วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

 

                          เช้าวันรุ่งขึ้นโทโมะออกไปทำการผ่าตัดตั้งแต่เช้า ส่วนแก้วก็ยังนอนไม่ได้สติด้านแม่โทโมะโทรหาตุลย์ให้ช่วยจัดการเรื่องของโทโมะกับแก้วเรื่องลูก 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: วิธีทำมันก็มีนะครับแต่โทโมะจะยอมรึเปล่านะซิครับ

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ยังไงก็ต้องยอม 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: แต่ขั้นตอนมันก็หลายอย่างนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อาไม่รู้ว่าจะได้อุ้มหลานรึเปล่านะซิถ้าไม่ทำวิธีนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ไว้ผมจะลองคุยกับโทโมะดูนะครับคุณอา 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ขอบใจมากนะตุลย์ งั้นอาไม่รบกวนล่ะแค่นี้นะลูก

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ครับคุณอา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            หลังจากโทโมะผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย ตุลย์ก็โทรหาโทโมะ และบอกเรื่องที่แม่โทโมะคุยกับเค้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แม่เอาอะไรมาพูดเนี้ย แล้วจะอยากมีไปทำไม ผมไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ก็ท่านอยากมีหลาน 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แต่ผมไม่อยากมีลูก แล้วยิ่งต้องมีลูกกับแก้วผมยิ่งไม่อยากมี เกิดวันนึงต้องเลิกกันหย่ากัน มันจะลำบากเอาดิพี่ตุลย์

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ทำไมถึงคิดว่าจะต้องหย่าหรือเลิกกันล่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เพราะยังไงมันต้องมีวันนั้นอยู่แล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

                            การสนทนาระหว่างโทโมะกับตุลย์ทางโทรศัพท์ โทโมะไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดของเค้ามันทำให้คนที่แอบฟังอย่างแก้วเสียใจมากแค่ไหน หลังจากแก้วตื่นแก้วก็รีบมาหาโทโมะที่โรงพยาบาลทันที แต่เมื่อมาถึงหน้าห้องพักของแพทย์ แก้วก็บังเอิญได้ยินโทโมะคุยกับตุลย์  แก้วค่อยๆเดินออกไปอย่างคนที่กำลังหมดแรง เดินไปร้องไห้ไป  และเมื่อโทโมะกลับมาก็ไม่เจอแก้วเห็นแต่กระดาษโน้ตติดไว้ บอกว่าแก้วกลับกรุงเทพไปแล้ว โทโมะเลยเก็บเสื้อผ้าและกลับกรุงเทพทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อ้าวแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    แก้วมาหาขนมจีนที่ห้างก่อนจะกลับไปที่บ้านของโทโมะ แก้วร้องไห้แล้ววิ่งเข้าไปกอดคนเป็นพี่สาว 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: เป็นอะไรแก้ว มีอะไรรึเปล่า ร้องไห้ทำไมบอกพี่ซิ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฮื้อออ ฮื้อออออ ฮื้ออออ

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้ว เป็นอะไร

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่อยากกลับไปแล้วอ่ะ อึก อึก แก้วไม่อยากอยู่กับเค้าแล้วอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ทะเลาะกับโทโมะมาเหรอ

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วจะหย่า 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: หย่า หย่าทำไม เราเพิ่งจะแต่งงานกันเองนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึก อึก เค้าเองก็อยากหย่า ก็ดีเหมือนกัน แก้วจะได้เลิกเสียใจกับเค้าซะที 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: หยุดเลยนะ หยุดความคิดเรื่องหย่าไปได้เลย ถ้าแม่รู้แม่ต้องเสียใจแน่ๆ อีกอย่างแม่ก็อาจจะต้องเสียเพื่อนกับคุณป้าก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แต่แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ตั้งสติก่อนนะแก้ว แล้วใจเย็นๆ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันให้เข้าใจซิ...แล้วบอกพี่ได้มั้ยว่าทำไม ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึก เปล่าหรอก แก้วแค่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: อ้าวแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วแค่อะไร 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: มีอะไรรึเปล่า แล้วร้องไห้ทำไม 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่าหรอกค่ะ เดี๋ยวแก้ว แก้วกลับบ้านก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: เดี๋ยวพี่ไปส่ง 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อืมเดี๋ยวพี่สองคนไปส่ง วันนี้พี่ไม่ได้รถมาอ่ะ รถพี่เข้าศูนย์

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ