วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                             หลังจากที่แก้วออกจากโรงพยาบาลโทโมะก็รีบมาหาภาวุฒิแต่พาวุฒิไม่อยู่แล้ว โทโมะพยายามติดต่อแก้วแต่ก็ติดต่อไม่ได้เลยเพราะแก้วไปอยู่ที่ฮ่องกงกับภาวุฒิแล้ว.....เป็นเวลา 2 เดือน ที่โทโมะไม่ได้เจอแก้ว โทโมะใช้ชีวิตอย่างเดียวดายและเอาแต่คิดถึงแก้วกับลูก แก้วไม่แม้แต่จะติดต่อใครเลยไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัวหรือเพื่อน 

 

 

 

 

 

 

                                                        ฮ่องกง เวลา 20.00 น. 

 

 

 

 

 

 

                               แก้วออกมาเดินเล่นแถวๆอ่าววิคตอเรียท่ามกลางนักท่องเที่ยวที่ต่างมารอชม A Symphony of Lights 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องมาที่นี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ที่พักอยู่แถวๆนี้มันก็ดีอย่างงี้ อีกอย่างแก้วเองก็ไม่อยากอยู่ในห้องด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: 2 เดือนที่มาอยู่ฮ่องกงเป็นยังไงบ้างครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ดีค่ะ รู้สึกว่าสบายกว่าอยู่ที่เมืองไทยเยอะเลย

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ว่าแต่คุณแก้วทานอะไรรึยังครับ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อเรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วคุณหล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ผมก็เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                          ไทย เวลา 19.00 น.

 

 

 

 

 

 

 

                                     ตั้งแต่โทโมะกลับมาถึงบ้านเขาก็มานั่งทานข้าวพร้อมกับพ่อและแม่ เขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทานเมื่อทานเสร็จก็ขึ้นไปเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง...เมื่อเข้ามาในห้องโทโมะก็หยิบรูปแต่งงานของเขาและแก้วขึ้นมาดูแบบนี้ทุกวัน รูปที่เขาไม่เคยคิดจะดูไม่เคยคิดจะเอามาตั้งไว้ข้างๆเตียง วันนี้เขากลับเอามันไว้ข้างๆตัวตลอดเวลา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่คิดถึงแก้วนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับแม่

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: หลับรึยังลูก

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ยังครับ แม่มีอะไรรึเปล่าครับ

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แม่ขอเข้าไปหน่อยนะ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อแม่โทโมะเข้ามาก็เห็นรูปแต่งงานของโทโมะและแก้ววางอยู่บนเตียง ท่านเลยดึงโทโมะมากอดไว้ โทโมะค่อยๆกอดตอบแล้วร้องไห้ออกมา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมผิดเอง อึก ผมเป็นคนทำมันพังเอง อึก อึก

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โธ่ลูก ไม่ต้องร้องนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วเขาคงเกลียดผมมาก เขาคงไม่มีวันให้อภัยผมอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แม่เชื่อนะว่าสักวันหนูแก้วจะให้อภัยลูก 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมอยากมีโอกาสดูแลเค้ากับลูก อยากทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุด อยากเห็นพัฒนาการของเขาในทุกๆก้าว อยากอยู่ในห้องคลอดกับแก้วอยากอยู่ข้างๆเค้า อยากไถ่โทษทุกอย่างที่เคยทำผิดกับเค้า ผมรู้แล้วว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง การที่ไม่มีเค้าอยู่ในชีวิตมันทรมานยังไง ผมรู้แล้วครับแม่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                       โทโมะร้องไห้และระบายความในใจกับแม่ จนคนเป็นแม่ร้องไห้ตามเพราะสงสารลูก ด้านแก้วที่วันนี้รู้สึกมึนๆหัวก็ขอ กลับมาพักที่ห้องก่อน จู่ๆแก้วก็คิดถึงโทโมะขึ้นมา ไม่นานแก้วก็พยายามเลิกคิดเรื่องโทโมะแล้วอาบน้ำเข้านอนตามปกติ