไหล่อย่างสนิทสนมแล้วพาออกไปข้าง

นอก โดยที่เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของป๊อปปี้หมดทุกอย่าง

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ไม่ได้ฟังแคทพูดเลยสินะ”แคทมองสายตาของป๊อปปี้ที่มองแต่ฟางก็พูดขึ้นทำให้เขานิ่งเงียบลงไป

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าป๊อปไม่ต้องพูดอะไรหรอก ตอนนี้เรามีสิ่งที่เราต้องให้ความสำคัญอยู่นะ ไปกันเถอะ”แคทส่ายหน้าก่อนที่จะพูดต่อแล้วเดินไปกับป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มานั่งอยู่นี่ เดี๋ยวก็เป็นหวัดตายพอดี”ทางด้านโทโมะที่ออกมาตามหาแก้วหลังจากที่เธอเตลิดมาจากโรงพยาบาล เขาตามหาจนมาพบว่าแก้วหนีมานั่ง

อยู่ที่หน้าบ้านของเธอที่ตอนนี้ ทางธนาคารของแม่เขาได้มาทำการปิดล็อกไว้ทำให้แก้วนั่งตากฝนกอดตัวเองอยู่ข้างนอก

 

 

 

 

 

“ปล่อยให้ชั้นอยู่คนเดียวซะเถอะ”แก้วที่หมดอาลัยตายอยากตอบโทโมะแล้วนั่งเหม่อร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

“นี่ ตั้งสติหน่อยสิ ทำไมเธอถึงได้ยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้ห้ะแก้ว นั่นลูกของเธอนะ คิดบ้างไหมว่าถ้าน้ำหนึ่งฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าเธอเป็นอะไรไปเค้าจะ

เสียใจแค่ไหน ไหนจะพ่อของเธออีก แก้วเธอไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้นะ ชั้นรู้ว่าตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันหนักจนเธอรับแทบไม่ไหว ถ้าอยาก

ร้องไห้ก็ร้องออกมา แต่ชั้นขอร้องล่ะ อย่าหมดหวังกับทุกอย่าง”โทโมะพูดเพื่อเตือนสติก่อนที่จะเขย่าตัวของแก้ว แก้วเมื่อสบสายตาคมของชายหนุ่ม

แล้วยิ่งทำให้น้ำตารื้นหนักกว่าเดินก่อนที่จะปล่อยโฮแล้วสวมกอดโทโมะ ทำให้ตอนนี้ทั้งเขาและเธอเปียกฝนด้วยกันทั้งคู่ ก่อนที่โทโมะจะพาแก้วมาที่

ห้องเพนท์เฮ้าส์ของเขา แล้วจัดแจงพาเธอไปอาบน้ำ สักพัก แก้วที่สวมเสื้อยืดกับกางเกงนอนของโทโมะก็เดินออกมา พบว่าโทโมะได้ไปอาบน้ำที่

ห้องข้างๆเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ/ อยู่เฉยๆเถอะน่า ผมเปียกแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายเอานะ”แก้วที่นั่งเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูแปลกใจเมื่อโทโมะเดินมาใช้ไดร์เป่าผมเป่าให้เธอ ก่อนที่จะ

ถูกชายหนุ่มดุแล้วยอมให้โทโมะเป่าผมให้

 

 

 

 

“จริงๆแล้วเธอเป็นคนสวยนะ ถ้าเธอผมยาวตั้งแต่สมัยเรียนแล้วพูดจาดีๆน่ารักๆ ชั้นคงจีบเธอไปแล้ว”โทโมะหวีผมให้แก้วแล้วโน้มหน้ามากระซิบลงที่

ห้างหูของเธอ ทำให้แก้วหน้าแดงจัดใจเต้นรัวจนแทบคุมสติไม่อยู่

 

 

 

 

“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้วน่า นายลืมไปแล้วหรอว่าชั้นไม่ชอบผู้ชาย ชั้นเป็นทอมนะ/ชั้นว่าเธอไม่ใช่ทอมหรอกตอนนั้น แต่แค่ยังไม่เจอคนดีๆเข้ามาใน

ชีวิตแค่นั้นเอง”แก้วรีบตั้งสติแล้วรีบว่าแต่โทโมะย้อนกลับมาก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปหายาให้แก้ว

 

 

 

 

 

“จะบอกว่าคนๆน้ันคือนาย เหอะ นายคือฝันร้ายของชั้นนะ อย่าลืมสิ ว่าเราเกลียดกัน ไม่มีทางที่จะรัก อ๊ะ”แก้วที่หวีผมเองต่อสวนกลับใส่โทโมะก่อนที่

จะหันกลับมาแล้วชะงักเมื่อโทโมะยื่นยาและน้ำให้กับเธอ

 

 

 

 

 

“อดีตมันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วเราไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ นอกซะจาก เราต้องอยู่รับผิดชอบกับผลของการกระทำของเรา เอาล่ะ ทานยาซะ

แล้วจะได้นอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะหาทางพาเธอไปเยี่ยมลูกของเรา อ้อ ช่วยชั้นประหยัดไฟมานอนห้องเดียวกันนี่ล่ะไม่ต้องไปนอนอีกห้องหรอก”โทโมะ

พูดก่อนที่จะเบือนหน้าหนีเมื่อสบกับสายตาของแก้วที่มองเขาอยู่ก่อนที่จะหนีไปทำทีล้างหน้าแปรงฟัน แก้วเห็นโทโมะเดินหนีตัวเองก็ถอนหายใจก่อน

ที่จะจัดการเอาแก้วไปเก็บแล้วล้างหน้าแปรงฟันเพื่อเตรียมตัวนอน เมื่อกลับเข้ามาพบว่าโทโมะเตรียมที่นอนให้แล้วและเขาก็นอนหลับแล้ว

 

 

 

 

 

“นี่ตกลงนายเกลียดชั้นจริงๆหรอ นายมาไม้ไหนกันแน่ แล้วเรื่องของเราตอนนี้มันคืออะไรกัน”แก้วที่นั่งมองโทโมะที่หลับก็บ่นพึมพำก่อนที่จะตั้งคำถาม

กับตัวเองเพียงลำพัง

 

 

 

 

“บอกว่านอน”โทโมะปิดไฟก่อนที่จะเอาแขนมาตวัดโอบกอดแก้วกึ่งดึงลงมาให้นอน

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

ตอนนี้โทโมะที่ดึงแก้วลงมานอนโดยมีท่านแขนของเขาโอบรัดไว้ทำให้แก้วหน้าแดงจัดใจเต้นรัว

 

 

 

 

 

 

“ทะ โทโมะ นายปล่อยชั้นก่อนก็ได้นะ”แก้วพยายามกระซิบบอกชายหนุ่ม

 

 

 

 

“ก็บอกว่าให้นอน ง่วงแล้ว”โทโมะรีบพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่พร้อมกับดึงแก้วไปกอด แก้วตกใจแต่สุดท้ายเธอจำใจต้องยอมเขา แล้วหลับไปในอ้อม

กอดของเขาด้วยความเพลีย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้ไอนอนห้องนี้กับยูไม่ได้จริงๆหรอเฟียซ ไอไม่อยากไปนอนกับเขื่อนอ่ะ ยูก็รู้เขื่อนน่ะขี้บ่นจะตาย เรานอนด้วยกันเหมือนตอนอยู่นิวยอร์กนะๆ”หลัง

จากที่พาจอสไปทานข้าวแล้วเดินชอปปิ้งจอสก็แวะมานั่งเล่นห้องของฟางจนดึกก่อนที่จะจำเป็นต้องกลับไปนอนกับเขื่อนที่คอนโด

 

 

 

 

“ไม่ได้ จอส นี่เราอยู่เมืองไทยนะ เฟียซเป็นผู้หญิง วันนั้นที่ยอมให้นอนที่ห้องเพราะว่าเราต้องไปแคมป์กันวันต่อไปหรอกน่า แล้วอีกอย่างก็มีตั้งหลาย

คน แต่นี่เฟียซอยู่แค่คนเดียว จอสไปนอนกับเขื่อนนะดีแล้ว จะได้เป็นหูเป็นตาให้เฟีบซว่าเขื่อนแอบไปเที่ยวตอนกลางคืนรึเปล่า มาๅเดี๋ยวไปส่ง

นะ”ฟางตอบจอสก่อนที่จะไกล่เกลี่ยให้จอสไปงอแงแล้วเดินไปส่งที่ลิฟท์ โดยที่ตัวเองเผลอลืมปิดประตูห้องเพราะตามความเคยชินที่ห้องของเธอไม่

ไกลจากตัวลิฟท์นั่นเอง

 

 

 

“นี่คุณเข้ามาในห้องชั้นได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”เมื่อกลับเข้ามาในห้องฟางต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้เข้ามาในห้องของเธอ

 

 

 

 

“เก่งนี่เรื่องสับรางผู้ชาย”ป๊อปปี้พูดจบก็จ้องมาที่ฟางด้วยสายตาเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 กลับมาอัพให้แล้วน้าาาา กว่าจะได้ว่างก็รีบปั่นมาลงเลย จะยังเหลือคนอ่านมั้ยเนี่ยยย