วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                             เมื่อโทโมะกำลังจะเข้าไปในห้องน้ำแก้วก็เปิดประตูออกมาพอดี แก้วไม่แม้แต่จะมองหน้าโทโมะ โทโมะหันมองแก้วก่อนจะปิดประตูห้องน้ำใส่แก้วอย่างจัง และเมื่อแก้วแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จเตรียมจะลงไปด้านล่าง โทโมะก็ออกมาพอดี แต่เมื่อแก้วกกำลังจะเปิดประตูออกไปโทโมะก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ลงไปแล้วก็ตอบคำถามที่แม่ชั้นจะถามด้วยนะ 

 

 

 

 

 

 

                                      แก้วหลับตาลงก่อนจะเปิดประตูและลงไปด้านล่าง เมื่อแก้วลงมา แม่ของโทโมะก็รีบเข้ามาถาม 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: หนูแก้ว แม่มีเรื่องจะถาม

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เรื่องอะไรเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ก็เรื่อง เอ่อ ที่เราจะไปทำกิ๊ฟท์กัน เห็นพี่เค้าบอกแม่ว่า ไม่ต้องทำแล้ว คือ ?

 

 

 

 

 

 

 

                                 แก้วยืนอ้ำๆอึ้งๆอยู่สักพักโทโมะก็ลงมาพอดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็บอกแม่ไปซะซิ ว่าหนูไม่ไปแล้ว เพราะเมื่อคืน...

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ วันนี้ต้องรีบเข้าประชุมแต่เช้าอ่ะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        แก้วรีบเดินหนีออกมา เมื่อมาถึงรถแก้วก็ก้มหน้าร้องไห้หน้าพวงมาลัยรถ เมื่อแก้วผงะหน้าขึ้นก็เห็นโทโมะยืนอยู่หน้ารถ โทโมะเห็นหน้าแก้วชัดเจน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา แก้วรีบเอามือปาดน้ำตาก่อนจะรีบขับรถออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          ในขณะที่นั่งประชุมขนมจีนเห็นแก้วดูเหม่อๆเมื่อประชุมเสร็จแก้วก็ยังนั่งนิ่ง 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้ว แก้ว แก้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: คะ อ้าว ประชุมเสร็จแล้วเหรอ

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อืม เรียบร้อยล่ะ เป็นอะไรอีกรึเปล่า ดูเหม่อๆนะ ยังไม่คุยกับโทโมะอีกเหรอ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่มีอะไรหรอก เมื่อคืนแก้วนอนไม่หลับอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: วันนี้ ไม่ต้องทำงานก็ได้ กลับไปพักเถอะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่เป็นอะไรหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: งั้นไปกับพี่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไปไหนค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: พี่จะไปโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไปโรงพยาบาล ไปหาพี่ตุลย์เหรอ

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: เปล่า แต่พี่กำลังจะไปหาหมอ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่ขนมจีนเป็นอะไรเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: เมื่อเช้าพี่ลองเอาที่ตรวจครรภ์มาตรวจดู มันขึ้น 2 ขีด 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่ พี่กำลังจะมีลูกเหรอ แก้วดีใจด้วยนะ เอางี้เดี๋ยวแก้วขับรถพาไปโรงพยาบาลเอง

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อืมเอาซิ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              แก้วกับขนมจีนมาถึงโรงพยาบาล แก้วก็รอขนมจีนตรวจอยู่ จู่ๆโทโมะก็เดินผ่านมาเห็นแก้วพอดี โทโมะกำลังจะเข้าไปหาแก้วแต่จินนี่ก็เรียกซะก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: ไม่เจอกันนานเลยนะโทโมะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม มีอะไรรึเปล่าจินนี่

 

 

 

 

 

 

จินนี่: พอดีจินนี่ไปอังกฤษมา เลยซื้อน้ำหอมมาฝากนะ ไม่รู้ว่าจะชอบรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

                          แก้วหันไปเห็นโทโมะกับจินนี่ เลยเดินเข้าไปกอดแขนโทโมะจากนั้นก็ผลักถุงน้ำหอมกลับไปให้จินนี่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอโทษนะค่ะ ชั้นว่า มันคงดูไม่เหมาะที่คุณจะเอาของพวกนี้มาให้สามีของชั้น 

 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: ไม่คิดว่าเดี๋ยวนี้จะมีคนตามมาคุม

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อย่าเรียกว่าตามมาคุมเลยดีกว่า เพราะว่าวันนี้ยังไงคุณหมอสุดที่รักของชั้น ก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนชั้นอยู่แล้วแต่เธอคงไม่เห็นซินะ ว่าอยู่ในแผนกอะไร เพราะวันๆคงเอาแต่ตามสามีคนอื่น 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: แผนกสูติ หมายความว่า...

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ใช่นะซิค่ะ คือเอาตรงๆเลยนะค่ะ ช่วยกรุณาเลิกยุ่งกับสามีของชั้นด้วย นึกซะว่าเห็นแกลูกในท้อง ของชั้นนะค่ะ คุณจินนี่ แล้วก็ขอบคุณนะค่ะ ที่ไปไหนมาไหนก็นึกถึงสามีของชั้นตลอดเลย

 

 

 

 

 

 

จินนี่: โทโมะ จินนี่กลับก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             เมื่อจินนี่เดินกลับไปแก้วก็เอามือออกแล้วกำลังเดินกลับไปนั่งรอขนมจีนต่อ แต่โทโมะดึงแก้วแล้วเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พูดอะไรของเธอ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็พูดให้เค้าเลิกยุ่งกับคุณหมอไงค่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำแบบนั้นทำไม 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ้าว ก็คุณหมอบอกเองว่า ไม่ชอบผู้หญิงที่วันๆเอาแต่ตามผู้ชาย ไม่ใช่เหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก หรือเพราะเรื่องเมื่อคืน เธอถึงทำตัวเปลี่ยนไปขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็อาจจะใช่นะ แก้วมาคิดๆดูแล้ว เมื่อก่อนแก้วเอาแต่ตามพี่จริงๆ ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต แก้วเลยคิดได้ไง ว่า มันคงถึงเวลาที่แก้วต้องเปลี่ยนความคิดพวกนั้นแล้ว....ในเมื่อพี่ไม่เคยรักแก้ว แก้วก็ไม่จำเป็นต้องรักคนที่เค้าไม่เคยรักแก้วอย่างพี่อีกต่อไป แต่เอ๊ะ พี่คงไม่เสียใจหรอกใช่มั้ย ที่แก้วจะไม่รักพี่แล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่ ! ชั้นขอบคุณเธอมากนะ ที่มีความคิดพวกนี้อยู่ในสมอง เพราะสิ่งที่เธอพูดออกมามันเป็นสิ่งที่ชั้นต้องการอยู่แล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ ต่อไปนี้ แก้วจะเป็นแก้วคนใหม่ ที่พี่ต้องการค่ะพี่โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

                         เมื่อลิฟต์เปิดแก้วก็รีบเดินออกไปทันที โทโมะได้แต่งงกับคำพูดของแก้วแต่ละคำ ทั้งท่าทาง สีหน้า แววตา มันต่างจากเมื่อก่อนมาก ดูแข็ง ดูเย็นชา ดูดุดัน ไม่เหมือนแก้วคนเดิมจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เลิกอ่อนแอซะที รักไปก็เท่านั้น เลิกรักเค้าซะทีแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            แก้วยืนพูดกับตัวเองที่หน้าลิฟต์ ก่อนจะรีบกลับไปหาขนมจีน