วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

                             หลังจากที่ได้ฟังโทโมะพูดแก้วก็ก้มลงมองท้องแล้วลูบด้วยความรักพร้อมกับนึกถึงคำพูดในคลิป โทโมะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆหรือว่าทั้งหมดคือแผนที่ทุกคนกำลังช่วยโทโมะกันแน่ 

 

 

 

 

แก้ว: แม่จะเชื่อในสิ่งที่พ่อพูดออกมาได้รึเปล่า 

 

 

 

 

                           

                                         เวลาผ่านไป 1 เดือน ตลอดเวลาที่แก้วอยู่ที่ฮ่องกงโทโมะก็ไลน์มาหาแก้วตลอดตั้งแต่ที่แก้วได้คุยกับขนมจีน แก้วอ่านแต่ไม่ตอบกลับ แค่นี้โทโมะก็ดีใจแล้วที่อย่างน้อยแก้วได้อ่านมัน

 

 

                                 แก้วมาถึงเมืองไทยก็รีบมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านทันที เมื่อมาถึงก็เจอขนมจีนพ่อแม่และหลานรวมทั้งตุลย์ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้ว !!

 

 

 

 

พ่อแม่: แก้ว !! 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วขอโทษนะคะที่หายไปตั้งนาน แก้วทำตัวไม่ดีเลยแก้วขอโทษ

 

 

 

 

แม่แก้ว: ไม่เลยลูก แค่ลูกไม่เป็นอะไรสบายดีกลับมาพ่อกับแม่ก็หายห่วงแล้ว 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: อย่าหายไปไหนอีกนะ 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ แก้วจะไม่ไปไหนอีกแล้วแก้วสัญญา

 

 

 

 

 

 

 

                                              เมื่อโทโมะทำงานเสร็จก็จะแวะมาเยี่ยมหลานที่บ้านแก้วเป็นประจำทุกวันแก้วแอบมองโทโมะเล่นกับหลานอยู่นาน จนขนมจีนเดินมาเห็น

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ลงไปหาเค้าหน่อยมั้ย เค้าคงจะดีใจมากนะที่เห็นแก้ว

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: วันนี้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ มีเมนูพิเศษ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เมนูพิเศษ เมนูอะไรพี่

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ก็เมนูที่โทโมะเห็นแล้วต้องไม่อยากละสายตาเลยหล่ะ 

 

 

 

 

 

                                          จู่ๆลูกของขนมจีนก็ร้องเพราะหิวนมขึ้นมา ขนมจีนเลยอุ้มพาออกไปกับตุลย์ โทโมะเลยลุกขึ้นแล้วหันหน้ากลับไปก็เจอแก้วยืนอยู่ โทโมะไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง แก้วยืนอยู่ตรงหน้าในชุดคลุมท้องสีขาว ท้องของแก้วโตมาก อีแค่เดือนเดียวเค้าก็จะคลอดลูกแล้ว โทโมะร้องไห้ออกมาแก้วค่อยๆเดินเข้ามาหาแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: หมออะไรร้องไห้ง่ายจัง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อึก อึก แก้ว (ดึงแก้วเข้ามากอดด้วยความคิดถึง) 

 

 

 

 

 

แก้ว: สบายดีรึเปล่า

 

 

 

 

 

โทโมะ: อึก สะ อึก สบายดี แก้วหล่ะ เป็นไงบ้าง 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: สบายดี...ขอโทษนะที่

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ๆ ไม่ต้องขอโทษ แก้วไม่ผิด พี่ผิดเองเพราะถ้าพี่ไม่ทำร้ายความรู้สึกแก้ว ก็คงไม่หนีไปแบบนี้ ต่อจากนี้พี่สัญญานะว่าพี่จะเป็นสามีที่ดีเป็นพ่อที่ดี จะไม่ทำให้แก้วเสียใจอีก ขอโอกาสให้พี่อีกครั้งนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ แก้วจะให้โอกาสพี่โทโมะอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อึก ขอบคุณนะแก้ว ขอบคุณนะที่ให้โอกาสพี่อีกครั้ง 

 

 

 

 

แก้ว: อยากรู้มั้ยว่าลูกดิ้นแรงรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อยาก อยากมากเลย

 

 

 

 

 

 

 

                                        แก้วดึงมือโทโมะมาจับที่หน้าท้อง แล้วยิ้มให้โทโมะ โทโมะค่อยๆคุกเข่าแล้วเอาหูแนบไปที่ท้องของแก้ว เขาดีใจจนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ร้องไห้อีกแล้ว ทำไมเดี๋ยวนี้ร้องง่ายจัง ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็พี่เปลี่นไปแล้วไง 

 

 

 

 

 

แก้ว: จริงเหรอ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จริง....เอ่อแก้วรอพี่แป๊บนึงนะ

 

 

 

 

 

 

 

                                           โทโมะรีบวิ่งไปเอาแหวนในรถแล้วรีบกลับมาหาแก้ว  โทโมะคุกเข่าลงตรงหน้าแก้วอีกครั้ง ทำให้แก้วทำหน้าสงสัย โทโมะหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋ากางเกง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ให้พี่ใส่มันให้แก้วอีกครั้งได้มั้ย