วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อภาวุฒิมาถึงก็คุยงานกับแก้วและขนมจีน และเมื่อขนมจีนขอตัวไปดูอาหารว่างมาให้ภาวุฒิ ภาวุฒิก็เลยถามแก้วเรื่องเมื่อวาน 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่ยังไงแก้วก็ต้องขอโทษนะค่ะ ที่อยู่ๆก็ต้องตัดสายไป 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: คุณทะเลาะกันบ่อยนะครับ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คงงั้นล่ะค่ะ บ่อยจนชินล่ะ อย่าสนใจเลยค่ะ ดูงานกันต่อดีกว่า

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ถ้าคุณไม่สบายใจ หรืออยากระบายอะไร คุณบอกผมได้นะครับ ผมอยู่ข้างๆคุณเสมอนะคุณแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณนะค่ะ คุณเป็นเพื่อนที่ดีมากคนนึงเลย 

 

 

 

 

 

 

                                 จู่ๆ ลมก็เกิดพัดแรงและทำให้ฝุ่นบริเวณในสวน กระเด็นเข้าใส่ตาของแก้วภาวุฒิเลยดูให้โทโมะเห็นแก้วกับภาวุฒิอยู่ด้วยกัน แต่ถ้าดูจากด้านของโทโมะเหมือนทั้งคู่กำลังจูบกัน โทโมะเลยพุ่งเข้าไปกระชากภาวุฒิมาชกหน้า 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ หยุดนะ ทำบ้าอะไรอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถึงขนาดนั่งจูบกันเลยเหรอ ที่แท้ก็อยู่รอเจอมันนี่เอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       เมื่อดึงโทโมะออกจากภาวุฒิได้แก้วก็ยืนข้างๆภาวุฒิ แก้วสุดจะอดทนไม่รู้จะอธิบายให้โทโมะฟังยังไง เลยพูดประชดออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ !! ที่แก้วมานอนที่บ้านเพราะอยากจะนัดเจอเค้า

 

 

 

 

 

 

โทโทะ:  ยอมรับแล้วซินะ ส่วนคุณรู้ทั้งๆรู้ว่าเค้าสามีแล้วยังจะมายุ่งอีกทำไม 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้าจะมาแล้วทำนิสัยแบบนี้ก็ออกไปเถอะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วไล่พี่เหรอ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ กลับไปเถอะ อะไรที่พี่คิดว่าใช่ ก็คิดว่าใช่ไปเลยนะ จะคิดว่าแก้วเป็นอย่างงั้นก็เชิญคิดไปเลยนะ แก้วเองก็ไม่มีอะไรจะอธิบายแล้วเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: สงสัยตอนที่พี่ไม่อยู่ มันคงมาหาบ่อยซินะ ถ้าคิดจะเล่นชู้กับมันทำไมไม่ไปเปิดโรงแรมเลยล่ะ จะมาที่บ้านทำไม 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ที่บ้านมันเร้าใจกว่ามั้ง ไปเถอะค่ะคุณภาวุฒิ 

 

 

 

 

 

                                แก้วดึงแขนภาวุฒิให้เข้าไปในบ้าน โทโมะยืนกำมือนิ่ง ขนมจีนมี่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็เดินเข้าไปจะคุยกับโทโมะแต่โทโมะไม่ฟังขอตัวกลับก่อน แก้วนั่งทำแผลให้ภาวุฒิจนเสร็จ 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วไม่น่าไปพูดแบบนั้นเลยนะ โทโมะเข้าใจผิดหมดเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั่งเค้าเถอะ อยากเข้าใจอะไรยังไงก็เชิญ แก้วเหนื่อยแล้วก็เบื่อจะอธิบายล่ะ แก้วขอโทษนะค่ะที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณเจ็บตัว ขอโทษที่อ้างชื่อคุณด้วย 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ชั่งมันเถอะครับ งั้นวันนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แล้วตกลงคืนนี้จะกลับไปมั้ย 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่กลับอ่ะ แก้วอยากอยู่คนเดียวสักพัก แก้วขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะ แก้วมึนๆหัวอ่ะ 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อืม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 หลายวันแล้วที่แก้วไม่กลับมาที่บ้าน โทโมะเองก็ไม่ได้สนใจอะไร และไปทำงานตามปกติ แก้วเองก็ใช้ชีวิตตามปกติ แต่ระยะหลังๆแก้วเวียนหัวและเหนื่อยง่ายบ่อยมาก และอยากนอนตลอดเวลา 

 

 

 

 

 

 

 

ทอย: พวกมึงไปจัดการมันได้เลย 

 

 

 

 

 

 

 

                               ทอยที่นั่งอยู่ในรถกับแคทก็นั่งมองรอภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า โทโมะเดินมาที่จอดรถกำลังจะกลับบ้านจู่ๆก็มีผู้ชายสองคนปิดหน้าปิดตามาจับไว้แล้วรุมทำร้ายโทโมะ จนโทโมะ สลบไป จากนั้นทอยก็ขับรถออกไป 

 

 

 

 

 

 

แคท: แน่ใจนะว่าเรื่องนี้จะไม่สาวมาถึงพวกเรา 

 

 

 

 

 

 

ทอย: เอาเถอะน่า อย่าห่วงมากเลย กล้องวงจรปิดก็ทุบไปล่ะใครมันจะรู้อีกอย่าง ไอพวกที่จ้างไปกระทืบมันนะ อีกไม่นานพวกมันก็โดนเก็บล่ะ 

 

 

 

 

 

 

แคท: รอบคอบดีหนิ 

 

 

 

 

 

ทอย: แน่นอน 

 

 

 

 

 

 

                                  โทโมะถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน เมื่อที่บ้านทราบข่าวก็รีบมาโรงพยาบาลทันที ด้านลลิสาที่ย้ายมาทำงานโรงพยาบาลของโทโมะก็ได้สองสามวันเมื่อรู้ข่าวก็รีบมาโรงพยาบาลทันที 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ใครทำโทโมะนะ ชั้นจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุดเลย 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ใจเย็นก่อนคุณ