วิวาห์...ไร้รัก

 
 
 
 
 
 
 
                         เมื่อแก้วมาถึงบ้านก็เห็นโทโมะกำลังทะเลาะกับแม่ของเค้าเรื่องที่แม่โทโมะอยากมีหลาน
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แม่ครับ แม่เลิกคิดเรื่องนี้ได้เลยนะครับ ยังไงๆผมก็ไม่ทำกิ๊ฟท์ ไม่ทำ 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: แต่ลูกต้องมีลูกกับหนูแก้วนะ แม่อยากมีหลาน
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แต่ผมไม่อยากมีลูก ไม่อยากมีครับ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แต่แก้วอยากมีนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
                         แก้วเดินเข้ามาหาโทโมะกับแม่ของเค้า 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วมีลูกยากค่ะคุณแม่ ใช้วิธีของคุณแม่ก็ดีนะค่ะ ทำกิ๊ฟท์ จะได้มีลูกเร็วๆ 
 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: มีลูกยาก จริงเหรอลูก ถ้างั้นก็ดีเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะไปโรงพยาบาลด้วย พาหนูกับพี่เค้าไปตรวจพร้อมกันเลย
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมไม่ไป 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ยังไงๆเราก็ต้องมีลูกด้วยกัน พี่โทโมะจะปฏิเสธไม่ได้นะค่ะ เราแต่งงานกันแล้ว แก้วเองก็อยากมีลูกกับพี่มากด้วย 
 
 
 
 
 
 
                     แก้วพูดเพื่อแกล้งให้โทโมะโมโหเพราะหน้าตาแก้วตอนพูดค่อนข้างกวนโมโหโทโมะพอสมควร ทั้งสายตาและท่าทางที่ยืนข้างแม่ของโทโมะและกำลังกอดแขนท่านเอาไว้ โทโมะมองหน้าแก้วด้วยสายตาที่นิ่งและเย็นชามาก ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง 
 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปพร้อมกันนะลูก ยังไงก็นอนพักผ่อนให้เพียงพอนะหนูแก้ว ร่างกายจะได้แข็งแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                             เมื่อแก้วขึ้นมาบนห้องก็เห็นโทโมะ นั่งนิ่งอยู่ที่เตียง แก้วไม่ได้สนใจอะไรโทโมะแก้วเอาเสื้อผ้า เก็บใส่ตู้โทโมะเอากระเป๋าโยนไปข้างๆแก้ว แต่แก้วไม่ได้สนใจสิ่งที่โทโมะทำแก้วก็จัดเสื้อผ้าต่อ แต่โทโมะก็ดึงเสื้อในมือแก้วปาลงพื้น แก้วก็ยังนิ่งอยู่ โทโมะเลยดึงแก้วให้หันมาเผชิญหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อยากทำไม่ใช่เหรอ ไอหน้าที่ภรรยาอ่ะ ทำไมไม่ทำล่ะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ปล่อย 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อะไรนะ ปล่อยเหรอ ตลกชะมัด เมื่อวานเธอยังจะเข้าหาชั้นอยู่เลย ทำไมตอนนี้ น้องแก้วถึงอยากให้พี่ปล่อยล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ....
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เงียบ เงียบทำไม อยากมีลูกใช่มั้ย อยากทำหน้าที่ภรรยานักใช่มั้ย มีลูกยากด้วยใช่มั้ย แต่เอ๊ะ จะมียากจริงเหรอ คงต้องลองพิสูจน์ดูแล้วล่ะ มานี่ !!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: จะทำบ้าอะไรอ่ะ !!!
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ทำบ้าอะไรล่ะครับน้องแก้ว พี่ก็จะทำให้น้องแก้ว สมหวังดังปรารถนาทุกอย่างไง...อยากได้นักไม่ใช่เหรอ ลูกเนี้ย อยากมีไม่ใช่รึไง จะร้องไห้ทำไม เสียใจเหรอ ที่กำลังจะเสียตัวอ่ะ นึกว่าชอบซะอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
               
 
 
 
 
 
                          แก้วตบหน้าแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พี่จะดูถูกแก้วมากเกินไปแล้วนะ คนไม่มีหัวใจ พี่มันคนไม่มีหัวใจ รักใครไม่เป็นหรอก พี่มัน อึก พี่มัน อื้อออ แก้วเกลียดพี่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอแน่ใจนะว่าเกลียดชั้น...แต่ชั้นเชื่อนะ ว่าเธอคงไม่เกลียดชั้นเพราะชั้นจะทำให้เธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                  โทโมะดึงแก้วเข้ามา เล้าโลมแล้วผลักแก้วลงที่เตียงแก้วพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงโทโมะไม่ได้ โทโมะทำลงไปเพราะความโกรธและโมโห หลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป โทโมะก็ลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า ส่วนแก้วก็นอนร้องไห้กับการกระทำของโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หลังจากนี้ก็เตรียมที่ตรวจที่ครรภ์ไว้เลยล่ะกันนะ เพราะเธอกับแม่ของชั้นคงจะสมหวัง
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ขอบคุณนะค่ะ ที่มอบสิ่งที่มีค่าให้กับแก้ว ขอบคุณค่ะ 
 
 
 
 
 
 
                          แก้วรีบยกมือเช็ดน้ำตาแล้วรีบเอาเสื้อมาคลุม แล้วเดินผ่านหน้าโทโมะไปเข้าห้องน้ำ แก้วทรุดลงนั่งพิงประตูอย่างหมดแรง ก่อนจะก้มลงมอง รอยแดงต่างๆที่แขนแล้วร้องไห้ออกมา 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: สมใจแกแล้วหนิแก้ว อึก อึก สมใจแกแล้ว ฮื้อออ 
 
 
 
 
 
 
 
                            โทโมะลงมาดื่มไวน์ที่ด้านล่างจนถึงเช้า เมื่อคนเป็นพ่อลงมาก็เห็นโทโมะนอนอยู่ที่โซฟา ก็ตกใจที่มีแก้วไวน์และไวน์วางอยู่สองขวด 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: โทโมะ ตื่นได้แล้ว โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อื้มมม 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: มาอยู่ทำอะไรกันตรงนี้ล่ะ 
 
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: อ้าว คุณ จะไปไหนล่ะ เอากระเป๋าลงมาด้วย 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: ก็วันนี้ต้องพาลูกกับหนูแก้วไปพบหมอ เรื่องทำกิ๊ฟท์ไงคุณ 
 
 
 
 
 
 
                  เมื่อโทโมะได้ยินก็ลุกขึ้นพูด
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ต้องทำหรอกครับ เมื่อคืนผมทำให้แม่เรียบร้อยแล้ว 
 
 
 
 
 
 
   
แม่โทโมะ: หมายความว่าไง 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แม่รอถามลูกสะใภ้แม่เองจะดีกว่า ผมขอตัวนะครับ