วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                              ในช่วงเย็นเมื่อโทโมะกลับเข้ามาในบ้านแม่โทโมะก็นั่งรออยู่ ส่วนคนเป็นพ่อก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: อ้าวมาแล้ว พ่อหิวพอดีเลย 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: เดี๋ยว แม่ว่าเราต้องคุยเรื่องนี้กันจริงๆสักทีนะโทโมะ

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ไปกินข้าวก่อนเถอะคุณ ผมหิวแล้วเนี้ย

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ไม่ ถ้าคุณหิวไปกินก่อนเลย แต่โทโมะลูกต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่องก่อน

 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้ออออ...ยังไงๆก็จะให้ผมแต่งงานให้ได้เลยใช่มั้ยครับคุณแม่ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ใช่ แม่จะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: เรื่องนี้ พ่อช่วยอะไรไม่ได้นะ พ่อไปกินข้าวก่อนล่ะกัน 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อีก 2 วัน แม่จะจัดงานหมั้นระหว่างลูกกับหนูแก้ว 

 

 

 

 

โทโมะ: อีก 2 วัน !!!

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ใช่ วันนี้ที่โรงพยาบาลแม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแม่ไม่ไว้ใจ อีกอย่างลูกก็เป็นทั้งหมอ ทั้งหล่อ ดีไปซะทุกอย่างใครๆก็อยากได้ลูก แม่เลยต้องรีบจัดการเรื่องนี้ 

 

 

 

 

โทโมะ: แม่ครับ แม่ถามความเห็นของคนสองคนรึยัง คนสองคนที่ไม่ได้รักกันต้องมาใช้ชีวิตร่วมกัน ต้องมาเป็นสามีภรรยากัน แม่ถามแก้วเค้ารึยังครับว่าอยากแต่งกับผมรึเปล่าอ่ะ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อยาก 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แม่ !!

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แม่พูดเรื่องนี้กับลุกตั้งนานแล้ว แล้วอีกอย่างถ้านับตั้งแต่ที่ลุกไปเรียนต่อ มันก็ถึงเวลาสักที แม่ปล่อยเวลามานานมากพอแล้ว 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้างั้น...ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้ว ผมขอตัวนะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: มันจะดีเหรอคุณ ผมว่าเรื่องแบบนี้ให้ลูกตัดสินใจเองเถอะ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ชั้นหาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ลูกแล้ว ทำไมลูกไม่เข้าใจชั้นเลย หนูแก้วเหมาะสมกับลูกเราที่สุดแล้วนะคุณ 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: เอาล่ะๆ ไปกินข้าวกันดีกว่านะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                               ช่วงค่ำขนมจีนลงมาหาน้ำดื่มก็เห็นแก้วยังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก เลยเดินเข้าไปหา

 

 

 

 

ขนมจีน: ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะ

 

 

 

 

แก้ว: แก้วยังไม่ง่วงอ่ะ 

 

 

 

 

ขนมจีน: คิดเรื่องโทโมะอยู่เหรอ

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่ได้อยากคิดนะ แต่จะทำยังไงมันก็คิดอ่ะ เรื่องที่แม่บอกว่าอีก 2 วันจะหมั้น แก้วไม่รู้เลยว่าแก้วจะทำยังไง พี่โทโมะเค้าไม่เคยรักแก้วเลย ถ้าต่อไปต้องอยู่ด้วยกัน เค้าไม่ยิ่งเกลียดแก้วเหรอ...ทุกวันนี้เค้าก็คงรำคาญ คงเกลียดแก้วอยู่แล้วอ่ะ

 

 

 

 

ขนมจีน: แต่พี่ว่าอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง...แก้วรักโทโมะไม่ใช่เหรอ...พี่เชื่อนะว่าวันนึงโทโมะจะเห็นความดีของแก้ว และจะเปิดใจให้แก้วแน่นอน 

 

 

 

 

แก้ว: มันคงอีกนานแสนนานเลยล่ะพี่ขนมจีน 

 

 

 

 

ขนมจีน: พี่ว่าแก้วอย่าคิดมากเลย ดึกแล้วไปนอนเถอะ ไป 

 

 

 

 

 

 

 

                         เช้าวันรุ่งขึ้นแก้วก็มาทำงานที่ห้างตามปกติ และในช่วงบ่ายแม่โทโมะก็เข้ามาหาที่ห้องทำงาน เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับงานหมั้น 

 

 

 

 

แก้ว: คุณป้าค่ะ แก้วว่า 2 วันมันเร็วไปอ่ะค่ะ แก้วขอเวลาหน่อยได้มั้ยค่ะ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แต่ป้าว่ามันไม่เร็วไปหรอกลูก เรากับพี่เค้าก็รู้จักกันมาตั้งหลายปีแล้ว หมั้นปุ๊บแต่งปั๊บเลย ป้าว่าดีออก 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วพี่โทโมะว่ายังไงบ้างค่ะ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: พี่เค้าก็ให้ป้าจัดการได้เลย พี่เค้าไม่ว่าอะไรหรอกลูก

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

                             จากนั้นแม่โทโมะก็เอาพวกหนังสือชุดแต่งงานมานั่งดูกับแก้ว ส่วนโทโมะก็ต้องปิดเครื่องโทรศัพท์เพราะตลอดเวลาที่เค้าทำงานแม่ของเค้าก็ส่งข้อความส่งภาพเกี่ยวกับงานแต่งงานมาหาตลอด