วิวาห์...ไร้รัก

  
 
                 
 
                                     แก้วใช้ชีวิตอยู่ที่ฮ่องกงนานจนใกล้จะคลอด และอาจจะอยู่ที่นี้ตลอดไป และในช่วงกลางวันแก้วกับภาวุฒิเดินทางไปไหว้พระทำบุญด้วยกัน 
 
 
 
 
 
ภาวุฒิ: คุณแก้วครับ
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ
 
 
 
 
ภาวุฒิ: คุณขนมจีนคลอดลูกแล้วนะครับ
 
 
 
 
 
                                   ยื่นโทรศัพท์ให้แก้วดูแก้วอดยิ้มไม่ได้แก้วเลื่อนดูภาพไปเรื่อยๆและภาพสุดท้ายเป็นภาพที่โทโมะอุ้มลูกของขนมจีนแก้วหยุดนิ่งไปแล้วคืนโทรศัพท์ให้ภาวุฒิ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เรากลับกันเถอะค่ะ
 
 
 
 
 
ภาวุฒิ: เดี๋ยวครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย...คุณแก้ว คุณยังรักคุณโทโมะอยู๋ใช่มั้ย
 
 
 
 
แก้ว: ........
 
 
 
 
 
ภาวุฒิ: ผมว่าคุณควรจะกลับไปหาเค้านะ ตลอด 7 เดือนที่ผ่านมา ผมรู้ว่าคุณไม่เคยลืมเค้าเลย บางทีผมก็อิจฉาเค้านะที่คุณรักเค้า คุณไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมเลย แต่ผมก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้คุณ ผมอยากเห็นคุณมีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่นนะครับ ผมว่าเค้าเปลี่ยนไปแล้วนะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วขอโทษนะคะที่ปิดตัวเองจากคุณ แก้วเองก็อยากให้คุณเจอคนที่ดีกว่าแก้ว ที่รักคุณจริงๆ แก้วจะมีความรู้สึกดีๆให้คุณแบบนี้ตลอดไปนะคะ คุณจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของแก้วตลอดไปนะคะคุณภาวุฒิ...ส่วนเรื่องของเค้ามันก็จริงอย่างที่คุณพูดแก้วยังลืมเค้าไม่ได้ แต่แก้วเองก็ไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว ถ้ากลับไปก็ต้องไปเห็นอดีต กลับไปคิดถึงมันอีก ให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
                                           โทโมะมาเล่นกับลูกของขนมจีนหลังจากตรวจคนไข้เสร็จทุกวัน ขนมจีนเห็นก็รู้ว่าโทโมะคงจะคิดถึงแก้วมาก เธอเองก็อดสงสารโทโมะไม่ได้ อยากให้แก้วกลับมาเห็นโทโมะเหลือเกินว่าตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อขนมจีนให้นมเสร็จพยาบาลก็เข้ามาพาลูกของเธอกลับไปนอน
 
 
 
 
 
ขนมจีน: โทโมะไม่หิวเหรอ 
 
 
 
 
โทโมะ: ยังไม่หิวเลยครับ...แล้วหมอบอกพี่ขนมจีนว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหนเหรอครับ 
 
 
 
 
 
ขนมจีน: อีกสักสี่ห้าวันมั้ง
 
 
 
 
โทโมะ: อ่อ 
 
 
 
 
ขนมจีน: พี่รู้นะว่าโทโมะคิดถึงแก้วกับลูกมาก
 
 
 
 
โทโมะ: ครับผมคิดถึงแก้วกับลูกมาก ตอนนี้แก้วน่าจะท้องโตมากแล้ว คงจะใกล้คลอดแล้ว
 
 
 
 
ขนมจีน: พี่ขอโทษนะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย แก้วไม่ติดต่อพี่กลับมาเลย 
 
 
 
 
โทโมะ: คราวนี้คงยากที่ผมจะได้เจอเค้า เค้าคงไม่อยากอยู่กับผมแล้วจริงๆ 
 
 
 
 
ตุลย์: แล้วจะยอมแพ้เหรอ 
 
 
 
 
โทโมะ: พี่ตุลย์ 
 
 
 
 
 
ตุลย์: จะถอดใจยอมแพ้จริงๆเหรอ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เปล่า แต่ครั้งนี้แก้วเค้าใจแข็งจริงๆ ผมไม่ได้ข่าวเลย ผมอยากเจอเค้าอยากกอดเค้า อยากคุยกับเค้ากับลูก อยากเห็นท้องที่โตขึ้นของเขา อึก อยากอยู่กับเค้าตอนที่เค้าคลอด อยากเป็นพ่อที่ดีเป็นสามีที่ดีแก้ไขเรื่องที่ผ่านมาอีครั้ง 
 
 
 
 
 
 
                                  ขนมจีนอัดคลิปที่โทโมะพูดออกมาทั้งน้ำส่งไปให้แก้วทางไลน์ ถึงตลอดเวลาที่ส่งข้อความหรือพยายามติดต่อไปแก้วจะไม่อ่านหรือตอบก็ตาม แต่เธอก็จะทำมันไปเรื่อยๆ  
 
                                  เมื่อกลับมาถึงที่พักแก้วก็หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าที่เก็บไว้ในลิ้นชักออกมา แก้วตัดสินใจเปิดเครื่องอีกครั้ง เมื่อเปิดเครื่องแล้วมีข้อความของทุกคนเข้ามา และมีสายที่พยายามโทรเข้ามาหลายสายโดยเฉพาะเบอร์ของโทโมะที่โทรเข้ามาเยอะที่สุด แก้วเขาไปอ่านข้อความในไลน์ที่ทุกคนส่งมา ทุกข้อความล้วนแต่เป็นข้อความที่อยากเจอเธออยากให้เธอกลับไป ข้อความล่าสุดที่ขนมจีนส่งมาเป็นคลิปของโทโมะ แก้วตัดสินใจเปิดดูคลิปจนจบ 
 
 
 
 
 
 
ขนมจีน: แก้ว !! แก้วอ่าน อ่านแล้ว !!!
 
 
 
 
 
                                ขนมจีนเห็นว่าข้อความที่ส่งหาแก้วแก้วได้อ่านก็ตกใจเลยรีบบอกทุกคนที่อยู่ในห้อง ทำให้โทโมะรีบปาดน้ำตาแล้วรีบมาหาขนมจีนที่เตียง ด้านแก้วที่ได้ดูคลิปจนจบก็ร้องไห้ออกมา ทุกคำพูดของโทโมะเธอจะเชื่อมันได้อีกมั้ย จู่ๆก็มีสายของขนมจีนก็โทรเข้ามา แก้วลังเลและคิดอยู่นานว่าจะรับดีรึเปล่า แต่สุดท้ายแก้วก็ตัดสินใจรับ
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ฮโหล 
 
 
 
 
 
                            ทันที่ที่ทุกคนได้ยินเสียแก้วก็ยิ้มออกมา โดยเฉพาะโทโมะ เค้ายิ้มทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงของแก้ว
 
 
 
 
 
ขนมจีน: แก้ว เป็นไงบ้างสบายดีมั้ยพี่เป็นห่วงแก้วมากเลยนะ
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วสบายดี แก้วเห็นรูปที่พี่ลงในไอจี หลานน่ารักมากเลยนะ 
 
 
 
 
ขนมจีน: กลับมาหาหลานซิ หลานรอแก้วอยู่นะ
 
 
 
 
แก้ว: แก้วขอโทษ แก้วยังไม่อยากกลับไป พี่ขนมจีนไม่ต้องเป็นห่วงแก้วนะแก้วดูแลตัวเองได้...แล้วทุกคนสบายดีใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
ขนมจีน: ทุกคนสบายดี แต่มีอยู่คนนึงที่ไม่ค่อยโอเคตั้งแต่ที่แก้วไม่อยู่ 
 
 
 
 
แก้ว: ทุกคนสบายดี แก้วก็สบายใจแล้ว แก้วต้องไปแล้วนะ แก้ววางนะคะ 
 
 
 
 
 
ขนมจีน: เดี๋ยวแก้ว เดี๋ยวๆ 
 
 
 
 
                            ขนมจีนยื่นโทรศัพท์ให้โทโมะ 
 
 
 
 
แก้ว: .....
 
 
 
 
โทโมะ: พี่เองนะ...พี่รู้ว่าแก้วกำลังกดวางพี่รู้ว่าแก้วไม่อยากได้ยินเสียงของพี่ แต่พี่อยากได้ยินเสียงแก้วนะ พี่คิดถึงแก้วมากนะ กลับมาได้มั้ย อย่าทรมานพี่แบบนี้อีกเลยนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแก้วกับลูก ได้โปรดเถอะนะ กลับมาเถอะ พี่ขอร้อง 
 
 
 
 
                                
                                  เมื่อโทโมะพูดจบแก้วไม่ตอบแล้วกดวางสายไป 
 
 
 
 
ตุลย์: อย่างน้อยเราก็ได้รู้นะว่าแก้วสบายดี 
 
 
 
 
ขนมจีน: ถ้าแก้วติดต่อมาอีกพี่จะถามให้ได้นะว่าแก้วอยู่ที่ไหน 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขอบคุณนะครับ