วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                             เวลาสำหรับงานแต่งงานก็มาถึง งานแต่งงานที่หรูและมีแขกในงานจำนวนมาก พิธีในช่วงเช้าก็มีการรดน้ำสังข์ การสวมแหวนมอบสินสอดทองหมั้น และการจดทะเบียน ภายนอกทั้งคู่ต้องยิ้มสู้กล้องต่างๆ เพราะต้องรักษาหน้าของครอบครัวไว้ให้ได้มากที่สุด 

 

 

 

 

 

                                และในช่วงเย็นก็เป็นพิธีฉลองงานมงคลสมรส เมื่อแก้วโยนดอกไม้ก็เป็นแจมที่ได้ดอกไม้ไป หลังจากเสร็จงานทั้งคู่ก็ต้องไปเข้าหอด้วยกัน โดยเรือนหอก็คือบ้านของโทโมะและห้องนอนของโทโมะ 

 

 

 

 

 

แม่แก้ว: แม่ฝากแก้วด้วยนะ

 

 

 

 

พ่อแก้ว: พ่อก็ฝากแก้วให้โทโมะช่วยดูแลหน่อยนะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ต่อไปนี้หนูก็เป็นลูกสาวแม่อีกคนแล้วนะ แต่ถ้าจะให้ดี แม่ขอหลานเพิ่มอีกคนสองคนนะลูก 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ต่อไปก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าแล้วนะลูก อดทน ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆไปให้ได้นะ 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: เราออกไปกันเถอะให้ลูกได้พักผ่อนกันเถอะ ไปค่ะ 

 

 

 

 

 

ตุลย์: อย่าลืมที่พี่เคยพูดไว้ล่ะ

 

 

 

 

ขนมจีน: มีอะไรก็คุยกันก่อนนะ อย่าวู่วาม ชีวิตคู่หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องให้อภัยกันนะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                       โทโมะหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำแล้วเปิดโน้ตบุ๊คทำงานต่อทันที แก้วกำลังจะไปอาบน้ำ แต่ถอดชุดไม่ได้เพราะเอื้อมไม่ถึงเลยเดินมาใกล้ๆโทโมะ โทโมะละสายตายจากจอมามองหน้าแก้วอย่างสงสัย 

 

 

 

 

โทโมะ: มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

แก้ว: คือ คือ แก้ว 

 

 

 

 

โทโมะ: มีอะไรก็รีบๆพูดได้มั้ย 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วถอดซิปไม่ได้ 

 

 

 

 

โทโมะ: หันหลังมา 

 

 

 

 

 

 

 

                        โทโมะลุกขึ้นมาแล้วค่อยๆรูดลงทีละนิด จนแก้วบอกให้หยุดเลยปล่อย แก้วรู้สึกเขินก็รีบหันหลังกลับไปเตรียมจะวิ่งแต่สะดุดกระโปรงเลยทำให้ล้มทับกับโทโมะ แก้วจ้องโทโมะอยู่นาน แต่โทโมะรู้สึกเจ็บที่มือเลยร้องออกมา 

 

 

 

 

แก้ว: เป็น เป็นอะไรค่ะ

 

 

 

 

โทโมะ: โอ๊ย ! 

 

 

 

 

แก้ว: เจ็บมือเหรอ เจ็บมากมั้ย แก้วขอดูหน่อย 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ใช่นะซิ 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไงอ่ะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ผ้ายืดพันแก้เคล็ด อยู่ในลิ้นชักโต๊ะตั้งทีวีอ่ะ ไปหยิบมาหน่อย

 

 

 

 

แก้ว: ได้ค่ะๆ 

 

 

 

 

 

                                  แก้วรีบไปหามือข้างนึงก็หาส่วนมืออีกข้างก็จับชุดเอาไว้ โทโมะเห็นท่าทางดูทุลักทุเล 

 

 

 

 

โทโมะ: เข้าไปอาบน้ำเถอะ ท่าทางทุลักทุเลสิ้นดีเลย 

 

 

 

 

แก้ว: แต่ แก้วช่วย

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้อง ! ไปจัดการเรื่องตัวเองให้เสร็จก่อนเถอะก่อนจะช่วยคนอื่นอ่ะ 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ได้