วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

                   เวลาดำเนินผ่านไปเรื่อยๆจนถึงวันหมั้นของแก้วและโทโมะ โทโมะก็รู้สึกเฉยชากับการหมั้นครั้งนี้มาก ส่วนแก้วก็รู้สึกได้ว่าโทโมะคงไม่อยากหมั้นซักเท่าไหร่  พิธีการหมั้นก็ดำเนินไปจนเสร็จสมบูรณ์ สื่อต่างๆก้ให้ความสนใจเป็นอย่างมากเพราะทั้งสองตระกูลต่างก็มีชื่อเสียงในสังคมเป็นอย่างมาก 

 

 

 

 

จินนี่: งานหมั้นงั้นเหรอ !!!

 

 

 

แม่จินนี่: เป็นอะไรเหรอจินนี่

 

 

 

 

จินนี่: คุณแม่เห็นข่าวนี้รึยังค่ะ 

 

 

 

 

แม่จินนี่: งานหมั้น ทำไม

 

 

 

 

จินนี่: ก็โทโมะ หมั้นกับ นังแก้วอ่ะ จินนี่ไม่ยอมแน่ 

 

 

 

 

ทอย: ไม่ยอมแล้วจะทำไงได้ล่ะ ก็ในเมื่อเค้าหมั้นกันแล้ว

 

 

 

 

จินนี่: แกยุ่งอะไรด้วยห้ะ ชั้นนึกว่าแกจะไม่รู้จักทางกลับบ้านซะแล้ว 

 

 

 

 

ทอย: ถ้าผมไม่รู้ คงไม่มายืนอยู่หรอกครับคุณพี่

 

 

 

 

จินนี่: แกนี่มันกวนประสาทจริงๆเลย 

 

 

 

 

 

 

                               ข่าวการหมั้นของโทโมะดังไปทั่วโซเชียล แคทเห็นข่าวโทโมะก็ตกใจมากตลอดเวลาที่คบกับโทโมะเค้าไม่เค้าไม่เคยบอกเรื่องฐานะที่บ้านกับเค้าเลยแถมทำตัวธรรมดาติดดินอีกตังหาก 

 

 

 

 

 

แคท: รวยระดับต้นๆของประเทศเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

 

                     

                           เช้าวันอาทิตย์ โทโมะกำลังจะออกไปข้างนอกแต่แม่ของโทโมะให้เอาเครื่องเพรชไปให้แก้วก่อน โทโมะทำท่าทีจะปฏิเสธแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อ้าวนึกว่าใครมา 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมเอาของมาให้แก้วอ่ะครับ 

 

 

 

 

ตุลย์: มาพอดีเลยเข้ามาก่อนดิ พี่ว่ากำลังจะโทรให้มาหาที่บ้านพอดีเลย

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมอ่ะพี่มีไรรึเปล่า

 

 

 

 

ตุลย์: คือพี่อ่ะเพิ่งได้รับเอกสารเรื่องการผ่าตัดของโรงพยาบาล สาขาหัวหินมาอ่ะ พี่ติดประชุมเรื่องการวิจัยเลยว่าจะให้นายดูแลเรื่องนี้ ตอนแรกก็กะว่าจะเอาไปให้ที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้แต่เห็นมาก็ดีเลย จะได้เอาไปดู

 

 

 

 

โทโมะ: โอเคครับ เดี๋ยวผมรับเรื่องนี้ต่อเอง

 

 

 

 

 

                      ขนมจีนไปตามแก้วให้มาหาโทโมะ โทโมะที่คุยธุระกับตุลย์เสร็จก็หันมาเห็นแก้วพอดี ตุลย์เห็นทั้งคู่เงียบเลยชวนให้โทโมะอยู่กินข้าว

 

 

 

 

ตุลย์: อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนดิ วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ท่านออกไปทำบุญกันกว่าจะกลับก็คงดึก 

 

 

 

 

ขนมจีน: ใช่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ

 

 

 

 

 

 

                         ในระหว่างที่ทานข้าว ขนมจีนก็ชวนโทโมะคุย

 

 

 

 

ขนมจีน: เออแล้วแต่งงานกันแล้ว แก้วก็ต้องไปอยู่บ้านนู้นซินะ พี่คงเหงาแย่

 

 

 

 

โทโมะ: จะอยู่ที่นี้เหมือนเดิมก็ได้นะครับ 

 

 

 

 

ตุลย์: เห้ย พูดไรเนี้ย 

 

 

 

แก้ว: แก้วอิ่มแล้วอ่ะ ขอขึ้นไปทำงานต่อก่อนนะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นพูดเล่น 

 

 

 

 

 

                        โทโมะเห็นสายตาของตุลย์กับขนมจีนมองมา เชิงบอกให้รู้ว่าไม่ควรพูดไปแบบนั้น โทโมะเลยพูดออกไป แก้วหยุดฟังแป๊บนึงก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน  หลังจากทานข้าวเสร็จตุลย์ก็ออกมาคุยกับโทโมะก่อนที่โทโมะจะกลับ

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: โทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ว่าไงพี่

 

 

 

 

ตุลย์: พี่ว่า นายควรลองเปิดใจให้แก้วดูนะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ...

 

 

 

 

ตุลย์: ฟังพี่นะโทโมะ พี่รู้ว่านายไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานกับแก้วเลย แต่ต่อไปนายก็ต้องใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้า มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะที่นายจะไม่หวั่นไหว แก้วเป็นคนดีนะ และที่สำคัญเค้ารักนายมากนะโทโมะ นายลองคิดดูล่ะกันว่าที่ผ่านมา พี่พูดถูกรึเปล่า

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมบอกพี่ตรงๆนะ ยิ่งทุกสิ่งทุกอย่างมันบีบบังคับให้ผมต้องยอมรับ ต้องทำเรื่องพวกนี้ ผมยิ่งไม่รักเธอ ตอนสมัยมอปลาย มหาลัย เค้าเป็นผู้หญิง แต่เค้ากลับตามผม ตามๆๆ ไปทุกที่เลย แม้แต่ตอนกินข้าวยังรอผม ผมบอกตรงๆนะพี่ ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ 

 

 

 

 

 

ตุลย์: คนดีแบบนี้ก็ไม่รัก หรือนายรัก คนแบบแคทล่ะ 

 

 

 

 

โทโมะ: คนแบบนั้นผมเคยรักนะ แต่ตอนนี้มันไม่มีความรักหลงเลยอยู่ล่ะ 

 

 

 

 

ตุลย์: งั้นนายก็ควรลองเลือกที่จะรัก สิ่งที่นายบอกว่าไม่รักดูดิ พี่ว่ามันอาจจะดีกว่าก็ได้นะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ฮ่าๆ ไรของพี่เนี้ย มาเรื่องดราม่าซะงั้น ผมกลับก่อนดีกว่า ไปล่ะ